Wat heeft Israël gedaan? | Rode vlag

“In Safsaf, nadat de inwoners de witte vlag hadden gehesen, verzamelden de soldaten de mannen en vrouwen in afzonderlijke groepen, bonden de handen van 50 of 60 dorpelingen vast, schoten ze neer en begroeven ze vervolgens allemaal in dezelfde kuil.”

Yosef Nahmani, een hoge officier van de Haganah, schreef deze woorden in zijn dagboek op 6 november 1948, en vertelde over de massale slachting van Palestijnen door de strijdkrachten van het Joods Agentschap zes maanden eerder. De gruweldaad maakte deel uit van de grotere operatie van wat bekend werd als al-Nakba (“de catastrofe” in het Arabisch).

Een andere Israëlische veteraan, Amnon Neuman, beschreef hoe het leger de Palestijnen van hun land verdreef. “We hebben hun huizen in brand gestoken”, zei hij. En toen dorpelingen ‘s nachts probeerden terug te sluipen om hun gewassen te verzorgen, “zouden we ze neerschieten en doden”.

Zevenentachtig-jarige Palestijn Ebtihadj Dola vertelde later over de gruwelijke scènes waarvan ze getuige was in Jaffa tijdens al-Nakba. “We zouden de dode lichamen op de grond zien”, zei ze. “Zij [Zionist militia members] zouden in hun auto’s door de straten bewegen en willekeurig schieten. Lopende mensen zouden dood neervallen.”

In ieder geval van 1947 tot 1949 750.000 Palestijnen werden uit hun huizen verdreven. Tijdens al-Nakba hebben zionistische troepen 530 dorpen met de grond gelijk gemaakt en minstens 15.000 Palestijnen afgeslacht.

Zo ontstond de staat Israël.

Het zionisme is de ideologische basis waarop Israël is ontstaan. Het kwam naar voren onder een klein deel van de Europese joodse middenklasse in de late negentiende eeuw als reactie op antisemitisme en anti-joodse pogroms. Ze concludeerden dat de vervolging van Joden een onvermijdelijk product was van het Joodse bestaan ​​in niet-Joodse samenlevingen. Bijgevolg begonnen sommigen van hen een campagne om een ​​Joods thuisland te vestigen.

In augustus 1897 begon het eerste zionistische congres in Bazel, Zwitserland. De grondlegger van het zionisme, Theodor Herzl, verklaard: “We willen de eerste steen leggen voor het huis dat het toevluchtsoord van de Joodse natie zal worden”.

Palestina werd deze hoeksteen.

Vroege zionistische leiders voerden aan dat de inheemse bevolking moest worden ontworteld om een ​​joodse staat te vestigen. In 1895 herzl schreef in zijn dagboek die zionisten nodig zouden hebben om “de straatarmen te begeesteren [Palestinian] bevolking over de grens door haar elke tewerkstelling in ons eigen land te ontzeggen … Zowel het proces van onteigening als de verwijdering van de armen moet discreet en omzichtig worden uitgevoerd”.

Onder de paraplu van de World Zionist Organization werden het Jewish Agency en de Jewish Colonial Trust opgericht om dit te faciliteren Joodse emigratie en de kolonisatie van Palestina. Het Nationaal Fonds kocht er grote stukken grond voor kibboetsen, coöperatieve zionistische nederzettingen. Van 1922 tot 1941werden meer dan 150 nederzettingen gesticht op 1.604.800 dunams land (ongeveer 160.000 hectare).

De leidende zionistische vakbondsfederatie, de Histadrut, stond aan het hoofd dubbele doelen van het creëren van een uitsluitend joodse economie en het verdrijven van Palestijnse arbeiders. In de jaren dertig leidden de Histadrut zwervende piketten van Joodse arbeiders, die naar verschillende werkplekken reisden om Palestijnen met geweld van hun baan te verdrijven.

Dwingende controle lag ten grondslag aan elk initiatief van de zionistische beweging. Bruut geweld was nodig zowel als middel om de inheemse bevolking etnisch te zuiveren als om hun geest een angst bij te brengen die hen ervan zou weerhouden terug te keren. Revisionistische leider Ze’ev Jabotinsky deelde deze visie in zijn beruchte 1923 Iron Wall-toespraak. “Zionisme is een kolonisatie-avontuur en daarom staat of valt het met de kwestie van gewapend geweld”, schreef hij. “[I]Het is belangrijk … om Hebreeuws te spreken, maar helaas is het nog belangrijker om te schieten.

Militaire en paramilitaire instanties zoals de Haganah, de Irgun en de Stern Gang voerden tenminste uit 44 bloedbaden van 1937 tot 1947. Dit was gedeeltelijk een reactie op een opstandige golf van Palestijns verzet. Maar het weerspiegelde ook de groeiende ambities van de beweging. Volgens een Rapport uit 1948 over het bloedbad van Deir Yassin, ingediend door de Britse delegatie bij de Verenigde Naties, doodde de Haganah “zo’n 250 Arabieren, mannen, vrouwen en kinderen in omstandigheden van grote wreedheid” nabij Jeruzalem.

De oprichting van Israël bleek ook een overwinning te zijn voor het Westerse imperialisme. Het Midden-Oosten was in het laatste deel van de negentiende eeuw het centrum van de rivaliteit tussen Europese grootmachten. De regio werd als essentieel beschouwd voor de Europese mogendheden omdat het de handel van West-Europa met Azië verbond. De heersende klassen van Europa beschouwden controle over het Midden-Oosten als de sleutel in de strijd om wereldwijde dominantie.

Zionistische leiders zagen hierin een kans. Omdat ze noch de militaire macht, noch de diplomatieke invloed hadden om Palestina in hun eentje te koloniseren, keken ze naar Europese mogendheden om hen te helpen. In zijn Pamflet uit 1896 De joodse staat, zette Theodore Herzl een strategie uiteen om Europese steun te winnen. Een Joodse staat in het Midden-Oosten zou “een deel vormen van de wal van Europa tegen Azië, een voorpost van beschaving in tegenstelling tot barbarij”, schreef hij.

In 1917 vaardigden de Britten de Balfour-verklaring uit, een verklaring ter ondersteuning van het zionistische staatsopbouwproject. Ze smeedden een alliantie met de zionistische beweging om de macht van de Britse kroon te versterken. Winston Churchill maakte dit duidelijk in een artikel uit 1920: “Zionisme versus bolsjewisme”. Hij schreef dat een Joodse staat onder de bescherming van de Britten “van elk gezichtspunt gunstig zou zijn … in harmonie met de ware belangen van het Britse rijk”.

Met de steun van Groot-Brittannië kwam het zionistische project in een stroomversnelling. 1882waren er slechts 24.000 Joodse mensen in Palestina. Tegen 1914was het aantal gestegen tot 85.000. Van 1919 tot 1923, immigreerden nog eens 85.000 joodse mensen naar Palestina. Immigratiegolven werden impliciet onderschreven of rechtstreeks gesponsord door de Britse staat. Dat gold ook voor het geweld tegen Palestijnen die zich verzetten tegen de kolonisatie.

Als reactie op de Palestijnse opstand van 1936 ontketenden de Britten een golf van terreur. Arbeiders werden afgeslacht en hun dorpen met de grond gelijk gemaakt. De brutaliteit van de Britten moedigde de zionistische paramilitairen aan om hun krachten ter plaatse te consolideren. Dit leidde tot een duidelijke toename van anti-Palestijnse pogroms in de jaren vóór al-Nakba.

De orde van na de Tweede Wereldoorlog werd gevormd door de Koude Oorlog tussen de Sovjet-Unie en de Verenigde Staten, waarbij het Midden-Oosten een belangrijk slagveld werd. Israël bood zichzelf aan als een regionale “waakhond” voor het Westen en fungeerde als een bolwerk tegen de groeiende Arabische nationalistische beweging en Sovjetinvloed.

In 1951, de toonaangevende krant van Israël, Haaretz, gearticuleerd wat Israël de komende jaren zou worden: “De waakhond … om een ​​of meer buurstaten te straffen wiens onbeleefdheid jegens het Westen de grenzen van het toelaatbare te boven ging”.

De waakhond bewees dat hij meer een pitbull was. In 1956, in reactie op de Egyptische leider Gamal Abdel Nasser die het Suezkanaal nationaliseerde, werkte Israël samen met de Britten en Fransen om Egypte binnen te vallen. Gretig om te bewijzen dat het een betrouwbare bondgenoot van het Westen is, en met het oog op territoriale expansie, gebruikte Israël de Suez-crisis om zichzelf te profileren als een belangrijke speler in het Midden-Oosten.

Israël toonde zich na de overwinning in de Zesdaagse Oorlog van 1967 de belangrijkste bondgenoot van Amerika in het Midden-Oosten. Het Israëlische leger verpletterde Syrische, Jordaanse en Egyptische troepen en veroverde de Westelijke Jordaanoever, de Golanhoogten, de Gazastrook, heel Jeruzalem en het Sinaï-schiereiland. Dit heette de naxa (Arabisch voor “tegenslag”).

In de Westoeverwerd meer dan de helft van het land en tweederde van het water in beslag genomen voor Joodse nederzettingen. In Gaza2.200 Joodse kolonisten kregen 40 procent van het land, terwijl een half miljoen Palestijnen in enclaves werden gedwongen. De verovering van deze gebieden vormde de onderdrukking en het verzet van de Palestijnen in de komende decennia.

De steun van Amerika aan het zionistische project is gebaseerd op een cynische inschatting van zijn imperialistische belangen in het Midden-Oosten. Israël werd met de hulp van de VS omgevormd tot een van ‘s werelds machtigste militaire machten. Israël is de grootste ontvanger van Amerikaanse hulp; het leger wordt elk jaar gefinancierd voor een bedrag van 3,8 miljard dollar.

Terwijl Israël en het Westen een gelukkig huwelijk hebben, is het zionistische project niet zomaar een vat voor het westerse imperialisme. Israëls drang om uit te breiden en de zionistische visie van “Groot Israël‘ waren de aanzet voor de invasie van Libanon in 1982.

Soms botsten de acties van Israël tegen de belangen van de VS. Maar de relatie blijft standvastig. De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken bezocht eerder dit jaar Jeruzalem. In een gezamenlijke persconferentie met de Israëlische premier Benjamin Netanyahu beschreef hij de Amerikaans-Israëlische betrekkingen als “ijzersterk”.

Zionistische leiders keken naar de heersende klassen die hen, en een groot deel van de wereld, onderdrukten als hun partners. Terwijl miljoenen joodse arbeiders heldhaftig gevochten en gestorven voor hun bevrijding gedurende de twintigste eeuw streefden zionistische leiders naar de onteigening van Palestijnen in een poging om te regeren. Dit was een enorm verraad aan de gekoloniseerden en onderdrukten overal.

Tegenwoordig wordt Israël geleid door de meest rechtse regering in haar geschiedenis. De fascistische ministers Bezalel Smotrich en Itamar Ben-Gvir geloven dat de Palestijnen een uitvinding zijn van de verledendat ontrouwe Palestijnse burgers van Israël zouden moeten zijn verbannen en dat zouden hele steden moeten zijn weggevaagd. Hiervoor zijn ze aan de kaak gesteld door het traditionele politieke establishment.

Maar, in tegenstelling tot de liberale zionistische verhalen, is extreemrechts in Israël geen afwijking. Het is het resultaat van de dynamiek die inherent is aan Israël als een kolonistenstaat. De oprichtingswetten van Israël zijn geworteld in deze logica.

Discriminerend migratiebeleid zoals het oriëntatiepunt Wet van terugkeer uit 1950 verleende het recht van elke joodse persoon ter wereld om naar Israël te emigreren, terwijl verdreven Palestijnen het recht op terugkeer werd ontzegd. Officiële instellingen zoals het Joods Nationaal Fonds gefaciliteerd de onteigening van Palestijnen door de aankoop van grote stukken land op de Westelijke Jordaanoever.

Officiële wetten en praktijken die Palestijnen onderdrukken sluiten aan bij openlijke vormen van staatsgeweld. Dit is bedoeld om de “demografische dreiging” die Palestijnen stellen (dat wil zeggen, hun bestaan ​​als een groeiende minderheid van de bevolking). In de Gazastrook, 2,1 miljoen Palestijnen leven onder een staat van permanente blokkade. Israël beheerst zijn grenzen en luchtruim en beperkt de invoer van essentiële goederen zoals voedsel en brandstof.

In 2003 waarschuwde Netanyahu voor het gevaar van de groeiende Palestijnse bevolking in Israël. Hij hield toezicht op de bouw van een muur van 700 km om deze “demografische overloop” van Palestijnen van de Westelijke Jordaanoever te beteugelen. De scheiding van Palestijnen tussen de bezette gebieden past in het beleid van “judaïsering”— de uitbreiding van nederzettingen om de Joods-Israëlische controle over land te maximaliseren.

Er is een symbiotische relatie tussen het officiële beleid van kolonisatie en etnische zuivering en de joodse kolonistenbeweging op de Westelijke Jordaanoever. Kolonisten worden beschermd door het Israëlische leger en politiek gesteund door fascistische ministers wanneer ze op hol slaan in Palestijnse dorpen. Dit was het geval bij Huwara eerder dit jaar. Kolonisten zijn een strategisch instrument in de handen van de staat om “feiten op de grond” te creëren – om land te stelen en Palestijnen te verdrijven.

In 2018 keurde de Knesset de Wet op de natiestaat. Dit verstevigde de tweederangsstatus van Palestijnse burgers van Israël verder. De wet op de natiestaat bevestigde wat altijd de kern van Israël is geweest: de suprematie van de ‘joodse’ over het ‘democratische’ karakter van de staat.

Terwijl de wet een definitieve verschansing was van de Joodse suprematie, onthult een nuchter onderzoek van de geschiedenis van Israël dat het altijd een apartheidsstaat is geweest, gebaseerd op Palestijnse onderdrukking.

Israël koloniseerde en etnisch gezuiverd Palestina in 1948. Het werd al snel de pitbull van het westerse imperialisme in het Midden-Oosten. De hardline kolonisten die vandaag de dag aan de macht zijn, zitten bovenop meer dan een eeuw van Palestijnse onteigening, etnische zuivering en genocide.