Waarom we gelijk hebben als we de landmacht ontwrichten

Wereldwijd bereikten de militaire uitgaven vorig jaar een record van 2,4 biljoen dollar. Als het onze heersers ernst zou zijn met het beëindigen van de honger in de wereld, zou iets meer dan een tiende van dit bedrag de klus kunnen klaren, in een periode van ruim tien jaar. Als onze heersers de klimaatverandering serieus zouden aanpakken, hadden we met dit soort geld al een flink eind op weg kunnen zijn om het probleem op te lossen.

Maar in plaats daarvan nemen onze heersers de oorlog serieus – dus krijgen we landmacht.

Wilt u een doelwit voor geweeroefeningen met een afbeelding van een gewapende man die een keffiyeh draagt, de Palestijnse sjaal? Ga naar Land Forces, waar GlowShot Targets er een op voorraad zou moeten hebben. (GlowShot stond op de exposantenlijst van 2022 – de organisatoren zijn een beetje verlegen over het publiceren van de lijst van dit jaar.)

Als je de Rafael Spike-raket wilt kopen, die dit jaar waarschijnlijk de Australische hulpverlener Zomi Frankcom in Gaza heeft gedood, ga dan naar Landmacht. De exposantenlijst van 2022 is rechtstreeks gekoppeld aan het promotiemateriaal van Rafael, waarin wordt beweerd (zoals veel in Israël gevestigde wapenbedrijven doen) dat hun producten “gevechtsbestendig” zijn. Over hulpverleners, en vele anderen.

Als je de Elbit Hermes-drone wilt kopen, die hoogstwaarschijnlijk de Spike-raketten in drie opeenvolgende auto’s heeft afgevuurd totdat Zomi Frankcom en al haar zes collega’s van de hulpverleners dood waren, kun je erover praten met de Elbit-vertegenwoordiger bij Land Forces.

Terwijl je daar bent, kun je rondhangen met vertegenwoordigers van Lockheed Martin, die de F-35-vliegtuigen produceert die Israël gebruikt; HTA, wiens co-CEO Karen Stanton een belangrijke schakel is in de Australische F-35-toeleveringsketen; en General Dynamics, dat de bommen van 2.000 pond vervaardigt die de F-35’s vaak op de bevolking van Gaza laten vallen.

Natuurlijk zul je de overlevenden van deze aanvallen niet vinden bij de Landmacht. Er zal geen kraam zijn waar je met Suleiman Salman al-Najjar kunt praten over de 24 familieleden die hij heeft verloren, gedood door een bom van 2.000 pond die (hoogstwaarschijnlijk) op zijn huis is gevallen door een Israëlische F-35 in oktober 2023. Dat zal ook niet het geval zijn. Medic Mohammed Al Khatib zal erbij zijn en spreken over de behandeling van de slachtoffers van drie bommen van 2.000 pond die medio juli door Israëlische F-35’s zijn afgeworpen op de zogenaamde “humanitaire zone” van al-Mawasi in de centrale Gazastrook. En Umm Mahmoud zal er niet zijn om te vertellen over een bijna identiek Israëlisch bombardement op al-Mawasi juist deze week – 10 september 2024 – waarbij haar buren “in stukken werden gescheurd, de meesten van hen vrouwen en kinderen”.

De Israëlische oorlog in Gaza, met al zijn genocidale bloedbad, wordt uitgevochten voor winst en macht. En de winst en de macht die uit die oorlog kunnen worden gehaald, en uit het leveren van de middelen om die oorlog te voeren, wegen zwaarder dan de verschrikkingen en het liefdesverdriet dat de familie van Zomi Frankcom, Suleiman Salman al-Najjar, Mohammed Al Khatib en Umm Mahmoud te verduren krijgt. met de miljoenen Palestijnen wier levens voor altijd getekend of vernietigd zijn door de huidige genocide.

Deze week was de publicatie van het eindrapport van de Royal Commission into Defense and Veteran Suicide voor voormalig soldaat Kat Rae aanleiding om op Radio National na te denken over hoe goed het ‘militair-industriële complex’ de oorlogen van de afgelopen twintig jaar had doorstaan. Ondertussen bedroeg de hulp die Veteran’s Affairs aan haar echtgenoot Steve (ook een voormalig soldaat) verleende bij het omgaan met verlammende rugpijn een recept van $ 7 per veertien dagen. Dit werd teruggebracht tot $ 5 en vervolgens helemaal verlaagd slechts twee weken voordat Steve zelfmoord pleegde.

En de kosten van oorlog, de kosten van de voorbereiding op oorlog, de kosten van een samenleving die zich steeds meer op oorlog richt, reiken veel verder dan degenen die onder de bommen omkomen of later aan de gevolgen ervan sterven. Onze regering kan 368 miljard dollar vinden voor nucleair aangedreven onderzeeërs – enkele van de meest geavanceerde moordmachines die tot nu toe zijn bedacht – maar beweert dat ze het zich niet kan veroorloven scholen en ziekenhuizen naar behoren te financieren.

En dan zijn er nog de kernwapens. Landmachtdeelnemers Lockheed Martin, Thales en BAE staan ​​op de selecte lijst van bedrijven die de meest destructieve wapens bekend maken aan de mensheid.

Dit alles is bedoeld als normaal. Het monsterlijke, alledaagse.

En meestal komen de meesters van de oorlog ermee weg. Meestal zijn ze in staat hun wrede zaken te doen alsof die geheel los staan ​​van de menselijke slachting en de misselijkmakende verspilling van menselijke capaciteiten die de wapenhandel vertegenwoordigt.

Eerder dit jaar berichtte de Israëlische krant Ha’aretz beschreef het tafereel op de Singapore Airshow, de grootste en belangrijkste wapenbeurs in Azië. “De Gaza-oorlog”, Ha’aretz gerapporteerd, “was een verkoopargument voor Israëlische wapenfabrikanten”. Het beschreef hoe “de Aziatische cliënten interesse toonden in systemen die zich op het slagveld hebben bewezen, en de doeltreffendheid van het hier tentoongestelde Israëlische wapentuig werd ondersteund door bewijsmateriaal dat vers afkomstig was van de slagvelden in Gaza en Libanon. Sommige kopers keken naar verdedigingssystemen die duizenden raketten hebben onderschept, terwijl anderen zich aangetrokken voelden tot het aanvallen van drones en kleine, geavanceerde rondhangende munitie.”

Dankzij de duizenden demonstranten die deze week de straat op zijn gegaan in Melbourne zullen de mediaberichten van de Landmacht heel anders zijn. Hoewel de reguliere media zullen proberen de demonstranten te denigreren en de oorlog schoon te maken, zullen ze niet kunnen verbergen dat er massaal verzet bestaat tegen een van de grootste obsceniteiten van het kapitalisme – de handel in oorlogswapens en genocide – terwijl onze heersers zich opmaken. voor nog een brute herverdeling van de wereld voor winst en macht.

En net zo belangrijk: voor veel demonstranten zal dit een belangrijke ervaring zijn waarbij gewone (buitengewone) mensen hun stem laten horen, in een wereld die ontworpen is om ons stil en machteloos achter te laten. De protesten zijn één van de vele stappen die nodig zijn om onze wereld te heroveren, van de oorlogshitsers en profiteurs die de wereld momenteel als hun eigendom beschouwen om uit te buiten en te vernietigen.