Een golf van vakbondsactiviteiten overspoelt het hoger onderwijs, zoals het beste voorbeeld is van de staking van vorig jaar aan de Universiteit van Californië, de grootste academische staking in de geschiedenis van de VS. De focus van mediaberichten en analyses van deze opleving ligt meestal op afgestudeerde werknemers en adjunct-faculteiten. Relatief weinig aandacht wordt besteed aan een andere subgroep van werknemers die op deze golf meebeweegt: postdoctorale wetenschappers. Net als andere academici ontvangen we een laag loon en hebben we weinig werkzekerheid, en we organiseren om dat te veranderen.
Postdocs zijn beginnende onderzoekers in onze post-PhD-gezelschapsjaren. Er wordt van ons verwacht dat we op korte termijn overal in het land kunnen verhuizen om banen te starten in laboratoria waar we niemand kennen en weinig werkzekerheid hebben. In die laboratoria leiden we jarenlange onderzoeksprojecten en bieden we vaak het mentorschap dat afgestudeerde studenten niet krijgen van hun adviseurs. In ruil daarvoor krijgen we, zonder vakbondsbescherming, doorgaans lage lonen, hoge verwachtingen en supervisors die misschien zelfs bepalen of we in het land kunnen blijven.
Dit is geen vriendelijke omgeving voor vakbondsvorming. Niettemin heeft het organiseren van postdocs de afgelopen jaren in het hele land een grote vlucht genomen, meestal onder auspiciën van de United Auto Workers (UAW). Het zal tijd worden.
Er staat veel op het spel in deze strijd. Postdocs brengen miljarden dollars aan subsidies binnen voor universiteiten, en het potentieel van onze onderzoeksoutput is zelfs nog meer waard. Toch meldt maar liefst 94,8 procent van ons dat lage lonen een negatieve invloed hebben op ons persoonlijke en professionele leven. Postdoc-wetenschappers verlaten onze posities vaak nadat ze jarenlang te veel hebben moeten opofferen in termen van lage lonen, gevolgen voor onze geestelijke gezondheid en vertragingen bij het stichten van een gezin.
Individuele onderzoekers lijden onder de slechte omstandigheden voor postdocs en de daaruit voortvloeiende retentiecrisis – en dat geldt ook voor het publiek, dat afhankelijk is van het werk dat we doen. Het duurzaam maken van banen voor postdocs is in het algemeen belang, aangezien ons werk van cruciaal belang is voor het oplossen van de grootste problemen waarmee onze samenleving wordt geconfronteerd, zoals klimaatverandering en wereldwijde pandemieën.
Het is mogelijk om een wetenschappelijke gemeenschap te creëren die ons allemaal dient, een die werknemers en ons onderzoek op de lange termijn ondersteunt. Als postdocs bij UC hebben we uit de eerste hand ervaring met het vechten voor en winnen van contractbepalingen die zullen helpen bij het opbouwen van dat soort wetenschappelijke gemeenschap.
Wij zijn lid van UAW Local 5810. Toen onze vakbond in 2008 werd opgericht, was het de eerste zelfstandige unie voor postdoctoraal onderzoek in de Verenigde Staten, en sindsdien hebben onze inspanningen de lat hoger gelegd voor postdocs aan UC en aan universiteiten in het hele land. Dit was nog nooit zo duidelijk als tijdens onze staking vorig jaar, waarbij tienduizenden academische medewerkers op alle tien UC-campussen de straat op gingen. Postdocs sloegen samen met drie andere UC-UAW-onderhandelingseenheden, waaronder die van academische onderzoekers, onderwijsassistenten en afgestudeerde student-onderzoekers. Wekenlang liepen we in de piketlijnen en uiteindelijk wonnen we het beste contract ooit voor postdocs in de Verenigde Staten.
Onder het nieuwe contract zullen de laagstbetaalde UC-postdocs in de loop van het contract een stijging van 57 procent zien, tot $ 85.734 in 2027, en postdocs krijgen elk jaar een stijging van minimaal 7,5 procent tussen kosten van levensonderhoud en ervaringsstijgingen. Deze verhoging verhoogt onze salarissen tot het allerhoogste niveau van postdoc-salarissen in het hele land. We wonnen ook acht weken 100 procent betaald gezins- en ouderschapsverlof, in plaats van vier weken – een enorme boost voor postdoc-ouders en -verzorgers. En voor het eerst hebben we een jaarlijkse kinderopvangtoeslag gewonnen.
Een andere belangrijke overwinning was het toegankelijker maken van UC voor gehandicapte postdocs door ons toegangsproces uit te breiden tot buiten de Americans With Disabilities Act (ADA). Het kan maandenlang bureaucratisch gekibbel kosten om ADA-accommodaties te bemachtigen, maar onder ons nieuwe contract krijgen postdocs gegarandeerd onmiddellijke tijdelijke huisvesting, zodat we nooit hoeven te werken onder omstandigheden die onze gezondheid verder schaden.
We hebben ook nieuwe rechten verworven om de lasten aan te pakken waarmee internationale wetenschappers die aan visa werken, die 65 procent van de postdocs uitmaken, worden geconfronteerd – inclusief gegarandeerde verloftijd om visumafspraken bij te wonen, en langere termijnen zodat we het moeizame proces van het jaarlijks verlengen van onze visa kunnen vermijden .
En we behaalden historische bescherming tegen pesten en intimidatie, bescherming die voor het eerst alle vormen van pesten en beledigend gedrag dekt, een cruciale overwinning op een hiërarchische werkplek waar de toekomstperspectieven van werknemers afhangen van de goedkeuring van supervisors.
Met name voor postdocs had de staking meer betekenis dan alleen de materiële winst die we boekten. Postdoc-werk kan, net als veel ander onderzoek en laboratoriumwerk, behoorlijk isolerend zijn. Op de piketlijnen vonden we kameraadschap en ervaarden we hoe het is om deel uit te maken van iets groters: om solidair te zijn met duizenden andere werknemers bij UC en in het hele land die geloven dat we duurzamere, inclusievere werkomstandigheden kunnen creëren in de academische wereld, niet alleen voor onszelf, maar ook voor de toekomst van onderzoek.
De University of California is verreweg de grootste werkgever van postdocs in het land. Landelijk vertegenwoordigt onze vakbond 10 procent van de postdocs. Door hier te staken en te winnen, hebben UC-postdocs overal de industriestandaarden voor postdocs veranderd. Onze staking heeft al gevolgen gehad buiten Californië, aangezien veel universiteiten in het hele land, waaronder de University of Pennsylvania, Boston University, Princeton en Yale, sindsdien postdocsalarissen hebben verhoogd om concurrerend te blijven. Deze universiteiten garanderen echter geen jaarlijkse stapsgewijze verhogingen, uitgebreide ziektekostendekking of een van de andere rechten die we in ons contract hebben verkregen. Als postdocs van andere universiteiten die eisen willen stellen, moeten ze zich aansluiten bij de beweging en hun eigen vakbonden vormen.
Er zijn nu postdoc-vakbonden aan een groeiend aantal universiteiten, waaronder aan de University of Washington, Columbia University, de University of Connecticut, de University of Massachusetts en Mount Sinai Hospital in New York City, die allemaal deel uitmaken van UAW. Onlangs hebben postdocs bij een andere grote werkgever van postdocs, de National Institutes of Health (NIH), ook een vakbondsverkiezing aangevraagd nadat een overgrote meerderheid van NIH-postdocs en onderzoekers vakbondsautorisatiekaarten hadden ondertekend.
De recente golf van vakbondsactiviteiten in het hoger onderwijs toont aan dat de sector op een keerpunt staat. We accepteren niet langer dat prestigieuze instellingen draaiende moeten worden gehouden door lage lonen en uitbuitingsomstandigheden. Academische medewerkers hebben de afgelopen tien jaar herhaaldelijk te horen gekregen dat er geen alternatief is voor dit model. Nu is het duidelijk dat een betere universiteit, een die zich gedraagt in het belang van werknemers en het publiek, binnen handbereik ligt.
Bron: jacobin.com
