In een moment van kansen voor werknemers en de arbeidersbeweging is een belangrijke strategische vraag of vakbondsleiders bereid zijn de ruim 32 miljard dollar aan bezittingen die ze momenteel in de vakbondskas hebben staan, op het spel te zetten. Zal de georganiseerde arbeid besluiten te investeren in grootschalige organisatiecampagnes en militante stakingen, of haar middelen in Wall Street blijven investeren?
Vakbonden als de United Auto Workers (UAW) en de aan Service Employees International Union (SEIU) gelieerde Workers United demonstreren één weg voorwaarts, waarbij ze de uitgaven dramatisch verhogen om gedurfde campagnes te ondersteunen. Als de arbeidersbeweging het beste wil halen uit de huidige periode van grote gunsten voor vakbonden en toenemende strijdbaarheid, zullen andere vakbonden hun voorbeeld moeten volgen.
De dichtheid en het lidmaatschap van vakbonden zijn al tientallen jaren gestaag afgenomen, maar paradoxaal genoeg zijn de financiële activa van arbeid exponentieel toegenomen. Ik noem dit ‘financieel vakbondsisme’, een praktijk waarbij vakbondsleiders zich richten op het vergaren van financiële activa op Wall Street, in plaats van die middelen te investeren in massale organisatie en stakingsactiviteiten.
Zoals de onderstaande grafiek laat zien, is het lidmaatschap van een vakbond sinds 2010 in absolute termen met 2 procent gedaald, maar volgens financiële documenten bij het Ministerie van Arbeid (DOL) zijn de netto activa van de georganiseerde arbeid (activa minus passiva) gestegen van 14,4 miljard dollar naar 32,7 miljard dollar. in 2022 – een stijging van 127 procent (volledige gegevens over 2023 zijn niet beschikbaar). Vakbonden zijn hiertoe in staat geweest omdat zij collectief elk jaar grote begrotingsoverschotten realiseren, waarbij zij minder uitgeven aan stakingen en organisatie dan zij ontvangen aan stijgende ledeninkomsten en investeringsinkomsten.Het verhogen van de uitgaven voor organisatie en stakingen is geen wondermiddel om de achteruitgang van de arbeidsmarkt te keren verminderen Het uitgeven van geld te midden van een ongekende stijging van het aantal werknemers is een rampzalige strategische keuze. Volgens mijn analyse van de vakbondsaanvragen bij de DOL geven de tien grootste vakbondshoofdkantoren – die ongeveer 70 procent van alle vakbondsleden vertegenwoordigen – bijna een half miljard uit minder in 2023 dan in 2010, gecorrigeerd voor inflatie.
De uitsplitsing van de totale vakbondsuitgaven geeft ook een goed beeld van de defensieve strategische houding van de arbeidsmarkt. Sinds 2010 hebben vakbonden minder dan 1 miljard dollar uitgegeven aan stakingsuitkeringen voor werknemers, vergeleken met 31 miljard dollar aan uitkeringen voor personeel en officieren en 9 miljard dollar aan politieke activiteiten (bijvoorbeeld lobbyen en campagnedonaties).
Helaas zijn recente gegevens over de uitgaven van vakbonden aan organisatie versus collectieve onderhandelingen niet beschikbaar, omdat de regering-Biden in 2022 een DOL-regelgeving heeft ingetrokken die openbaarmaking vereiste. Maar de weinige gegevens die er zijn, duiden erop dat vakbonden een beschamend laag bedrag aan organisatie besteden.
Zowel de UAW als Workers United zijn goede voorbeelden van een alternatief model voor de wijdverbreide praktijk van financiële vakbonden.
Nadat Shawn Fain begin 2023 tot president van de UAW werd gekozen bij de eerste rechtstreekse verkiezing van functionarissen door de leden (evenals een nieuw gekozen Internationale Raad van Bestuur), verhoogde de vakbond de uitgaven met 181 miljoen dollar in 2023, een stijging van 70 procent. Volgens financiële documenten bij de DOL werd de stijging van de uitgaven voornamelijk veroorzaakt door uitgaven van 152 miljoen dollar voor stakingsuitkeringen voor leden van de historische stand-up staking bij de Grote Drie autofabrikanten (en andere stakingen), evenals stijgingen van de directe uitgaven aan organiseren en collectief onderhandelen. In plaats van een begrotingsoverschot kende UAW in 2023 een aanzienlijk tekort, waarbij zij haar ruime oorlogskas gebruikte om nieuwe uitgaven te financieren.
De UAW heeft in 2023 438 miljoen dollar uitgegeven, meer dan enige andere grote nationale unie in de Verenigde Staten. De 152 miljoen dollar die de UAW in 2023 aan stakingsuitkeringen besteedde, was dat wel meer dan de gehele arbeidersbeweging uitgegeven aan stakingen in 2022 ($116 miljoen). Toch vertegenwoordigden die historische stakingsuitgaven slechts 13 procent van het stakingsfonds en de schatkist van 1,1 miljard dollar van de UAW.
Voortbouwend op het momentum van de stand-up staking kondigde de UAW begin 2024 prompt 40 miljoen dollar aan nieuwe organisatiefondsen aan ter ondersteuning van niet-vakbondsautoarbeiders en batterijarbeiders die zich in het hele land, vooral in het Zuiden, zouden organiseren. Twee maanden later won de UAW een verkiezing van de National Labour Relations Board (NLRB) om meer dan drieënveertighonderd autoarbeiders bij Volkswagen te vertegenwoordigen, de eerste succesvolle stemming voor vakbondsorganisatie in een autofabriek in het Zuiden. Deze week krijgen nog eens 5.200 autoarbeiders de kans om te stemmen voor vakbondsvertegenwoordiging in een Mercedes-Benz-fabriek in Alabama.
Terwijl de UAW haar schatkist gebruikte om een goed zichtbare en succesvolle staking tegen de Grote Drie autofabrikanten en organisaties in de niet-vakbondsautosector in het Zuiden te financieren, volgde Workers United een andere strategie. De campagne, die in 2021 de eerste organisatieoverwinning bij Starbucks in Buffalo inluidde, verspreidde zich snel semi-autonoom door het land. Workers United omarmde een gedecentraliseerd organisatiemodel van werknemer tot werknemer in plaats van een top-downbenadering met veel personeel, en besteedde niettemin aanzienlijke financiële middelen om de juridische, onderzoeks- en communicatiebehoeften van de campagne te ondersteunen.
Het hoofdkantoor van Workers United verhoogde snel de uitgaven ter ondersteuning van de Starbucks-campagne, zoals de onderstaande grafiek illustreert. De uitgaven stegen van het prepandemische niveau van 3,8 miljoen dollar in 2019 naar 11,5 miljoen dollar in 2023, een stijging van 207 procent. 
Volgens de financiële documenten van DOL zijn de juridische kosten van Workers United voor het organiseren gestegen van $ 5.000 in 2019 naar $ 2,4 miljoen in 2023. Het personeelsbestand steeg van zeven werknemers in 2019 naar drieënzestig in 2023, voornamelijk als gevolg van het inhuren van meer organisatoren.
In totaal heeft Workers United van 2020 tot 2023 10,8 miljoen dollar aan nieuwe uitgaven besteed om 10.500 werknemers in 425 Starbucks-winkels te organiseren (ervan uitgaande dat alle nieuwe uitgaven voor de campagne waren). Deze uitgaven werden ongetwijfeld ondersteund door de regionale organen van Workers United, de moedervakbond SEIU en het Strategic Organizing Center (een coalitie van SEIU, de Communications Workers of America en de United Farm Workers of America).
De vakbond bevindt zich ook in een sterke financiële positie om de uitbreiding van de Starbucks-organisatie te financieren. De schatkist van Workers United heeft $178 miljoen aan netto activa, voornamelijk aandelen uit de verkoop van de Amalgamated Bank, eigendom van de vakbond, aan Wall Street-investeerders in 2018.
Workers United en de UAW gebruikten de vernieuwde verkiezingsprocedures van de NLRB voor hun respectievelijke organisatiecampagnes. Dat komt omdat de NLRB van de regering-Biden enkele, maar niet alle, kritieke tekortkomingen van het bestaande arbeidsrecht heeft aangepakt.
Onder de nieuwe regels is het voor werkgevers bijvoorbeeld veel moeilijker om verkiezingen voor vakbondsvertegenwoordiging eindeloos uit te stellen. Daarnaast heeft de NLRB de handhavingsboetes en rechtsmiddelen voor werkgevers die de wet overtreden, opgevoerd.
Hoewel het arbeidsrecht nog steeds zeer gebrekkig is – vooral wat betreft de mogelijkheid die het werkgevers geeft om nieuw georganiseerde werknemers een eerste contract te ontzeggen (zie: Amazon Labour Union) – hebben de hervormingen van de NLRB geleid tot een toename in het organiseren van overwinningen. Zoals de onderstaande grafiek laat zien, wonnen de vakbonden in het begrotingsjaar 2023 76 procent van de vakbondsverkiezingen, het hoogste winstpercentage sinds 1965.
In 2023 waren ongeveer tweeënnegentigduizend werknemers betrokken bij NLRB-vertegenwoordigingsverkiezingen op initiatief van de vakbonden (en gegevens uit 2024 laten een vergelijkbaar organisatietempo zien). Hoewel de opleving in de organisatie bemoedigend is, is deze nog lang niet op de schaal die nodig is om de arbeidersmacht en de vakbondsdichtheid op betekenisvolle wijze te vergroten. In feite vertegenwoordigden werknemers bij de NLRB-verkiezingen in 2023 slechts 0,08 procent van het particuliere personeelsbestand van niet-vakbonden. Historisch gezien organiseerden vakbonden zich gedurende het grootste deel van de periode 2000-2010 in een veel hoger tempo dan in 2023.
Labour beschikt over meer dan genoeg financiële middelen om zich tien keer zo snel te organiseren als nu. Toch ontberen te veel vakbonden de politieke wil, het leiderschap en een samenhangende strategie om dit te doen, ondanks het meest vruchtbare organisatieklimaat in decennia.
Veel te lang hebben veel vakbonden geopereerd in de veronderstelling dat het onmogelijk is om zich te organiseren onder het bestaande arbeidsrecht. Maar wanneer de arbeidersbeweging 76 procent van de NLRB-verkiezingen wint voor erkenning door de vakbond, klinken deze excuses hol. De UAW en Workers United laten dat zien is grootschalig organiseren, en zij zijn bereid daar de middelen voor uit te trekken. De vraag voor de rest van de arbeidersbeweging is: zo niet nu, wanneer dan wel?
Bron: jacobin.com
