Het succes van de Uncommitted-beweging op de Democratische Nationale Conventie (DNC) is niet zomaar een vluchtige overwinning. Het is het begin van een strategische verschuiving in de manier waarop de Democratische Partij omgaat met haar eigen tegenstrijdigheden.
Net als de Mississippi Freedom Democratic Party (MFDP) uit 1964, die de segregationistische macht van de Mississippi Democratic Party uitdaagde maar uiteindelijk een zetel op de conventie werd ontzegd, won de Uncommitted-beweging niet elke onmiddellijke eis. Maar de ware overwinning ligt in de gesmeedde allianties, de blootgelegde hypocrisie en de verschuiving in het verhaal die nog lang zal nagalmen nadat de deuren van de conventie gesloten zijn.
De MFDP, onder leiding van Bob Moses, Fannie Lou Hamer en Ella Baker, confronteerde de Dixiecrats niet alleen — ze onthulden de morele tekortkomingen van de Democratische Partij op nationaal niveau. Door dit te doen, legden ze de basis voor toekomstige overwinningen op het gebied van burgerrechten. Op dezelfde manier ging de Uncommitted-beweging een samenwerking aan met een diverse coalitie bij de DNC — gewone Kamala Harris-afgevaardigden, vakbonden zoals de United Auto Workers, Joodse organisaties zoals Bend the Arc en gekozen functionarissen zoals vertegenwoordigers Alexandria Ocasio-Cortez, Ilhan Omar en Ro Khanna. De steun van zwarte leiders zoals Pastor Michael McBride en Reverend Traci Blackmon van de Black Church PAC, en de versterking van onze zaak door stemmen als Ta-Nehisi Coates, signaleren de vorming van een coalitie die individuele gevechten overstijgt om het standpunt van de partij over Palestijnse mensenrechten opnieuw te definiëren.
Deze coalitie — die progressieven, voorstanders van raciale rechtvaardigheid, vakbonden, gekozen functionarissen, Palestijnse en Arabische organisatoren en Joodse organisaties verenigt — is de blauwdruk voor een nieuwe Democratische meerderheid. Een die zegt: geen bommen meer, geen wapens meer voor de militaire agressie van Israël tegen Gaza en geen medeplichtigheid meer aan de bezetting van Palestina. De komende weken, maanden en jaren, hopelijk onder een Harris-regering, zullen draaien om het versterken en uitbreiden van deze coalitie.
Het is duidelijk dat het hart van de Democratische Partij bij ons is. Het is tijd dat de leiding inhaalt.
Toch gaat dit moment niet alleen over directe acties; het gaat over een strategie op de lange termijn. Zoals Bayard Rustin ons eraan herinnerde in zijn essay uit 1965 “From Protest to Politics”, zijn politieke partijen zowel instrumenten van verandering als producten van sociale relaties. Ze kunnen verlamd worden door reactionairen of getransformeerd worden door strategische betrokkenheid van binnenuit. De Uncommitted-beweging begrijpt dat politiek meer op schaken lijkt dan op boksen. Het gaat niet om snelle, reactieve slagen, maar om het bezetten van het midden van het bord — het opbouwen van invloed op belangrijke gebieden van politieke macht en het gebruiken van die invloed om de koers van de partij te veranderen.
Net als Rustins kritiek in 1965 erkennen we dat de strijd niet gaat over het veranderen van harten, maar over het heropbouwen van de politieke, sociale en economische instellingen die collectieve gevoelens vormen. Door in contact te komen met het bredere electoraat, waar de meeste mensen via stemmen in contact komen met politiek, transformeren onze inspanningen van kleine irritaties naar grote bedreigingen. Door middel van voorverkiezingen brengen we onze eisen rechtstreeks naar de politieke klasse en dagen we hen uit om te reageren. Zo bewegen we van de marges naar het centrum van het politieke discours, waarbij we de kracht van de stem gebruiken om echte verandering teweeg te brengen.
Deze anti-oorlogsbeweging, net als de burgerrechtenbeweging daarvoor, staat voor de uitdaging om gevestigde krachten binnen de Democratische Partij te overtreffen. De invloed van AIPAC is diepgeworteld, maar niet onoverkomelijk. Net zoals de Sunrise Movement het opnam tegen Big Oil en voorstanders van gezondheidszorg Big Pharma hebben uitgedaagd, moeten we de macht van AIPAC om onze zaak te bevorderen strategisch verminderen. Dit betekent niet alleen protesten mobiliseren, maar ook de politieke infrastructuur opbouwen die nodig is om een strijd om invloed binnen de partij gaande te houden — een strijd die we al beginnen te winnen — door middel van georganiseerde stemmen, geld en netwerken van belangrijke leiders.
Het succes van de Uncommitted-beweging bij de DNC is niet het einde, maar het begin van een grotere strijd. Het is een strijd die geduld, strategie en onwrikbare toewijding vereist. Zoals Rustin het zo wijs verwoordde, is het verschil tussen opportunisme en moraliteit in de politiek het verschil tussen het verkopen van een principe en het doen van kleinere concessies om grotere te winnen. De Uncommitted-beweging is hier om de boog richting rechtvaardigheid te buigen — niet alleen voor Palestijnen, maar voor de bredere visie van een Democratische Partij die echt de waarden van haar basis vertegenwoordigt. En ik geloof dat we met elke actie die we ondernemen, gaan winnen.
Bron: jacobin.com
