Waarom is de slogan ‘Van de rivier tot de zee, Palestina zal vrij zijn’ zo controversieel?

“Van de rivier tot de zee zal Palestina vrij zijn!” Deze luide oproep om een ​​einde te maken aan de onderdrukking van de Palestijnen weerklinkt elk weekend in de straten van onze steden. Tienduizenden verheffen hun stem in de hoop op een staat in het historische Palestina waar mensen van alle religies, of geen religie, in vrede met gelijke rechten samenleven.

Toch verbieden universiteiten in heel Australië, die beweren op te komen voor de vrijheid van meningsuiting en gelijke rechten voor iedereen, deze slogan de een na de ander op campussen. Ze beweren dat Joodse studenten zich hierdoor bedreigd voelen. Op dezelfde manier werd een motie in de federale Senaat die de slogan veroordeelde en beweerde dat degenen die deze gebruiken ‘proberen Joodse Australiërs te intimideren via daden van antisemitisme’ met 56 stemmen tegen 12 aangenomen. Minister van Defensie, Dennis Richardson, zei dat de slogan “zeer gewelddadig” is, en de voormalige liberale penningmeester Josh Frydenberg dat er “geen plaats voor is in onze straten”.

Dus waarom hekelen de aanhangers van Israël een slogan die oproept tot vrijheid en gelijke rechten? En waarom gaan ze niet tekeer tegen openlijk genocidale opmerkingen van Israëlische ministers, of tegen de onuitsprekelijke wreedheden die Israël in Gaza begaat? Om dit raadsel te ontrafelen, is het niet voldoende om alleen hun hypocrisie op te merken. We moeten terug naar de basis.

De ideologie van het zionisme verwerpt de mogelijkheid dat joden en niet-joden vreedzaam samenleven. Deze misantropische ideologie is de spil van de steun voor een Joodse staat. Geheiligd door de VN, verdreven bruut geweld en terrorisme in 1948 750.000 Palestijnen om plaats te maken voor Israël. Gaza is slechts het nieuwste voorbeeld van de aanhoudende verschrikkelijke genocidale oorlog tegen de Palestijnen.

De verdediging van Israël berust op een verwrongen logica. Zionisten verwarren het jodendom met de ideologie van het zionisme, ondanks het bestaan ​​van veel antizionistische joden. Dienovereenkomstig benadrukken de zionisten dat elke oppositie tegen Israël geen aanval is op een plunderende staat, maar op het Joodse volk als geheel. Ze kunnen vijandigheid jegens de etnostaat Israël alleen interpreteren als verzet tegen het bestaan ​​van Joden in dat land.

Maar de diepgewortelde reactie van de politieke klasse op de slogan kan niet alleen door die ideologie worden verklaard. Het wordt door de materiële realiteit van het imperialisme tot een dwingende noodzaak gemaakt.

Israël is de Amerikaanse bulldog als het gaat om het beschermen van zijn imperialistische belangen in deze olierijke, strategische regio. Om dus geaccepteerd te worden in respectabele kringen in Australië, laat staan ​​als premier van deze loyale bondgenoot van de VS, is vrijwel onkritische steun voor Israël een voorwaarde waarover niet kan worden onderhandeld. Dit betekent de verdediging van het moreel onverdedigbare en de toewijding om elke stem die wordt geuit tegen de wreedheden van Israël tot zwijgen te brengen. Vandaar het verbod en de veroordeling van deze slogan en de toenemende repressie van de Palestijnen en hun aanhangers.

Dit verklaart waarom de Albanezen geen woord hebben geuit tegen de werkelijk genocidale dreiging die in 1977 op het programma stond van de Likud-partij van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu. “Tussen de Zee en de Jordaan zal er alleen Israëlische soevereiniteit zijn”, verklaart het. Daniella Weiss, een van de Israëlische kolonisten die zich inzet voor het realiseren van dat doel, sprak met de New Yorker afgelopen november, waarin de afwijzing door de kolonisten werd uiteengezet van alle rechten voor Palestijnen die in Gaza, de Westelijke Jordaanoever en Jeruzalem wonen. Hun visie roept etnische zuiveringen en genocide op Arabieren op om de Joodse etnostaat in staat te stellen zich uit te strekken van de rivier de Eufraat tot aan de Nijl in het zuidwesten. Dit omvat veel meer dan het historische Palestina en claimt het ‘thuisland van de Joden’ te zijn.

Steun voor deze reactionaire ideeën heeft vanaf de vroegste dagen van Israëls bestaan ​​geleid tot een weerzinwekkende onverschilligheid tegenover de onderdrukking van de Palestijnen. Ook wel “dieren” genoemd en andere racistische termen die hen ontmenselijken, worden de Palestijnen beschouwd als niets anders dan een obstakel voor Israëls recht op het land van een groot deel van het Midden-Oosten.

De beweging om de Palestijnen te steunen en hen te verdedigen tegen genocide genereert een visie van menselijke solidariteit die gemeenschappelijk is voor alle bewegingen voor de rechten van onderdrukte volkeren. Het streeft naar vrijheid – iets wat aanhangers van de barbaarsheid van het kapitalisme, zijn imperialistische oorlogen en bijgevolg van Israël, niet kunnen tolereren.

Vanaf 1948 is het duidelijk geworden dat het bestaan ​​van de sterk gemilitariseerde, expansionistische en agressieve staat Israël, gesteund door de westerse machten, onverenigbaar is met alles wat ook maar in de buurt komt van de menselijke vrijheid in het Midden-Oosten. “Van de rivier tot de zee, Palestina zal vrij zijn!”, wanneer het door pro-Palestijnse activisten naar voren wordt gebracht, vloeit voort uit en versterkt het geloof in de mogelijkheid van bevrijding, zelfs tegen zo’n intimiderende tegenstander. Daarom moet het krachtig verdedigd worden.