Aanhangers van Palestina uit het Midden-Oosten betreuren al lang het onvermogen van de Arabische leiders om een krachtig standpunt in te nemen tegen de Israëlische bezetting. Het is gemakkelijk in te zien waarom.
Telkens wanneer Israël zijn brutale onderdrukking van de Palestijnen opvoert, komen zijn westerse bondgenoten in actie. Leiders van landen als Australië, Duitsland, Frankrijk, Groot-Brittannië en de VS sturen hartstochtelijke steunbetuigingen. De media gaan in overdrive, versterken de racistische verhalen die de misdaden van Israël rechtvaardigen en doen hun best om het feit te verdraaien dat Israël de onderdrukker en agressor is. Miljarden dollars aan noodhulp stromen door de parlementen om het Israëlische leger te helpen bij zijn genocide.
Terwijl al deze steun aan Israël wordt gegeven, zitten de regeringen van de overwegend Arabische en islamitische staten met hun duimen te draaien. Deze betreurenswaardige passiviteit was te zien op de recente speciale gecombineerde conferentie van de Arabische Liga en de Organisatie voor Islamitische Samenwerking. De conferentie, gepromoot als een urgente en ‘buitengewone bijeenkomst’ als reactie op het bloedbad in Gaza, kwam slechts één dag bijeen. Na veel geschreeuw en gesticuleren was de enige concrete eis van deze eminente vertegenwoordigers van de Arabische en islamitische wereld het ‘zo snel mogelijk bijeenroepen van een internationale vredesconferentie’. De Israëli’s zullen trillen in hun laarzen.
Om eerlijk te zijn, er zat meer achter hun motie. Terwijl ze geduldig wachten tot Israël zijn genocidale aanval op Gaza beëindigt, hebben de leiders beloofd “de inspanningen van Egypte om hulp te verlenen aan de Gazastrook te steunen”. Dit klinkt allemaal goed en wel, behalve als je weet dat Egypte de jammerlijk ontoereikende hulp die momenteel via de grensovergang bij Rafah naar Gaza gaat, controleert en aan banden legt. Op dezelfde manier heeft Egypte de Israëli’s de afgelopen zeventien jaar geholpen de belegering van Gaza vol te houden.
Maar met dat stukje adembenemend cynisme – gevolgd door het verplichte feest en fotomomenten – was weer een succesvolle bijeenkomst van de Arabische en islamitische wereld compleet.
Geen wonder dat de Palestijnen en hun aanhangers woeden tegen deze zielige bijeenkomsten. De vurige retoriek die bij dergelijke evenementen wordt gehoord, wordt nooit gevolgd door enige echte actie, noch in termen van praktische solidariteit met het Palestijnse volk, noch in het uitoefenen van druk op het Westen om de wreedheden te stoppen.
Het is niet zo dat het Midden-Oosten niets over Israël en zijn imperiale bondgenoten kan hebben. Arabische en islamitische landen beheersen het grootste deel van de bekende oliereserves in de wereld; Saoedi-Arabië en Irak alleen al controleren ruim 21 procent van de dagelijkse olie-export. Dit geeft deze landen een enorme invloed.
Maar het is niet alleen olie. Het Suezkanaal, eigendom van en beheerd door de Egyptische regering, is van cruciaal belang voor de wereldhandel. Een rapport van de Nieuw-Zeelandse ambassade in Caïro schat de waarde van de goederen die via het kanaal worden vervoerd op 1 biljoen dollar per jaar, wat ongeveer 30 procent van de mondiale scheepvaart vertegenwoordigt. Toen de dienst slechts zes dagen werd stilgelegd vanwege een ongeval in 2021, bedroegen de kosten voor de wereldeconomie volgens gegevens van Lloyd’s List naar schatting 9,6 miljard dollar per dag.
Dus waarom gebruiken Arabische en moslimleiders deze macht eigenlijk niet?
Omdat ze dat niet willen. Als deelnemers aan een mondiaal systeem van kapitalisme en imperialisme, berust hun succes op de algehele stabiliteit en winstgevendheid ervan. Dit is de reden waarom de meeste van hen zich aansluiten bij de VS, de machtigste speler op het wereldtoneel. Net als elk ander deel van de mondiale heersende klasse geloven Arabische en islamitische leiders niet in etnische, nationale of religieuze solidariteit. Hun enige toewijding is winst en macht – vooral die van henzelf. En als dat betekent dat we een bondgenootschap moeten sluiten met de VS en Israël, dan zij dat zo.
Daarnaast leiden zij landen die getekend zijn door endemische armoede en ongelijkheid, waar vrouwen en diverse minderheden hun fundamentele rechten worden ontzegd. Waarom zouden de kroonprins van Saoedi-Arabië of de president van Turkije zich druk maken over de Palestijnse onderdrukking als zij de sjiitische en Koerdische minderheden in hun eigen land met geweld onderdrukken? Dit geldt evenzeer voor de islamitische dictatuur in Iran. Waarom zouden de reactionaire mullahs, ondanks hun oppervlakkige vijandigheid jegens de VS en Israël, hun uitgebreide binnenlandse en regionale macht riskeren om Palestina te verdedigen? Deze regimes praten misschien af en toe over de onderdrukking van de Palestijnen om zichzelf een populaire glans te geven, maar ze zullen nooit iets op het spel zetten om er een einde aan te maken.
Natuurlijk staan ze niet alleen in deze aanpak. Westerse leiders deden niets om de holocaust in nazi-Duitsland of de genociden in Rwanda en Armenië te voorkomen, ondanks het feit dat ze deze verschrikkelijke wreedheden gebruikten om hun imperiale agenda’s te rechtvaardigen. De rode draad is dat er nooit op kan worden vertrouwd dat de heersende klassen voor gerechtigheid strijden.
Dus ja, we moeten boos zijn op de Arabische en islamitische leiders omdat ze niet hebben gereageerd op de Palestijnse oproep tot solidariteit. Maar we hoeven niet verrast te zijn. Hun passiviteit is niet het resultaat van slecht beleid, maar van hun positie als heersende macht die probeert een systeem te regeren dat gebaseerd is op uitbuiting, concurrentie en oorlog. Als de Arabische en islamitische wereld werkelijk betekenisvolle solidariteit willen tonen met de Palestijnse bevrijdingsstrijd, zal zij zich eerst moeten bevrijden van de corrupte en op eigenbelang gerichte kapitalistische elites.
Bron: redflag.org.au
