Julian Assange vertelt bijeenkomst van 46 landen in Europa waarom Washington de onafhankelijkheid en soevereiniteit van anderen niet mag vertrappen
Terwijl de wereld op de rand staat van een enorme oorlog in het Midden-Oosten die zou kunnen uitmonden in de Derde Wereldoorlog, is het moeilijk om zelfs maar andere belangrijke gebeurtenissen op te merken.
Wat al het andere lijkt te overschaduwen is het afschuwelijke schouwspel van Israël en het collectieve Westen die samen een genocide in Gaza plegen, terwijl ze ook meerdere aanvallen en bloedbaden veroorzaken op de Westelijke Jordaanoever, Libanon, Syrië en Iran, en onophoudelijke dreigementen uiten om dat te doen. nog erger als de slachtoffers terug durven te vechten. Als Gaza wordt uitgeroeid en Beiroet in brand staat, waarom zouden mensen dan bijvoorbeeld naar het slaperige Straatsburg kijken?
En toch vond op 1 oktober daar een stille historische gebeurtenis plaats, namelijk het eerste grote publieke optreden van Julian Assange, oprichter van WikiLeaks, uitgever en uitmuntend onderzoeksjournalist, na zijn vrijlating in juni van zo’n 14 jaar wrede Amerikaanse… Britse vervolging en opsluiting, waarvan sommige volgens speciaal VN-rapporteur Nils Melzer en het prestigieuze medische tijdschrift The Lancet neerkomen op marteling.
Hoewel hij nu vrij is, heeft Assange, zo is het belangrijk op te merken, geen gerechtigheid gekregen en zal hij dat waarschijnlijk ook nooit krijgen: hij is het slachtoffer van schandalig misbruik van de staatsmacht, de misdaden tegenhem zijn niet eens erkend door de daders. In plaats daarvan werd hij, om aan verdere vervolging te ontsnappen, via een pleidooiovereenkomst gedwongen te doen alsof hij zijn eigen niet-bestaande schuld erkende. Zoals hij het in Straatsburg verwoordde – duidelijk met een ironische verwijzing naar de titel van de memoires van een beroemde Sovjet-dissident – “koos vrijheid boven onrealiseerbare gerechtigheid.”
Gerechtigheid voor hem “is nu uitgesloten” ook in de toekomst, omdat Washington in de pleidooiovereenkomst heeft geschreven dat hij “kan geen zaak aanhangig maken bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens of zelfs maar een verzoek tot wet op de vrijheid van informatie indienen” in de VS. Tot zover nogmaals de rechtsstaat in de “op regels gebaseerde orde”: Pervers tot het laatste moment en daarna. Deze uiterst duistere uitkomst betekent ook, opnieuw in Assange’s eigen woorden, dat hij dat ook is “Vandaag niet gratis omdat het systeem werkte”, maar omdat hij schuldig pleitte aan journalistiek, wat natuurlijk eenvoudigweg geen misdaad is.
De aanleiding voor Assange’s verklaring en korte vraag- en antwoordsessie in Straatsburg was een bedrieglijk kleinschalige hoorzitting in de Parlementaire Vergadering van de Raad van Europa (PACE, een organisatie die uit 46 landen bestaat en niet te verwarren is met de EU). De hoorzitting, georganiseerd door de Commissie juridische zaken en mensenrechten van PACE, ging vooraf aan een volledig debat waarin een gedetailleerd rapport werd behandeld over de behandeling van Assange en zijn “huiveringwekkende gevolgen voor de mensenrechten.” Dat debat vond plaats op 2 oktober. Het belangrijkste resultaat was de officiële bevestiging van PACE dat Assange een politieke gevangene was. Ondanks het flagrante misbruik door Washington van de Spionage Act uit 1917 om hem te vervolgen, weet iedereen die niet volledig door de Amerikaanse propaganda is gehersenspoeld, dat natuurlijk al lang.
En niet alleen elk politieke gevangene: Alle politieke gevangenen lijden onrechtvaardig en verdienen steun. Maar vanwege de wereldwijde weerklank van zijn vervolging door de VS, de schurkenstaat van het Westen, zal de geschiedenis zonder een greintje overdrijving terugkijken op Julian Assange als de allerbelangrijkste politieke gevangene van de eerste decennia na de Koude Oorlog. De kwesties die op het spel staan waren en blijven van mondiaal belang en zullen de toekomst van de mensheid bepalen, ten goede of ten kwade: vrijheid van meningsuiting; de rol van vrije, onbelemmerde media bij het ter verantwoording roepen van de machtigen; hun steeds agressievere pogingen om dergelijke uitdagingen een halt toe te roepen, vooral over de grenzen heen; het gebrek aan bescherming voor individuen die het doelwit zijn van machtige staten die hun eigen wetten manipuleren of ongehoorzaam zijn; en, last but not least, de enorme misbruiken waar gewone mensen onder lijden, vooral in het Zuiden, door toedoen van een Westen dat oorlogen van agressie en martelingscampagnes voert en nu mede genocide pleegt.
Dat was één van de redenen waarom de bijeenkomst in Straatsburg zo belangrijk was. De andere is het feit dat het lot van Assange verband houdt met de verschrikkingen die momenteel het Midden-Oosten worden aangedaan. Want het waren Assange’s onthullingen over tientallen jaren van misdaden gepleegd door de VS en hun westerse volgelingen in het Midden-Oosten (in grote lijnen begrepen) die vooral tot zijn beproeving leidden.
Terwijl hij er ook onder kwam Ruslandpoort/Rusland Woedend vuur vanwege het blootleggen van de corruptie en manipulaties van de Democratische Partij tijdens de verkiezingen van 2016, waarvan Hillary Clinton nog steeds niet kan geloven dat ze deze heeft verloren, dat was niet de kern van de kwestie. En Assange heeft duidelijk niet op de een of andere manier als Russische agent gefunctioneerd. In Straatsburg deed hij herhaaldelijk zijn best om ten onrechte de gelijkwaardigheid te impliceren tussen de systematische massamoord door Israël op (meestal) Palestijnse journalisten en de moord op hun tegenhangers van beide kanten in de oorlog in Oekraïne.
Wat WikiLeaks echt in de war bracht, was hun voorbeeldige onderzoekswerk naar Amerikaanse wreedheden tijdens de fundamenteel illegale agressieoorlog in Irak. Dat schilderde in 2010 een eerste groot Amerikaans doelwit op de rug van Assange. In dat jaar bracht WikiLeaks de inmiddels beroemde video uit “Bijkomende moord” die duidelijk bewijs leverden van oorlogsmisdaden gepleegd in 2007 door een vrolijk moordzuchtige (en spraakzame!) bemanning van Amerikaanse gunship-piloten. Meer onthullingen, onder meer over wat in feite doodseskaders waren die door de VS en hun hulptroepen werden geleid tijdens de VS-NAVO-oorlog in Afghanistan, ‘vertolking‘ programma’s – dat wil zeggen ontvoeringen, zwarte sites en marteling, ook in Europa – volgden.
Er was maar één andere exploit van WikiLeaks die kon wedijveren met de onthulling van de zeer vuile realiteit van de zogenaamde Grote Oorlog tegen het Terrorisme (en de gevolgen daarvan) en de VS woedend maakte: de “Kluis 7” documenten, vrijgegeven in 2017, die in Assange’s eigen samenvatting in Straatsburg staan “onthuldde de enorme productie van malware en virussen door de CIA, de ondermijning van toeleveringsketens, de ondermijning van antivirussoftware, auto’s, smart-tv’s en iPhones.”
Na Daten onder dezelfde Donald Trump die misschien wel de volgende Amerikaanse president wordt en pronkt met zijn vriendschap met X-eigenaar Elon Musk, die doet alsof hij reclame maakt “vrije meningsuiting,” de VS hebben alles uit de kast gehaald. Zoals Assange deze week tijdens de vraag-en-antwoordsessie in Straatsburg uitlegde, had WikiLeaks de nationale veiligheidsstaat boos gemaakt: “een van de constitutieve machten” van de echt politieke systeem in de VS. In reactie hierop zei de toenmalige CIA-directeur Mike Pompeo “lanceerde een vergeldingscampagne” dat omvatte niet alleen de wreedheid van Assange door isolatie en opsluiting, maar ook “is van plan hem te ontvoeren en te vermoorden” in de ambassade van een andere staat (Ecuador) in een ander land (VK). “Diefstal, hackaanvallen en het verspreiden van valse informatie” werden gebruikt tegen medewerkers van Assange en WikiLeaks-personeel. In een bijzonder gemene en griezelige aflevering waren zijn vrouw en zoontje ook in het vizier van de Amerikanen. Er werden instructies gegeven om DNA uit de luier van zijn zoontje te verkrijgen.
Het is duidelijk dat Assange gedwongen was een pleidooiovereenkomst te sluiten die de gerechtigheid verdraaide. Toch wordt één feit maar al te vaak over het hoofd gezien omdat we eraan gewend zijn geraakt: met talloze misdaden gepleegd tegen degenen die het Midden-Oosten zijn binnengevallen en bezet, tegen degenen die overal worden bespioneerd en gemanipuleerd, en tegen degenen die deze misstanden proberen aan de kaak te stellen, is geen enkele dader ooit ooit vervolgd of zelfs onderzocht, zoals het PACE-rapport benadrukt. Als de straffeloosheid van de genocidale apartheid Israël tijdens zijn huidige razernij door het Midden-Oosten u in verwarring brengt, houd er dan rekening mee dat het Westen als geheel een veel grotere, al lang bestaande cultuur van straffeloosheid kent.
Dit juridische nihilisme kan creatief zijn. Na 2017 hebben enkele van de beste geesten van de Amerikaanse jurisprudentie, om achter Assange aan te gaan, een geheel nieuwe en volledig perverse theorie bedacht. In de beknopte samenvatting van Assange, volgens dit staaltje bedrog, “alleen Amerikaanse burgers hebben het recht op vrije meningsuiting; Europeanen en andere nationaliteiten hebben geen recht op vrije meningsuiting.” Tegelijkertijd de VS “De spionagewet is nog steeds op hen van toepassing, ongeacht waar ze zich bevinden. De Europeanen in Europa moeten dus de Amerikaanse geheimhoudingswet gehoorzamen, zonder enige verdediging.” dat is zelfs minder dan wat Amerikaanse burgers formeel krijgen op grond van hun eerste amendementsrechten. “Een Amerikaan in Parijs” (let deze keer op de toespeling van Gene Kelly), merkte Assange op: “Kan praten over wat de Amerikaanse regering van plan is – misschien. Maar voor een Fransman in Parijs is dit een misdaad zonder enige verdediging en hij kan net als ik worden uitgeleverd.”
De lopende zaak Julian Assange gaat over veel cruciale zaken. Maar als ik er maar één als allerbelangrijkste vraag zou moeten kiezen, zou het deze bijna komisch arrogante en grove Amerikaanse overmacht zijn. Niet omdat het zo’n duidelijke klap in het gezicht is van iedere andere staat in de wereld; dat is gewoon de manier van het Amerikaanse establishment. Het lijkt erop dat ze zichzelf echt niet kunnen helpen.
Wat dit tot de doorslaggevende kwestie maakt, is iets anders: met welke perversies en misbruiken de Amerikaanse leiders ook zullen komen, ze zullen óf alleen de VS treffen, zoals het hoort, óf ons allemaal, zoals ze nu vaak doen. Met andere woorden: de VS hebben geen gezonde grenzen. Het zal altijd te ver gaan, zolang het maar sterk genoeg aanvoelt. Of dat anderen zwak genoeg zijn. De eerste, strategische stap richting het op zijn minst beperken en indammen van de Amerikaanse misstanden is dat andere landen hun soevereiniteit behouden of terugvorderen. In dat opzicht is het helaas ironisch dat Assange in de EU sprak voor een Europese instelling. Omdat, ondanks de inspanningen van PACE, West-Europa het deel van de wereld is dat het minst waarschijnlijk de soevereiniteit zal herwinnen. Anderen zijn het echter nooit kwijtgeraakt of zijn goed op weg om het opnieuw te bevestigen.
De uitspraken, standpunten en meningen in deze column zijn uitsluitend die van de auteur en vertegenwoordigen niet noodzakelijkerwijs die van RT.
Bron: www.rt.com
