Trump de vredestichter? Hoe zijn presidentschap zou kunnen helpen de oorlog in Oekraïne te beëindigen – RT World News

De waarschijnlijke volgende president van de VS, Donald Trump, heeft aangegeven dat hij een plan heeft om de oorlog in Oekraïne te beëindigen. Of, in ieder geval, twee van zijn adviseurs hebben zo’n plan. En belangrijker nog, ze hebben het aan Trump voorgelegd. En nog belangrijker, ze hebben gezegd dat hij positief heeft gereageerd.

Zoals een van de auteurs van het plan het verwoordde: “Ik beweer niet dat hij het ermee eens was of met elk woord akkoord ging, maar we waren blij met de feedback die we kregen.” Het is waar dat Trump ook heeft laten weten dat hij het plan niet officieel steunt. Het is echter duidelijk dat dit een proefballonnetje is dat met zijn goedkeuring is gelanceerd. Anders hadden we er óf niets van gehoord, óf was het verworpen.

De twee Trump-adviseurs zijn Keith Kellogg, een gepensioneerde luitenant-generaal, en Fred Fleitz, een voormalig CIA-analist. Beiden bekleedden tijdens het presidentschap van Trump belangrijke posities op het gebied van nationale veiligheidskwesties. Momenteel spelen beiden een belangrijke rol bij het Center for American Security: Kellogg fungeert als covoorzitter en Fleitz als vicevoorzitter. Beiden zijn ten slotte duidelijk over hun geloof in wat misschien wel het meest bepalende concept van het buitenlands beleid van Trump is: America First. Fleitz publiceerde onlangs een artikel waarin hij dat beweert “Alleen America First kan de mondiale chaos, veroorzaakt door de regering-Biden, ongedaan maken.” Voor Kellogg is de “De America First-aanpak is de sleutel tot de nationale veiligheid.” Het Center for American Security is onderdeel van het America First Policy Institute, een invloedrijke denktank die in 2022 werd opgericht door belangrijke veteranen van de regering-Trump om beleid voor te bereiden op zijn comeback.

Het is duidelijk dat dit een vredesplan is dat niet uit het niets is ontstaan. Integendeel, het is niet alleen aan Trump voorgelegd om zijn (onofficiële) knikje te krijgen, het is ook vanuit het Trumpisme naar voren gekomen als een heroplevende politieke kracht. Bovendien is dit, zoals Reuters heeft opgemerkt, ook het meest uitgebreide plan tot nu toe van het Trump-kamp over hoe vrede in Oekraïne kan worden bereikt. In feite is dit de eerste keer dat Trumps belofte om deze oorlog snel te beëindigen, zodra hij terug is in het Witte Huis, tot in detail wordt uitgewerkt. De goedkeuring van het plan of een soortgelijk beleid zou uiteraard een enorme verandering in het Amerikaanse beleid markeren. Dit is dus iets dat bijzondere aandacht verdient.

Wat voorziet het plan? In wezen is het gebaseerd op een eenvoudig uitgangspunt: de invloed van Washington op Oekraïne gebruiken om het land te dwingen een vrede te aanvaarden die gepaard gaat met concessies, zowel territoriaal als anderszins. In de woorden van Keith Kellogg: “We zeggen tegen de Oekraïners: ‘Jullie moeten aan tafel komen, en als jullie dat niet doen, zal de steun van de Verenigde Staten opdrogen’.” Omdat Kiev in hoge mate afhankelijk is van Amerikaanse hulp, is het moeilijk te zien hoe het zulke druk zou kunnen weerstaan. Misschien om de schijn te wekken van “evenwicht” Voor de vele Republikeinen die nog steeds kritisch staan ​​tegenover Rusland, bevat het plan ook een dreigement aan het adres van Moskou: ‘En jij vertelt het aan Poetin’ opnieuw in de termen van Kellogg, “Hij moet aan tafel komen en als jij niet aan tafel komt, geven we de Oekraïners alles wat ze nodig hebben om je in het veld te vermoorden.”

Toch is het duidelijk dat, ondanks de harde retoriek over Rusland, het plan grote angst zal veroorzaken in Kiev, niet Moskou, om twee redenen. Ten eerste zijn de dreigementen aan Rusland en Oekraïne niet vergelijkbaar: als de VS hun steun aan Oekraïne zouden intrekken, zou het Zelensky-regime in Kiev niet alleen de oorlog verliezen, maar ook instorten. Als de VS in plaats daarvan hun steun aan het Zelensky-regime zouden vergroten, zou Moskou reageren door extra middelen te mobiliseren, zoals het eerder heeft gedaan. In dat geval zou het ook directe militaire hulp kunnen ontvangen van China, dat niet zou toekijken hoe een mogelijke Russische nederlaag zich ontvouwt, omdat dat Beijing alleen zou laten met een agressief, gedurfd Westen. Bovendien zou Washington natuurlijk het risico moeten afwegen dat Rusland zich inlaat met tegen-escalatie. Kortom, het plan bedreigt Oekraïne met een zekere nederlaag, regime en mogelijk zelfs desintegratie van de staat; het bedreigt Moskou met een moeilijkere tijd – een type dreiging dat geen succesgeschiedenis heeft.

De tweede reden dat het plan slecht nieuws is voor Oekraïne, maar niet voor Rusland, is dat de vrede die het beoogt veel dichter bij de oorlogsdoelstellingen van Moskou ligt dan bij die van Kiev. Hoewel het document dat aan Trump is voorgelegd niet openbaar is gemaakt, zijn Amerikaanse commentatoren van mening dat een artikel dat onder de titel op de site van het Center for American Security is gepubliceerd “Amerika eerst, Rusland en Oekraïne” is vergelijkbaar met wat hij – of zijn staf – te zien kreeg. Ook dit artikel, eveneens geschreven door Kellogg en Fleitz, benadrukt herhaaldelijk hoe “moeilijk” Trump was vroeger meer op Rusland gericht. Genoeg gepronk daar voor degenen die van dat soort dingen houden.

Deze uitspraken worden echter in evenwicht gehouden door de nadruk op wat vroeger diplomatie werd genoemd: “Tegelijkertijd,” wij lezen, “Trump stond open voor samenwerking met Rusland en dialoog met Poetin. Trump uitte zijn respect voor Poetin als wereldleider en demoniseerde hem niet in openbare verklaringen … Dit was een transactionele benadering van de betrekkingen tussen de VS en Rusland … om manieren te vinden om naast elkaar te bestaan ​​en de spanningen te verminderen … terwijl hij standvastig bleef tegenover de Amerikaanse veiligheidsbelangen.”

Dat is nu al een toon die Kiev wel verontrustend kan vinden. Omdat onder Biden de Amerikaanse strategie – en dus die van het collectieve Westen – niet alleen is gebaseerd op een extreem oorlogszuchtige aanpak (alsof dat al niet erg genoeg is), maar, nog belangrijker en schadelijker, op het obsessieve idee dat er geen alternatief. Voor zijn aanhangers is alles hetzelfde “verzoening” behalve constante escalatie naar “winnen.” Er is geen ruimte voor echte tegenprestatie en compromissen. Die houding is van cruciaal belang voor de niet-aflatende steun van Amerika aan Oekraïne en vooral voor het feit dat het land de ene rode lijn na de andere heeft overschreden (dat wil zeggen de lijnen die eerder door Washington zelf werden erkend), zonder dat er een (goed) einde in zicht is.

Vandaar een Trumpistische benadering die ook allesbehalve “zacht” over Rusland, terwijl het erkennen van de mogelijkheid van de-escalatie door middel van onderhandelingen al een grote afwijking is van het huidige Amerikaanse beleid. Je zou het zelfs kunnen zien als geïnspireerd door het Reaganistische buitenlandse beleid van de jaren 80, dat ook uitgesproken “taaiheid” met een oprechte bereidheid tot compromissen. Toch zou er één groot verschil zijn: Tegen het einde van de Koude Oorlog had Washington te maken met een plooibaar, zelfs naïef Sovjetleiderschap. Dat was een ernstige fout – al was het om overwegend bewonderenswaardig idealistische redenen – die de huidige leiders van Rusland heel duidelijk zien, waar ze nog steeds boos over zijn en die ze niet zullen herhalen.

In het geval van de oorlog in Oekraïne betekent dit dat elke regeling, zelfs met een nieuw “transactioneel” Washington “aan tafel komen” zou niet één, maar twee omvatten “moeilijk” spelers: Moskou zal niet akkoord gaan met een compromis dat er geen rekening mee houdt dat het de overhand heeft gekregen in deze oorlog. Dat betekent op zijn beurt dat, voorbij de basis Trumpistische stemming van voorwaardelijke verzoening, details doorslaggevend zullen zijn.

Helaas voor het Zelensky-regime en gelukkig voor alle anderen (ja, inclusief veel Oekraïners die niet meer hoeven te sterven in een proxy-oorlog zodra de vrede eenmaal is bereikt), werd het plan ook op dat gebied, het domein van het concrete en specifieke, ontwikkeld. door Kellogg en Fleitz toont enige vooruitgang. De auteurs onderkennen in de eerste plaats belangrijke elementen van de werkelijkheid waarover het huidige Amerikaanse leiderschap liegt of ontkent: bijvoorbeeld dat dit zowel een proxy-oorlog als een uitputtingsoorlog is, dat Zelensky’s “10-puntenplan” (in wezen een blauwdruk voor wat alleen zou kunnen gebeuren als Oekraïne de oorlog zou winnen, dat wil zeggen: nooit) “ging nergens heen,” en dat Oekraïne de oorlog demografisch niet kan volhouden.

Zij erkennen ook dat Rusland zal weigeren deel te nemen aan vredesbesprekingen of akkoord te gaan met een eerste staakt-het-vuren als het Westen niet akkoord gaat. “Het NAVO-lidmaatschap voor Oekraïne voor een langere periode uitstellen.” In feite is een “verlengde periode” zal niet volstaan; Moskou heeft duidelijk gemaakt dat nooit nooit betekent. Maar Kellogg en Fleitz formuleren hun ideeën misschien voorzichtig met het oog op hoeveel hun lezers in Amerika op dit moment kunnen verdragen. Het plan biedt ook, wederom realistisch, de optie om sancties tegen Rusland gedeeltelijk en uiteindelijk volledig te laten vallen. Oekraïne zou daarentegen niet het doel hoeven op te geven om al zijn grondgebied terug te krijgen, maar – een cruciale beperking – zou ermee moeten instemmen om het alleen via diplomatieke middelen na te streven. De implicatie is natuurlijk dat Kiev in de eerste plaats de feitelijke controle over het grondgebied zou moeten opgeven.

En daar heb je het: dit is een voorstel dat, teruggebracht tot de essentie, territoriale concessies en geen NAVO-lidmaatschap voor Oekraïne voorziet. Het is geen wonder dat Kellogg en Leitz hun paper afsluiten met de erkenning dat “de Oekraïense regering,” “het Oekraïense volk” (dat zal overigens zeker een overgeneralisatie zijn), en “hun aanhangers” in het Westen zal het moeilijk zijn dit soort onderhandelde vrede te aanvaarden. We zouden hieraan kunnen toevoegen: vooral na ruim twee jaar van een vermijdbare (zoals de auteurs ook erkennen) en bloedige proxy-oorlog. Toch heeft die tragedie al plaatsgevonden. We kunnen wensen dat dit niet het geval was, maar we kunnen het verleden niet ongedaan maken. De echte vraag gaat over de toekomst. Kellogg en Leitz, en ook Trump, hebben, als hij een dergelijk beleid wil volgen, gelijk dat er een einde moet komen aan de stervenden, en dat de enige manier om daar een einde aan te maken – en om verdere escalatie, misschien tot een mondiale oorlog – te voorkomen een compromis is. nederzetting gebouwd op de werkelijkheid.