Waarom een ​​overwinning van Kamala Harris cruciaal kan zijn voor de gezondheid van de planeet – Mother Jones

Dit verhaal werd oorspronkelijk gepubliceerd door Leisteen en wordt hier gereproduceerd als onderdeel van de Klimaatbureau samenwerking.

Vice-president Kamala Harris heeft de Democratische presidentskandidatuur afgelopen zondag vrijwel veiliggesteld. Het was overigens ook de warmste dag in de geschiedenis van deze planeet.

Die ongunstige timing laat de ongelooflijke inzet voor de race van 2024 zien: voor de Amerikaanse democratie, voor de hele wereld klimaat en milieu, en voor de hoop op een leefbare toekomst.

Als Harris niet wordt gekozen, heeft Donald Trump keer op keer duidelijk gemaakt dat hij eraan zal werken om alle hard bevochten (en effectieve) initiatieven voor schone energie en milieuvriendelijke energie van president Joe Biden te schrappen, terwijl hij fossiele-brandstofbedrijven carte blanche geeft om zoveel planeetverwarmende gassen te lozen als ze willen. Hij heeft al een presidentieel record van ruime terugdraaiingen van regelgeving, geannuleerde internationale overeenkomsten en handtastelijkheden van de olie-industrie om dat te bewijzen.

Harris is pas een week bezig met haar topkandidatuur. Nu de verkiezingsdag eraan komt, worstelen activisten links en strategen rechts om erachter te komen hoe de vicepresident campagne zal voeren over dit onderwerp en hoe ze het kunnen gebruiken voor hun respectievelijke doelen.

Het zal moeilijk zijn om veel uit de afgelopen jaren te halen. Ja, ze maakt deel uit van de presidentiële administratie die de meest ambitieuze klimaatagenda in de geschiedenis van de Verenigde Staten heeft geïmplementeerd, en ze bracht de beslissende stem uit die ervoor zorgde dat de imperfecte maar broodnodige Inflation Reduction Act door het Congres kwam. Maar ze was nooit een centrale speler in die processen, zoals bijvoorbeeld Joe Manchin, die, mocht u zich afvragen, niet langer meedoet aan de presidentsverkiezingen.

Om Kamala Harris’ klimaatprestaties en toekomstige ambities echt te onderzoeken, hebben velen zich tot haar gewend Eerst presidentiële campagne in de Democratische voorverkiezingen van 2019 als een hint naar wat ze nog meer naar het Witte Huis zou kunnen brengen, qua klimaat. Dit is echter een vergissing: dat was een moment waarop ze zich grotendeels schaarde achter de Green New Deal-vleugel van Democratische kandidaten en hun daaruit voortvloeiende beloften, en al snel overbodig werd door Bidens uiteindelijke overwinning. Toen ze het jaar daarop toetrad tot Bidens ticket, modereerde ze dienovereenkomstig.

Zoals ik destijds al opmerkte, nam Harris een defensieve houding aan tegenover de toenmalige vicepresident Mike Pence tijdens hun debat in 2020, “door de Green New Deal helemaal niet te noemen, vaag te verwijzen naar investeringen in ‘schone’ en ‘hernieuwbare energie’, en keer op keer te benadrukken dat een Biden-regering fracking niet zou verbieden, op een gegeven moment keken ze naar de camera om dit punt te maken.” Republikeinse oppositiegroepen zullen het prima vinden om zich te concentreren op dat platform van 2019 en de terugkrabbelingen te negeren, maar linkse activistische groepen zullen dat zeker niet doen.

Natuurlijk, de regering van Biden-Harris heeft de beste presidentiële kampioen van het klimaat in de geschiedenis, maar de lat ligt laag, laag. De langverwachte investeringen in de productie van elektrische voertuigen; autoladers; zonne-, wind- en kernenergie; warmtepompen; veerkrachtmaatregelen; openbaar vervoer; en halfgeleiderproductie zijn fors en krachtig geweest – maar ze werden opgenomen in wetgevingspakketten met veel giftige pillen, waaronder fondsen voor snelweguitbreiding en federale krukken voor de afnemende fossielebrandstoffensector.

Vuile energie heeft ook een post-pandemische bloeiperiode gekend onder Biden, waarbij zijn regering een recordaantal boorvergunningen goedkeurde. In dit opzicht heeft hij zelfs de Trump-regering overtroffen, die letterlijk olie-executives en lobbyisten in dienst had. En dankzij Bidens gebrek aan effectieve berichtgeving over zijn prestaties (achteraf gezien waarschijnlijk een symptoom van zijn veroudering), was er veel meer publieke kennis van het slechte dan van het goede.

Eerlijk gezegd is het niet allemaal Bidens schuld. Hij had de energieschokken die het gevolg waren van de oorlog tussen Rusland en Oekraïne niet kunnen voorzien, of de wetteloosheid van een rechtssysteem vol conservatieve ideologen die alles van zijn pauze tot het boren op federaal land tot, nou ja, de kracht van de hele administratieve staat hebben uitgehold. Gelukkig is de president er nog steeds in geslaagd om grote delen van natuurlijke landschappen, wildernishabitats en waterlichamen onder federale bescherming te plaatsen. Maar – om de zaken weer op orde te krijgen – zelfs dat is allemaal afhankelijk van de vraag of zijn gekozen opvolger wordt gekozen om hem te vervangen.

Maar als Biden onder druk gezet zou kunnen worden om een ​​meer olie-vriendelijke houding aan te nemen dankzij ongelegen omstandigheden, dan is er weinig teken dat Harris net zo meegaand zal zijn. Om te begrijpen waarom, moet je teruggaan naar Harris’ carrière vóór de nationale spotlight. Jacobijn merkte op dat ze toen ze districtsadvocaat van San Francisco was, de “eerste Environmental Justice Unit” van de stad oprichtte en “zaken onderzocht met betrekking tot illegale dumping en luchtvervuiling.”

Toen ging ze als procureur-generaal van Californië “achter bedrijven aan, waaronder BP, Chevron, Comcast, Cosco Busan, ExxonMobil en South California Gas Company, waarbij Cosco Busan akkoord ging met de grootste schikking in zijn soort voor de olieramp in 2007 in de baai van San Francisco.” De zaken van Chevron en BP eindigden met schikkingen van miljoenen dollars van de oliegiganten, en haar onderzoek naar Exxon maakte de weg vrij voor Cali’s huidig procureur-generaal om het bedrijf aan te klagen in een gigantische rechtszaak omdat het willens en wetens de impact van zijn brandstoffen op de opwarming van de atmosfeer heeft gebagatelliseerd.

Een andere rechtszaak die ze aanspande tegen een snelwegvriendelijk vervoersplan in San Diego, leidde er uiteindelijk toe dat de stad op zoek ging naar een milieuvriendelijker alternatief. En dan heb ik het nog niet eens gehad over haar schikkingen met Volkswagen (over het emissieschandaal) en ConocoPhillips (voor het onjuiste beheer van gevaarlijk afval), of haar uiteindelijk succesvolle zaak tegen Plains All-American Pipeline voor de olielozingen.

Natuurlijk is het makkelijk om zulke rechtszaken in een stevig blauwe staat te pushen, en veel moeilijker op nationaal niveau. Bovendien zijn de tijden veranderd: delen van de Green New Deal hebben het gehaald in Bidens Inflation Reduction en infrastructuurwetten, en we zijn al in een veel verder gevorderd stadium met schone technologieontwikkeling en natuurbehoud dan we waren in Harris’ carrière vóór VP.

Toch is er een kavel meer werk dat gedaan moet worden om de snelheid te versnellen waarmee we emissies verminderen, fossiele brandstofproducenten dwingen hun gedrag te veranderen en de nodige infrastructuur voor energiestabiliteit en habitatveerkracht bouwen. Mocht Harris verkozen worden, dan zal ze die weinig benijdenswaardige taak op zich moeten nemen met een verzwakt regelgevend apparaat (dankzij het Hooggerechtshof) en tegen vijandige groepen Republikeinse functionarissen en conservatieve rechters.

Harris’ late deelname aan de race betekent dat we nog geen stevig, ontwikkeld platform van haar hebben voor die urgente, complexe kwesties. Van haar mag verwacht worden dat ze de kenmerkende prestaties van haar baas promoot en verdedigt, met diepgaande kennis om op te starten; ze heeft de afgelopen paar jaar veel staten doorkruist – North Carolina, Michigan, Pennsylvania, Colorado, Washington – om de talloze programma’s te promoten die worden gefinancierd door de Inflation Reduction Act, waarbij ze zichzelf op de voorgrond plaatste bij de lintjesknipperij. En we weten uit haar paar presidentiële campagnetoespraken tot nu toe dat ze haar boodschap daadwerkelijk kan overbrengen en deze kan bezitten op een manier die haar baas eenvoudigweg niet kan.

Wat de klimaat hoe de inhoud van die toespraken eruit zal zien, moet nog worden bepaald. In Harris’ eerste toespraak in Delaware contrasteerde ze expliciet haar milieurechtvaardigheidsrecord met Trumps recente, beruchte quid pro quo-eisen van olie-executives; in Milwaukee prees ze haar werk “go[ing] na vervuilers” en haalde opnieuw de olie-verkering van haar tegenstander aan, wat leidde tot een levendig koor van door Trump geregisseerde boegeroep—en lof van de door jongeren geleide klimaatactivistengroep Sunrise Movement. Het waren korte vermeldingen in korte toespraken, maar toch opmerkelijk.

De toon van haar toekomstige retoriek zal ook afhangen van wie er uiteindelijk als president zal optreden. haar running mate. Er is een grotere kans dat klimaatactie een kernpijler van Harris’ campagne zal zijn als ze kiest voor een liberalere keuze (gouverneur van Minnesota Tim Walz) of een klimaatbewuste swing-stater (senator Mark Kelly uit Arizona, gouverneur Gretchen Whitmer uit Michigan).

Andere vooraanstaande kandidaten, zoals gouverneur Andy Beshear van Kentucky en gouverneur Josh Shapiro van Pennsylvania, zijn veel minder geneigd om een ​​agressieve klimaataanpak te omarmen; de eerste heeft het onderwerp vermeden in zijn campagne voor de rode staat, terwijl Shapiro nauwe banden heeft onderhouden met de aardgasindustrie. (Om Beshear eerlijk te behandelen: een deel van zijn electorale aantrekkingskracht komt voort uit de publieke waardering voor zijn inspanningen voor herstel na de ramp.) Dat zou uiteindelijk het verschil kunnen maken in hoe Harris zelf haar klimaatcampagne benadert: Big Oil aanvallen als milieuoorlogvoering, of Big Oil aanvallen als klassenstrijd.

Het veelbelovende nieuws is dat, hoe Harris het ook wendt of keert, ze waarschijnlijk… zullen haar achtergrond in de rechtshandhaving gebruiken om achter de oliebedrijven aan te gaan, en zij lijken dat heel goed te begrijpen. Dat alleen al is een belangrijk en noodzakelijk contrast met Trump. En in het licht van hoe essentieel klimaatactie is voor belangrijke stemblokken, met name jonge kiezers en gekleurde kiezers, zou dat het verschil kunnen maken, als ze haar kaarten goed speelt.