Verkeersblokkadeprotesten waren hinderlijk. Wetgevers willen er een misdrijf van maken. – Moeder Jones

Afgelopen november werd de Republikeinse senator van Arizona John Kavanagh stond te koken voor een televisie. Honderden kilometers verderop waren er meer dan 70 mensen gestopt hun auto’s op de Bay Bridge tussen San Francisco en Oakland. Ze zetten hun motoren uit, stapten uit hun voertuigen en een paar van hen gooiden zelfs doelbewust hun autosleutels in het water beneden. Toen sloegen ze hun armen in elkaar en begonnen te zingen. Tientallen anderen creëerden barrières om hen heen en schreeuwden ook. President Joe Biden was in de stad voor een internationale top voor wereldleiders, en de mensen op de brug wilden dat hij opriep tot een staakt-het-vuren in de Israëlische oorlog tegen Gaza. Vijf maanden later lopen de aantallen slachtoffers nog steeds op: ruim 31.000 mensen zijn gedood en 70.000 gewond; Gaza is nu de thuisbasis van de grootste groep geamputeerde kinderen in de geschiedenis. De helft van de bevolking lijdt bijna honger.

Op de brug arresteerde de politie die dag 78 mensen en sleepte 29 auto’s weg. Toch stoof Kavanagh. Demonstranten hadden het verkeer geblokkeerd vier uur lang in beide richtingen van een van de belangrijkste economische centra van het land. Voor hem waren de slachtoffers van die dag de gewone mensen wier woon-werkverkeer verstoord was.

“Ik vond het schandalig wat de demonstranten deden”, vertelde hij me onlangs. “En dat is niet gebaseerd op hun zaak.”

Dus deed hij iets. In december introduceerde hij een wetsvoorstel aan de senaat van Arizona dat het doelbewust blokkeren van het verkeer tot een misdrijf zou maken waarop een jaar gevangenisstraf staat.

“Ik denk niet dat iemand het recht heeft om de levens van duizenden mensen te ontwrichten”, zei Kavanagh. Voor hem ging het bij de misdaad niet alleen om het blokkeren van het verkeer, maar ook om ‘stelen'[ing] uren van [people’s] woont weg.”

Sinds afgelopen oktober hebben mensen dat gedaan afsluiten talloze openbare wegen en bruggen in een poging om een ​​onmiddellijk staakt-het-vuren te bewerkstelligen en een einde te maken aan de Amerikaanse steun voor de Israëlische oorlog tegen Gaza. In januari kwamen duizenden mensen samen in Washington DC voor een toegestane mars die door het centrum van DC trok en eindigde bij het Witte Huis. Maar er zijn ook verschillende niet-goedgekeurde verkeersblokkades geweest, waarvan er twee, in Boston en DC, een verhaallijn werden op de dag van Bidens State of the Union-toespraak. Houd van ze of haat ze, deze daden van burgerlijke ongehoorzaamheid lijken effectief te zijn geweest: de steun voor een staakt-het-vuren is dat ook geweest gegroeid exponentieel. Maar sommige wetgevers hebben een ander standpunt ingenomen. Sinds januari hebben staats- en federale wetgevers een reeks wetsvoorstellen voorgesteld die deelname aan een niet-goedgekeurd straatprotest tot een criminele of zelfs terroristische daad zouden maken.

“Het is onaanvaardbaar om snelwegen te blokkeren, de levens van inwoners van Virginia in gevaar te brengen en chaos op onze wegen te veroorzaken”, schreef gouverneur Glenn Youngkin van Virginia op Twitter. twee weken geleden na een pro-Palestijnse groepering geënsceneerd een sit-in op de I95, een van de drukste verkeerscorridors aan de oostkust. De staatspolitie van Virginia bevestigde dat tien mensen zijn gearresteerd en beschuldigd van drie misdrijven – het aanhouden van het voertuig van een ander, het belemmeren van de vrije doorgang van anderen en het onrechtmatig samenkomen – en één verkeersovertreding.

Wetgevers in Alaska, Arizona, New Jersey, New York, Tennessee, Washington en West Virginia hebben dat wel gedaan geïntroduceerd nieuwe wetgeving die bedoeld is om de straffen voor het blokkeren van verkeer te verhogen. Het merendeel van de wetsvoorstellen is ingediend door Republikeinen, behalve in New York, waar een democraat, parlementslid Stacey Pheffer Amato, de leiding heeft.

Indien aangenomen, zouden deze wetten verschillende vormen aannemen. In Arizona, blokkeren een snelweg of openbare weg zou een misdrijf worden in plaats van een misdrijf, waarop maximaal vijf jaar gevangenisstraf staat. In Massachusetts is het tien jaar. Ambtenaren uit New York willen dat wel uitbreiden hun binnenlandse terrorismewet omvat ook het opzettelijk blokkeren van openbare wegen, bruggen of tunnels. Ambtenaren uit West Virginia willen hetzelfde doen en tegelijkertijd immuniteit creëren voor mensen die demonstranten met hun auto aanrijden.

Ondanks al hun verschillen zeggen voorstanders dat deze wetsvoorstellen één belangrijk ding gemeen hebben. “De meeste voorstellen zijn onnodig”, zegt Vera Eidelman, stafadvocaat bij de ACLU. Het blokkeren van verkeer zonder vergunning is in alle vijftig staten al illegaal en wordt doorgaans geclassificeerd als een klein vergrijp.

Wetgevers zijn niet verlegen om deze wetsvoorstellen te gebruiken om afwijkende meningen over het Israëlische bombardement op Gaza te onderdrukken. “We zijn net klaar”, zei vertegenwoordiger Andrew Barkis (R-WA), de hoofdsponsor van een verkeersbelemmeringswet, na pro-Palestijnse demonstranten blokkeerden in januari een snelweg. Senatoren Thom Tillis (R-NC) en Marsha Blackburn (R-TN) waren zelfs nog botter en schreven: “[T]De Safe and Open Streets Act is een directe reactie op de radicale tactieken van pro-Palestijnse demonstranten die opzettelijk wegen en snelwegen in het hele land hebben geblokkeerd.”

Met of zonder vergunning is het afsluiten van het verkeer altijd een belangrijk instrument geweest voor demonstranten. In de maanden voorafgaand aan de historische stemrechtenmars van Selma naar Montgomery in 1965 moesten activisten naar een federale rechtbank stappen om een ​​vergunning te verkrijgen om legaal bijeen te komen. Sommige lokale functionarissen verklaarden nog steeds dat hun marsen illegaal waren. Rechter Frank M. Johnson Jr., de rechter van de districtsrechtbank die uiteindelijk de vergunning afgaf voor de mars die bekend werd als ‘Bloody Sunday’, schreef in zijn beslissing dat de rechtbank de plicht had om een ​​‘constitutionele grens’ te trekken tussen de ‘Bloedige Zondag’. concurrerende belangen van de samenleving” wanneer demonstranten snelwegen en straten blokkeren. Met die lijn moet rekening worden gehouden “de enorme omvang van de misstanden waartegen wordt geprotesteerd en petities ingediend.” In het geval van het stemrecht, zo schreef de rechter, “zijn de misstanden enorm. De omvang van het recht om tegen deze misstanden te demonstreren moet dienovereenkomstig worden bepaald.”

En zo ging het. Zes jaar later voerden anti-oorlogsactivisten zonder vergunning massale daden van burgerlijke ongehoorzaamheid uit om het verkeer in Washington DC te blokkeren, om op te roepen tot een einde aan de oorlog in Vietnam. Meer recentelijk zijn er voorstanders van klimaat, immigrant gerechtigheid, en raciale gerechtigheid bewegingen hebben soortgelijke vormen van burgerlijke ongehoorzaamheid gebruikt. De reactie van het publiek hierop varieert: sommige pendelaars en voetgangers boos wordensommige negeren de moeders applaudisseren hen.

Deze strategie is gebruikt door demonstranten uit het hele politieke spectrum. Anti-abortusactivisten hebben dat wel gedaan legaal En illegaal de straat op om hun stem te laten horen. Sommigen hebben zelfs geblokkeerd de bewegingsvrijheid van anderen en de mogelijkheid om toegang te krijgen tot gezondheidszorg door de toegang tot abortusklinieken te belemmeren. Trump-aanhangers afsluiten snelwegen en bruggen in New Jersey en New York, slechts enkele dagen voor de verkiezingen van 2020. Zoals Vera Eidelman van de ACLU het verwoordde: “mensen gaan de straat op om uiteenlopende standpunten te uiten.”

Hoewel er geen recht van het eerste amendement bestaat om de straat te blokkeren, vertelde Eidelman mij: “onze rechten om in het openbaar te protesteren zijn op hun hoogtepunt wanneer we ons in zogenaamde traditionele openbare fora bevinden, en het Hooggerechtshof heeft dat gedefinieerd om op zijn minst ook de straten te omvatten. , trottoirs en openbare parken. De straat op gaan is een kernonderdeel van ons recht om te protesteren.”

Natuurlijk zijn er nog andere risico’s. Eén analyse van de impact van wegafsluitingen tijdens marathons gevonden dat de sterftecijfers voor oudere patiënten met hartproblemen 13 procent hoger waren dan op niet-marathondagen. Toch worden marathons doorgaans niet gezien als een belemmering voor de volksgezondheid.

Voor activisten is ontwrichting het punt. “We weten dat het vervelend is om opgehouden te worden in het verkeer, maar de zaken kunnen niet gewoon doorgaan terwijl Amerikaanse burgers een genocide financieren”, zegt Ahmad Abuznaid, uitvoerend directeur van de Amerikaanse Campaign for Palestijnse Rechten, die zich heeft aangesloten bij de verkeersblokkade van de DC State of the Union. . “Als [Biden] wil de oproepen, brieven, protesten en stopacties stoppen, het is simpel: eis een staakt-het-vuren en een einde aan de bewapening van Israël.”

Terwijl staats- en federale functionarissen werken aan het bevorderen van nieuwe verkeersbelemmeringswetten, hebben pleitbezorgers hun handen vol aan het verdedigen van de rechten van het eerste amendement van demonstranten die sinds 2020 steeds meer te maken krijgen met een extreem lappendeken van anti-protestwetten. Deze laatste golf van strenge verkeersgerichte wetten, nu de roep om een ​​staakt-het-vuren steeds luider wordt, is volgens hen geen toeval.

“Er zijn veel luide, impactvolle en belangrijke protesten gaande. En dat is het punt van onze rechten op het eerste amendement: de mogelijkheid voor mensen om samen te komen en te proberen degenen met macht ertoe aan te zetten de verandering door te voeren die zij willen zien”, zegt Eidelman. “Ongemak is een maatschappelijke prijs die we soms betalen voor mensen die hun stem laten horen en proberen de samenleving te veranderen.”