Na acht maanden van verschrikkingen in Gaza verliezen de verdedigers van Israël eindelijk het debat over de ware aard van de zionistische staat.
Het Internationaal Gerechtshof onderzoekt een aanklacht van genocide die door Zuid-Afrika tegen het land is ingediend. De aanklager van het Internationaal Strafhof heeft arrestatiebevelen uitgevaardigd voor premier Benjamin Netanyahu en minister van Defensie Yoav Gallant voor misdaden tegen de menselijkheid. De Verenigde Naties zullen naar verluidt Israël opnemen in hun jaarlijkse rapport met een lijst van “partijen die zich bezighouden met schendingen van de rechten van kinderen”.
In de meeste westerse landen zijn er scheuren ontstaan in het bouwwerk van het liberale zionisme en is er een groter bewustzijn van de historische onrechtvaardigheden die de Palestijnen zijn aangedaan. Er is een generatiekloof zichtbaar: jonge progressieve mensen keren zich in ongekende aantallen af van Israël, omdat ze erkennen dat het niet de dappere David van het Midden-Oosten is, maar de wrede Goliath van het historische Palestina.
Hoewel deze ontwikkelingen welkom zijn, zijn het pyrrusoverwinningen.
Gaza ligt in puin. De grootste Palestijnse stad ter wereld is met de grond gelijk gemaakt. Volgens elke norm van menselijk fatsoen is het nu onbewoonbaar en zal het voor onbepaalde tijd worden verhinderd om zinvol te worden herbouwd. De ontheemding van mensen en het verlies van mensenlevens overtreffen de Nakba van 1948. En volgens satellietbeelden die zijn geanalyseerd door Al Jazeera’s Sanad Verification Agency, heeft Israël meer dan een derde van de hele Gazastrook ingenomen, een uitgebreide bufferzone langs de grens gecreëerd en het gebied gesplitst in twee afzonderlijke enclaves, noord en zuid, gescheiden door een 1,5 kilometer brede open plek.
Overal ter wereld is gereageerd met enorme uitbarstingen van woede, hernieuwd activisme, directe acties, sit-ins, protesten en een wereldwijde studentenbeweging die desinvestering uit de zionistische staat eist, naast andere dingen.
Toch is Tel Aviv doorgegaan met het offensief, ongeacht de wereldwijde publieke opinie en de standpunten van internationale aanklagers en juridische experts. Zeer weinig westerse instellingen of universiteiten hebben de banden verbroken met de wapenbedrijven die Israël bevoorraden of zijn overgegaan tot sancties tegen de staat op welke manier dan ook. Westerse regeringen blijven verenigd achter het zionisme, zoals ze deden toen westerse mensenrechtengroepen de afgelopen jaren uiteindelijk concludeerden dat de staat apartheid praktiseerde.
Iedereen in de wereldwijde solidariteitsbeweging voor Palestina weet waarom dit zo is. Vrijwel elke toespraak legt terecht een verband tussen Israël en het westerse imperialistische project in het Midden-Oosten. Steeds weer wijzen mensen erop dat de Verenigde Staten Israël voorziet van bijna al zijn wapens en het verdedigt tegen elke waargenomen bedreiging. Het is zonneklaar dat Israël geen volledig onafhankelijke entiteit is, maar eerder deel uitmaakt van een door de VS geleide imperialistische wereldorde.
Het is ook zo duidelijk als de dag dat Israël waarschijnlijk niet verslagen zal worden zonder de nederlaag van het westerse imperialisme. Maar hoe?
Hamas heeft bewezen dat gewapende strijd beperkt is in wat het kan bereiken. We zijn allang voorbij de jaren 50 en 60, toen guerrilla-opstanden met steun van de bevolking een halve kans op succes hadden tegen zwakke regeringen die geen geavanceerde wapens en getrainde soldaten hadden en die de leiding hadden over onderontwikkelde staatsstructuren en grotendeels pre-industriële economieën.
Het voorbeeld van de Tamil Tijgers van vijftien jaar geleden, net als Gaza vandaag, is een schrijnende herinnering dat we ons in een nieuw gebied van militaire verfijning bevinden dat overweldigend de zittende regimes bevoordeelt. In dit opzicht is Israël inderdaad een speciaal geval: de Joodse bevolking steunt de oorlog overweldigend.
Conventionele oorlog zal ook niet volstaan. Gaza is vernietigd, ondanks dat Hamas geen bedreiging vormt voor de structurele integriteit van de zionistische staat. De Iraanse heersende klasse en Hezbollah in Libanon lijken te begrijpen dat hun eigen landen platgewalst zouden worden als ze serieus tegen Israël zouden optreden, zelfs als ze misschien niet veroverd zouden worden. De serieuzere militaire uitdaging van een van beide zou resulteren in oneindig veel meer vrijheid voor het Israëlische leger, waarschijnlijk samen met de VS, om de hel los te laten en de levens van miljoenen te vernietigen.
En wat dacht je van massale opstanden? Marxisten beweren al lang dat de weg naar Jeruzalem door Cairo loopt. De metafoor suggereert dat de vrijheid van Palestina verbonden is met Arabische revoluties die de dictaturen in de regio omverwerpen, die hun eigen arbeidersklasse onderdrukken en, net als Israël, gesteund worden door het Amerikaanse imperium.
Maar Arabische revoluties op zichzelf zouden onvoldoende kunnen zijn als het westerse imperialisme niet op zijn minst wordt verhinderd om in te grijpen en het verzet te breken, zoals het al meer dan een eeuw in het mondiale zuiden doet. De Arabische Lente werd uiteindelijk beperkt door wrede contrarevoluties die werden gesteund door verschillende imperialistische machten, niet alleen de westerse. Dus een andere revolutionaire golf die beperkt bleef tot het Midden-Oosten zou waarschijnlijk te maken krijgen met serieuze uitdagingen van Washington en elders.
Wat is dan wel mogelijk?
In het grootste deel van het gepraat over anti-imperialisme ontbreekt één ding. Imperialisme, zoals de Russische revolutionaire leider Vladimir Lenin meer dan een eeuw geleden schreef, is niet simpelweg agressie van grote staten tegen onderdrukte mensen — het is “het hoogste stadium van kapitalisme”. Het is het tijdperk waarin wereldmarkten geïntegreerd zijn, maar economische rivaliteit zo geïntensiveerd is dat ze niet binnen die markten kan worden ingedamd. Het is een tijdperk van permanente oorlog.
Toch heeft het imperialisme een duidelijke zwakte. Juist de mensen waarvan het afhankelijk is om te functioneren – arbeiders die de winsten produceren die worden gebruikt om oorlog te voeren – hebben de macht om het hele systeem omver te werpen. Zoals Jasmine Duff opmerkt in de Eerste Wereldoorlog (nummer 256, pagina 18), verlamden revolutionaire arbeiders het kapitalisme om die oorlog te beëindigen en zichzelf te bevrijden van de ketenen van uitbuiting. Dat is nog steeds het model waar activisten in het Westen zich op zouden moeten richten.
Iedereen in de wereldwijde solidariteitsbeweging wil natuurlijk iets tastbaars doen voor Gaza. In het Westen is een belangrijke bijdrage de opbouw van revolutionaire politieke organisaties om de pro-kapitalistische, pro-imperialistische partijen uit te dagen en te vechten voor de omverwerping van het Australische, Amerikaanse en Europese kapitalisme.
De strijd om Gaza is, net als de strijd voor iedereen in het mondiale zuiden, verbonden met de strijd voor de macht van de arbeiders in het mondiale noorden: de strijd om de kapitalistische heersende klassen te vernietigen die over de hele planeet heersen en oorlog voeren tegen de bevolking.
Daarom zijn socialisten zo vastbesloten om hier en nu politieke organisaties op te bouwen. Als onze kant niet sterker is na al het bloedbad en lijden van de afgelopen acht maanden in Palestina, dan zijn we niet in een betere positie om de volgende, onvermijdelijke, ronde van imperialistische barbarij te voorkomen.
Bron: redflag.org.au
