Posie Parker (ook bekend als Kellie-Jay Keen), een extreemrechtse transfobe activist uit het VK, toert in februari en maart door Australië. De National Union of Students heeft een reeks demonstraties tegen haar en haar volgelingen georganiseerd.
Parker’s sprekende tour, “Laat vrouwen spreken”, heeft expliciet transfobe premissen. Er wordt beweerd dat het mensen van over de hele wereld samenbrengthet politieke spectrum, etnische achtergronden, sociaal-economische achtergronden”, verenigd door de overtuiging “dat vrouwen volwassen menselijke vrouwen zijn – geen kostuum, geen gevoel of een drug om afhankelijk van te zijn”.
De organisatie die deze tour sponsort, Binary Australia, is een omgedoopte versie van de Marriage Alliance, een homofobe coalitie die campagne voerde tegen het homohuwelijk.
Sinds 2018 heeft Parker aanhang gekregen door campagne te voeren tegen de rechten van transgendervrouwen. Zij is de oprichter van de groep “Standing for Women”, die zich verzet tegen burgerrechtenbescherming voor genderidentiteit, evenals wetten en beleid waardoor transgenders wettelijk erkend kunnen worden als hun geslacht, om openbare voorzieningen te gebruiken op basis van hun geslacht en om deel te nemen aan sport. Ze voert ook campagne tegen het gebruik van transgezondheidszorg zoals puberteitblokkers en hormoonvervangingstherapie.
Parker is lid van de Hands Across the Aisle Coalition, een groep die tot doel heeft politieke connecties en relaties op te bouwen tussen prominente transfobe beroemdheden en publieke figuren (waaronder de auteur JK Rowling) en extreemrechts.
Ze is op radio en televisie verschenen naast de Proud Boys, relschoppers op Capitol Hill en Hans Lysglimt Johansen, een extreemrechtse Hongaarse politicus, holocaustontkenner en islamofoob. Parker heeft de extreemrechtse activist Tommy Robinson verdedigd, beweerde dat Trump het minste kwaad in de Amerikaanse politiek vertegenwoordigt en werkte samen met de Heritage Foundation, een conservatieve anti-LGBT-denktank, om campagne te voeren tegen het opnemen van seksuele geaardheid en genderidentiteit in de Amerikaanse burgerrechtenwetgeving.
Haar ontelbare links naar racistische, homofobe en seksistische extreemrechtse figuren en groepen bevestigen het idee dat er iets progressiefs is aan Parker’s vermeende zorgen voor vrouwen. Die van haar is slechts de laatste manifestatie van een al lang bestaande tendens onder de rechterzijde om reactionaire politiek te rechtvaardigen onder het voorwendsel om (sommige) vrouwen te beschermen. Historisch extreemrechts bijvoorbeeld heeft mobiliseerde bezorgdheid over de veiligheid van blanke vrouwen om de racistische behandeling van gekleurde mensen te rechtvaardigen.
De transfobie van Parker staat niet op zichzelf; ze is slechts één weergave van een groeiende stroming van extreemrechtse en fascistische politiek die rond de kwestie is gemobiliseerd. Extreemrechtse activisten in het VK bijvoorbeeld onlangs verstoord een travestie-vertelevenement voor kinderen in het Tate-museum. Evenzo leidden plannen van neonazi’s om te protesteren tegen een drag-evenement afgelopen december in Melbourne tot zijn annulering.
Deze marginale, militante transfobie wordt op zijn beurt aangemoedigd door de mainstreaming van anti-transpolitiek, met name in de VS en het VK. Vorige maand gebruikte het Westminster-parlement voor het eerst zijn vetorecht blok wetgeving aangenomen door het Schotse parlement dat het voor transgenders gemakkelijker zou hebben gemaakt om hun voorkeursgeslacht erkend te krijgen in officiële documenten. Ondertussen hebben de door de Republikeinen gedomineerde staatswetgevers dit jaar alleen bijna voorgesteld 200 rekeningen ontworpen om transrechten in te perken, inclusief toegang tot genderbevestigende medische interventies.
Australië heeft de groei van een reactionaire anti-transbeweging grotendeels vermeden. Maar als onverdraagzamen zoals Parker hier mogen komen en zich ongestoord kunnen organiseren, zou er een soortgelijke beweging kunnen ontstaan. Zo’n beweging zou niet alleen gaan over het aanvallen van transgenders, maar over het actief rekruteren en opbouwen van een extreemrechtse politieke stroming die tot doel heeft de rechten van alle onderdrukten uit te hollen en de politiek naar rechts te drijven.
We moeten een serieuze linkse reactie op Parker organiseren – een die de strijd voor transrechten naast de strijd voor vrouwenrechten plaatst, de extreemrechtse freaks demoraliseert en begint met het opbouwen van de radicale politieke stroming die nodig is om terug te dringen tegen de onderdrukking en onverdraagzaamheid kapitalisme blijft creëren.
Bron: redflag.org.au
