Eerder deze maand werden minstens twee Egyptische soldaten (sommige rapporten beweren drie) gedood door de Israel Defense Forces (IDF) tijdens een botsing langs de grens tussen Egypte en Gaza. De gebeurtenis volgde op de Israëlische bezetting van de “Philadelphi Corridor” – een bufferzone tussen Egypte en Israël – dagen eerder, een stap die algemeen wordt beschouwd als een schending van de vredesakkoorden uit 1979 tussen de twee staten.
De reactie van de Egyptische staat is gematigd. Het eerste nieuws over de moorden kwam niet van het leger, maar van een Israëlische televisiezender en, in een van de drie gevallen, van een Facebook-bericht van de broer van de gesneuvelden. De soldaten kregen geen militaire begrafenis, en geen enkele militaire ambtenaar woonde zelfs de begrafenissen bij die in de geboorteplaatsen van de overledenen werden gehouden.
De uiteindelijke verklaring van het leger over de gebeurtenis – een kort bericht op sociale media – is sindsdien viraal gegaan en heeft velen woedend gemaakt. Daarin probeert de militaire woordvoerder het feit te camoufleren dat het het Egyptische leger was dat werd aangevallen en beschrijft hij een van de soldaten spottend als ‘een van de elementen die belast zijn met het veiligstellen van [safeguarding]’ in plaats van ‘soldaten’ – een uitdrukking die van alles kan betekenen, van een lid van een particulier beveiligingsbedrijf tot een magazijnconsulent. Op het moment van schrijven heeft het leger nog geen commentaar gegeven op de dood van de tweede soldaat.
De zachte houding van Egypte ten opzichte van Israël maakt deel uit van een bredere trend die ertoe heeft geleid dat de Afrikaanse natie steeds meer bereid is geworden om de soevereiniteit af te staan aan andere regionale machten. In 2017 droeg het regime Tiran en Sanafir, twee eilanden in de Rode Zee, over aan Saoedi-Arabië, een actie die leidde tot een golf van protesten van Egyptenaren die Abdel Fattah al-Sisi, de president van het land, ervan beschuldigden de Golfmonarchie terug te betalen voor haar steun tijdens de oorlog. de militaire staatsgreep van 2013. Egypte voert momenteel gesprekken met de Verenigde Arabische Emiraten om kustgebieden ten noorden van Caïro te verkopen, wat het land naar eigen zeggen moet doen om de aanhoudende betalingsbalanscrisis het hoofd te bieden.
De machtsovername van het militaire regime in 2013 ging gepaard met een hypernationalistische retoriek die door de staat werd opgedrongen en waarin het leger centraal stond. Zinnen als ‘Lang leve Egypte’ werden na 2013 de officiële campagneslogan van al-Sisi. Sinds de staatsgreep is het echter duidelijk geworden dat het soort Egyptisch nationalisme dat onder al-Sisi werd gepromoot, er een is geweest waar veel van is verstoken. de gebruikelijke parafernalia die militaire, ultranationalistische en/of fascistische regeringen vergezellen. In tegenstelling tot de typische kenmerken van dergelijke regeringen, die de neiging hebben het unieke karakter, de capaciteiten en de sterke punten van de natie (over) te benadrukken, heeft de regering van Al-Sisi en haar media-apparaten de afgelopen tien jaar een gezamenlijke en geplande inspanning ondernomen – nauwelijks opgemerkt. in de westerse media – om de Egyptische bevolking en zelfs het land als geheel in diskrediet te brengen.
Jarenlang hebben de Egyptische media, en Al-Sisi zelf, de bevolking omschreven als lui, verwend, immoreel en oneerlijk. Een dominante stelregel die door de media wordt gepromoot is dat “de schuld van Egypte niet bij zijn leiders ligt, maar bij ons als een bevolking.” Al-Sisi, van zijn kant, beschrijft Egypte regelmatig als een ‘arme’ en arbeidsongeschikte staat die aalmoezen nodig heeft – meest recentelijk verklaarde hij dat hij ‘geen land heeft geërfd’. [real] land” toen hij aan de macht kwam. Al-Sisi heeft deze taal vaak gebruikt om beleidsbeslissingen, zoals het bezuinigen op subsidies, te rechtvaardigen. Uiteindelijk gelooft het militaire regime dat er iets fundamenteel gebrekkig is in het morele karakter van de gewone Egyptenaren, en dat het zijn taak is om de bevolking in vorm te brengen door een combinatie van bezuinigingen en repressie.
Het militaire regime van al-Sisi vertegenwoordigt een zeldzame vorm van popularistisch-militaristisch-nationalisme dat erop gericht is de eigen soevereiniteit te ondermijnen. Hoewel er andere historische voorbeelden zijn geweest van nationalistische regeringen waarvan de soevereiniteit in het gedrang kwam, onderscheidt de regering van Al-Sisi zich door het feit dat zij de macht van haar binnenlandse elite heeft vergroot door soms haar nationale soevereiniteit te verzwakken.
In dit opzicht vertegenwoordigt het moderne Egypte een derde categorie van gecompromitteerde soevereiniteit. Het valt niet in de categorie van historische klantregeringen zoals Vichy-Frankrijk en de Italiaanse Sociale Republiek, die door buitenlandse mogendheden als front zijn opgericht. Het is ook niet identiek aan de Ottomaanse of Qing-dynastieën, die buitenlandse onderwerping probeerden te weerstaan, maar er niet in slaagden, en er uiteindelijk aan ten prooi vielen vanwege structurele factoren zoals militaire nederlagen of technologische inferioriteit.
De Egyptische regering verschilt echter van deze vroegere autoritaire staten doordat zij een voorbeeld is van een stabiel militair regime, met vrijwel geen ernstige interne of externe bedreigingen, dat proactief bereid is zijn soevereiniteit op te geven. Egypte heeft een transactionele, of huursoldaat, relatie met zijn soevereiniteit, die het afstaat om de economische belangen van zijn elite te beschermen.
Er zijn uiteraard veel gevallen geweest waarin Egypte naakt zijn eigen nationale belangen heeft nagestreefd, ten koste van andere regionale machten. Het Afrikaanse land beperkte bijvoorbeeld zijn betrokkenheid bij de oorlog in Jemen, ondanks Saoedische druk; zou naar verluidt wapens hebben geleverd ter ondersteuning van de regering van Bashar al-Assad in Syrië, waarbij toenadering tot Iran tot stand werd gebracht, tot Saoedische consternatie; en nam het Russische standpunt bij de VN in door zich te verzetten tegen de veroordeling van de Syrische regering. Zowel op het gebied van het binnenlands als op het gebied van het buitenlands beleid promoot Egypte daarom een tegenstrijdig antipopulistisch populisme.
Zelfs vóór de inbeslagname van de grensovergang bij Rafah beweerde de Egyptische regering dat haar betrokkenheid bij de belegering en het voorkomen van de uittocht van Palestijnen naar de Sinaï ingegeven was door de wens zich te verzetten tegen een Israëlisch plan om de inwoners van Gaza naar Egypte te verdrijven. Wat dat betreft heeft de regering gelijk. Israëlische politici en functionarissen hebben lange tijd het idee van een alternatief thuis voor Gazanen en Palestijnen in de Sinaï gepromoot. De Egyptische regering heeft ook gelijk als ze stelt dat elke ontheemding niet tijdelijk zal zijn, maar zeer waarschijnlijk permanent.
Toch ondermijnt dit niet het feit dat deze beslissing niet aan de Egyptische regering had moeten worden genomen, maar in plaats daarvan had moeten worden overgedragen aan de Palestijnen die voor hun leven op de vlucht waren. Egypte is zowel moreel als onder het internationaal recht verplicht zijn grens open te stellen voor mensen die vervolgd worden – een standpunt dat wordt gesteund door de overweldigende meerderheid van de Egyptische bevolking. Genegeerd door de egoïstische claim van de Egyptische regering om op te treden als verdedigers van de vrijheden van de Palestijnen wordt het feit genegeerd dat Egypte lange tijd partij was geweest bij de belegering van Gaza, en onder zowel de regering van Hosni Mubarak als al-Sisi de Palestijnen demoniseerde door Vooral de inwoners van Gaza worden gezien als een bedreiging voor de Egyptische nationale veiligheid. Maar het sterke gevoel van solidariteit tussen Egyptenaren en Palestijnen heeft de pogingen van de regering al-Sisi om een wig te trekken tussen de naburige volkeren ondermijnd, zelfs nu de militaire dictatuur het cynische besluit heeft genomen om de dijken te verhogen voor vluchtelingen die Gaza via de grens met Rafah ontvluchten. In sommige gevallen bijna $ 10.000 per persoon.
In de context van de medeplichtigheid van Egypte aan de aanhoudende genocide in Gaza is het van cruciaal belang om te onthouden dat de machtsovername van al-Sisi in 2014 vrijwel universeel werd verwelkomd in de westerse hoofdsteden – ondanks de beloften van na 2011 dat westerse regeringen “de fouten van de verleden” en zouden zich niet langer bezighouden met het ondersteunen van regionale dictaturen. Tot nu toe heeft de Egyptische regering meer dan honderd Egyptenaren gearresteerd omdat ze protesteerden uit solidariteit met de Palestijnen, een duidelijk teken dat de herwaardering van het Westen van zijn standpunt ten aanzien van regionale dictators eerder werd ingegeven door zijn eigen geopolitieke belangen dan door de noodzaak om de mensenrechten te verdedigen. .
Te midden van het huidige moment van verhoogde aandacht voor de Palestijnse zaak in het Westen moeten we ook rekening houden met de rol die andere regionale actoren blijven spelen in de onderdrukking van de Palestijnen. Regeringen zoals die van Egypte hebben de genocide in Gaza laten plaatsvinden door hun onderdrukking van de binnenlandse oppositie ertegen en hun samenwerking met de beul, Israël. Om deze reden moet de druk op de westerse bondgenoten van Israël zich uitstrekken tot kritiek op de hele regionale autoritaire orde, die de voortdurende genocide op de Palestijnen vergemakkelijkt.
Bron: jacobin.com
