Sylvia Pankhurst was een van de grote revolutionairen van Groot-Brittannië

Sylvia, geboren in 1882 als tweede dochter van de Britse suffragette-leider Emmeline Pankhurst, was een getrainde kunstenaar die het logo ontwierp van haar moeders Women’s Social and Political Union (WSPU), zoals de suffragettes formeel bekend stonden. Haar jaren van activisme en ervaringen met de Amerikaanse vakbondsbeweging in 1911-1912 brachten haar er echter toe te pleiten voor vrouwen uit de arbeidersklasse in plaats van na te streven wat zij zag als de engere oriëntatie van haar moeder op vrouwen uit de hogere klasse.

In oktober 1912 richtte ze de East London Federation van de WSPU op om de strijd voor vrouwenkiesrecht te verenigen met de lokale vakbondsstrijd. ‘Achter elke arme man staat een nog armere vrouw’, zei ze tegen een groot publiek dat bijeen was gekomen om arbeiders te steunen die betrokken waren bij de uitsluiting in Dublin in de Royal Albert Hall in Londen in november 1913.

Diezelfde maand richtte ze de ‘People’s Army’ op, een embryonale paramilitaire organisatie geïnspireerd door James Connolly’s Irish Citizen Army. Het trainde leden in het gebruik van vuurwapens “zodat mannen en vrouwen samen kunnen strijden voor de vrijheid, en zodat ze kunnen leren omgaan met de repressieve methoden van de overheidsdienaren.”

Dit was te veel voor de leiders van de WSPU, die haar en de East London Federation in februari 1914 het land uitzetten. Onbuigzaam reageerde Sylvia door het lanceren en redigeren van een nieuw weekblad, de Vrouwendreadnought.

Toen in augustus 1914 de Eerste Wereldoorlog uitbrak, leidden Sylvia en Melvina Walker, echtgenote van een havenarbeider in East End, het verzet van de federatie ertegen. Hoewel de Dreadnought was aanvankelijk huiverig om de oorlog openlijk aan de kaak te stellen, maar viel zich niettemin op tegen het nationalistische jingoïsme. Slechts twee weken na het begin van de oorlog legde Walker de volgende verklaring af:

Er wordt een beroep gedaan op Britse transportarbeiders – vakbondsmensen – om Duitse transportarbeiders neer te schieten, en het is nog niet zo heel lang geleden, in de tijd van onze industriële oorlog – ik bedoel de grote Dock Strike – toen we vochten tegen de grote scheepseigenaren. ontvingen we met vreugde het nieuws dat dezelfde mannen ons £ 5.000 hadden gestuurd om te helpen in onze strijd. . . . Het is onze plicht in deze tijd iedereen duidelijk te maken dat de arbeidersklasse geen oorlog wil.

De federatie steunde ook de Paasopstand in Dublin in 1916. Het eerste nummer van de Dreadnought Na de Opstand stond een artikel op de voorpagina met de kop ‘De Ierse opstand: onze visie’. Het begon met de volgende woorden: “Justitie kan maar één antwoord geven op de Ierse opstand en dat is eisen dat Ierland zichzelf mag regeren.” De week daarop werd het de enige linkse Britse krant met een ooggetuigenverslag uit Dublin, getiteld ‘Scenes from the Irish Rebellion’, van Patricia Lynch, een achttienjarig federatielid dat erin slaagde militaire beperkingen te ontwijken.

Sylvia bleef gedurende de oorlog campagne voeren voor de Ierse onafhankelijkheid. In maart 1918 werd de Dreadnought veroordeelde Arthur Henderson, een Britse Labour-politicus die zich bij de regering in oorlogstijd had aangesloten:

Arthur Henderson was lid van het Engelse kabinet dat James Connolly, een gewonde krijgsgevangene, ter dood veroordeelde. Hij zat in de regering die ernaar streefde Ierland te verdelen. De Engelse Labourpartij moet het goed maken met Ierland, zijn ijver imiteren en zijn toewijding in vuur en vlam zetten.

Naarmate de Federatie zich verder naar links bewoog, transformeerde de East London Federation zichzelf in 1916 in de Women’s Suffrage Federation (WSF). Toen in 1917 in Rusland de Februarirevolutie uitbrak, werd in een hoofdartikel in de Dreadnought Sylvia zag hoe Sylvia de situatie als volgt uitlegde: “Momenteel zijn er vrijwel twee regeringen in Rusland – de Voorlopige Regering benoemd door de Doema en de Raad van Arbeidsafgevaardigden, die verantwoording aflegt aan de gekozen vertegenwoordigers van de arbeiders en de soldaten.”

In juni stond de krant resoluut aan de kant van de bolsjewieken, op grond van het feit dat zij ‘een socialistisch systeem van organisatie en industrie in Rusland wilden vestigen, voordat het Russische kapitalisme, dat nog in de kinderschoenen staat, aan de macht komt en steeds machtiger wordt. moeilijker dan nu omver te werpen.” Eind september, De angst voor de arbeiders – als de Vrouwendreadnought in juli 1917 een nieuwe naam had gekregen – rapporteerde dat het “een reden tot grote tevredenheid” was dat de bolsjewieken een meerderheid hadden behaald in de Sovjet van Petrograd.

Sylvia beschreef de volgelingen van Vladimir Lenin als “de internationale socialisten die erkennen dat dit een kapitalistische oorlog is en een onmiddellijke vrede eisen, en die in Rusland niet een semi-democratische regering en het kapitalistische systeem willen vestigen zoals we hier in Engeland hebben. maar een socialistische staat.” Het WSF heeft zijn kleuren stevig aan de mast van de Oktoberrevolutie genageld: “Onze hoop is gevestigd op het snelle succes van de bolsjewieken van Rusland: mogen zij de deur openen die naar vrijheid leidt voor de mensen van alle landen.”

In juni 1918 werden de laatste banden met de suffragettes verbroken toen de Socialistische Vrouwenfederatie zichzelf omdoopte tot Socialistische Arbeidersfederatie. Inmiddels had het tweeëntwintig vestigingen in Groot-Brittannië, waaronder Birmingham, Glasgow, Leeds, Manchester en Mid-Rhondda in het hart van het bekken van Zuid-Wales.

Sylvia en het WSF waren ook de aanstichters van het People’s Russian Information Bureau (PRIB). Dit bracht de Britse marxistische partijen, het gewone London Workers’ Committee en spoorwegarbeiders samen om pamfletten en folders te verspreiden die anti-Sovjetpropaganda tegengingen. Het wekelijkse bulletin bevatte nieuws over de Russische Burgeroorlog, rapporten over ontwikkelingen in de Sovjet-samenleving en fragmenten uit Russische revolutionaire kranten. Het verspreidde ook die van Vladimir Lenin Bent u een vakbondsman? Een oproep aan Britse arbeiders.

Op zijn eerste conferentie in juli 1918 verzamelde de PRIB meer dan tweehonderd afgevaardigden uit een grote verscheidenheid aan organisaties. In november 1918 riepen leiders van de Labour-partij en vakbondsfunctionarissen tijdens een massabijeenkomst in een bomvolle Royal Albert Hall in Londen op tot terugtrekking van Britse troepen uit Rusland, waar ze hadden ingegrepen ter ondersteuning van de blanke contrarevolutionairen.

Begin 1919 speelde Harry Pollitt van het WSF, de toekomstige leider van de Communistische Partij, een sleutelrol bij het opzetten van het Hands Off Russia-comité. In de zomer van 1920 zou dit comité voorop lopen in de massacampagne om de export van Britse militaire goederen naar Polen voor de oorlog tegen de jonge Sovjetrepubliek te stoppen.

De WSF van Pankhurst waren niet de enige Britse marxisten die de bolsjewieken steunden. Begin 1918 was ze benaderd voor eenheidsgesprekken door de British Socialist Party, de oudste ogenschijnlijk marxistische partij in Groot-Brittannië. Maar Sylvia was tegen toetreding tot de Labour Party en tegen deelname aan de parlementsverkiezingen, twee belangrijke pijlers van het BSP-programma, en de gesprekken liepen stuk.

De vorming van de Communistische Internationale in maart 1919 leidde tot hernieuwde druk voor revolutionaire eenheid in Groot-Brittannië. In juli schreef Sylvia aan Lenin waarin ze vroeg naar zijn ‘visie op actie op parlementair gebied’, omdat ze vond dat ‘het idee om parlementaire kandidaten te benoemen’ ‘weerzinwekkend was voor de revolutionaire industriële arbeider’.

Lenin sympathiseerde met haar standpunt, maar deelde het niet: “Ik ben er persoonlijk van overtuigd dat het afzien van deelname aan de parlementsverkiezingen een vergissing is van de kant van de revolutionaire arbeiders van Groot-Brittannië.” Anticiperend op de argumenten van zijn binnenkort te verschijnen pamflet Linkse communisme: een kinderziektevertelde hij haar dat een anti-parlementair standpunt blijk gaf van ‘een gebrek aan revolutionaire ervaring’.

Zelfs met Lenins tussenkomst mislukten de eenheidsgesprekken uiteindelijk. Gefrustreerd weigerde Sylvia deel te nemen aan de oprichtingsconferentie van de Communistische Partij van Groot-Brittannië (CPGB) in juli 1920. In plaats daarvan veranderde ze de naam van de WSF in Communistische Partij (Britse Sectie van de Derde Internationale).

Er werd die zomer op het Tweede Congres van de Communistische Internationale in Moskou geprobeerd de kloof te overbruggen. Sylvia reisde naar Rusland, verborgen op een Noorse vissersboot, en bereikte het congres terwijl het plaatsvond. Dit gebeurde “ondanks de voorzorgsmaatregelen van de Noorse regering om haar te onderscheppen”, zoals een rapport van de Britse inlichtingendienst nogal teleurgesteld opmerkte.

Vanaf de congresvloer sprak ze zich uit tegen electorale steun voor of aansluiting bij de Labour Party. Volgens de ervaren Franse revolutionair Alfred Rosmer was haar bijdrage ‘eerder geschikt voor een openbare bijeenkomst dan voor een congres; het was een toespraak van een agitator.”

Lenins tactische aanbevelingen, waarin hij opriep tot aansluiting bij de Labour-partij en deelname aan parlementsverkiezingen, overtuigden de meeste Britse afgevaardigden die ze eerder hadden afgewezen. Hoewel Sylvia ertegen bleef, nam ze, toen ze terugkeerde naar Groot-Brittannië, volledig deel aan nieuwe eenheidsbesprekingen, en uiteindelijk fuseerde het WSF met de CPGB in januari 1921.

De fusie is niet gelukt. Sylvia wantrouwde de CPGB-leiders, die ook weinig tijd voor haar hadden. In juli 1921 werd de Dreadnought bekritiseerde CPGB-leden van de Londense gemeenteraad van Poplar vanwege het verlagen van de betalingen aan werkloze werknemers. De partij beval haar de controle over de organisatie over te dragen Dreadnoughtmaar ze weigerde, en in september 1921 werd ze uit de CPGB gezet.

Ze sloot zich vervolgens aan bij de ultralinkse Duitse Communistische Arbeiderspartij en haar oproep voor een nieuwe communistische internationale, maar werd een steeds meer geïsoleerde figuur binnen marxistisch links. Nog geen drie jaar later zijn beide Dreadnought en haar organisatie hield op te bestaan.

Sylvia verliet de revolutionaire politiek en wijdde de rest van haar leven aan de strijd tegen het fascisme en het imperialisme. In het bijzonder was ze een groot voorstander van de onafhankelijkheid van Ethiopië, toen het in de jaren dertig en veertig werd bezet door Italië en vervolgens door Groot-Brittannië. Ze stierf in 1960 in de Ethiopische hoofdstad Addis Abeba, waar ze begraven ligt.

Het zou een vergissing zijn om de betrokkenheid van Sylvia Pankhurst bij de revolutionaire politiek als een aberratie te beschouwen. Het is ook niet juist, zoals sommige recente biografen hebben gedaan, om haar steun voor het bolsjewisme te zien als slechts een episode in haar steun voor progressieve zaken.

Haar strijd voor de bevrijding van vrouwen en haar verzet tegen de Eerste Wereldoorlog brachten haar tot het inzicht dat de revolutie van de arbeidersklasse de enige permanente manier was om een ​​einde te maken aan al het onrecht. Ze vocht heldhaftig tegen de Britse staat en verdedigde compromisloos de Oktoberrevolutie. Hiervoor moet Sylvia Pankhurst geëerd worden door iedereen die vandaag de dag strijdt tegen de tirannie en de mondiale onderdrukking van het kapitalisme.