Welk risico is het betere risico? – Mother Jones

Iedereen die mij nu volgt, presidentiële politiek heeft een mening over wat president Joe Biden zou moeten doen na zijn debatinstorting die vragen, zorgen en angsten opriep over zijn mentale scherpte. Tot nu toe heeft een klein aantal Democraten hem aangespoord zich terug te trekken uit de race van 2024. Een groter aantal deskundigen heeft hetzelfde gedaan. Grote financiers maken zich zorgen. En het Witte Huis en zijn campagne hebben erop aangedrongen dat Biden de taak aankan en door kan gaan. Op sociale media zijn zijn diehard supporters woedend geworden op de commentatoren en de afvallige Democraten, bewerend dat Donald Trump, zijn leugens en meervoudige aansprakelijkheden, en de bedreiging die hij vormt voor de Amerikaanse democratie meer de focus zouden moeten zijn dan Bidens leeftijd.

Het is geen verrassing dat er binnen de Democratische wereld geen consensus bestaat.

Na met talloze mensen binnen de Democratische kosmos te hebben gesproken, heb ik gedachten over deze puinhoop en mogelijke stappen vooruit. En ik ben immodest genoeg om te geloven dat ze het waard zijn om te delen.

Laten we dit als een beslissingsboom bekijken. De eerste tak: wat betekent Bidens debatdebacle? Veel van zijn aanhangers en zijn eigen team hebben het afgedaan als slechts één slechte nacht, waarbij sommigen wezen op het rampzalige eerste debat van president Barack Obama met Mitt Romney. Maar Obama’s slechte prestatie was te wijten aan zijn gebrek aan voorbereiding en zijn arrogante beslissing om Romney niet als een waardige tegenstander te benaderen. Het zei niets over zijn capaciteiten of gezondheid.

Bidens debat riep de vraag op: was dit eenmalig (door een verkoudheid, vermoeidheid door een zware reis of wat dan ook) of een indicatie van een zorgwekkende aandoening die zich opnieuw zou kunnen of waarschijnlijk zou manifesteren? Als dat laatste het geval was, betekende dit dat zijn herverkiezingsbod en de poging om te voorkomen dat Trump terugkeerde naar het Witte Huis, in groot gevaar waren. Nog één publieke verschijning als deze zou Bidens campagne waarschijnlijk beëindigen. En als zo’n gebeurtenis zich na de conventie zou voordoen, zouden de Democraten kansloos zijn. Gebukt onder een kandidaat die als ernstig cognitief achteruitgaat, zou de partij een klap kunnen krijgen, waaronder het verlies van de Senaat en het niet heroveren van het Huis. De autoritair ingestelde Trump zou opnieuw regeren, met een door de Republikeinen gecontroleerd Congres.

Dus hier is de eerste beslissing. Als je in het kamp van de one-bad-night zit en nog steeds met Biden rijdt, dan is je berekening klaar. Je zult je de komende vier maanden met witte knokkels door moeten worstelen.

Als u denkt dat het debat een potentieel existentiële bedreiging voor de Biden-poging aan het licht heeft gebracht, dan gaat u door naar andere takken van de beslissingsboom. De volgende vraag is: als Biden het niet doet, wie dan wel?

Voordat we verdergaan, moeten we opmerken dat er volgens de regels van de Democraten op dit moment geen manier is voor de partij om Biden zijn presidentiële nominatie te ontzeggen. Hij heeft een meerderheid van de afgevaardigden voor de conventie van volgende maand in Chicago en zij hebben beloofd op hem te stemmen. Als er iets anders zou gebeuren, zou Biden zich uit de race moeten terugtrekken. Als hij doorzet, is de rest van dit gezeur irrelevant.

Op dit moment lijkt het erop dat de druk van Democraten op Biden om de zonsondergang tegemoet te rijden langzaam toeneemt. Er zou een moment kunnen komen dat er consensus ontstaat onder de Democratische elite (die niet echt bestaat als een georganiseerde entiteit) dat Biden toast is. Hoe deze positie aan Biden wordt gepresenteerd, zou zijn beslissing kunnen beïnvloeden. Een voor de hand liggende manier is om Biden te overladen met liefde: U hebt een enorm belangrijk en succesvol presidentschap gehad, waarbij u geweldige wetgeving hebt aangenomen en de natie uit een vreselijke pandemie hebt geleid. Dat kunnen we vieren op de conventie. U hebt ons ooit van Trump gered door hem te verslaan. Nu kunt u ons opnieuw van Trump redden door opzij te stappen. En helaas, als u de genomineerde blijft en verliest, zal dat de prachtige erfenis die u hebt opgebouwd overschaduwen.

Laten we voor deze oefening aannemen dat Biden zichzelf afzet. We zijn terug bij wat – of wie – de volgende stap is. De vraag is dan: Zalft hij zijn opvolger en roept hij zijn afgevaardigden op om op deze persoon te stemmen, of laat hij het aan de afgevaardigden op de conventie over om iemand anders te selecteren?

Als Biden de beslisser wil zijn, heeft hij geen andere keus dan vicepresident Kamala Harris. Haar aan de kant zetten zou een serieuze breuk in de partij veroorzaken, en een loyaal stemblok vervreemden: zwarte Amerikanen, met name zwarte vrouwen. Het schoonste scenario zou zijn als hij zijn terugtrekking aankondigt en tegelijkertijd de afgevaardigden oproept om Harris te steunen.

Als Biden dit niet doet, zal er eindelijk zijn waar politieke journalisten en junkies al lang naar verlangen: een open conventie. Dat betekent dat iedereen aan de race kan deelnemen en kan strijden om de nominatie. Mogelijke kandidaten zijn gouverneurs Gavin Newsom (Californië), Gretchen Whitmer (Michigan), JB Pritzker (Illinois) en anderen, evenals Harris. De conventie zou conflictueus en chaotisch kunnen zijn. De partij zou inderdaad in een zekere mate van wanorde verkeren. En als er onenigheid is buiten de conventiezaal vanwege protesten over de oorlog in Gaza, zou de indruk die bij het Amerikaanse publiek wordt gewekt, kunnen zijn dat er sprake is van Democraten-gelijke-wanorde.

Dus wat is beter voor de Democraten: een snelle overstap naar Harris of een langdurige strijd tussen meerdere of veel kandidaten die de partij zou kunnen splijten? En nogmaals, als Harris deze strijd verliest, zou een groot deel van de Democratische kiezers behoorlijk pissig kunnen zijn.

Wat als u de voorkeur geeft aan het open-convention-scenario? Het resultaat zou zomaar een genomineerde kunnen zijn die nog nooit een nationale campagne heeft gevoerd en die nog geen nationaal apparaat heeft opgebouwd voor een presidentsrace. En deze persoon, grotendeels onbekend bij kiezers (vooral de slecht geïnformeerde en minder betrokken kiezers die waarschijnlijk deze race zullen beslissen), zou onmiddellijk worden geconfronteerd met honderden miljoenen dollars aan negatieve advertenties als onderdeel van een lastercampagne die is ontworpen om hem of haar op de slechtst denkbare manier te definiëren. Dit zou de moeder van alle Swift-boating zijn. Bovendien zou niemand anders dan Harris de campagnekas van de Biden-campagne kunnen erven. (Geld van de Biden-campagne kan waarschijnlijk worden overgemaakt naar een super PAC om een ​​nieuwe niet-Harris-kandidaat te steunen, maar dat zou kunnen leiden tot een omslachtige operatie.) Deze nieuwe kandidaat zou slechts ongeveer 10 weken hebben om alles bij elkaar te krijgen.

Vergelijk dit met het door Harris gezalfde scenario. Er zou waarschijnlijk een soepele vaart zijn op de conventie, althans in de hal. Geen Democraten-in-Disarray-verhaal. Er zou een echte viering kunnen zijn van wat Biden en Harris in hun eerste termijn hebben bereikt en opwinding over haar keuze voor het vice-presidentschap. (Een buitenkansje zou gouverneur Andy Beshear van Kentucky kunnen zijn.) En zij zou al dat geld hebben.

Bij deze beslissingstak – Harris of een vrij spel – is dit een belangrijke factor: kan Harris een effectieve kandidaat zijn en Trump verslaan? Natuurlijk, haar in de plaats van Biden zetten is misschien de makkelijkste optie, maar vergroot dat de kansen van de partij of niet?

Harris is een grillige politicus. Ze had goede momenten als senator en als kandidaat voor de race van 2020 (inclusief toen ze Biden onderwees over racisme). Maar haar presidentiële streven mislukte. Als vicepresident werd ze vaak gezien als een non-entiteit, misschien omdat het Biden-team haar in toom hield of haar onmogelijke missies gaf, zoals het oplossen van de grenscrisis. Maar in de nasleep van de Dobbs beslissing om het recht van een vrouw op abortus te beëindigen, is ze een felle en energieke campagnevoerder geweest op dat gebied, wat een bezielend element is van deze verkiezingen. Ze is jonger dan Biden (59) en levendiger. Ze is officier van justitie geweest en zou Trump wel eens op de hak kunnen nemen in een debat en elders. En ze heeft al veel binnenkomende stemmen van de MAGA-aanvalsmachine ontvangen. Ze is volledig gescreend; ze is geen nieuweling.

Terug naar de beslissingsboom: een bekende grootheid of een gevecht op congresniveau dat weet-ik-wel-een-oplossing oplevert?

Helaas rijst er bij Harris een lelijke vraag: kan een zwarte vrouw genoeg van de belangrijkste swing states winnen die de uitslag zullen bepalen: Pennsylvania, Michigan, Wisconsin, Nevada, Arizona en Georgia? Voor veel mensen hangt het antwoord af van hun kijk op de menselijke natuur en de kracht van racisme en seksisme. De peilingen laten zien dat Harris over het algemeen net zo competitief is als Biden in een confrontatie met Trump, of er dichtbij komt. Maar dat zou gemakkelijk de ene of de andere kant op kunnen gaan. Als ze fel campagne voert, zouden haar cijfers omhoog kunnen gaan. Als de rechtse lawaaimachine effectieve aanvalslijnen vindt (racistisch, seksistisch of anderszins), zou haar positie kunnen dalen.

Als het je wat kan schelen wat ik denk, neig ik er op dit moment naar dat Harris de Democraten hun beste kans biedt in plaats van een turbulent toernooi op de conventie dat een ongeteste kandidaat oplevert. Anderen zouden de weg van chaos kunnen prefereren, in de hoop dat het de kandidaat oplevert die ze verkiezen of een andere genomineerde met een andere set verplichtingen dan Harris.

Het is belangrijk om in gedachten te houden dat elk pad dat de Democraten nu ter beschikking staat, een behoorlijke hoeveelheid risico met zich meebrengt. Wat is het risico dat Biden er weer als een zombie uitvliegt? Wat is het risico dat Harris slecht campagne voert? Wat is het risico van een chaotische conventie die uitmondt in een interne burgeroorlog? En wat is het risico dat gepaard gaat met wie er ook uit die tumult tevoorschijn komt? Geen enkele route is zonder risico.

Nu ik heb besloten om Harris te steunen in plaats van een wedstrijd waarbij we iedereen nomineren, ga ik de risico’s van de eerste twee opties beoordelen. Ze zijn van verschillende aard. Het risico met Biden is vergelijkbaar met dat van een gigantische natuurramp. Als datgene wat we vrezen over Biden gebeurt (na de conventie), dan is alles verloren voor de Democraten. Game over. (Technisch gezien zou de Democratische Partij hem na de conventie kunnen vervangen, maar daar zijn genoeg logistieke obstakels voor.)

Bij Harris zijn de risico’s conventioneler. Ze hebben te maken met haar talenten als politicus en haar vermogen om kiezers in die cruciale staten voor zich te winnen. Dit zijn zaken die aangepakt kunnen worden, hoewel er zeker geen garantie is dat ze overwonnen kunnen worden.

Onderaan deze beslissingsboom blijven we achter met twee alternatieven, die elk deze verschillende risico’s met zich meebrengen. Een Biden die één slecht moment verwijderd is van een totale campagnecrash, of een Harris die een reeks gewone gebreken heeft en die de krachtige krachten van racisme en seksisme zou moeten overwinnen.

De Democraten hebben geen gemakkelijke uitweg uit deze situatie die Biden en zijn crew hebben gecreëerd. Hij heeft zijn partij voor een hels dilemma gesteld. En uiteindelijk besluit hij misschien om op het paard te blijven zitten en zijn partij geen enkele zeggenschap te geven met betrekking tot deze cruciale beslissing.

Wat er ook gebeurt, er is geen perfect of zelfs maar bijna perfect pad voor de Democraten. Het komt erop neer met welk risico je wilt leven: Biden die verder achteruitgaat; Harris die slecht campagne voert; of de conventie die een circus wordt dat een onbekende kandidaat met zijn of haar eigen fouten uitspuugt. Voor mij lijkt de Harris-optie op deze specifieke dag het beste risico voor Democraten om te nemen. Toch zou ik er misschien van afgebracht kunnen worden. Maar totdat Biden zijn droom van een tweede termijn opgeeft, doen geen van deze berekeningen ertoe – hoewel ze op dit punt overwegen een goede manier is om je voor te bereiden op wat een wilde en diepgaande belangrijke rit zou kunnen worden.