We spraken met de Palestijnse Amerikaan die een DNC-toespraak weigerde

Terwijl de Uncommitted-afgevaardigden vorige maand aandrongen op een Palestijnse spreker op de Democratische Nationale Conventie (DNC), kwam de vertegenwoordiger van de staat Georgia, Ruwa Romman, naar voren als de topkandidaat. Als iemand die bereid is vicepresident Kamala Harris te steunen en tegelijkertijd de Palestijnse zaak te steunen en haar persoonlijke verhaal te vertellen, leek ze een diplomatieke keuze — iemand die het grootste deel van de rommelige coalitie die haar partij vormt tevreden zou kunnen stellen, gezien haar staat van dienst als loyale Democraat die bereid is binnen het systeem te werken.

In de toespraak die zij zou hebben gehouden – waarvan een concept werd gelekt naar en gepubliceerd door Moeder Jones die week — Romman zou de afgevaardigden hebben verteld over haar in Palestina geboren grootvader en de pijn van het zien van Palestijnen die werden afgeslacht en ontheemd. Ze zou ook de hoop hebben beschreven die in dit vreselijke moment besloten lag, getuige zijn van “iets diepgaands: een prachtige, multiraciale, multireligieuze en multigenerationele coalitie die uit wanhoop opkomt binnen onze Democratische Partij.” Ze zou niet hebben opgeroepen tot een wapenembargo tegen Israël.

Velen op de conventie steunden Romman en de Uncommitted-beweging. Afgevaardigden droegen keffiyehs en zwaaiden met Palestijnse vlaggen ter ondersteuning van een wapenembargo en voor de opname van Romman als spreker. Maar die “velen” omvatten niet de voorzichtige centristen — met name Harris zelf — of de grote donoren die de beslissingen voor de partij nemen en die het prima vinden om door te gaan met het groen licht geven aan Israëls bloedvergieten. Na uitgebreide organisatie, op de laatste dag van de conventie, kwam het woord over Rommans toespraak terug van de partij: nee.

“We zijn gek geworden. Omdat we ‘alles goed deden’,” zegt Romman — de beweging deed het tegenovergestelde van de oorlog verklaren aan de Democratische Partij. “We waren daar om te pushen voor de overeenkomst om de wapens naar Israël te stoppen. Dat was het hoofddoel. [The speaker’s spot] was bedoeld als een symbolisch gebaar om te laten zien [pro-Palestine forces] nog steeds een plek in dit feest had. Het feit dat ze nee zeiden, brak iets in ons allemaal.”

Wat vooral beledigend was, benadrukt Romman, is dat op dezelfde dag dat de DNC haar een plek weigerde, de Republikeinse Geoff Duncan uit Georgia — een extreemrechtse voormalige luitenant-gouverneur en staatsvertegenwoordiger die, samen met andere vreselijke figuren zoals Dick Cheney, toevallig tegen Donald Trump is — sprak. Toen ze hoorde dat Duncan, die direct verantwoordelijk is voor Georgia’s “Heartbeat Bill”, die de reproductieve rechten in die staat aanzienlijk heeft ingeperkt, en wiens laatste daad voordat hij zijn ambt neerlegde een haatdragende anti-transwet was, “Toen raakte ik persoonlijk mijn verstand kwijt.”

“Republikeinen gaan niet op ons stemmen,” benadrukt Romman. “Democraten zijn in principe een coalitieregering: je hebt DSA-leden, je hebt leden van de Working Families-partij. Het deel dat ik niet had verwacht, was dat Republikeinen in die vergelijking en het gesprek zouden worden opgenomen” — en dat Republikeinen door de Democratische Partij meer werden gewaardeerd dan gekozen functionarissen zoals zij.

“De realiteit is dat Republikeinen niet op ons gaan stemmen,” zegt Romman. “Ik spreek ze de hele tijd in mijn district. Ze hebben me dit recht in mijn gezicht gezegd. Ik vind het echt absurd dat we iemand als Geoff Duncan voorrang geven boven een spreker die Palestijns is.”

Haar toespraak lekte uit en de Uncommitted-beweging gaf de DNC tot 18.00 uur de tijd. Om 18.30 uur vroegen de organisatoren Romman om haar toespraak te houden tijdens een protest voor de DNC.

De onverschilligheid van de DNC-leiding was een verwoestende ervaring. “Ik heb het over het redden van levens van mensen die ik ken.” Haar partijleiding leek er niet om te geven.

Aan de andere kant, merkt Romman op, “is de basis verschoven. De partij zal uiteindelijk inhalen.” Talrijke peilingen laten zien dat gemiddelde Democratische kiezers overweldigend instemmen met de eisen voor een onmiddellijk staakt-het-vuren in Gaza. Na alle barbaarsheden die Israël tijdens deze oorlog heeft begaan, zal de achting onder zulke kiezers nog heel lang extreem laag zijn.

Romman dateert haar politieke betrokkenheid tot 2020, toen zij en haar vrienden werden georganiseerd door jonge Democraten die kiezers probeerden te mobiliseren. Toen Romman eenmaal ontdekte dat mensen campagne voerden, was ze verkocht. “Ik wist niet dat mensen dat deden. Ik wist niet dat dit een methode was die we konden gebruiken om contact te maken met mensen. Als je rechtstreeks met iemand praat, raakt het veel dieper dan een advertentie.”

Ze werkte een paar jaar voor de Council on American-Islamic Relations Georgia en andere non-profitorganisaties en ging naar de universiteit. Maar zodra ze in 2020 terugkeerde naar Georgia, dook ze weer in de kiespolitiek en richtte ze de Georgia Volunteer Hub op, die hielp om externe vrijwilligers te integreren in de bestaande kiezersopkomststructuur van de staat.

“Ik hou van organiseren, ik hou van het bouwen van infrastructuur”, zegt ze.

Een vriend zocht Rommans adres op en ontdekte dat ze in een blauw district woonde met een open zetel. In september 2022 lanceerde ze een campagne voor het Huis van Afgevaardigden van Georgia voor het 97e district. Ze had te maken met een competitieve voorverkiezing en algemene verkiezingen, maar haar campagne klopte op vijftienduizend deuren. Ze kreeg 57 procent van de stemmen. “Dat kwam omdat we er alles aan deden om de opkomst te verhogen.”

In 2022 steunde de congresafgevaardigde voor Rommans district haar Democratische tegenstander bij de voorverkiezingen. Bij de algemene verkiezingen beweerde haar Republikeinse tegenstander dat ze een Hamas-terroriste was, zegt ze. “Maar we hadden de mensen, en dat is het deel dat telt.”

In 2022 werd Romman de eerste moslim-Palestijnse vrouw die werd gekozen in het Huis van Afgevaardigden van de staat Georgia. Dit jaar werken zij en haar vrijwilligers eraan om het opnieuw te klaren. Ze zal het opnemen tegen Republikein Michael Corbin in de algemene verkiezingen. Haar district is blauw, maar dat is niet zeker: het is historisch gezien een district met een lage opkomst. Haar district zou een van die kansen kunnen zijn voor progressieven om aan de macht te blijven terwijl ze kiezers op de been brengen om de MAGA-rechtse vleugel te verslaan in een cruciale swing state.

Tot nu toe komt Hamas niet aan de deur. “De dingen waar mensen zich op richten zijn heel anders,” zegt ze. “Ze willen praten over onderwijs, ze willen praten over hun school, ze willen praten over hun kinderen, ze willen praten over gezondheidszorg, studieleningen, de stijgende kosten van alles.”

Na het DNC-debacle zal Romman de Palestijnse zaak blijven benaderen op dezelfde manier als waarop ze zich kandidaat stelt voor herverkiezing. Hoewel ze teleurgesteld is in de partijleiding, ziet ze het opbouwen van steun voor Palestina als een praktische kwestie: het opbouwen van het soort infrastructuur en macht dat zo robuust is dat ze “geen andere keus hebben dan te luisteren.”