Tegenwoordig worden 2,33 miljard van ‘s werelds ongeveer 8 miljard mensen geconfronteerd met voedselonzekerheid. Volgens een rapport van het Wereldvoedselprogramma hebben 200 miljoen meer mensen acuut honger en hebben 1,9 miljoen meer te maken met catastrofale honger in vergelijking met pre-pandemisch niveau, alleen in de landen waar de WFP actief is. Wereldwijd worstelen miljarden mensen om aan hun dagelijkse behoeften te voldoen. Bijna 700 miljoen mensen, of 8,5 procent van de wereldbevolking, leven volgens de Wereldbank van minder dan $ 2,15 per dag. Dit is niet vanwege een gebrek aan middelen – in Nigeria leeft bijna 40 procent van de mensen onder de armoedegrens, terwijl de rijkste man van het land een netto rijkdom van $ 15,9 miljard heeft.
Ontwikkelde landen zijn niet zo verschillend als meestal wordt aangenomen. In de Verenigde Staten leeft het rijkste land ter wereld 11 procent van de bevolking in armoede. Als je in Australië deel uitmaakt van de rijkste 20 procent, heb je meer dan 90 keer de rijkdom van de onderste 20 procent. In de loop van twee decennia is de rijkdom van de rijken verdrievoudigd, van 8,4 procent van het bbp in 2004 tot 23,7 procent in 2024. In het Verenigd Koninkrijk leeft 22 procent van de mensen in armoede.
Van het wereldwijde noorden tot de wereldwijde zuiden, armoede en ongelijkheid zijn endemisch.
Hier is niets natuurlijks aan. In voor de klassen samenlevingen was er geen rijke elite die bloeide terwijl anderen leden. In hun boek De oprichting van ongelijkheid: hoe onze prehistorische voorouders de staat bepalen voor monarchie, slavernij en rijkKent Flannery en Joyce Marcus bespreken de Caribou Eskimo Society, een gemeenschap waar “zoals bij zoveel foragers, niemand een overschot heeft verzameld. Niemand claimde exclusieve rechten op het land. Traps en stuwen waren gemeenschappelijk eigendom. Tijdens hongersnoden werd al het voedsel gedeeld met buren”.
In plaats van dat geschiedenis een oorlog van allen tegen iedereen was, bestond de mensheid tienduizenden jaren in samenlevingen zoals die van de Caribou Eskimo – als een collectieve en sociale soort. Inderdaad, dit is wat ons van anderen heeft gemarkeerd. De divisies op basis van rijkdom en controle over de middelen van de samenleving die zogenaamd zo natuurlijk zijn, kwamen slechts relatief recent op, en niet zonder weerstand. Er zijn voorbeelden ontdekt door archeologen van mensen die ontluikende elites omverwerpen en hun tempels in vuilnishopen veranderen. Een historicus van een, gelegen in het neolithische Anatolië, meldt: “Op een bepaalde dag 9.200 jaar geleden werden de manurale huizen afgebrand … De tempel werd afgebroken en verbrand en omgezet in een gemeentelijke afvalstorting. De sloppenwijken in het Westen verdwenen voor goed … er verdwenen voor goed … er waren voorgoed verdwenen”.
Maar ondanks dergelijke uitbraken van weerstand kwamen de heersende klassen toch naar voren en kwamen ze de massa mensen domineren. Dit betekende het einde van gemeenschappen op basis van collectieve controle en egalitarisme, en het begin van samenlevingen geregeerd door een bevoorrechte elite, bijna uitsluitend betrokken bij het beschermen van hun verhoogde sociale positie. Spring een paar duizend jaar vooruit en een paar verschillende versies van de klassenmaatschappij, en we hebben het kapitalisme: een samenleving die zich wereldwijd heeft verspreid, de planeet vernietigt waaraan het vertrouwt om te bestaan, heeft de mensheid tot de rand van de nucleaire oorlog gebracht en mensen laat verhongeren, terwijl supermarkten onverkochte voedsel vernietigen om hun winst te beschermen.
Tegenwoordig hebben bedrijven en natiestaten een virtueel monopolie op de rijkdom van de samenleving, en hun belangrijkste doel is om meer rijkdom te verzamelen om beter te concurreren met rivaliserende bedrijven en natiestaten. Ze doen dit het beste door de lonen te dwingen, voorschriften voor het milieu en de veiligheid af te schaffen en de kwaliteit van de materialen die ze gebruiken te verminderen. Walmart en Amazon zijn goede voorbeelden. Een Oxfam -rapport over hoe Walmart en Amazon de wereldwijde ongelijkheid vergroten, stelt dat “de overgevoelde controle van de bedrijven hen in staat stelt het gemiddelde loon te drukken, waardoor een rampzalige realiteit voor de Amerikaanse werknemer ontstaat op een moment dat velen al moeite hebben om rond te komen”. Dit zijn bijzonder spraakmakende voorbeelden, maar elk bedrijf is bedoeld om dit soort “succes” te bereiken.
De ideologie van het kapitalisme beweert dat, naarmate de rijke elite rijker wordt, de rest van ons uiteindelijk profiteert. Dit idee is populair in clichés als “A Rising Tide tilt alle boten op” en in het concept van “druppel-down economie”. Dit verdoezelt een fundamentele realiteit van het kapitalisme: dat tenzij de meerderheid van de mensen de toegang wordt ontzegd tot de goederen en diensten die ze nodig hebben om te overleven of een onafhankelijke manier om ze te verkrijgen, ze niet zullen worden gedwongen om voor de kapitalistische klasse te werken, en er zullen daarom geen winst zijn. Het kapitalisme kan niet bestaan als de meerderheid van de mensen niet gedwongen is om voor een baas te werken, en de heersende vorm van dwang is relatieve armoede.
De mensen ontkenden systematisch de toegang tot de rijkdom van de samenleving zodat ze door de kapitalisten kunnen worden benut, worden gezamenlijk de arbeidersklasse genoemd. Het omvat al diegenen die werken voor een loon en weinig of geen controle uitoefenen over hun arbeid of de arbeid van anderen, en al die afhankelijk van speelse werknemers voor hun overleving – kinderen, ouderen, ziek en degenen die voor hen zorgen. De arbeidersklasse bestaat in elk land ter wereld en omvat de meerderheid van de leden van elke onderdrukte groep. Het is de meerderheid van de bevolking in de meeste landen in de wereld van vandaag.
Op het werk worden werknemers uitgebuit. Niet omdat ze vodden dragen of in de goot leven, maar omdat de waarde van wat ze op het werk produceren ver boven het werk is wat ze worden betaald. De kapitalisten behouden de rest en gebruiken een deel ervan om operationele overheadkosten te dekken, een deel ervan om hun productieactiviteiten uit te breiden en een deel ervan voor zichzelf. Dit geeft hen niet alleen een enorm voorrecht in termen van levensstandaard, maar ook het vermogen om beslissingen te nemen over de samenleving, wat het produceert en hoe werknemers worden geweigerd.
De relatieve armoede en het gebrek aan macht en controle die het werk van de arbeidersklasse en de arbeidersklasse-gemeenschappen kenmerken, betekenen dat ze eerder sociale problemen ervaren, zoals criminaliteit en geweld. Omdat het kapitalisme deze problemen niet kan oplossen, criminaliseert het in plaats daarvan het gedrag en creëert het industrieën, zoals het gevangenissysteem, om ermee te ‘omgaan’. Het jaarlijkse politie- en gevangenisbudget van de Verenigde Staten bedraagt bijna $ 200 miljard. Het bestaan van een uitgebreid crimineel ‘rechtvaardigheidsapparatuur’ dient beide om arbeidersklasse mensen te intimideren in onderwerping en om een winstgevende mogelijkheid te creëren van degenen die zich niet onderwerpen aan de autoriteit van het kapitalisme.
En hoewel alle werknemers onderdrukking lijden door middel van armoede en uitbuiting, verergert armoede verschillende vormen van onderdrukking zoals racisme en seksisme en versterkt ze. In zijn boek Niet zo zwart en witLaat Keenan Malik zien hoe armere zwarte Amerikanen meer kans hebben om politiegeweld te ervaren dan hun college-geschoolde tegenhangers: “Studies tonen aan dat niet verrassend is dat politiegeweld gecorreleerd is met armoede-hoe armer een buurt een wijk moet zijn, het risico dat een persoon wordt gedood door de politie.
In de Verenigde Staten zijn 56 procent van degenen die in armoede leven vrouwen, en in Australië zijn oudere vrouwen een van de snelst groeiende dakloze populaties. Inheemse mannen in Australië zullen waarschijnlijk bijna negen jaar eerder sterven dan hun niet-inheemse tegenhangers, en in het noordelijke grondgebied is deze ballonnen bijna twee decennia eerder. Inheemse mensen leven in armoede in een veel hoger tarief dan de rest van de bevolking, 43 procent van de inheemse mensen verdienen minder dan $ 500 per week. Vluchtelingen in Australië zijn eveneens benadeeld, 82 procent van degenen die asiel zoeken met geen bron van inkomsten en vertrouwen op liefdadigheidsdiensten om te overleven.
De ervaringen van onderdrukking verschillen tussen deze groepen. Maar er is een rode draad die deze gemarginaliseerde groepen onderbouwt, wat armoede en gebrek aan macht is. Allen zijn ondervertegenwoordigd in de gelederen van de miljardair-klasse en oververtegenwoordigd in degenen die sociaal achtergesteld en gemarginaliseerd zijn. Ze zijn allemaal materieel slechter af dan gemiddeld.
De kapitalistische klasse is niet afhankelijk van armoede om mensen op het werk te exploiteren. Het helpt hen ook om samenwerking met de ergste excessen van zijn brutale agenda te waarborgen. Een voorbeeld is het leger, een van de meest woeste instellingen ter wereld. De meerderheid van de mensen sluit zich niet aan bij het leger van hun land vanwege het patriottisme of een verlangen om te vechten, maar uit economische noodzaak of omdat het een manier is om toegang te krijgen tot diensten waar ze anders geen toegang toe zouden hebben. Het schrijven JacobinMeagan Day betoogt dat het Amerikaanse leger voor arme mensen voorziet wat een sterke verzorgingsstaat zou moeten: “Het is zelfs een relatief aantrekkelijke optie voor veel mensen, met name omdat het een vast inkomen, gratis college en jobtraining en een leven lang volksgezondheidszorg biedt”. Dit wordt vaak economische dienstplicht genoemd. In plaats van mensen in het leger op te stellen, worden mensen erin gedwongen door relatieve deprivatie.
Armoede functioneert ook om werknemers zwak en verdeeld te houden. De kapitalisten willen ervoor zorgen dat een deel van de bevolking werkloos is, zodat werknemers niet te veel macht hebben ten opzichte van hun bazen en dat er is wat Marx een “reserveleger van arbeid” noemt om te mobiliseren in tijden van industriële actie of andere arbeidstekorten. Voor de Reserve Bank of Australia is het ideaal hebben van ongeveer 4 procent van de bevolking de toegang tot een inkomen. Het echte vooruitzicht op werkloosheid fungeert ook als een discipline over werknemers: bezorgdheid over het verliezen van werk kan werknemers ertoe brengen lage lonen en slechte omstandigheden te verdragen.
De wereld waarin we leven lijkt een eindeloze reeks onrechtvaardigheden. Maar er zijn draden die deze onrechtvaardigheden samenbinden, en de belangrijkste is de relatieve verarming van de meerderheid van de bevolking. Relatieve armoede ondersteunt uitbuiting en sociale ongelijkheid en is onmisbaar voor sociale controle. Het kapitalisme kon gewoon niet zonder dit functioneren.
Als we een meer rechtvaardige en gelijke samenleving willen, moeten we armoede uitroeien. Om dit te doen vereist de omverwerping van het kapitalisme. Liefdadigheidsballen en Liveaid -concerten gaan het niet snijden. Het antwoord op armoede en de oplossing voor onderdrukking zijn één en hetzelfde: revolutie en de constructie van een socialistische samenleving.
Bron: redflag.org.au
