Verwarde autofabrikanten zetten zich schrap voor UAW-aanval op de verkeerde fabrieken

Als de Verenigde Auto Workers lieten de drie grote autofabrikanten gissen naar de stakingsplannen van de vakbond. De autofabrikanten deden een mislukte poging om de gevolgen van de ongekende arbeidersactie het hoofd te bieden. Ford, General Motors en Stellantis stopten de productie en verplaatsten onderdelen uit fabrieken in het hele land, aldus gewone arbeiders, waardoor ze zichzelf financiële schade toebrachten die voorkomen had kunnen worden door aan de eisen van de arbeiders te voldoen.

In de weken voorafgaand aan de staking ontvouwde zich een kat-en-muisspel tussen de UAW en de bedrijven, een versie van een guerrillaoorlog tussen de partijen. Door middel van gerichte walk-offs probeerde de vakbond de activiteiten van de bedrijven te ontwrichten met zo min mogelijk werknemers, waardoor het stakingsfonds van de vakbond langer in het conflict zou kunnen blijven bestaan ​​– waardoor de bedrijven in wezen gedwongen werden werknemers zelfs tijdens de stakingsperiode te betalen. De bedrijven probeerden intussen precies te anticiperen welke fabrieken getroffen zouden worden en reorganiseerden de productie en distributie om de verliezen tot een minimum te beperken. De Grote Drie hadden het slecht geraden.

Een woordvoerder van Stellantis, het moederbedrijf van Chrysler, zei dat het bedrijf geen fabrieken heeft gesloten in afwachting van de staking en niet kon spreken met de overdracht van onderdelen, maar dat het op de hoogte was van “een probleem met de apparatuur in een van onze verfwinkels dat wat stilstand.” Een woordvoerder van GM zei ook dat het bedrijf “geen enkele stap heeft gezet om preventief een van onze fabrieken te sluiten”, terwijl Ford niet reageerde op het verzoek van The Intercept om commentaar.

“Deze bedrijven voeren stakingen tegen zichzelf uit.”

Brandon Mancilla, directeur van Regio 9A van de UAW, die zich uitstrekt over New England en het noordoosten, vertelde The Intercept dat de autofabrikanten meer problemen voor zichzelf creëren dan ze zouden hebben ondervonden als ze vóór de contracten tot overeenstemming waren gekomen met de vakbond. de 150.000 werknemers zijn vorige week overleden. “In plaats van te goeder trouw te onderhandelen, onze eisen te begrijpen en ons aan tafel te ontmoeten,” zei Mancilla, “voeren deze bedrijven aanvallen op zichzelf uit.”

De UAW maakte de fabrieken waar zij van plan was de werkonderbrekingen te onderbreken pas vlak voor de stakingsdeadline afgelopen donderdagavond bekend. De beoogde faciliteiten – het Wentzville Assembly Center van GM buiten St. Louis, het Toledo Assembly Complex van Stellantis in Ohio en twee divisies van de Ford-fabriek in Michigan – behoorden niet tot de faciliteiten waarvan werknemers meldden dat bedrijven voorbereidingen troffen. Tot nu toe staan ​​zo’n 13.000 arbeiders aan de piketlijn, wat gevolgen heeft voor de productie van klassieke Amerikaanse auto’s als de Jeep Wrangler en de Ford Bronco. Er zullen er nog meer volgen als de contractonderhandelingen van de vakbond tegen het einde van de week niet zijn afgerond.

In de aanloop naar de staking gingen UAW-leden van autofabrieken van Georgia tot Tennessee en Ohio aan de slag Facebook En Twitteren om verhalen te delen over gedeeltelijke fabriekssluitingen en foutieve informatie van fabrieksmanagers die tot chaos hebben geleid op de werkvloer in het hele land.

Scott Houldieson, een medewerker van de assemblagefabriek van General Motors in Chicago, vertelde The Intercept dat de bazen van het bedrijf geen idee leken te hebben waar geplande stakingen zouden plaatsvinden. “Ons lokale fabrieksmanagement is begonnen met het leeghalen van voertuigen uit verfovens en dompeltanks. Als ze auto’s daar laten staan, raken ze geruïneerd, dus beginnen ze die leeg te maken en bereiden ze zich voor om de ovens uit te schakelen. Dus dat gebeurde hier, omdat ze dachten dat onze fabriek een oproep zou doen,’ zei Houldieson. ‘De voorzitter van de fabriek vertelde me dat ze de onze zouden gaan aanvallen.’

Houldieson zei dat het bedrijf onderdelen had overgebracht van fabrieken elders in het land, waaronder een in Tennessee. “Bij GM in Spring Hill laadden ze motoren om naar Wentzville te sturen, omdat ze dachten dat Spring Hill het doelwit zou zijn. Het blijkt dat Wentzville de plek was waar ze toesloegen, dus er was veel desinformatie die het bedrijf echt op de hielen zette”, voegde hij eraan toe.

Met andere woorden, het bedrijf had producten verplaatst van een fabriek die niet opviel naar een fabriek die dat wel deed. (De woordvoerder van GM zei dat “er geen werkonderbreking is geweest in Spring Hill als gevolg van de staking in Wentzville.”)

Stellantis gaf toe dat het overrompeld was en heeft voorbereidingen getroffen bij fabrieken die uiteindelijk niet door de stakingsacties werden getroffen.

“Stakingsvoorbereiding en noodplanning maken deel uit van ons normale proces in een contractonderhandelingsjaar – als verantwoordelijk bedrijf moeten we dat doen”, vertelde een woordvoerder aan In These Times. “Ze maakten heel duidelijk dat een staking mogelijk was en we hebben er alles aan gedaan om het bedrijf te beschermen.”

Eerder deze maand publiceerde de branchegerichte publicatie Auto News een artikel waarin fabrieken werden beschreven waar UAW-leden zich waarschijnlijk op zouden richten, waaronder Ford’s Livonia Transmission Plant in Michigan, de Lima Engine-fabriek in Ohio en de Cleveland Engine No. 1-faciliteit. Het artikel beweerde dat de motoren- en transmissiefabrieken van Stellantis in Indiana en Michigan, evenals drie GM-fabrieken in drie staten, waarschijnlijk ook doelwitten waren. Die lijst werd opnieuw uitgebraakt op CNBC, waar een verslaggever zei dat hij de informatie kreeg van “een bron die bekend was met de plannen van de UAW.” Geen van die fabrieken werd uiteindelijk gesloten.

De “stand-up” van de UAW De stakingsstrategie grijpt terug op de UAW-stakingen van de jaren dertig, toen arbeiders ‘op de werkvloer gingen zitten’, fabrieken bezetten en guerrillatactieken gebruikten om het soort contracten binnen te halen dat van autobedrijven de gouden standaard maakte voor banen in de Amerikaanse industrie. Tijdens de sit-down staking van 1936 in Flint, Michigan, gebruikten arbeiders afleidingstactieken in een secundaire GM-fabriek om de bedrijfsveiligheid weg te leiden van hun primaire doelwit. De arbeiders verspreidden het gerucht dat ze zich op één fabriek gingen richten, en toen hun werkgever op basis van die valse informatie handelde, slopen ze een andere fabriek binnen die al die tijd hun doelwit was. Die actie leidde tot de eerste erkenning van de vakbond bij een van de Grote Drie.

De strategie die de UAW momenteel hanteert, wordt geleid door de nieuwe militante president van de vakbond, Shawn Fain. Hij werd in maart gekozen nadat de UAW bij de meest recente leiderschapsverkiezingen het verkiezingsproces had gewijzigd van een afgevaardigdensysteem naar één lid en één stem. Hij heeft een nieuwe houding aangenomen voor het leiderschap van de vakbond: hij weigert bijvoorbeeld Joe Biden als president te steunen totdat hij de inspanningen van de UAW steunt om faciliteiten voor elektrische voertuigen te verenigen, en hij wijst een ceremoniële handdruk met de bazen van autofabrikanten af ​​voordat de contractonderhandelingen beginnen.

In de kritieke swingstaat Michigan, waar tienduizenden UAW-leden werken, heeft de vakbond een enorme invloed op de staatspolitiek en, op zijn beurt, op landelijke rassen. Dat betekent dat vakbondssteun cruciaal zal zijn voor de herverkiezingskansen van Biden in 2024. Voortbouwend op de lauwe steun van de regering-Biden voor de UAW-staking, kondigde Donald Trump aan dat hij deze maand met autoarbeiders zou spreken, wat de veroordeling van Fain opriep.

Ondanks de weigering van de regering-Biden om de arbeiders krachtig te steunen, mengen andere politici zich in de strijd, kondigen hun steun aan de UAW aan en noemen de veronderstelling van de president vóór de staking dat de arbeiders niet zouden staken waanvoorstellingen. “Ben je gek geworden?” Vertegenwoordiger Debbie Dingell, D-Mich., zou tegen een van Bidens naaste adviseurs, Steve Ricchetti, hebben geschreeuwd.

De belangrijkste eisen van de UAW zijn kortere werkweken, de terugkeer van pensioenen en uitkeringen, en loonsverhogingen om de salarissen in lijn te brengen met vroegere niveaus. Fain heeft de bedrijven bedreigd met een nog grotere ontwrichting als ze er niet in slagen de werknemers te ontmoeten waar ze nu staan. “We blijven het bedrijf bereiken waar dat nodig is, wanneer dat nodig is. En we zullen niet eeuwig blijven wachten terwijl ze dit naar buiten slepen”, zei Fain maandag. “Ik ben bij elke stap duidelijk geweest tegenover de Grote Drie. En ik zal nu weer glashelder zijn. Als we op vrijdag 22 september om 12.00 uur geen serieuze vooruitgang boeken, zullen meer lokale bewoners worden opgeroepen om op te staan ​​en zich aan te sluiten bij de staking.”