Wat Zou Het Betekenen Om Nu Een Aanklager Als President Te Hebben? – Mother Jones

Zodra President Biden gaf het stokje door aan Kamala Harris, van wie nu wordt verwacht dat ze de Democratische nominatie binnenhaalt. Haar campagneteam en veel journalisten begonnen de presidentsrace in nieuwe termen te omschrijven: “de aanklager versus de misdadiger.”

De slogan, die u waarschijnlijk al tot vervelens toe hebt gehoord, is een niet bepaald subtiele verwijzing naar Donald Trumps extreem lange strafblad, met 34 veroordelingen, en naar Harris’ staat van dienst als officier van justitie in San Francisco en later als procureur-generaal van Californië, waarin ze wetsovertreders heeft veroordeeld.

Veel voormalige presidenten begonnen als advocaat, maar Harris zou een van de weinigen zijn, samen met Bill Clinton, William McKinley en Benjamin Harrison, die een cv van een officier van justitie meebrachten. (Terzijde: Er is gemeld dat James Polk een county-officier van justitie was, maar Polk-biograaf Walter Borneman heeft zijn bronnen voor mij doorgespit en kon geen bewijs vinden dat dit het geval was.) De afgelopen week hebben we Democratische strategen en politieke commentatoren horen praten over wat Harris’ juridische kwalificaties voor de verkiezingen zouden kunnen betekenen. Maar ik wilde met een ander soort expert praten: degenen die daadwerkelijk binnen de kantoren van officieren van justitie hebben gewerkt.

Cristine Soto DeBerry was stafchef van de toenmalige officieren van justitie van San Francisco George Gascón en Chesa Boudin, net nadat Harris dat kantoor had verlaten, en leidt nu de Prosecutors Alliance of California. Miriam Krinsky was een voormalig federaal officier van justitie in Los Angeles en de Mid-Atlantic en leidt nu Fair and Just Prosecution, dat samenwerkt met officieren van justitie in het hele land. En Jamila Hodge, die de non-profitorganisatie Equal Justice USA leidt, was eerder federaal officier van justitie in DC en adviseerde de regering-Obama over strafrechtelijk beleid.

Ik heb ze vorige week apart gebeld nadat Biden Harris had gesteund. Hier reflecteren ze op hoe Harris’ staat van dienst als hoofdaanklager haar in de race kan helpen of juist benadelen, hoe het van pas kan komen als ze wint en wat haar waarschijnlijke nominatie zegt over de vreemde tijden waarin we ons bevinden.

Over hoe Harris’ vaardigheden als aanklager van pas kunnen komen in het Witte Huis:

Soto DeBerry: Het Hooggerechtshof zegt dat de president boven de wet staat. Wie vindt dat terecht? Niemand. En wie zegt dat we mensen aan regels moeten houden? Aanklagers.

Harris heeft een geweldige staat van dienst als het gaat om het ter verantwoording roepen van machtige mensen. Tijdens de hypotheekcrisis, toen ze procureur-generaal van Californië was, weigerde ze het kleinere bedrag te accepteren dat de banken in die schikking boden. Ze hield stand en kreeg een enorme schikking. Toen ze officier van justitie van San Francisco was, beloofde ze dat ze de doodstraf niet zou eisen, en toen werd er bijna onmiddellijk tijdens haar termijn een politieagent vermoord, en ze bleef bij haar principes onder enorme politieke druk, waaronder van senator Feinstein en de politievakbond. Ze is zo op de proef gesteld om haar standpunt te kunnen verdedigen.

Krinski: Dat getuigt van een ruggengraat, en om dit land te besturen heb je veel ruggengraat nodig. Ze begrijpt de noodzaak van onafhankelijkheid van aanklagers: aanklagers zijn geen partijdige marionetten. Dat is belangrijk, want we zien pogingen van sommigen om de enorme invloed en macht van aanklagers te politiseren.

Over hoe dit het voor haar moeilijker zou kunnen maken tijdens de verkiezingen:

Hodge: Ze heeft schade aangericht als aanklager; je zult geen aanklager vinden, zelfs geen progressieve aanklager, waar geen schade wordt aangericht. Als we de geschiedenis begrijpen – het afschaffen van slavernij door het 13e amendement, maar het uitsluiten van de uitzondering, en het opleggen van Black Codes – dan [legal] systeem is gebruikt als een middel om de voormalige slaven te controleren. Diezelfde basis bestaat nog steeds. In elke rechtszaal zul je een oververtegenwoordiging zien van zwarte mensen, bruine mensen, gemarginaliseerde mensen, arme mensen. En dus wordt er schade aangericht.

Ik denk dat dat een last gaat worden. Je ziet het nu, net toen de aankondiging kwam: Er zijn mensen die enthousiast zijn, maar er zijn ook mensen die zich zorgen maken vanwege haar achtergrond als officier van justitie, en omdat ze weten dat het systeem deze belangrijke groepen onevenredig schaadt.

Over Harris’ evolutie in het strafrecht:

Hodge: Ze begon als officier van justitie in de jaren ’90, toen “hard tegen criminaliteit” de status quo was, en nam standpunten in over een aantal zaken die haar nu parten spelen: weet je, dat ouders in de gevangenis moeten worden gezet als hun kinderen afwezig zijn. Als procureur-generaal zou ze vechten voor het behoud van de doodstraf.

Krinski: Zelfs toen al kwam ze op voor belangrijke zaken: ze erkende hoe belangrijk het is om succesvolle terugkeer in de maatschappij te bewerkstelligen voor mensen die achter de tralies hebben gezeten.

Ze was een van de eerste implementatoren van bodycams, van impliciete bias-principes. Dat zijn concepten die nu veel normaler zijn geworden, maar ze was een vroege omarmer.

Soto DeBerry: Ze is daarin genuanceerd; haar standpunten zijn niet alleen maar hervormingsgezind of agressief: en dat is waar het gesprek nu over gaat.

Hodge: De afgelopen 30 jaar zijn we gaan begrijpen dat straffen niet het afschrikwekkende effect hebben dat we dachten, en dat we betere strategieën nodig hebben als we geweld willen terugdringen. Onder het Biden-Harris-bestuur zijn er federale dollars voor grassroots-inspanningen die de grondoorzaken van geweld aanpakken: werken met jongeren die zijn blootgesteld aan trauma’s, en programma’s waarbij mensen vrijwilligerswerk doen en kinderen in feite naar school brengen, zodat ze veilig zijn. Diensten zoals cognitieve gedragstherapie of rouwverwerking. Haar eigen steun voor deze benaderingen weerspiegelt onze beweging als land op deze kwesties: dat er een betere manier is.

Over wat een presidentschap van Harris voor andere aanklagers zou kunnen betekenen:

Krinski: Hervormingsgezinde aanklagers hebben toenemende aanvallen op hun autonomie gezien: pogingen om gekozen officieren van justitie uit hun ambt te verwijderen, om hun discretie te ondermijnen. [the GOP’s] Agenda47 en Project 2025 suggereren dat we moeten overstappen op een gepolitiseerd ministerie van Justitie en labels als “marxistische aanklagers”. [Editor’s note: Trump recently called for the DOJ to investigate reformist DAs who decline to charge certain crimes.] De aanvallen van lokale aanklagers op de beslissingen die ze nemen, zorgen ervoor dat die beslissingen in de schaduw komen te staan. We verliezen de transparantie die er nu is en mensen weten niet meer wat hun officier van justitie vindt van belangrijke kwesties.

Harris erkent het gevaar van het uithollen van een onafhankelijk ministerie van Justitie, van het politiseren van gekozen lokale aanklagers, van het ontslaan van iemand uit zijn functie alleen omdat zijn agenda niet overeenkomt met die van de staatsbestuurder of de president. En dus is er hoop dat als zij in functie is, die fundamentele principes rondom democratie en de rechtsstaat gezond zullen blijven.

Hodge: Zwarte vrouwelijke aanklagers die kantoren leiden, met name kantoren waar ze beleid implementeren om het systeem te veranderen, hebben het moeilijk gehad: ze krijgen veel doodsbedreigingen en racistische aanvallen. Dus het moet bemoedigend zijn [for them] om te zien dat als je blijft pushen, als je je hoofd omlaag houdt en het werk blijft doen, soms het komt samen en je werk wordt gezien. Je leiderschap wordt erkend en de deuren staan ​​voor je open.

Fragmenten van het interview zijn ingekort.