Terwijl Trump rechterlijk bevelen ontwijkt, suggereert Samuel Alito om te gehoorzamen dat rechters optioneel kunnen zijn – moeder Jones

Justice Samuel Alito Wil willen weten wat een staat zou moeten doen als een rechtbank deze beveelt om een ​​nieuwe congreskaart te tekenen onder foutieve logica. Meer in het algemeen gezegd, wat moet een procedering doen als hij van mening is dat een rechtbank ten onrechte een bevel heeft gegeven?

Het antwoord is natuurlijk om het gerechtelijk bevel te gehoorzamen. Beslissingen kunnen in beroep gaan en soms worden geconfronteerd door het politieke proces. Maar als iemand eenvoudig een gerechtelijk bevel zou kunnen weggooien waarmee ze het niet eens waren, zouden we niet worden bestuurd door de rechtsstaat.

De vraag van Alito in de mondelinge argumenten van maandag in een herverdelingszaak uit Louisiana, legde een heel andere aanpak uit – een die op dit moment bijzonder verontrustend is, omdat de Trump -regering herhaaldelijk ongehoorzaam is. De administratie heeft niet het recht verklaard om de rechtbanken te negeren, maar haar advocaten zijn in meerdere zaken de lijn van wanpraktijken door de rechterlijke bevelen te ontwijken. Of het nu weigert om vliegtuigen om te keren die bijna 300 migranten vervoeren naar een arbeidskamp in El Salvador of om de federale financiering vrij te geven waarvan de regering beweert dat het kan weigeren uit te geven, de Trump-regering probeert momenteel voorbij de bevelen van federale rechters te blazen om haar antidemocratische agenda in te voeren.

De gecompliceerde zaak van maandag betrof hoe Louisiana een tweede meerderheidsblack district trok als gevolg van Uitspraken van zowel een federale rechtbank als het conservatieve Fifth Circuit Court of Appeals in een andere zaak, Robinson v. Landry. Alito wilde weten of het gehoorzamen van dit gerechtelijk bevel daadwerkelijk vereist was:

“Wat als de Robinson Besluit was duidelijk verkeerd? ” Alito vroeg. “Zou je nog een goede reden hebben om het te volgen?”

De advocaat -generaal van Louisiana, Benjamin Aguiñaga, was het erover eens dat een enorm slechte beslissing de zeldzame soort situatie zou kunnen zijn waarin een staat niet kon vertrouwen op een gerechtelijk bevel om zijn nieuwe kaart te rechtvaardigen. Maar Alito ging door en stelde nog zwakkere gevallen waarin een rechtbank zou kunnen worden genegeerd:

“Wat als het niet enorm mis was?” vroeg de gerechtigheid. “Je kijkt ernaar en het is verkeerd. Ze hebben iets verkeerd toegepast.”

Verschillende andere rechters hebben ook de juistheid van de juistheid van Robinson Voordat Justice Ketanji Brown Jackson kwam in om erop te wijzen hoe gevaarlijk deze hele manier van denken is voor de rechtsstaat. “Ik ben nog steeds een beetje in de war over waarom het ertoe doet of het gerechtelijk bevel goed was of niet,” zei Jackson. “Je werd nog steeds door een rechtbank gedwongen om te doen wat je in dit geval hebt gedaan. Juist?”

Aguiñaga stemde ermee in en Jackson vervolgde: “Een waarschijnlijk hebben [Voting Rights Act] Overtreding is het enige dat nodig was voor de staat om de stappen te nemen die het deed. Dus ik weet gewoon niet dat we zelfs moeten deelnemen aan het denkproces van ‘wat als het gerechtelijk bevel verkeerd was?’ Het bestond, en als het bestond, lijkt het mij dat er een goede reden is voor Louisiana om het te hebben gevolgd. “

Met andere woorden, gerechtelijke bevelen zijn niet optioneel. Aguiñaga, een voormalige Alito -bediende, stemde ermee in. ‘Ik ga hier niet staan ​​en zeggen dat de Robinson Rechtbanken hadden gelijk, ‘zei hij op een ander punt,’ maar ik zal zeggen dat wat er in steen staat is, is wat ze zeiden. Dat is de wet, en dat namen we als evangelie. ‘ Dat is hoe het zou moeten werken.

De zaak van maandag,, Louisiana v. Callass, gaat niet over de tweede term power grijpt van Donald Trump. In plaats daarvan is het nog een andere zaak die het Hooggerechtshof de gelegenheid biedt om het moeilijker te maken om de bescherming van de stemrechtenwet voor minderheidskiezers af te dwingen – en een die een ingewikkeld pad naar het Hooggerechtshof nam. In juni 2022 oordeelde een federale rechtbank dat Louisiana onder de VRA een tweede meerderheidsblack district moet creëren in een staat waar zwarte kiezers een derde van de bevolking waren, maar een meerderheid had in slechts een van de zes congresdistricten van de staat. Dat is de Robinson geschil. Terwijl het Hooggerechtshof die uitspraak voor de verkiezingen van 2022 tijdelijk blokkeerde, bracht de uitspraak uit 2023 over een vergelijkbare situatie in Alabama het vijfde circuit ertoe om opnieuw te bevestigen dat Louisiana waarschijnlijk de VRA had geschonden. De republikeinse wetgevende wetgevende macht van de staat hield met tegenzin een speciale zitting in januari 2024 om een ​​nieuw meerderheidsblack district te creëren dat de voorkeur gaf aan Democraten.

Een groep “niet-Afrikaanse Amerikaanse” Louisiana-kiezers daagde die kaart vervolgens uit en noemde het “een afschuwelijke raciale gerrymander”, en in april 2024 een federaal districtsrechtbankpanel, met twee door Trump aangestelde rechters die schreven voor de meerderheid, sloeg het af, het majoor van een andere federale hof van het district.

Burgerrechtengroepen en de staat Louisiana gingen in beroep tegen die uitspraak aan het Hooggerechtshof, waardoor het nieuwe district van kracht werd voor de verkiezingen van 2024, wat leidde tot de verkiezing van Democrat Cleo Fields. De zaak vertegenwoordigde een ongebruikelijk exemplaar toen zwarte kiezers en een door de republikeinen gecontroleerde zuidelijke staat min of meer aan dezelfde kant waren-en ook een zeldzaam voorbeeld van het Hooggerechtshof die een overwinning voor de vertegenwoordiging van minderheden afleverde, gezien de goed gedocumenteerde vijandigheid van de rechtbank tegen stemrechten. Dat omvat het loten van de stemrechtenwet bij meerdere keren en het vasthouden van dat partijdige gerrymandering kan niet worden uitgedaagd in de federale rechtbank.

Maar de ongemakkelijke alliantie tussen burgerrechtengroepen en Louisiana rafelt. Hoewel Louisiana de grondwettigheid van haar congreskaart verdedigde, vroeg het de rechtbank ook om te regeren dat raciale gerrymandering claims, zoals partijdige gerrymandering claims, niet voor de rechtbank kunnen worden gebracht. Dat zou het bijna onmogelijk maken voor partijen om gerrymandered -kaarten tegen te gaan die zich richten op kiezers op basis van partijdigheid, ras of beide. In afzonderlijke rechtszaken heeft ook beweerd dat de kernbepaling van de Stem Rights Act met discriminatie van discriminatie ongrondwettelijk is.

De zaak Louisiana moet relatief eenvoudig zijn, gezien zijn gelijkenis met de Alabama -zaak, Allen v. Milligan, minder dan twee jaar geleden door de rechtbank beslist. Maar tegenstanders van burgerrechten proberen het te gebruiken als een voertuig om de vertegenwoordiging voor de gemeenschap van kleur verder terug te rollen en nog een klap te geven aan de Wet op de stemrechten. En de GOP-aangestelde rechters leken maandag te popelen om te helpen bij dit project, mogelijk zelfs ten koste van Allen v. Milliganeen zeer recente beslissing.

Als de Trump Administratie verlaagt agentschappen, stopt de uitgaven zonder goedkeuring van het congres en deporteert immigranten zonder het juiste proces – om slechts enkele van de tientallen illegale acties te noemen die de nieuwe administratie heeft uitgevoerd – de zaak van Montay leek een schilderachtige bezorgdheid, ver verwijderd van de huidige autoritaire dreiging waarmee het land werd geconfronteerd. En in sommige opzichten is het – alleen een ander mogelijk verlies voor stemrechten, in een lange rij beslissingen die zijn afgebroken bij de toegang tot de stemming.

Maar er is een doorlooplijn die de aanval op de stemrechten van zwarte mensen verbindt en de wil om de democratische principes van het gesteente te negeren, zoals het volgen van gerechtelijke bevelen. De GOP, met de hulp van het Roberts Court, heeft meer dan tien jaar een verkeerde stemrechten van minderheden afgewikkeld. Dat gebrek aan toewijding aan democratie creëert een toestemmingsslip om een ​​voorhamer naar de grondwet te brengen door bijvoorbeeld buiten de wet te handelen.

De derde advocaat die maandag ruzie maakte, was Edward Greim, die de niet-zwarte Louisianen vertegenwoordigde die de nieuwe kaart probeerden weg te gooien op het terrein dat het te zwaar op de race vertrouwde. In 2020 was Greim een ​​van de advocaten die probeerden stemming te stoppen om president Donald Trump te helpen de verkiezingen te winnen. Volgens de Wisconsin -onderzoekerGreim vertegenwoordigde later een nep -kiezer uit Wisconsin die deel uitmaakte van de complot om de verkiezingsresultaten teniet te doen. Greim is lid van de Republikeinse National Lawyers Association en de Federalist Society, waar hij deelneemt aan het uitvoerende team van zijn Free Speech & Election Law Practice Group. Dat CV illustreert de lijn die een rechtszaak verbindt die bedoeld is om de democratie te verzwakken en de bereidheid om het aan te vallen.

Er zijn veel Republikeinen en voormalige Republikeinen die geen angst toonden om de Stem Rights Act weg te geven, maar die, wanneer ze met Trump werden geconfronteerd, weigerden deel uit te maken van zijn autoritaire project. Maar voor anderen was de langzame terugtrekking uit democratie zeker deel uit van de reis om het volledig te dumpen. Het feit dat de Roberts -rechtbank nu zelfs zijn eigen recente precedenten kan gooien om het voor zwarte mensen nog moeilijker te maken om te stemmen – en dit te doen, terwijl de waarde van het volgen van gerechtelijke bevelen in twijfel wordt getrokken – op hetzelfde moment is dat de Trump -regering de scheiding van machten en andere bodemdemocratische principes niet toevallig is. Het maakt deel uit van hetzelfde project, het langzame deel en het snelle deel samen.