Tia Dufour/Het Witte Huis/ZUMA
Bij de presidentsverkiezingen van 2020Joe Biden werd gesteund door overwinningen in de “blauwe muur”-staten van het Upper Midwest, en een paar nipte overwinningen in het zuiden en zuidwesten. Maar het was makkelijk om te vergeten dat hij ook nog een andere kiesman won in een staat waar de Democraten sinds 2008 waren buitengesloten: Nebraska, een betrouwbaar rode staat die zijn kiesmannen sinds 1992 per congresdistrict verdeelt. Het tweede district, dat een groot deel van Omaha omvat, is een curiositeit van het kiescollege die werd gecompenseerd door Trumps overwinning in het tweede congresdistrict van Maine, een betrouwbaar blauwe staat die zijn kiesmannen ook verdeelt.
Dit jaar is het anders. Dankzij de herverdeling na de volkstelling van 2020 zou het winnen van Michigan, Wisconsin en Pennsylvania Kamala Harris slechts 269 kiesmannen opleveren, een gelijkspel in het kiescollege, en niet 270. En omdat een impasse in het kiescollege zou worden doorbroken door een oproep van het Huis van Afgevaardigden waarin elke staatsdelegatie één stem krijgt, is een gelijkspel in het kiescollege in feite een verlies van het kiescollege voor de Democraten. Een overwinning in Nevada, Arizona, Georgia of North Carolina zou Harris nog steeds aan de top brengen, maar de gemakkelijkste weg naar 270 is gewoon vasthouden aan wat de inwoners van Nebraska ‘de blauwe stip’ noemen. Daarom zijn de Republikeinen deze keer niet tevreden met het feit dat Nebraska en Maine elkaar uitsluiten; ze proberen momenteel op het laatste moment de regels te veranderen om de stemmen van Omaha voor zichzelf te bemachtigen.
Trump-aanhangers en zijn campagne zelf praten al een tijdje over het veranderen van de regels van Nebraska. Turning Point-oprichter Charlie Kirk hield eerder dit jaar een bijeenkomst in het tweede district om de wetgevende macht onder druk te zetten om een verandering door te voeren, en Trumps medecampagnemanager Chris LaCivita zei op de Republikeinse Nationale Conventie dat hij geloofde dat de staat nog steeds actie zou kunnen ondernemen. Republikeinse gouverneur Jim Pillen heeft aangegeven open te staan voor het bijeenroepen van een speciale sessie als Republikeinen in de eenkamerwetgevende macht kunnen bewijzen dat ze de stemmen hebben. Maar deze grotendeels theoretische oefening kreeg deze week een concretere toon, nadat NBC News meldde dat senator Lindsey Graham uit South Carolina namens de Trump-campagne naar Nebraska was gereisd om Republikeinse wetgevers over de kwestie te lobbyen. En volgens de Washington PostTrump sprak tijdens de bijeenkomst zelf telefonisch met een Republikeinse senator om zijn standpunt rechtstreeks toe te lichten.
Dit lijkt misschien wat laat om zo’n grote verandering in het kiescollege door te voeren, maar dat is nou juist het punt: dit gebeurt pas omdat het is zo laat in het spel dat Maine, vanwege zijn eigen staatswetten, zijn eigen regels niet meer kan veranderen als reactie. Het is moeilijk om een rechtvaardiging te bedenken voor het kiescollege in het jaar 2024, maar de gok van Nebraska maakt een parodie op een al kapot en diep ondemocratisch systeem.
Het is nog lang geen uitgemaakte zaak. Pillen heeft gezegd dat hij geen speciale sessie zal uitschrijven tenzij wetgevers aantonen dat ze een filibuster-proof meerderheid hebben, en zoals de Democraten in Nebraska hebben aangegeven, hebben ze op dit moment niet de stemmen. Volgens de Nebraska-examinatoris er minstens één belangrijke tegenstander met een conflicterend professioneel belang: Republikeinse senator Mike McDonnell, een voormalig Democraat die naar verluidt overweegt om volgend jaar burgemeester van Omaha te worden. Hij wil misschien voorkomen dat hij in Omaha bekendstaat als de man die Omaha irrelevant heeft gemaakt. In een van de minst geruststellende verklaringen ter wereld vertelde een woordvoerder aan de Examinator Donderdag dat McDonnell tegen elke verandering was “vanaf vandaag.”
Of Nebraska de regels nu verandert of niet, Grahams gok en de druk van de Trump-campagne bieden een onheilspellend kijkje in een toekomst die veel lijkt op het recente verleden. Een van de dominante verhaallijnen na Trumps verlies in de verkiezingen van 2020 was de drukcampagne die hij en zijn bondgenoten voerden op individuele Republikeinse ambtsdragers tot 6 januari. Trump nodigde bijvoorbeeld Republikeinse wetgevers uit Michigan uit in het Witte Huis en belde Republikeinen in Wayne County om te proberen hen onder druk te zetten om zich te verzetten tegen de certificering van de verkiezingsresultaten van Detroit. Hij vroeg de minister van Buitenlandse Zaken van Georgia, Brad Raffensperger, in een telefoongesprek om een paar duizend stemmen te ‘vinden’ die hem over de streep zouden trekken. Graham sprak toevallig ook met Raffensperger na de verkiezingen, in een gesprek dat de verkiezingsfunctionaris beschouwde als onderdeel van een drukcampagne. (Graham ontkende kwade bedoelingen en werd onderzocht, maar niet aangeklaagd door het Openbaar Ministerie van Fulton County als onderdeel van het onderzoek naar inmenging in de verkiezingen van 2020.) Ik denk dat ik niet hoef uit te leggen hoe Trump Mike Pence onder druk zette.
Dit is hoe november en december eruit zullen zien als Trump verliest bij de stembus: een reeks dringende telefoontjes met Republikeinse wetgevers en ambtsdragers waarin de Republikeinse kandidaat hen probeert te paaien om zijn gewenste uitkomst mogelijk te maken, via juridische of extra-legale middelen. Als hij op de verkiezingsdag niet over de stemmen beschikt, zal hij ze gewoon proberen te ‘vinden’ – in wetgevende organen, in raden van toezicht en in de kamers van rechters.
Maar nogmaals, als Trump doet Als hij in Lincoln zijn zin krijgt, betekent dat misschien wel dat hij dat allemaal nooit meer hoeft te doen.
Bron: www.motherjones.com
