Ter verdediging van ‘Van de rivier naar de zee’ en ‘Intifada’

In Australië is een campagne gaande om de vrijheid van meningsuiting en het Palestijnse activisme te onderdrukken, en twee populaire pro-Palestijnse slogans staan ​​in het vizier van de zionisten: “Van de rivier tot de zee zal Palestina vrij zijn” en “intifada”, een Arabisch woord dat “opstand”. De systematische verkeerde voorstelling van deze twee frasen, die gewoonlijk tijdens bijeenkomsten worden gezongen, is het enige dat de zionisten kunnen opbrengen om hun lasterlijke bewering te staven dat de pro-Palestijnse beweging inherent gewelddadig en antisemitisch is.

Voormalig liberaal politicus Josh Frydenberg, die penningmeester was in de regering-Morrison, is uit zijn politieke pensionering geslopen om op dit front de leiding te nemen. Hij zal een documentaire van Sky News Australia uitzenden, genaamd Nooit meer: ​​de strijd tegen antisemitisme. Maar laat je niet misleiden door de titel; dit stuk gaat niet over een moedige strijd tegen onverdraagzaamheid. Het is propaganda gericht op het beschermen van een racistische etnostaat tegen kritiek, gepresenteerd door een politicus die deel uitmaakte van een regering die onverdraagzaamheid bewapende om aan de macht te komen en te blijven.

Vice-kanseliers van universiteiten zijn begonnen een serieus optreden tegen de democratische rechten en de vrijheid van meningsuiting te overwegen als reactie op de solidariteitskampen in Gaza op de Australische campussen. Onder leiding van Mark Scott van de Universiteit van Sydney heeft de Groep van Acht universiteiten een brief geschreven aan de procureur-generaal met het verzoek om advies over de vraag of de slogans ‘From the river’ en ‘intifada’ in strijd zijn met de wet – vermoedelijk als opmaat voor het verbieden van de protesten. zich.

Premier Anthony Albanese heeft de gezangen veroordeeld en gezegd dat hij zich verzet tegen de slogan ‘Van de rivier’, omdat deze een tweestatenoplossing afwijst. Hij speelt ook in een van de interviews in Sky’s Nooit meer documentaire. Tot een verrassing voor niemand zijn liberale en Labour-politici in staat om het erover eens te zijn dat een genocide prima is, terwijl de mensen die zich ertegen verzetten, worden afgeschilderd als de echte verspreiders van geweld en onverdraagzaamheid.

Het zionistische bezwaar tegen de slogan ‘Van de rivier naar de zee’ gaat ongeveer zo: een vrij Palestina tussen de rivier de Jordaan en de Middellandse Zee zou noodzakelijkerwijs een einde betekenen aan de etnostaat Israël. Tot nu toe is dat waar, maar dan maken ze een foutieve sprong in de logica. Ze gaan ervan uit dat het beëindigen van Israël de eliminatie van Joden uit het historische Palestina zou inhouden. De slogan komt daarom, in de zionistische geest, neer op het oproepen tot genocide tegen Israëlische Joden.

Maar ‘Van de rivier naar de zee’ gaat niet over het verdrijven van Joodse mensen uit de landen van Palestina. Joodse mensen hebben het recht om als gelijken te leven naast hun Arabische buren in een vrij Palestina, zoals ze deden vóór de oplegging van Israël in 1948. Maar een uitsluitende Joodse staat die streeft naar raciale zuiverheid en de inheemse bevolking onderdrukt, is niet verenigbaar met gelijkheid tussen Joden en Palestijnen. De meeste politici aanvaarden nu dat de historische analogen van Israël niet hadden mogen bestaan, omdat ze eveneens onverenigbaar waren met sociale gelijkheid en democratische waarden – van de apartheidsstaat Zuid-Afrika tot de Europese fascistische staten.

Israël is een racistisch apartheidsregime dat ‘Arabisch’ op Palestijnse paspoorten stempelt, dat uitsluitend voor Israël bestemde wegen heeft aangelegd en een enorme scheidsmuur heeft aangelegd tussen zijn illegale nederzettingen en Palestijnse dorpen. Israël handhaaft tientallen discriminerende wetten tegen Palestijnen op zijn eigen grondgebied, terwijl het de Westelijke Jordaanoever en Gaza bezet, waardoor hun bevolking alle fundamentele rechten wordt ontzegd die horen bij het staatsburgerschap van een onafhankelijke Palestijnse staat. of van Israël.

Het is Israël dat ernaar streeft een genocide tussen de rivier en de zee te voltooien, en Israël dat fysiek probeert dit uit te voeren. De historische strijdkreet van het zionisme was dat Palestina “een land zonder volk voor een volk zonder land” en “een land zonder volk” was, in de woorden van Israëls eerste president, Chaim Weizmann. De Palestijnen bestaan ​​niet – of mogen niet – bestaan ​​in de hoofden van de voorstanders van Israël, en het vernietigen ervan is daarom eenvoudigweg een kwestie van de werkelijkheid in overeenstemming brengen met de zionistische ideologie.

Het waren tenslotte de zionisten die de uitdrukking ‘Van de rivier naar de zee’ hebben uitgevonden om hun doel, het verkrijgen van volledige controle over Palestina, samen te vatten. Volgens Robin DG Kelley, hoogleraar geschiedenis aan de Universiteit van Californië, Los Angeles, “begon het als een zionistische slogan die de grenzen van Eretz Israël [the land allotted to Zionists during the British Mandate in Palestine from 1917 to 1948].” In 1977 gebruikte Netanyahu’s Likud-partij de slogan in hun verkiezingsprogramma, waarin stond dat “tussen de zee en de Jordaan alleen Israëlische soevereiniteit zal bestaan”.

Israëls uiteindelijke politieke overheersing van al het land tussen de rivier en de zee, die werd afgerond toen de IDF in 1967 de Westelijke Jordaanoever en Gaza bezette, is precies wat de Palestijnen ertoe aanzette om ‘Van de rivier tot de zee zal Palestina vrij zijn’ als een voorwaarde te aanvaarden. vraag. Toen de slogan begin jaren negentig populair werd, betekende het frustratie over de Palestijnse politieke leiders die in 1988 vrede sloten met Israël, waardoor het land zijn bezetting en landroof kon voortzetten. Tegenwoordig weerklinkt het in steden over de hele wereld als een oproep tot vrijheid en gelijkheid voor alle inwoners van het historische Palestina.

‘Van de rivier tot de zee, Palestina zal vrij zijn’ doet wat alle grote protestslogans doen: het vertegenwoordigt de aspiraties van een onderdrukt volk. Voor de diaspora, de Palestijnse vluchtelingen die over de hele aarde verspreid zijn, vertegenwoordigt het hun recht om terug te keren naar hun thuisland, naar de buurten waaruit ze met geweld zijn verdreven. Voor de bevolking van Gaza, een concentratiekamp vol vluchtelingen en hun nakomelingen, vertegenwoordigt het de hoop om uit hun gevangenis te ontsnappen, zich veilig te verplaatsen en te leven zonder de dreiging van vernietiging. Voor de bevolking van de Westelijke Jordaanoever betekent het een einde aan de Israëlische militaire bezetting, aan de controleposten, de muren en het agressieve kolonistengeweld. Voor de Palestijnen die binnen de grenzen van “Israël” leven, vertegenwoordigt het de wens om geen tweederangsburgers te zijn, om in een eerlijke en gelijkwaardige samenleving te leven in heel het historische Palestina.

De andere controversiële slogan, ‘intifada’, is met trots wereldwijd overgenomen door de Palestijnse solidariteitsbeweging. Het is te horen op vrijwel elke Palestijnse solidariteitsbijeenkomst, en steeds vaker spreken activisten van een ‘mondiale intifada’ of ‘studentenintifada’. Deze terminologie heeft de zionisten apoplectisch gemaakt. Dat vertelde dr. David Adler van de Australian Jewish Association Sky-nieuws“Iedereen met de meest afgelegen opleiding zou weten dat de Intifada een gewelddadige opstand is… Het gaat om zelfmoordaanslagen en het doden van burgers door massale steekpartijen.”

Het woord ‘intifada’ verwijst naar de lange geschiedenis van Palestijns verzet, in extreem moeilijke omstandigheden en met zeer weinig materiële steun. De Eerste Intifada begon in 1987 nadat Israëlische soldaten bij een controlepost vier arbeiders uit Gaza hadden gedood. Het Palestijnse volk was ziek van deze onmenselijke behandeling en kwam in opstand. Een golf van arbeidersstakingen en straatdemonstraties werd gevolgd door gewelddadig optreden door de Israëlische veiligheidstroepen. Uit die jaren kwamen iconische beelden van het Palestijnse verzet naar voren: jonge Palestijnen, hoofden gewikkeld in keffiyehs, die stenen uit katapulten gooiden naar zwaarbewapende Israëlische soldaten. De Palestijnen beschikten niet over de middelen om destructief geweld toe te passen zoals Israël dat deed, en dat was grotendeels niet hun oriëntatie. Zoals historicus Vashti Fox schreef Het verhaal van Palestina“Ze herontdekten de tactieken uit de vroegere periode: weigering om belasting te betalen, het sluiten van winkels, boycots van Israëlische producten en massale straatdemonstraties”.

Maar gezien de overweldigende kracht en brutaliteit van het Israëlische leger kon de Intifada geweld niet vermijden. Tussen het einde van de Eerste Intifada en het begin van de Tweede Intifada in 2000 werden de Palestijnen door hun politieke leiders uitverkocht en in een nog ergere situatie beland dan voorheen – waarbij Israël de ‘vrede’ van de Oslo-akkoorden van 1993 gebruikte om zijn nederzettingen en militarisering uitbreiden.

Het resultaat was dat de Tweede Intifada, die begon met soortgelijke massademonstraties en burgerlijke ongehoorzaamheid, veel meer gemilitariseerd werd. Ongeveer hetzelfde kan worden waargenomen over de geschiedenis van andere vormen van strijd tegen onderdrukking: de ‘Troubles’ in Ierland, antikoloniale onafhankelijkheidsbewegingen van India tot Congo en Algerije, de anti-apartheidsstrijd in Zuid-Afrika en zelfs de strijd tegen de slavernij. in de VS.

Het ging allemaal om geweld en terrorisme van de onderdrukten tegen hun veel gewelddadiger en terroristischer onderdrukkers. Dit feit is altijd gebruikt om de strijd van de onderdrukten te ontkrachten. We moeten ons verzetten tegen de huidige poging om de misdaden van Israël te excuseren door voortdurende verwijzingen naar terrorisme en Hamas. Het steunen van de Palestijnse Intifada’s gaat niet over het vergoelijken van de aanvallen van Hamas. Het komt veeleer voort uit de overtuiging dat gewone mensen en hun collectieve strijd de sleutel zijn tot het beëindigen van het onrecht dat door de heersende klassen van de wereld wordt aangedaan.

Dat is de reden waarom het woord ‘intifada’ zo moeiteloos door miljoenen mensen over de hele wereld is overgenomen: omdat het relevant is voor ons allemaal. In de eerste plaats omdat onze regeringen economisch en politiek zo toegewijd zijn aan Israël dat alleen een mondiale opstand, zoals die tegen de oorlog in Vietnam, die belofte zou kunnen doen wankelen. Ten tweede omdat de kwestie Palestina alles laat zien wat er mis is met het kapitalistische systeem. Het bewijst dat een heel volk terzijde kan worden geschoven, ontmenselijkt, vermoord en gevangengezet, omdat het de imperialistische machinaties van de kapitalistische heersende klassen in de weg staat. Een dergelijk systeem heeft geen bestaansrecht, en een intifada is het enige passende antwoord.