Terwijl de aandeelhouders vandaag bijeenkomen voor de jaarlijkse algemene vergadering van Serco, zit ik hier, met een immigratielabel om mijn enkel, en roep dit particuliere bedrijf op om te stoppen met profiteren van onrechtvaardig en inhumaan immigratiebeleid.
Sinds 2021 hebben het Britse ministerie van Binnenlandse Zaken en zijn aannemers de zogenaamde “vijandige omgeving” voor migranten uitgebreid door middel van invasieve surveillancetechnologie.
Nu gaat Serco – een bedrijf dat verantwoordelijk is voor meer dan tien jaar van misbruik en financiële schandalen, waaronder het oplichten van de overheid – profiteren van een contract van £200 miljoen om de technologie te leveren die wordt gebruikt om mensen zonder Brits staatsburgerschap in de gaten te houden.
Ik kwam als baby naar Groot-Brittannië, nadat mijn familie een burgeroorlog was ontvlucht. Ik heb hier de basisschool, de middelbare school en de universiteit bezocht. Mijn kind en mijn hele familie zijn hier. Ik weet niets over het land waarin ik ben geboren. Ik spreek de taal niet eens – Engeland is het enige thuis dat ik ken.
Helaas verviel ik in een levensstijl die ik niet had moeten hebben en als gevolg daarvan moest ik een strafrechtelijke straf uitzitten. De wet bepaalt dat als je geen Brits staatsburgerschap hebt en een misdaad pleegt, je gedeporteerd moet worden – zelfs als je, net als ik, hier bent opgegroeid en een kind hebt.
Ik word keer op keer gestraft. Eerst met een gevangenisstraf, daarna met opsluiting in de gevangenis voor immigratiedoeleinden, en nu met een enkelbandje. Dat alles terwijl ik geconfronteerd werd met deportatie uit mijn huis en familie.
Toen ik uiteindelijk werd vrijgelaten uit immigratiedetentie, zeiden ze dat ik geen familiebanden had in Groot-Brittannië en dat ik getagd moest worden. Ik legde uit dat ik bij mijn kind wilde blijven, zodat ik nooit zou onderduiken, maar ze hebben me toch getagd. Uit gegevens blijkt dat minder dan 3 procent van de mensen onderduikt. Maar het ministerie van Binnenlandse Zaken gebruikt dit veronderstelde risico vaak als excuus om mensen vast te houden en te volgen.
Het is moeilijk om de ervaring van het gevolgd worden uit te leggen aan mensen in mijn leven. Als je wordt vrijgelaten, voelt het eerst geweldig, maar daarna begint het als drijfzand te voelen. De effecten van de tag bezinken en je realiseert je dat je, ook al ben je niet meer in detentie, niet vrij bent. Deze ervaring heeft een enorme mentale en emotionele impact op mij gehad. Daarom ben ik met een psychiater om tafel gaan zitten om te proberen de effecten aan te pakken.
We hebben allemaal iets gedaan waar we niet trots op zijn, maar de tag herinnert je er voortdurend aan en duwt hem in je gezicht. Ik kan me niet op mijn toekomst concentreren. Ik zit nog steeds op de dag dat ik werd gearresteerd. Ik wil iets positiefs doen en een rolmodel zijn voor mijn kind, zodat hij niet hetzelfde pad bewandelt als ik. Maar de boodschap van het ministerie van Binnenlandse Zaken is duidelijk: er is geen rehabilitatie voor mij.
Laatst ontmoette ik iemand die ook getikt was en daardoor zijn baan verloor. Waarom kan het ministerie van Binnenlandse Zaken ons niet toestaan ons leven een andere wending te geven? We hebben onze tijd uitgezeten, maar omdat we geen Brits staatsburgerschap hebben, houden ze ons in een put.
Toen ik in de gevangenis zat, was er een hele landing van mensen die worstelden met hun pogingen om van de drugs af te komen. Het viel me op dat zoveel mensen drugs verkopen zonder de effecten en uitkomsten van hun daden te zien.
Er is daar een parallel met aandeelhouders, die profiteren van contracten die levens vernietigen zonder te zien welke gevolgen dit voor mensen heeft. Er bestaat een nauwe verbinding tussen beleid en bedrijfsleven. Wanneer het ministerie van Binnenlandse Zaken racistisch beleid aankondigt dat minderheden onderdrukt, zijn het bedrijven als Serco die hiervan profiteren.
Het is misschien legaal, maar het ruïneert de levens van mensen. Wat is het verschil? Schade is schade. Toch bevinden aandeelhouders zich, in tegenstelling tot de meerderheid van de mensen in de gevangenis, in een bevoorrechte positie. Ze hebben de keuze om in iets positiefs te investeren.
De regering probeert mensen met een migrantenachtergrond de schuld te geven van hun onvermogen om een samenleving te creëren waarin we ons veilig voelen. Maar als ze de misdaad willen aanpakken, zou dat betekenen dat ze moeten investeren in de samenleving, in huisvesting, onderwijs, gezondheidszorg, jeugdclubs en toegang tot de rechter. Het zou een goed begin zijn als de overheid £200 miljoen in deze dingen zou investeren in plaats van het aan Serco te geven.
Zelfs de Verenigde Naties hebben gezegd dat de regering mensen niet mag taggen om immigratieredenen, en het Information Commissioners’ Office heeft delen van het plan onwettig bevonden. Je zou toch denken dat hun aandeelhouders daar op z’n minst bezwaar tegen zouden hebben.
Het ministerie van Binnenlandse Zaken wil dat we ons machteloos voelen, maar de macht ligt bij het volk. Het is tijd voor de aandeelhouders van Serco om zich uit te spreken, en voor ons, het publiek. Ze moeten de regering in twijfel trekken en kunnen niet blindelings immorele contracten blijven aannemen. We moeten opkomen voor wat juist is en onze mening uiten. Anders zijn ze vrij om te doen wat ze willen.
Bron: jacobin.com
