Taylor Swift’s Super Bowl Jet-Setting benadrukt problemen met koolstofverwijdering – Moeder Jones

Dit verhaal is oorspronkelijk gepubliceerd door Maalkoren en wordt hier weergegeven als onderdeel van de Klimaatbureau samenwerking.

Om naar de Super Bowl te gaan op tijd nam Taylor Swift een privéjet van Tokio naar Los Angeles en haastte zich vervolgens naar Las Vegas. Het CO2-verwijderingsbedrijf Spiritus schatte dat haar reis van ongeveer 9.000 kilometer ongeveer 40 ton kooldioxide produceerde – ongeveer wat er wordt gegenereerd door het opladen van bijna 5 miljoen mobiele telefoons. Maar maak je geen zorgen, verzekerde het bedrijf haar critici: het zou die uitstoot meteen weer uit de lucht halen.

“Spiritus wil Taylor en haar Swifties helpen ‘ademen’ zonder CO2 ‘Bad Blood'”, stond er in een met woordspelingen beladen pitch voor verslaggevers. “Het is een touchdown voor iedereen.”

De startup behoort tot tientallen, zo niet honderden bedrijven die proberen klimaatverwarmende gassen permanent uit de atmosfeer te verwijderen. De aanpak ervan houdt in dat koolstof rechtstreeks uit de lucht wordt gehaald en begraven, terwijl andere het in de oceaan laten zinken. Vorige week begon Graphyte, een onderneming gesteund door Bill Gates, zaagsel en ander houtachtig afval dat rijk is aan koolstof te verdichten tot stenen die het diep onder de grond zal begraven.

Spiritus zegt dat “het sponsoren van CO2-compensaties een stap is in de richting van verantwoordelijkheid voor het milieu, en niet een goedkeuring van luxevluchten” en voegde eraan toe dat “beroemdheden privéjets gaan nemen, ongeacht wat Spiritus doet.” Zelfs voordat het bedrijf tussenbeide kwam, was Swift naar verluidt van plan om compensaties te kopen die haar reizen ruimschoots dekten. Maar sommige klimaatexperts zeggen dat maatregelen zoals die van Spiritus de gevaarlijke richting illustreren die de snelgroeiende industrie voor de verwijdering van koolstofdioxide (CDR) opgaat.

“De zorg is dat het verwijderen van koolstof iets zal zijn dat we doen, zodat de normale gang van zaken door kan gaan”, zegt Sara Nawaz, onderzoeksdirecteur van het Institute for Carbon Removal Law and Policy van de Amerikaanse Universiteit. “We hebben een heel groot gesprek nodig.”

Het Intergouvernementeel Panel voor Klimaatverandering van de VN zegt dat de verwijdering van koolstof “noodzakelijk” zal zijn om de klimaatdoelstellingen te halen, en het Amerikaanse ministerie van Energie heeft tot doel de kosten terug te brengen tot $100 per ton (een prijs die Spiritus beweert te willen waarmaken als Goed). Wat Nawaz zorgen baart, is de buitensporige rol die particuliere bedrijven momenteel spelen.

“Het is heel marktgericht: koolstofverwijdering doen met winstoogmerk,” zei Nawaz. Die afhankelijkheid van de markt, zo legde ze uit, zal niet noodzakelijkerwijs leiden tot de rechtvaardige, rechtvaardige en schaalbare resultaten die CDR hoopt te kunnen bereiken. “We moeten een stap terug doen.”

Nawaz schreef mee aan een rapport dat dinsdag werd vrijgegeven met de titel ‘Agenda voor een progressieve politieke economie van koolstofverwijdering’. Daarin schetsen zij en haar co-auteurs een visie op koolstofverwijdering die verschuift van marktgerichte benaderingen naar benaderingen die door de overheid, de gemeenschap en de werknemers worden geleid.

“Wat ze suggereren is behoorlijk radicaal”, zegt Lauren Gifford, adjunct-directeur van het Soil Carbon Solutions Center van de Colorado State University, die niet bij het onderzoek betrokken was. Ze steunt de richting die de auteurs bepleiten en voegt eraan toe: “Ze geven ons feitelijk een routekaart over hoe we daar kunnen komen, en dat is op zichzelf vooruitstrevend.”

Nawaz vergeleek het huidige traject van koolstofverwijdering met het hobbelige pad dat koolstofcompensaties hebben gevolgd. Die industrie, waarin organisaties kredieten verkopen om de uitstoot van broeikasgassen te compenseren, wordt geplaagd door misleidende claims en perverse prikkels. Het heeft ook zorgen geuit over de rechtvaardigheid van het milieu, waarbij compensaties onevenredig grote gevolgen hebben voor gemeenschappen in de frontlinie en ontwikkelingslanden. Blue Carbon, een bedrijf gesteund door de Verenigde Arabische Emiraten, heeft bijvoorbeeld enorme stukken land in Afrika gekocht om zijn compensatieprogramma te voeden.

“We willen dat niet nog een keer doen met koolstofverwijdering”, zei ze.

Filantropie is een mogelijk alternatief voor de CO2-verwijdering door bedrijven. Het rapport citeert een non-profitorganisatie genaamd Terraset die fiscaal aftrekbare donaties besteedt aan CDR-projecten (waaronder die van Spiritus). Maar, zegt Nawaz, die aanpak zal niet snel of duurzaam genoeg groeien om de vele gigaton aan uitstoot te verwijderen die nodig is om de klimaatverandering op zinvolle wijze aan te pakken. “Dat is geen schaalbare aanpak”, zei ze. “We zullen zoveel meer geld nodig hebben.”

Het rapport stelt dat gemeenschappen en overheden een centrale rol moeten spelen in de industrie. Nawaz noemt door de gemeenschap aangestuurde inspanningen voor koolstofverwijdering in het Westen, zoals de 4 Corners Carbon Coalition, als voorbeelden van wat mogelijk zou kunnen zijn op lokaal niveau. Op nationaal niveau wijst ze op de Duitse transitie van steenkool als een manier waarop overheden niet alleen het schone energiebeleid kunnen financieren, maar ook fundamenteel kunnen aansturen, waarbij werknemers op de voorgrond staan.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de Verenigde Staten investeren in het verwijderen van koolstof. De tweeledige infrastructuurwet en de Inflation Reduction Act omvatten miljarden dollars voor technologie, zoals regionale hubs voor directe luchtafvang. Maar de wetgeving positioneert de overheid vooral als financier of koper van initiatieven voor koolstofverwijdering, en niet als praktijkbeoefenaar.

“Het is, eerlijk gezegd, een behoorlijk teleurstellende manier waarop het evolueert”, zegt Nawaz, waarbij hij bijvoorbeeld opmerkt dat Occidental Petroleum een ​​van de landen is die federale financiering ontvangt voor de verwijdering van koolstof. Ze zou graag zien dat de overheid een meer hands-on rol op zich neemt. “Niet alleen overheidsopdrachten voor koolstofverwijdering. Maar eigenlijk door de overheid geleid onderzoek en de implementatie van koolstofverwijdering in een vroeg stadium.”

Gifford is het ermee eens dat er gevaren schuilen in de sector die te veel afhankelijk is van de particuliere sector. “Er is iets heel beangstigends aan het in handen leggen van de klimaatcrisis in de handen van rijke tech-oprichters,” zei ze. Maar bedrijven lopen ook voorop bij het bevorderen van dit vakgebied. “De klimaatcrisis is een van de dingen waar alle hens aan dek is.”

Degenen in de particuliere sector zeggen dat hun inspanningen van cruciaal belang zijn om ervoor te zorgen dat technologie voor koolstofverwijdering zo snel mogelijk wordt ontwikkeld en ingezet. “Onze coalitie vertegenwoordigt vernieuwers”, zegt Ben Rubin, uitvoerend directeur van de Carbon Business Council, een non-profit handelsvereniging die meer dan 100 koolstofbeheerbedrijven vertegenwoordigt. “Er zal niet noodzakelijkerwijs één wondermiddel zijn.”

“Er is een lange geschiedenis van publiek-private partnerschappen die een aantal van de nieuwste en beste innovaties ter wereld hebben opgeleverd,” voegde Dana Jacobs toe, de stafchef van de Carbon Removal Alliance, die op vergelijkbare wijze startups op dit gebied vertegenwoordigt. “Wij denken dat het verwijderen van koolstof niet anders zal zijn.”

Nawaz en haar collega’s willen dat paradigma opschudden voordat het te diep verankerd raakt. Het alternatief zou kunnen bestaan ​​uit aanhoudende onrechtvaardige uitkomsten voor gemarginaliseerde mensen en beperkte vooruitgang op het gebied van de uitstoot van luxe, zoals de vlucht van Swift naar de Super Bowl. “Het idee is dat koolstofverwijdering een publiek goed is”, zei ze. “We zouden niet alleen op de particuliere sector moeten vertrouwen om hierin te voorzien.”