Waarom is Anthony Albanese zo fucking slecht?

Het is niet dat iemand dacht dat hij zo goed zou zijn. De verkiezingen van 2022 gingen vooral over het slaan van een staak door Scott Morrisons hart: dat Anthony Albanese de Uitverkorene was om deze profetie te vervullen, betekende niet dat hij enthousiasme opwekte. De premisse van zijn leiderschap van Labor was immers het corrigeren van het gevaarlijke radicalisme van de beruchte extremist Bill Shorten. Het is moeilijk om enthousiast te zijn over iemand die naar Bill Shorten kijkt en denkt: de visie van deze man is te gedurfd.

Albanese had één groot voordeel: Scott Morrisons impopulariteit. Dus probeerde hij Labor zo Morrison-achtig mogelijk te maken. Hij verbood retorische aanvallen op de “top van de stad”. Hij beloofde een volledig pro-business premier te worden. Zijn meest opmerkelijke verkiezingsbeleid was het implementeren van de geplande belastingverlagingen van de Liberale Partij voor de rijken. Wat een visionair. Toen hij in 2022 de regering won, was dat met de laagste stemmen van Labor sinds 1903. De laatste keer dat mensen zo weinig enthousiast waren over de Australische Labor Party, was Tsjechov nog bezig met het opstellen van De kersenboomgaard.

En toch is de minst succesvolle stemwinnaar in een eeuw van campagnevoering van Labour erin geslaagd om slechter te zijn dan verwacht. Meestal zal een binnenkomende Labour-regering je iets aardigs geven voordat ze je begint aan te vallen. Ze zal iets duurs nemen en het een beetje goedkoper maken, iets goeds bouwen of iets slecht afbreken, of zoiets — zodat ze in de komende jaren, nadat de volledige verschrikking van de Labour-regering duidelijk wordt, kan zeggen: maar herinner je je de goede tijden niet?

Wat waren de goede tijden van de Albanese regering? The Voice. Herinnert u zich die gelukkige dagen? Toen het in principe onschuldige, grotendeels zinloze voorstel een totaal voorspelbare golf van anti-Aboriginal racisme van Dutton en de rechtse pers veroorzaakte? En toen Albanese weigerde het extreme racisme van de campagne van de liberalen aan te kaarten, en daarmee aantoonde dat hun anti-Aboriginal retoriek een legitiem beleidsdebat was? En toen hij toch verloor, en we er allemaal niets aan overhielden behalve een paar weken van ultra-intense racistische propaganda? Nou, dat was het goede deel.

In de twee jaar sinds Albanese werd verkozen, hebben Australische werknemers de grootste daling in besteedbaar inkomen van alle OESO-landen meegemaakt. We zijn armer geworden. De regering van Albanese heeft standvastig de status quo verdedigd en iedereen afgekraakt die echte verandering voorstelt in het belang van de arbeidersklasse. Toen de Groenen een beleid voorstelden om de woningcrisis aan te pakken door hoogwaardige sociale woningen te bouwen, klaagde de penningmeester van Albanese, Jim Chalmers: “Ze beloven vrij vaak tientallen miljarden dollars voor allerlei doeleinden”. Arbeidsministers zouden het eens moeten proberen; misschien zouden mensen ze dan aardig vinden.

Albanese’s regering is zo standvastig pro-business dat hij vaak van links is overvleugeld, niet door de Groenen, maar door — als u het kunt geloven — Peter Dutton. Door oordeelkundig een paar impopulaire doelwitten voor het grootbedrijf te kiezen, heeft Dutton, nogal ongelooflijk, de liberalen antikapitalistischer laten lijken dan Labor.

Dutton heeft herhaaldelijk nationalistische retoriek gecombineerd met redelijke oproepen tot regulering. Albanese staat dan steevast op om het grootbedrijf te verdedigen. Toen Dutton opriep tot een verbod op gokreclame, zei Albanese dat hij te ver ging. Toen Dutton opriep tot supermarktregulering om de stijgende voedselprijzen aan te pakken, sneed Albanese hem in het parlement af: “Menzies probeerde de Communistische Partij te verbieden. Ze willen het model van de Communistische Partij overnemen. Ze willen publieke energie via kernenergie en nu willen ze, zo zou je denken, publieke supermarkten”. Het is moeilijk voor te stellen wie het publiek hiervoor is, behalve misschien de CEO’s van Coles en Woolworths. Toch was de ALP zo trots op deze prestatie dat ze de clip per e-mail naar hun aanhangers stuurden.

Het is niet zo dat Albanese een lafaard is. Soms neemt hij een gedurfd standpunt in, in weerwil van groepsdruk en groepsdenken. De meeste mensen zijn het er bijvoorbeeld over eens dat genocide slecht is en moet worden gestopt. Albanese heeft een genuanceerder standpunt. Hij is bereid achterover te leunen, de genocide te laten gebeuren en te kijken hoe de zaken zich ontwikkelen. Natuurlijk hebben de regeringen van de Labour-partij de onteigening van de Palestijnen gesteund sinds partijlegende Doc Evatt voor het eerst onderhandelde over de vorming van Israël in 1948. Maar nu bereikt het proces een nieuw dieptepunt, aangezien de Palestijnen worden verteerd door onophoudelijke bombardementen en pogroms. Albanese is onverschillig.

Op 24 augustus gaf Albanese een verklaring uit ter ere van de Oekraïense Onafhankelijkheidsdag, waarin hij zijn “respect voor de kracht en vastberadenheid van Oekraïne”, de “urgentie van haar streven naar vrijheid” en “de verwoesting die is veroorzaakt door de illegale en immorele invasie van Rusland” en natuurlijk “het recht van een natie om zichzelf te verdedigen” benadrukte. Pech als de man die je binnenvalt toevallig bewapend is door Albanese’s bondgenoten. Dan krijg je geen verklaring.

Er gaat geen dag voorbij zonder dat Albanese de Tories overtroeft. Zijn geplande vernietiging van de CFMEU zou een decennialange droom van de corrupte, gewelddadige, vakbondsvernietigende bouwkapitalisten waarmaken. John Howard kon de vakbond niet doden, maar Albanese probeert het. Labor wil niet met de Groenen samenwerken om huizen te bouwen, maar het werkte graag samen met de Liberalen om ervoor te zorgen dat zijn antivakbondswet nog meer antivakbond was.

Niets hiervan is geheel nieuw. Labor-regeringen zijn altijd slechter dan ze worden herinnerd. Wanneer de liberalen aan de macht zijn, herschrijven de Labor-oppositie en haar campagnehulporganisaties in de ACTU en wensdenkende progressieven de geschiedenis om de partij te laten lijken op een grote hervormer. Bob Hawke en Paul Keating braken de rug van de Australische vakbonden en introduceerden het Australische neoliberalisme; nu worden ze verheerlijkt als kampioenen van de arbeidersbeweging. Julia Gillard sneed de universiteitsfinanciering tot op het bot af, was een pionier in nieuwe vormen van marteling van vluchtelingen op zee en nam een ​​onverzettelijk, officieel pro-discriminatiebeleid aan voor LGBTI-rechten; ze wordt nu herinnerd als een feministisch icoon, het titelpersonage in een hagiografisch toneelstuk dat in de progressieve theaterscene van Melbourne wordt opgevoerd.

De ALP werd in naam opgericht om de arbeidersklasse te vertegenwoordigen. Maar het doel was om de klassenstrijd te beëindigen, niet om deze te winnen. Het heeft meer dan een eeuw geprobeerd om arbeiders en onderdrukten ervan te weerhouden om terug te vechten. Het was een van de eerste partijen die een regering vormde waar dan ook ter wereld, wat betekent dat het een enorme hoeveelheid training en ervaring heeft opgedaan in het rechtvaardigen van verraad en het verfraaien van onderdrukking.

Albanese werd opgeleid in de politiek van de Arbeiderspartij in een tijd waarin militant vakbondslidmaatschap en anti-oorlogsactivisme op zijn best werden gezien als ouderwetse terugvallen, en waarschijnlijker als electoraal gevaarlijk extremisme. Hij kwam aan de macht in een tijd waarin oorlog en toenemende ongelijkheid de rotte, anti-arbeiderspolitiek van zijn partij volledig blootlegden. Hij en zijn team zouden dus terecht herinnerd moeten worden als een van de slechtste leiders van de Arbeiderspartij in de geschiedenis. Maar ze zijn geen aberratie. Ze zijn slechts een voortzetting van het eeuwige project van de Arbeiderspartij om de hoop van arbeiders en onderdrukten te absorberen en ze teleur te stellen.