Uber Australia creëert een gele unie om hervormingen tegen te gaan

Om het initiatief van Uber te begrijpen, helpt het om een ​​overzicht te hebben van de recente expansie van klusbedrijven zoals Uber, die twee grote fasen kende.

Grofweg kan dit tweedelige proces worden gezien als een versie op microniveau van een ‘dubbele beweging’, een concept dat naar voren werd gebracht door de Hongaarse economisch socioloog Karl Polanyi in zijn werk uit 1944. De grote transformatie. Volgens Polanyi beschrijft de eerste beweging een periode van kapitalistisch gedreven onrust die wordt gevolgd door een tegenbeweging waarin de staat tussenbeide komt om de destructieve gevolgen van de onrust te verzachten.

In het eerste deel van de dubbele beweging van de gig-economie hebben bedrijven en investeerders op agressieve wijze geprobeerd de markt te overspoelen – en in het geval van Uber betekende dit het ondermijnen van de taxi-industrie om enorme hoeveelheden klanten te werven.

Een deel hiervan betekende dat de bestaande regelgeving op de werkplek werd omzeild. Er zijn documenten gelekt naar de Voogd toonde aan dat toen Uber in 2012 in Australië werd gelanceerd, het bedrijf wist dat het illegaal opereerde, omdat het niet over de vereiste bedrijfsauto- en rijbewijzen beschikte.

Het was tenslotte een soortgelijke tactiek als die welke in andere landen werd toegepast. Zoals de stelregel van Silicon Valley luidt: het doel was om ‘snel te handelen en dingen kapot te maken’.

Nadat Uber een groot en loyaal klantenbestand had opgebouwd, ging Uber vervolgens over naar de tweede fase door te lobbyen om zijn activiteiten te legaliseren, zijn sociale licentie te vergroten en ervoor te zorgen dat elke staatsinterventie zou plaatsvinden tegen voorwaarden die gunstig waren voor het bedrijf.

Zoals het hoofd van het overheidsbeleid van het bedrijf in 2015 in een e-mail aan zijn team zei: “Ops heeft benzine op het vuur gegooid, dus nu is het aan ons om te beschermen wat ze hebben opgebouwd.”

In de Australische context betekent de tweede fase van Uber nu dat we ervoor moeten zorgen dat Labour-regeringen geen raamwerk voor industriële verhoudingen opleggen dat het bedrijfsmodel van Uber zou kunnen bedreigen.

Tot nu toe zijn de tekenen dat dit succesvol is geweest. Volgens een onderzoeksrapport van de Senaat heeft de Labour-regering het afgelopen jaar ingestemd met enkele van de door Uber voorgestelde wijzigingen in de Closing Mazen-wetgeving, waarbij het bedrijf werd geprezen om zijn ‘constructieve aanpak’. Uber van zijn kant verwelkomde het wetsvoorstel als “een belangrijke stap voorwaarts in het verzekeren van een duurzame toekomst voor de Australische gig-economie.”

De wetgeving, die in februari werd aangenomen, geeft de Fair Work Commission (FWC) de macht om minimumnormen op te leggen aan de gigwork-industrie. De precieze aard van die normen zal echter worden bepaald wanneer een zaak voor de FWC wordt gebracht, wat op zijn vroegst in augustus van dit jaar zal gebeuren.

Een deel van de strategie van Uber voor de tweede fase omvatte het opzetten van structuren die lijken op de structuren die kunnen worden opgezet door georganiseerde werknemers in andere sectoren, zoals gezondheids- en veiligheidscomités.

Gezondheids- en veiligheidscomités worden gekozen door de werknemers en beschikken over een reeks wettelijke bevoegdheden, afhankelijk van de staat of het territorium. Misschien wel het belangrijkste is dat als een gezondheids- en veiligheidsvertegenwoordiger onveilige omstandigheden constateert, hij of zij een werkplek kan sluiten of een werknemer opdracht kan geven te stoppen met werken.

Op veel werkplekken organiseren werknemers onderling deze commissies. In dit geval heeft kameraad Uber echter het initiatief genomen om een ​​eigen commissie te vormen.

Vorig jaar riep Uber Eats werknemers op om zich via app-meldingen en e-mails te nomineren voor het National Work Health & Safety Committee, waarbij vertegenwoordigers uit elke staat en territorium werden ingedeeld naar het type voertuig dat ze gebruikten.

Geregistreerde Uber-werknemers kozen vervolgens vertegenwoordigers uit de genomineerden. Omdat Uber echter geen vragen beantwoordde van Jacobijn over welk percentage van het personeelsbestand had deelgenomen aan de stemming, is het onbekend hoe representatief de succesvolle genomineerden waren.

Bovendien werd volgens de website van de commissie meer dan de helft van de commissie door het bedrijf zelf uitgekozen. Uber zegt dat het heeft besloten om niet-gekozen leden op te nemen om adequaat “de diverse stemmen van bezorgers te vertegenwoordigen, inclusief de diversiteit van geslacht en culturele achtergrond.”

Volgens de website van de commissie is de rol van de commissie het “leveren van input van de bezorgers die zij vertegenwoordigen”, wat inhoudt dat ze “regelmatig met die bezorgers in gesprek gaan om belangrijke WHS-kwesties te begrijpen en te destilleren.”

Tot nu toe bestaat ‘engagement’ uit een link naar een Google-formulier dat werknemers kunnen gebruiken om contact op te nemen met hun vertegenwoordigers over gezondheids- en veiligheidskwesties. Deze berichten worden vervolgens naar een algemeen e-mailadres verzonden. Daarnaast is het onduidelijk welke andere vormen van betrokkenheid Uber in gedachten heeft.

Het Google-formulier is echter geen directe link tussen werknemers en hun vertegenwoordigers.

Zoals een Uber WHS-commissielid onlangs vertelde Jacobijneind februari dat het bedrijf commissieleden nog geen toegang had gegeven tot dat generieke e-mailadres. Volgens de vertegenwoordiger – wie Jacobijn heeft ervoor gekozen geen naam te geven – Uber had beloofd hen toegang te geven tot de e-mail na de eerste kwartaalvergadering van de commissie in 2024. Uber beantwoordde ook geen vragen over de vraag of de vertegenwoordigers toegang hebben gekregen tot deze e-mail.

Op het formulier zelf staat dat “alle informatie wordt verstrekt direct‘ aan werknemersvertegenwoordigers. Echter, Jacobijn en een andere Uber-medewerker heeft dit begin maart op de proef gesteld. Beide verzoeken werden niet beantwoord door werknemersvertegenwoordigers, maar door de functionaris voor industriële relaties van Uber. Het is niet duidelijk of deze persoon alle inkomende berichten verwerkt die via het Google-formulier zijn verzonden.

Normaal gesproken garandeert de arbeidswetgeving werknemers toegang tot gezondheids- en veiligheidsvertegenwoordigers (HSR). Zoals uiteengezet door Safe Work Australia moeten werkgevers “ervoor zorgen dat de gezondheids- en veiligheidsbelangen van werknemers goed vertegenwoordigd zijn en dat elke werknemer gemakkelijk toegang heeft tot zijn HSR.”

Volgens de vertegenwoordiger die sprak JacobijnUber heeft ook geen informatie verstrekt over de verwachte uren van commissieleden. Het bedrijf gebruikte herhaaldelijk het woord ‘obscuur’ om het proces tot nu toe te beschrijven en legde uit dat de commissie eind februari niet meer bijeen was gekomen sinds november, toen de leden naar Sydney werden gevlogen en voor een tijdje in een luxe hotel werden ondergebracht. hun introductie. Het bedrijf trakteerde hen ook op een diner in de Babylon Rooftop bar en grill in Sydney.

Vakbonden beschouwen gezondheid en veiligheid doorgaans als een essentieel onderdeel van het algemene doel om werknemers te organiseren om betere lonen en arbeidsvoorwaarden te verkrijgen. Zoals vakbonden regelmatig benadrukken, kan veiligheid op de werkplek niet los worden gezien van de lonen. Omdat gig-werknemers per baan worden betaald in plaats van per uur, is het een systeem dat hen aanmoedigt risico’s te nemen om vertragingen en de daaruit voortvloeiende lagere inkomsten te voorkomen.

Dit is een groot probleem in de gig-economie. De bezorger van Uber Eats met wie ik sprak Jacobijn zeiden dat ze persoonlijk gemiddeld $18 tot $20 per uur verdienen, ruim onder het Australische minimumloon van $23,23. Het is onwaarschijnlijk dat dit rapport een op zichzelf staand of uitzonderlijk geval is: volgens een onderzoek uit 2023 onder ruim duizend gig-werknemers krijgt minstens 57 procent van de voedselbezorgers minder betaald dan het minimumloon.

Bovendien is het een essentieel principe van het vakbondswezen dat werknemers het recht hebben om zich onafhankelijk van hun werkgevers te organiseren. En toch is een van de eerste dingen die een bezoeker ziet op de website van de Uber WHS-commissie een banner waarop wordt verkondigd dat “de Transport Workers Union (TWU) de oprichting van een Nationaal WHS-comité erkent en ondersteunt.”

Jacobijn nam contact op met de TWU om te vragen of deze enige betrokkenheid had bij de commissie en of zij er vertrouwen in had dat Uber werkelijk probeerde haar vertegenwoordigers meer macht te geven.

Volgens TWU-secretaris Michael Kaine ontwikkelde Uber zijn plannen om een ​​WHS-commissie te vormen nadat TWU-leden in Canberra wettelijke rechten hadden gebruikt om werkgroepen op te richten met gekozen werknemers als vertegenwoordigers van gezondheid en veiligheid.

Bovendien bevestigde een TWU-woordvoerder dat verschillende TWU-leden waren gekozen als veiligheidsvertegenwoordigers in het Australian Capital Territory, en als gevolg daarvan in aanmerking zouden komen voor zitting in de nationale commissie van Uber. Verder heeft de vakbond geen enkele indicatie gegeven dat zij een doorlopende rol speelt bij de commissie.

De TWU heeft het voortouw genomen bij het reguleren van de kluseconomie. In 2021 ondertekenden de TWU en Uber een beginselverklaring over de basisvoorwaarden in de branche. En de TWU speelde ongetwijfeld een belangrijke rol bij het aanzetten van Labour om hervormingen op het gebied van kluswerk op te nemen in de Closing Mazen-wetgeving.

De inspanningen om de sector te organiseren – in plaats van deze te reguleren – verlopen echter traag. Dat vertelde de woordvoerder van de TWU Jacobijnheeft de vakbond honderden leden van transportwerknemers, waaronder voedselbezorgers, taxichauffeurs en Amazon Flex-koeriers, door het hele land.

Als de bewering van Uber dat 150.000 werknemers de Uber- en Uber Eats-app gebruiken juist is, vertegenwoordigt dit een vakbondsdichtheid van minder dan 1 procent, een laag cijfer, zelfs in vergelijking met het relatief lage percentage vakbondsleden in Australië.

Maar het is niet moeilijk om de redenen hiervoor te begrijpen. Simpel gezegd: gig-werknemers zijn geen gemakkelijke sector om zich bij een vakbond aan te sluiten.

Gig-werknemers zijn gefragmenteerd en cultureel en taalkundig divers, en weinigen plannen een carrière voor de lange termijn in de ‘industrie’. En met zulke lage en onzekere inkomens is het idee om een ​​deel ervan weg te geven aan vakbondscontributies ongetwijfeld een onaantrekkelijk voorstel.

Er zijn echter belangrijke precedenten. Er zijn vergelijkbare uitdagingen bij het organiseren van de rondtrekkende, door migranten gedomineerde fruit- en groentearbeiders in Australië, maar andere vakbonden hebben daar niettemin hun weg gevonden.

Als gig-werknemers niet snel bij een vakbond aangesloten zullen worden, is het logisch dat de TWU lobbyt voor betere regelgeving of uitdagingen aangaat bij Fair Work in plaats van gig-work-bedrijven te bedreigen met industriële kracht die zij niet heeft.

Als de vakbond haar politieke invloed binnen Labour kan gebruiken om te pleiten voor wetswijzigingen, zoals de recente hervormingen op het gebied van kluswerk, kan dit onderdeel zijn van een bredere organisatiestrategie.

De gezondheids- en veiligheidscommissie van Uber laat echter niet alleen zien dat titanen voor kluswerk een PR-strategie voor de lange termijn hebben. Het benadrukt ook de zwakke punten in een vakbondsstrategie die zich richt op lobbyen voor betere regelgeving, met uitsluiting van georganiseerde organisaties.

Zonder geëngageerde en georganiseerde werknemers bestaat het gevaar dat representatieve structuren gecontroleerd zullen worden door werkgevers, wat ze op zijn best ineffectief zal maken. In het slechtste geval zouden ze een vorm van ‘vakbondswassing’ kunnen vormen, waardoor uitbuitende bedrijven zichzelf als pro-werknemers op de markt kunnen brengen, terwijl ze echte pogingen om betere omstandigheden te bewerkstelligen ondermijnen. En zelfs als ze enige verbeteringen op het gebied van de veiligheid mogelijk maken, lijkt het hoogst onwaarschijnlijk dat dergelijke instanties een van de belangrijkste oorzaken van arbeidsongevallen aan de orde zullen stellen, namelijk stuktarieven die vaak ruim onder het wettelijke minimum liggen.