Een vriend die diabetes heeft, belde onlangs, bezorgd dat zijn bloedsuikerspiegel “een beetje hoog” was. Het bleek zo hoog te zijn dat hij risico liep op de complicatie ketoacidose. Dat is wanneer het lichaam overtollige bloedzuren produceert. Als het niet wordt behandeld, kan het dodelijk zijn. Ik zei hem dat hij naar de eerste hulp moest gaan. Gelukkig is hij nu weer oké.
Het meest verontrustende aan dit verhaal is dat hij mij belde, in plaats van een dokter. Waarom? Omdat hij geen enkele huisarts in zijn omgeving kon bezoeken die bulk-factureerde, en hij kon er ook geen betalen die geen bulk-factureerde, laat staan een specialist.
De realiteit maakt het idee belachelijk dat we in Australië universele gezondheidszorg hebben. De gemiddelde kosten voor een bezoek aan een huisarts waren vorig jaar $ 42,55 per bezoek en $ 108,22 voor specialisten. Voor mensen met diabetes, die meerdere bezoeken per jaar nodig hebben, naast het betalen voor de medicijnen die ze nodig hebben om te overleven, kan dit snel onbetaalbaar worden.
En de kosten stijgen, de laatste begroting van Labor bevatte alleen metaforische pleisters voor de schotwond die het kwakkelende zorgstelsel van Australië is. Geld toewijzen om adequate gezondheidszorg te garanderen voor degenen die niet rijk genoeg zijn om te betalen, is geen prioriteit voor de managers van het Australische kapitalisme. Maar hun zakken zijn diep als het gaat om het kanaliseren van geld naar de farmaceutische industrie.
Neem het voorbeeld van een nieuw medicijn voor de behandeling van diabetes: de “SGLT2”-remmer. Het medicijn voorkomt dat mensen hart- of nierfalen krijgen, dus het is een levensredder. De productiekosten van het medicijn bedragen ongeveer $ 3-5 per persoon per maand, volgens een economische evaluatie uit 2024 in de Tijdschrift van de American Medical AssociationToch onderhandelde de overheid met de farmaceutische bedrijven over een prijs van $ 55-60 per maand.
Waarom betaalt de overheid zoveel? De reden is dat sommige grote farmaceutische bedrijven de intellectuele eigendomsrechten voor de medicijnen bezitten, waardoor het illegaal is voor anderen om ze te produceren, en de rechthebbende een monopolie en aanzienlijke controle over de prijs geeft. Met andere woorden, kapitalisten, in samenwerking met de staat, die de wetten op het gebied van intellectuele eigendom handhaaft, geven prioriteit aan winst boven de gezondheid van mensen – en levens.
En het zijn niet alleen mensen met ernstige ziekten zoals diabetes die er last van hebben.
Een ander voorbeeld is een nieuw vaccin tegen hartziekten, de belangrijkste doodsoorzaak in een groot deel van de geïndustrialiseerde wereld. Een recente studie in het tijdschrift Farmaco-economie
ontdekte dat als jongvolwassenen het vaccin zouden krijgen, hun kans op een hartaanval in hun leven zou worden gehalveerd.
Waarom heeft niemand gehoord van dit geweldige nieuwe vaccin? Nou, een reden is dat het bedrijf dat het maakt momenteel bijna $ 2.000 per dosis rekent. En omdat de meeste voordelen pas komen nadat mensen met pensioen zijn (dat wil zeggen, het vaccin zal mensen helpen langer te leven, maar niet langer te werken), wordt de prijs als te hoog beschouwd voor overheden om het te subsidiëren, behalve voor de ziekste mensen.
De redenatie om farmaceutische bedrijven zoveel te laten vragen, is dat ze veel geld moeten uitgeven aan onderzoek en ontwikkeling. Maar de industrie is een van de meest winstgevende ter wereld. Bijvoorbeeld, een reviewartikel uit 2020 gepubliceerd in de Tijdschrift van de American Medical Association Geschat wordt dat de winstpercentages van Amerikaanse farmaceutische bedrijven bijna twee keer zo hoog zijn als die van niet-farmaceutische bedrijven.
Bovendien is het misleidend om te zeggen dat farmaceutische bedrijven al het onderzoek en de ontwikkeling financieren. In Australië komt iets minder dan de helft van de onderzoeks- en ontwikkelingsfinanciering van de overheid. Dat is exclusief al het geld dat wordt uitgegeven aan decennia aan door de staat gefinancierde opleiding die wetenschappers ontvangen voordat ze aan het onderzoek beginnen.
Dus betalen we collectief voor veel of zelfs het grootste deel van het onderzoek, maar de staat staat farmaceutische bedrijven toe om de winst te privatiseren wanneer het onderzoek tot iets goeds leidt. Aan de andere kant roepen overheden dat ze arm zijn als het gaat om het beschikbaar stellen van verpleegkundigen, paramedici, huisartsen en specialisten voor degenen die ze zich niet kunnen veroorloven onder het huidige systeem.
Op deze manier toont de staat haar ware aard: ze is er om de winsten van de kapitalistische klasse te beschermen en te laten groeien, niet om het leven van het grootste deel van de bevolking te verbeteren.
Ons zorgstelsel is kapot. Maar voor de rijken en machtigen werkt het prima: werknemers zijn nog steeds gezond genoeg om op het werk te verschijnen en kapitalisten maken enorme winsten door te dure medicijnen te verkopen.
Het hoeft niet zo te zijn. De medische doorbraken van vandaag, net als die van vroeger – insuline, het poliovaccin, antibiotica en ga zo maar door – zijn het resultaat van de gezamenlijke inspanning van wetenschappers die voortbouwen op de kennis die door de eeuwen heen is verkregen.
Farmaceutische bedrijven maken gebruik van de collectieve kennis van de menselijke samenleving en gebruiken deze om er obscene winsten mee te maken, terwijl ze in feite armere mensen de toegang tot de nieuwste medicijnen ontzeggen.
We hebben een ander systeem nodig, een systeem dat de belangen van de meerderheid dient en niet die van een op winst beluste minderheid die onze levens gijzelt.
Bron: redflag.org.au
