Wat is het punt van de Groenen?

De Australische Groenen behaalden ongekend succes bij de laatste federale verkiezingen en behaalden hun hoogste aantal parlementszetels ooit nadat ze een links platform naar voren hadden gebracht waarin werd opgeroepen tot het opnemen van tandheelkundige en geestelijke gezondheid in Medicare, het wegwerken van studentenschulden, 1 miljoen betaalbare huizen, gratis kinderopvang en inkomensondersteuning stijgen.

Partijleider Adam Bandt beschreef het resultaat als “een enorm mandaat voor actie tegen klimaat en ongelijkheid”. De uiteindelijke resultaten van de Senaat bevestigden dit: de Albanese Labour-regering heeft de stemmen van de Groenen nodig om wetgeving aan te nemen waartegen de liberaal-nationale coalitie zich verzet.

Wat is er negen maanden na de verkiezingen terechtgekomen van het electorale succes van de Groenen? Hoe hebben ze hun mandaat gebruikt om veranderingen teweeg te brengen die hun kiezers willen?

Vanaf het begin was het voor de partij duidelijk dat ze, net als de rest van links, af wilde van de liberale regering van Scott Morrison. De oriëntatie was om zoveel mogelijk zetels te winnen en vervolgens progressieve druk uit te oefenen op een nieuwe Labour-regering. Het argument kwam neer op: als de Groenen het machtsevenwicht behouden, zullen er goede dingen gebeuren. Het was aan de ALP om, in de woorden van Bandt, te kiezen voor ‘confrontatie of samenwerking’.

Het probleem is dat Labour vijandig staat tegenover een programma van linkse hervormingen. Dit is tenslotte de partij die al tientallen jaren toezicht houdt op ingrijpende aanvallen op werknemers en de privatisering van openbare activa. Het ging zelfs naar de federale verkiezingen en beloofde de belastingverlagingen van de liberale partij voor de rijken te handhaven.

Niets was meer typerend voor de vijandigheid van Labour tegenover ‘samenwerking’ met de Groenen dan het allereerste stuk wetgeving dat in het nieuwe parlement werd ingediend: de klimaatwet. Het stelde niet alleen een ontoereikende emissiereductiedoelstelling vast van slechts 43 procent in 2030, maar bood ook geen handhavingsmechanismen of concrete plannen om het doel te bereiken. Het doel hield niet eens rekening met de kolen- en gasexport van Australië, die blijft stijgen. Het hele punt van de rekening, zoals Jerome Small vorig jaar uitlegde Rode vlagwas om “het geld te blijven opstapelen terwijl de planeet brandt”.

Labour gooide de handschoen neer. Het was zich er terdege van bewust dat de beste manier om de Groenen op het verkeerde been te zetten, was door hen uit te dagen “het volmaakte tot de vijand van het goede te maken”, zoals de stomme uitdrukking luidt. Een stortvloed van vingerkwispelende, tuttuttende opinieschrijvers en pratende hoofden herhaalde de mening dat we eindelijk “een einde aan de klimaatoorlogen” zouden kunnen zien als de Groenen de wet van Labour maar zouden ondertekenen.

De Groenen capituleerden. Ondanks hun eigen kritiek op het wetsvoorstel (dat het het equivalent was van “een emmer water naar een huisbrand brengen”), stemden de Groenen-parlementsleden ervoor met slechts kleine amendementen. De wetgeving heeft als een slaapmiddel voor de klimaatbeweging gediend – precies wat de ALP wil terwijl ze in de regering zit.

Geconfronteerd met een impopulaire oppositie onder leiding van Peter Dutton, heeft Labour tot nu toe vrijwel alles gekregen wat het wilde via het parlement. Ondertussen hebben de Groenen met hun “coöperatieve” parlementaire benadering er bitter weinig voor teruggekregen.

Inderdaad, onder de ALP, met de zachtaardige Groenen aan hun zijde, bloeit de fossiele brandstofindustrie, zijn de reële lonen plotseling gedaald en is de huisvestingscrisis veel erger geworden. De Groenen kunnen natuurlijk niet de schuld krijgen van dit alles. Maar de vraag moet worden gesteld: hoe gaat het met hun strategie?

In plaats van de kans te grijpen om met de Groenen samen te werken, legde Labour’s benadering van de klimaatwet de basis voor latere botsingen. Neem de huisvestingswet die momenteel bij het parlement ligt. Onderzoek parlementaire bibliotheek, gezien door Voogd journalist Paul Karp schatte vorig jaar dat er een tekort is van ruim 500.000 sociale huurwoningen en dat dit binnen tien jaar zal oplopen tot bijna 700.000. Toch voegt het wetsvoorstel slechts 20.000 sociale huurwoningen toe. Het ‘plan’ van Labour is om meer mensen in tenten en daklozenkampen in de grote steden van Australië te laten slapen.

De Groenen hebben terecht gepleit voor een minimumuitgave van $ 5 miljard per jaar aan volkshuisvesting. Labour heeft gereageerd door de Groenen te hekelen omdat ze “met Peter Dutton hebben gestemd” en hen er opnieuw van te beschuldigen “het volmaakte tot de vijand van het goede te maken”.

Dezelfde beschuldiging wordt geuit met betrekking tot het door Labour voorgestelde “vrijwaringsmechanisme”, wetgeving die weliswaar bedoeld is om concrete stappen te zetten om de uitstoot te verminderen, maar grote bedrijven gemakkelijk mazen in de wet geeft om te ontsnappen aan een daadwerkelijke reductie door “koolstofkredieten” te kopen.

Het afgelopen jaar heeft aangetoond dat Labour niet geïnteresseerd is in samenwerking om zijn wetgevingsagenda gunstiger te maken voor de arbeidersklasse. Dit creëert een dilemma voor de Groenen. Hun strategie van samenwerking is mislukt. Is er een plan B?

Hun troef is het vermogen om slechte wetgeving te blokkeren. Maar om dit te doen, zouden ze bereid moeten zijn om een ​​storm van verontwaardiging van de Labour Party en haar aanhangers in de pers te doorstaan. Ze zouden een echte oppositie moeten worden.

Als ze doorgaan op het pad van capitulatie als puntje bij paaltje komt, zullen veel van hun aanhangers zich misschien afvragen: wat is het nut van de Groenen?