Soorten vriendelijkheid is tienernihilisme voor de arthouse-menigte

Ik zag eindelijk Soorten vriendelijkheidde film van Yorgos Lanthimos die verrassend snel in de bioscopen verscheen na de triomfantelijke prijswinnaar van de schrijver-regisseur Arme dingen (2023). Het herenigt Lanthimos met zijn Arme dingen acteurs Emma Stone, Willem Dafoe en Margaret Qualley, en voegt Jesse Plemons toe voor een kwartet dat de hoofdrollen speelt in deze anthologiefilm. En het herenigt Lanthimos met Efthimis Filippou (De kreeft, Het doden van een heilig hert), zijn oude scenarioschrijverspartner vóór zijn mainstream hits De favoriet En Arme dingen.

In Soorten vriendelijkheid, in de loop van bijna drie uur presenteert Lanthimos ons drie verhalen die verbonden zijn door thema’s van dominantie en onderwerping in menselijke relaties. Het is extreem saai. Ik ben drie keer in slaap gevallen, één keer voor elk van de verhalen. Ik heb echter niets gemist – dit soort filmmaken omvat veel zware pauzes tussen verrassende effecten zoals abrupte wreedheden of hardvochtige dramatische plonks op de piano die je weer wakker maken zodra je in slaap valt.

Er zijn zulke hete aanbiedingen in advertenties en recensies die reclame maken Soorten vriendelijkheid die zijn lef, zijn shockwaarde, zijn verbijsterende uitbarstingen van geweld en vernedering, zijn zwarte komische hilariteit voor die erudiete types die meedoen aan de grote absurdistische grap die menselijk lijden is, aanprijzen. Maar de vleierijen van marketeers en mijn medecritici, die altijd te veel onder de indruk zijn van chique films, kunnen mij niet voor de gek houden. Ik ben de gehavende veteraan van honderden kunstfilmvertoningen. Een vriend van mij noemde dit soort materiaal ooit “black-tie nihilisme”, en er bestaat geen verachtelijker vorm.

Het eerste segment, getiteld “The Death of RMF”, gaat over een rijke man genaamd Robert Fletcher (Plemons) wiens baas Raymond (Dafoe) zijn hele leven dicteert, inclusief gedetailleerde instructies over elke beweging die hij maakt, zoals wat hij eet voor ontbijt en wanneer hij seks heeft met zijn vrouw, Sarah (Hong Chau).

Maar Robert probeert zijn eerste voorzichtige weigering nadat hij de instructie heeft opgevolgd om zijn auto te crashen tegen de auto van een man die bekend staat als RMF (Yorgos Stefanakos), die heeft ingestemd om te worden gedood op Raymonds bevel. Robert weigert om de crash opnieuw te doen. Raymond verbreekt vervolgens alle contact met hem, en Robert verliest snel zijn vrouw, zijn toekomstige nieuwe baan, en zijn hele extreem wankele gevoel van zichzelf. Al snel is hij klaar om terug te kruipen naar Raymond op welke voorwaarden dan ook.

Als het nieuw voor je is dat onder het kapitalisme het leven van de overgrote meerderheid van de mensen wreed wordt bepaald door het werk dat ze moeten doen om te kunnen leven, en dat dit systeem zo verdraaid is dat sommigen hun eigen onderwerping omarmen, dan is dit de film voor jou.

Natuurlijk zijn Plemons, Stone, Dafoe en Qualley allemaal uitstekende acteurs en doen ze zoveel met hun rollen als ze kunnen binnen de stijfheid van Lanthimos’ favoriete acteerstijl. En de film zelf ziet er erg knap uit, met Edward Hopper-achtige scènes van menselijke vervreemding in vervreemdende ruimtes die erg mooi zijn geschoten door cameraman Robbie Ryan, een frequente Lanthimos-medewerker.

Maar bij elke bocht word je geconfronteerd met de humor en wijsheid van Filippou en Lanthimos, die extreem beperkt is, maar is verpakt in fantastische verzinsels en tot een zenuwslopende lengte wordt uitgesponnen. En dat brengt ons bij het saaie tweede segment, “RMF is Flying”, waarin een agent (Plemons) die steeds meer van streek raakt door het verlies van zijn lang vermiste vrouw (Stone), alleen maar verder gestoord wordt door haar wonderbaarlijke redding en terugkeer. Hij raakt ervan overtuigd dat ze een sinistere dubbelganger is.

En ze is teruggekomen met een droom dat ze op een eiland leefde dat werd geregeerd door honden, “die ons eigenlijk best goed behandelden,” hoewel ze nu verslaafd is aan chocolade omdat dat het enige is dat mensen in overvloed konden vinden. Honden kunnen geen chocolade eten, zie je, dat heeft giftige effecten op ze.

Maar haar hondachtige toewijding aan haar steeds kwaadaardiger wordende echtgenoot zal haar binnenkort letterlijk kilo’s vlees kosten die ze gewillig opoffert. De credit crawl van dit segment toont honden die auto’s besturen en verschillende menselijke rollen spelen.

Lanthimos lijkt niet veel verstand te hebben van honden, hoewel hij er ook een meesleept in het derde segment. Het heet “RMF Eats a Sandwich” en het gaat over een New Age-sekte onder leiding van Omi (Dafoe) en Aki (Hong Chau) die op zoek zijn naar een vrouw die de doden kan opwekken. Ze hebben agenten Emily en Andrew (Stone en Plemons) eropuit gestuurd om de persoon te vinden die in Omi’s profetie wordt voorspeld.

Emily wordt uitgesloten van de sekte nadat ze verkracht is door haar ex-man en getest op “besmetting” in een sekteceremonie. Sekteleden mogen alleen seksuele relaties met elkaar hebben. Om haar lidmaatschap terug te krijgen, rent ze wanhopig een veelbelovende kandidaat achterna wat betreft het opwekken van doden, een dierenarts genaamd Ruth (Qualley). Om haar talent eerst te testen, vindt Emily een zwerfhond, snijdt koudweg zijn voorpoot met een mes en brengt hem naar Ruth voor behandeling.

Waarom de hond niet doden om te kijken of Ruth hem kan reanimeren? Ik weet het niet. Ik ben slechts een nederige recensent die probeert te begrijpen wat mij wordt voorgeschoteld. Lanthimos, een trots sadistische regisseur, weet echter duidelijk dat we verwachten dat de hond wordt gedood.

Emily’s coververhaal wanneer ze met Ruth over de hond praat, beweert dat “Linda” een geliefd huisdier is dat gewond is geraakt door andere honden. Het is erg afleidend dat Ruth, de dierenarts, niet meteen zou opmerken dat een dakloze hond onmogelijk een geliefd huisdier kan zijn — er is over het algemeen vuil, een klittende vacht en andere duidelijke tekenen. Ze merkt ook niet op dat een schone snee van een mes — die in close-up wordt getoond — geen verwonding kan zijn die is toegebracht door andere honden.

Maar dat is de verheven manier waarop de film de werkelijkheid benadert.

Er is een goed voorbeeld van de zwarte humor van de film wanneer Emily de zwerfhond — die direct genas nadat Ruth haar had behandeld — terugbrengt naar de exacte plek waar ze werd gevonden en haar formeel zegt: “Ga”, en de hond gehoorzaam wegloopt. Emma Stone geeft haar zin in ieder geval een grappige draai die aangeeft dat het bedoeld is om grappig te zijn. Dat is het soort humor dat deze film biedt — het soort dat niet echt grappig is. Je moet raden of er ergens een komische daad is gepleegd tijdens het maken van deze film.

Hoewel, om eerlijk te zijn, komedie, vooral de donkerdere soort, is in het oog en oor van de toeschouwer. In de New York Times recensie van deze film, de bewering is dat Soorten vriendelijkheid kenmerkt zich door een “levendige, uitdagend afstotende houding en een lachwekkend ziek gevoel voor humor.”

Hoewel in de Verscheidenheid beoordeling, u wordt geadviseerd dat Soorten vriendelijkheid is “grappiger bij een volgende kijkbeurt, als we eenmaal over de eerste schok heen zijn.” Het probleem hierbij is natuurlijk dat je de film opnieuw zou moeten bekijken, de hele 164 minuten, om het hilarische effect te ervaren.

Als je dit ding twee keer kunt zien, dan heb je een ongelofelijke kracht die ik niet kan bevatten.