Wat het ontslag van Claudine Gay bij Harvard betekent voor de rest van ons – Moeder Jones

Claudine Gays Het aftreden van haar functie als president van Harvard University is een schokkende nieuwe wending in het voortdurende verhaal over de vrijheid van meningsuiting op de campus. Gay nam dinsdag ontslag te midden van nieuwe beschuldigingen van plagiaat naar aanleiding van een niet-ondertekende klacht gepubliceerd in de krant Washington vrij baken, een conservatieve uitlaatklep die Gay al lange tijd bekritiseert. Het nieuws, dat werd gebroken door de Karmozijnrood, komt na maanden van aanvallen op Gay’s reactie op antisemitisme op de campus en weken nadat universiteitsleiders hun steun voor haar opnieuw bevestigden. Het verbluffende vertrek van Gay is het nieuwste slachtoffer in een groeiende conservatieve kruistocht tegen de “diversiteit in het onderwijs” en een huiveringwekkende herinnering aan de staat van de vrijheid van meningsuiting op de campus te midden van de Israëlische oorlog tegen Gaza.

“Het is duidelijk geworden dat het voor mij in het beste belang van Harvard is om af te treden”, schreef Gay in een brief aan de Harvard-gemeenschap. “Het was verontrustend dat er twijfel ontstond over mijn toewijding aan het bestrijden van haat en het hooghouden van wetenschappelijke strengheid – twee fundamentele waarden die fundamenteel zijn voor wie ik ben.”

Gay’s ambtstermijn van 186 dagen is de kortste in de 388-jarige geschiedenis van de school.

Nog maar zes maanden geleden werd Gay aangekondigd als de toekomst van Harvard University. “Ik sta voor jullie op dit podium met het gewicht en de eer om een ​​primeur te zijn”, vertelde ze een door regen doordrenkte menigte tijdens haar inauguratieceremonie. Haar reis om de eerste zwarte vrouwelijke president van Harvard te worden voelde als de ultieme Amerikaanse droom: zij is de dochter van Haïtiaanse immigranten, afgestudeerd aan Stanford en gepromoveerd aan Harvard. Als ervaren politicoloog met de nadruk op ras, democratie en politiek, werd ze geprezen door zowel universiteits- als politieke leiders nadat ze eind 2022 werd benoemd tot de 30e president van Harvard. De gouverneur van Massachusetts, Maura Healey, noemde haar ‘een leider voor onze tijd’, gedreven door de “waarden om het moment te ontmoeten” tijdens de inauguratieceremonie van Gay in september. De raad van bestuur van Harvard maakte haar selectie met vreugde bekend. “We zijn ervan overtuigd dat Claudine een bedachtzame, principiële en inspirerende president voor heel Harvard zal zijn”, schreef Penny Pritzker, senior fellow van Harvard Corporation. “Ze zal een geweldige president van Harvard zijn, niet in de laatste plaats omdat ze zo’n goed mens is.”

Gay’s korte ambtsperiode kwam in botsing met historische politieke aanvallen op diversiteit en onderwijs. In juni heeft het Hooggerechtshof positieve discriminatie afgewezen in een zaak waarin Harvard centraal stond. De terroristische aanval van Hamas op Israël van 7 oktober veroorzaakte een voortdurende oorlog die meer dan 22.000 levens eiste. De oorlog veroorzaakte ook een fel debat over de vrijheid van meningsuiting op universiteitscampussen in het hele land. Bij één goed gedocumenteerd incident betaalde een conservatieve groep voor een vrachtwagen die rond Harvard Square reed met een reclamebord waarop de namen en foto’s van tegenstanders van Israëls acties werden getoond. Op het reclamebord werden ze ‘Harvard’s Leading Antisemites’ genoemd.

De ophef bereikte in december een hoogtepunt tijdens een getuigenis in het Congres, toen volksvertegenwoordiger Elise Stefanik (RN.Y.) drie universiteitsvoorzitters, waaronder Gay, ondervroeg over hun reacties op het antisemitisme op de campus. Op de vraag van Stefanik of het oproepen tot de “genocide van de Joden” in strijd is met de regels van de universiteit, antwoordde Gay “dat kan zo zijn, afhankelijk van de context.” Penn-president Liz Magill, die ook de nadruk legde op de context, trad een week later af. In eerste instantie leek Gay de tegenslag te kunnen weerstaan ​​toen de Harvard Corp, die de universiteit bestuurt, voor haar steun stemde.

De critici van Gay probeerden vervolgens een nieuwe strategie: achter haar academische prestaties aan gaan.

Voortbouwend op het werk van machtige Harvard-alumni die de geloofsbrieven van Gay in twijfel trokken en zich hardop afvroegen of ze een zogenaamde ‘diversiteitshuurling’ was, beschuldigde de conservatieve kruisvaarder Chris Rufo haar slechts enkele dagen na de getuigenis van Gay in het congres van plagiaat van passages uit haar proefschrift. De beschuldigingen veroorzaakten een storm die ertoe leidde dat Gay in het openbaar om correcties vroeg in twee artikelen. Sindsdien hebben conservatieve groepen, waaronder de Heritage Foundation, er een maaltijd van gemaakt om Gay’s academische staat van dienst aan te vallen, waarbij ze beweerden dat haar promotie naar het presidentschap ongegrond was. Ze dacht na over deze aanvallen in haar afscheidsbrief en schreef dat het “beangstigend was om onderworpen te worden aan persoonlijke aanvallen en bedreigingen, aangewakkerd door raciale vijandigheid.”

Haar ontslag zorgt niet alleen voor opschudding aan de meest prestigieuze universiteit van het land, het legt ook een grotere trend van raciale regressie bloot die zich heeft opgepikt in de jaren na de opstanden van 2020, toen zwarte leiders in machtsposities werden geïnstalleerd en vervolgens werden ondermijnd. door de systemen die ze probeerden te redden. Of je er nu van houdt of er een hekel aan hebt, Harvard zet de toon voor nationale en internationale debatten. Voor conservatieve activisten die het op Twitter vieren, is de verdrijving van Gay onderdeel van een groter project om progressieve zwarte leiders uit openbare instellingen te zuiveren. Of zoals Chris Rufo het uitdrukte: vernietigen “DEI-ideologie van elke instelling in Amerika.” Uiteindelijk heeft het presidentschap van Gay voor nog een primeur gezorgd: de eerste zwarte vrouwelijke president van Harvard was ook de kortst zittende president.