“Als opperbevelhebber,” Vicepresident Kamala Harris zei vorige week in haar acceptatietoespraak op de Democratische Nationale Conventie: “Ik zal ervoor zorgen dat Amerika altijd de sterkste en meest dodelijke strijdmacht ter wereld heeft.”
Harris’ oorlogszuchtige gebral werd door velen in Chicago met luid applaus ontvangen (maar niet door haar stiefdochter Ella Emhoff of jongere zus Maya Harris), maar werd door sommige waarnemers en deskundigen als bijzonder ‘havikachtig’ ervaren. In werkelijkheid verenigt Harris slechts twee populaire draadjes van Beltway-pochen over het Amerikaanse leger.
De afgelopen twee decennia hebben opeenvolgende presidenten met elkaar gestreden om de meest hyperbolische beoordeling van het Amerikaanse leger. Voor George W. Bush waren de Amerikaanse strijdkrachten “de grootste kracht voor menselijke bevrijding die de wereld ooit heeft gekend.” Zijn opvolger Barack Obama noemde ze “de beste strijdmacht die de wereld ooit heeft gekend.” Donald Trump zei dat Amerika het “grootste leger ter wereld” had. Joe Biden keerde terug naar het niveau van lof uit het Obama-tijdperk en noemde ze “de grootste strijdmacht die de wereld ooit heeft gekend.” (Nog maar deze week herhaalde Harris de exacte zin.)
De grootsheid van deze beweringen is ongetwijfeld bedoeld om een treurig verleden te verdoezelen: een bloedige patstelling in Korea waar nog steeds geen vredesverdrag is, een verwoestend verlies in Vietnam, een eeuwige oorlog in Irak, een conflict in Libië dat de gevolgen ervan veroorzaakt, de overwinning van de Taliban in Afghanistan, een doodlopende weg in Syrië, een eindeloze patstelling in Somalië, mislukkingen in de Afrikaanse Sahel, enzovoort.
“Lethality” is daarentegen een term die niet gecompliceerd is door militaire fiasco’s, patstellingen en mislukkingen, en die het tot een favoriet modewoord van het Pentagon heeft gemaakt. Niemand twijfelt eraan dat de Verenigde Staten mensen kunnen doden. Dode burgers van Zuidoost-Azië tot het Midden-Oosten tot de Hoorn van Afrika getuigen van dit wrede feit.
Toen het Pentagon Hoewel er in het verhaal over dodelijkheid wordt gesproken, gebeurt dat vaak in bloedeloze (en vaak onbegrijpelijke) taal, die losstaat van de realiteit van stinkende lijken met levenloze ogen en verbrijzelde ledematen.
In zijn Nationale Defensiestrategie van 2022 schetste minister van Defensie Lloyd Austin vijf belangrijke kenmerken van Amerika’s ‘toekomstige strijdmacht’. De eerste daarvan: ‘Dodelijk’. In de terminologie van het Pentagon betekende ‘dodelijk’ in dat geval het bezitten van ‘anti-toegangs-/gebiedsontkennings-ongevoelige aanvalscapaciteiten die de verdediging op afstand kunnen doordringen’.
In 2017 zei de toenmalige stafchef van het leger, generaal Mark Milley, dat zijn “moderniseringsprioriteiten voor het Amerikaanse leger” “één simpele focus hadden: soldaten en eenheden dodelijker maken.” Milley schreef niet alleen over “schieten” en “gevechtswapens voor ploegen”, maar ook over zaken als “het verbeteren van bedrijfsprocessen voor verwerving.” Voordat hij vorig jaar met pensioen ging, zei Milley als voorzitter van de Joint Chiefs of Staff, dat het Amerikaanse leger “ons huidige beslissende voordeel of dodelijkheid of paraatheid of competentie moest behouden door deze technologieën te optimaliseren voor het voeren van oorlog.” De technologieën in kwestie waren echter geen bommen of raketten, maar kunstmatige intelligentie en quantumcomputing.
Dodelijkheid is het ultieme stokpaardje van het Pentagon, een glanzend en vaag omschreven doel dat op de DoD-ladder kan worden beklommen en waar iedereen in het leger aan mee wil doen.
Bij het bespreken van het Pentagon-budgetverzoek voor 2024 zei plaatsvervangend minister van Defensie Kathleen H. Hicks dat de financiering “gevechtswaardige gezamenlijke troepen zou opleveren die de meest dodelijke, veerkrachtige, overleefbare, wendbare en responsieve ter wereld zijn.” Voor de Army National Guard is dodelijkheid verbonden met retentiepercentages. Hoewel het basisprincipe van de geneeskunde misschien “eerst geen kwaad doen” is, pocht Navy Medicine dat het “de dodelijkheid van de troepen ondersteunt door de modernste medische en operationele paraatheid te handhaven.” Voor de Defense Logistics Agency is het magische recept om “de dodelijkheid van infanterie-eenheden te vergroten” een pepperoni-pizza die klaar is voor het slagveld “met een hittebestendige mozzarellakaas.”
Zoals senator Bernie Sanders (I-Vt.) benadrukte in een kritiek op Harris’ toespraak, kan het vage doel van dodelijke wapens ook schijnbaar eindeloze militaire uitgaven rechtvaardigen.
“Met alle respect, de Verenigde Staten spendeert nu meer dan de volgende 10 landen samen aan defensie,” zei Sanders in ABC’s “This Week.” “We willen de sterkste verdediging ter wereld, maar ik denk dat het genoeg is. Je ziet de winsten van militaire aannemers stijgen, en ik denk dat we de sterkste verdediging ter wereld kunnen hebben zonder een biljoen dollar per jaar uit te geven.”
Als de geschiedenis een leidraad is, zal de dodelijkheid van een Harris-presidentschap niet beperkt blijven tot persoonlijke panpizza’s van het Pentagon met een houdbaarheid van drie jaar. Dode burgers in Libië, Somalië, Jemen of een ander ver land zullen waarschijnlijk getuigen van de doeltreffendheid van de grootste strijdmacht die de wereld ooit heeft gekend.
The Intercept nam contact op met de campagne van Harris voor commentaar op Sanders’ kritiek, wat dodelijkheid betekent voor de pas benoemde Democratische kandidaat en hoe de “meest dodelijke strijdmacht ter wereld” zou worden ingezet als zij president zou zijn. The Intercept heeft voor publicatie niets vernomen.
Bron: theintercept.com
