Studentenvakbonden in heel Australië worden, op enkele uitzonderingen na, gecontroleerd door de studentenfracties van de Labour Party. En ze zijn er niet in geslaagd op te komen voor Palestina.
Dit komt niet als een grote schok, gezien de niet-aflatende steun van de federale Labour-regering aan Israël, zelfs ondanks de 33.000 Palestijnse doden in zes maanden. Maar het is een enorme teleurstelling. Honderdduizenden mensen, waaronder velen universiteitsstudenten, hebben zich door het hele land verzameld uit solidariteit met de Palestijnen. Toch zijn studentenvakbonden opvallend afwezig in de beweging.
Neem de Monash Student Association (MSA), die wordt gecontroleerd door de Labour-linkse studentenfractie. De fractie portretteert zichzelf als pro-Palestina en heeft een lauwe motie aangenomen ter ondersteuning van de Palestijnen. Maar als het gaat om het gebruik van het institutionele gewicht van de MSA om de solidariteitscampagne te ondersteunen, duiken, verweven, vertroebelen en verschuilen deze ‘linksen’ zich achter bureaucratische procedures om te voorkomen dat ze ook maar iets wezenlijks doen.
Daarentegen hebben Socialist Alternative-leden Madi Curkovic en Kelly Cvetkova – de MSA Queer-officieren – zich in de campagne tegen de Australische steun aan Israël gestort. Ze hebben bannerschilderingen georganiseerd ter voorbereiding op de wekelijkse protesten, hebben een bijeenkomst op de campus georganiseerd en gesproken tijdens gemeenschapsprotesten tegen bedrijven die onderdelen voor het Israëlische leger produceren.
Toch hebben ze met veel obstakels te maken gehad. Het Monash Queer Affairs Committee (QuAC) wordt gecontroleerd door mensen die de laatste MSA-verkiezingen hebben verloren na campagne te hebben gevoerd “om de Queer-afdeling apolitiek te houden”. Ze hebben hun ‘apolitieke’ houding (wat alleen maar betekent dat ze de politiek accepteren zoals die is) toegepast op de Palestijnse genocide, en hebben moties ingediend om Madi en Kelly ervan te weerhouden Palestijnse solidariteitsbijeenkomsten te bevorderen. In de beste tijden ‘apolitiek’ zijn betekent de kant kiezen van de onderdrukkende status quo. ‘apolitiek’ zijn tijdens een genocide is een politieke en morele misdaad.
Vorige maand postten Madi en Kelly op de Instagram-pagina van hun afdeling over de terugslag die ze kregen voor hun activisme en pleitten ze ervoor dat studentenvakbondsleden moesten deelnemen aan de solidariteitscampagne. Ze zijn sindsdien allebei bedreigd met disciplinaire maatregelen vanwege deze ‘potentieel onveilige’ en ‘politiek gemotiveerde’ functie. De Labour-president van de MSA stond het MSA-personeel toe om in te loggen op het Instagram-account en de post te verwijderen, met het argument dat zij, en de QuAC-leden, zich hierdoor “geïntimideerd” en “onveilig” voelden.
Haar argument is simpelweg dit: gekozen studentenvertegenwoordigers mogen niet praten over de genocide in Palestina, of zich organiseren tegen de medeplichtigheid van de regering daaraan, omdat dat sommige mensen zou kunnen verontrusten. Stel je voor dat je verdrietig bent omdat je studentenvertegenwoordiger tegen genocide is.
Het bepleiten van welk politiek standpunt dan ook kan bij iemand, ergens op de campus, onaangename gevoelens oproepen. Studentenvakbonden zouden dus gewoon feestjes en academische adviessessies moeten organiseren – dat is eigenlijk waar Labour tegenwoordig om draait.
De zogenaamd “pro-Palestijnse” Labour-studenten in Monash hebben in de praktijk alleen maar het Palestijnse solidariteitsactivisme op de campus onderdrukt, waarbij ze de argumenten van de rest van de conservatieven in de vakbond hebben aanvaard en gesteund.
In het hele land is het patroon vergelijkbaar. In Brisbane, Perth en Adelaide hebben studentenvakbonden op zijn best moties aangenomen waarin ze retorisch Palestina steunen, maar zijn ze er vervolgens niet in geslaagd iets te organiseren. In het slechtste geval hebben zij zich verzet tegen het Palestijnse solidariteitsactivisme en de organisatie-inspanningen op bureaucratische wijze onderdrukt.
Aan de Universiteit van Sydney heeft Labour-links het Palestijnse solidariteitsactivisme het hele jaar door feitelijk geboycot, in plaats daarvan aanstekers uitgedeeld als onderdeel van een campagne voor het legaliseren van marihuana. De Student Union van de Universiteit van Melbourne heeft een motie ter ondersteuning van Palestina ingetrokken. Elke andere studentenvereniging in Melbourne zweeg.
De politieke inactiviteit van de studentenvakbonden is opvallend, vooral als ze gecontroleerd worden door Labour-studenten. Wanneer hun links klinkende retoriek in conflict komt met hun carrièreambities, zwijgen ze. We hebben een alternatief nodig.
Studentenvakbonden hebben een rijke geschiedenis in de strijd tegen onderdrukking en onrechtvaardigheid. Ze leidden protesten tegen de Zuid-Afrikaanse apartheid, beschermden studenten die de dienstplicht ontweken tijdens de oorlog in Vietnam en organiseerden Freedom Rides voor inheemse gelijkheid. De afgelopen jaren hebben zij activistische campagnes opgezet tegen aanvallen op het hoger onderwijs en hebben zij een rol gespeeld in de campagne voor gelijkheid van het huwelijk.
Studentenvakbonden zouden vandaag deze rol in Palestina moeten spelen. Ze zouden studentencontingenten kunnen organiseren voor bijeenkomsten, demonstraties kunnen organiseren tegen de banden van universiteiten met wapenbedrijven, en nog veel meer. Socialist Alternative is er trots op precies dit te doen.
Bron: redflag.org.au
