Foto: Julia Demaree Nikhinson/AP
Als onderdeel van Zijn voorgestelde vredesplan in Oost-Europa, eist president Donald Trump de volledige economische kolonisatie van Oekraïne.
De voorwaarden van het eerste voorstel van Trump, gedetailleerd in een gelekt document verkregen door de Telegraph, roept op tot de Amerikaanse controle over de natuurlijke hulpbronnen, havens en infrastructuur van Oekraïne, waaronder $ 500 miljard aan de minerale rijkdom van Oekraïne als “terugverdientijd” voor de militaire hulp. Na jaren van militaire hulp heeft Trump besloten dat het nu tijd is om in te geldt.
Het voorstel van Trump vraagt Oekraïne om exclusieve rechten “voor altijd” over zijn natuurlijke hulpbronnen en infrastructuur. “Deze overeenkomst wordt beheerst door de wet van New York, zonder rekening te houden met de principes van wetten,” geeft het contract aan. En inkomsten zouden voor een andere partij aan de VS moeten worden betaald. “Die clausule betekent ‘ons eerst betalen en vervolgens uw kinderen voeden'”, vertelde een bron dicht bij de onderhandelingen aan de Telegraph.
Trump’s verbluffende claim op de minerale rijkdom van Oekraïne is niet nieuw. De Oekraïense president Volodymyr Zelenskyy stelde zelf voor om de natuurlijke hulpbronnen van Oekraïne op te geven om de westerse hulp te verkrijgen. En, in Washington, senator Lindsey Graham, Rs.C., dreef eerder het idee. “Ze zitten op triljoen dollar aan mineralen die goed kunnen zijn voor onze economie,” zei Graham, die vorig jaar naast Zelenskyy stond tijdens een bezoek aan Oekraïne. “Dus ik wil onze vrienden in Oekraïne blijven helpen.”
Het cijfer van $ 500 miljard komt overeen met bijna drie keer de omvang van het bruto binnenlandse product van Oekraïne. En, zoals waarnemers hebben opgemerkt, kan de omvang van de minerale rijkdom van Oekraïne overdreven zijn. Toch valt het niet te ontkennen dat Trump de tragedie van de Oekraïneoorlog wil gebruiken om de schatkist van het Amerikaanse militaire industriële complexe en kapitalistische klassen te vetmesten.
Het is wat hij overal doet. Het nieuws van Trump’s aanvankelijke Oekraïne -voorstel volgt nauw op de hielen van zijn extreme poging om Palestijnen met geweld uit Gaza te verdrijven om er de “Rivièra van het Midden -Oosten” in te veranderen, een plot dat mogelijk kan worden gebruikt om de vrienden van de onroerendgoedontwikkelaar te verrijken.
Net als bij Palestijnen in Gaza, zal de visie van Trump om zijn vrienden in de Amerikaanse heersende klasse te verrijken ten koste van Oekraïners te verrijken. En, net als in Gaza, heeft Oekraïne geen goede opties, en elke deal die het accepteert met Rusland of de VS zal pijnlijke concessies bevatten.
Het hoefde niet zo te zijn.
Er waren er meerdere Punten waarop een onderhandeld einde van het conflict had kunnen worden bereikt. In de herfst van 2022, toen Oekraïne meer hefboomwerking had, drong een groep congres progressieven er bij de Biden -administratie op aan om steun voor de successen van Oekraïne te koppelen aan een “proactieve diplomatieke push” om een staakt -het -vuren te zoeken.
De wetgevers, en het pro-diplomatiecamp in het algemeen, werden meedogenloos aangevallen en gesmeerd omdat ze de positie innamen. Hawks en de zogenaamde pro-Oekraïense zijde beschuldigden iedereen die riep op een diplomatiek pad om niet om de Oekraïense levens of soevereiniteit te geven. Ze moedigden agressieve militaire hulp aan en beweerden dat zelfs de zachtste oproepen om onderhandelingen een geschenk waren voor de Russische president Vladimir Poetin.
De realiteit is dat de oorlogsinspanning van Oekraïne nooit zo stabiel was als zijn westerse aanhangers beweerden.
Vanaf het begin herhaalden Amerikaanse wetgevers de mantra dat ze Oekraïne zouden ondersteunen “zolang het duurt.” Dit was een diep misleidende belofte. Oorlogen zijn duur en het vermogen van Amerika om ze te financieren wordt bepaald door economische omstandigheden, binnenlandse politiek en het verschuiven van het publieke sentiment. De politieke wil om de oorlog voor onbepaalde tijd voort te zetten was nooit duurzaam, maar Oekraïense soldaten werden in de strijd gestuurd onder de illusie dat de VS onwrikbaar zouden blijven in haar inzet.
Het Oekraïne -beleid van de Biden -administratie weerspiegelt een soortgelijke, zij het minder expliciete, mentaliteit als die van Trump. Voordat Poetin deze oorlog voerde, waren er offramps. Een hogere Biden -functionaris gaf toe dat de VS geen moeite deed om te onderhandelen over een van Poetin’s belangrijkste zorgen vóór zijn invasie – de potentiële inclusie van Oekraïne in de NAVO. Toen Kyiv en Moskou tijdens de eerste weken van het conflict directe gesprekken voerden, werkten de Amerikaanse en Britse regeringen aan de onderhandelingen, volgens meerdere rapporten.
De Biden -administratie onder drukte ook Oekraïne onder druk om haar ontwerptijdperk te verlagen van 25 tot 18 om het aantal troepen te verhogen en om “agressiever” te behandelen met de kwestie van tienduizenden soldaten die niet willen vechten. Trump -bondgenoten zoals Graham en nationale veiligheidsadviseur Mike Waltz hebben ook Oekraïne ertoe aangezet zijn ontwerptijdperk te verlagen – oproepen die Zelensky heeft afgewezen en politiek impopulair zijn onder Oekraïners.
Beleidsmakers in Washington hebben nooit serieus rekening gehouden met de immense menselijke, economische en sociale tol van de Oekraïne -oorlog omdat ze dat nooit hoefden te doen. Voor hen is het altijd een verre conflict geweest, een hulpmiddel om Rusland te verzwakken en tegelijkertijd de Amerikaanse belangen in de regio te positioneren.
Trump’s vraag naar ‘terugverdientijd’ uit Oekraïne – het bloedigste conflict in Europa sinds de Tweede Wereldoorlog behandelen alsof het een niet -gewaardeerde gunst is – presenteert het Amerikaanse buitenlands beleid in zijn meest naakte vorm.
Als gevolg van de weigering van het Westen om serieus diplomatie te overwegen, blijft Oekraïne met onmogelijke keuzes: vecht een verliezende oorlog zonder Amerikaanse steun, of onderwerpen zich aan economische vazalage onder de bevoegdheden die het lijden verlengen.
Bron: theintercept.com
