‘Welkom in de hel’ – de barbaarsheid van de Israëlische gevangenissen

Israëlische soldaten omschrijven het uitgebreide netwerk van gevangenissen van de zionistische staat als een “hel”. Daarin worden minstens 9.600 Palestijnen gegijzeld, van wie bijna de helft werd vastgehouden “zonder proces, zonder dat de beschuldigingen tegen hen werden gepresenteerd, en zonder toegang tot het recht om zichzelf te verdedigen”, aldus een rapport dat in augustus door Israël werd gepubliceerd. -gebaseerde mensenrechtenorganisatie B’Tselem.

Welkom in de hel: het Israëlische gevangenissysteem als netwerk van foltering bevat 55 getuigenissen van Palestijnen die sinds 7 oktober zijn vrijgelaten. Ondanks dat ze slechts een fractie vormen van de gevangengenomen bevolking, werpen hun verhalen licht op een wreed apparaat van fysieke en psychologische terreur dat in alle opzichten is ontworpen om het Palestijnse volk te verpletteren.

Sinds 7 oktober functioneert het Israëlische gevangenissysteem onder de “noodtoestand in de gevangenis”. Zelfs de meest fundamentele rechten van gevangenen – zoals het recht om met een advocaat en familie te spreken – zijn weggenomen.

Verslagen over mishandeling door bewakers en mishandeling door honden komen keer op keer terug in het rapport. En het afgelopen jaar zijn ongeveer zestig Palestijnen tijdens hun gevangenschap vermoord. Neem het geval van Arafat Hamdan, een diabetespatiënt die gevangen zit in de Ofer-gevangenis op de Westelijke Jordaanoever. Toen zijn gezondheid snel verslechterde, riepen zijn celgenoten de bewakers om hulp.

“De bewaker zei dat Arafat eten en drinken nodig had, en ik vertelde hem dat we niets hadden om hem te voeden. Hij zei dat we moesten wachten op het ontbijt”, vertelde Muhammad Srur, een 34-jarige vader van twee kinderen uit het dorp Ni’lin op de Westelijke Jordaanoever. Maar bij het ontbijt was Arafat dood.

Het Israëlische martelregime is ontworpen om te degraderen en te vernederen tot een niveau van detail dat zo geavanceerd is dat alleen de wreedste geest dit zou kunnen bedenken.

Twaalf tot veertien gevangenen worden in cellen gepropt die voor zes personen zijn ontworpen. Gevangenen worden gedwongen bedorven voedsel te eten. Eén getuigenis beschrijft dat ze slechts zes sneetjes brood per dag aten. Een ander vertelt hoe ze gedwongen werden beschimmelde yoghurt te eten.

“191 dagen lang heb ik de zon niet gezien”, vertelt Thaer Halahleh.

Bij Sami Khalili, die twintig jaar in de Israëlische gevangenissen heeft doorgebracht, zijn de brieven van zijn overleden moeder in beslag genomen. Olijfolie en kruiden die hij en zijn medegevangenen eerder hadden gebruikt om voor zichzelf te koken, werden vernietigd. Routinematig proberen bewakers de Palestijnen te dwingen de Israëlische vlag te kussen of zionistische liederen te zingen. Weigering, de reactie van velen, wordt beantwoord met hagelbuien van vuisten en knuppels.

“Toen een gedetineerde in de cel naast de onze vroeg om zijn yoghurt te ruilen omdat de houdbaarheidsdatum was verstreken, straften ze alle gevangenen in de cel: ze zetten honden op ze af, sloegen ze met knuppels, sleepten ze naar de badkamer en sloeg ze in elkaar”, vertelde Hisham Saleh. “De volgende dag zag ik nog steeds hun bloed op de vloer.”

Lang vóór de ‘noodtoestand in de gevangenis’ was het gevangenissysteem een ​​pijler van de apartheid geweest. Voordat de genocidecampagne van Israël vorig jaar begon, kwijnden 5.192 Palestijnen weg in het enorme gevangenisnetwerk van het regime. Israël gebruikt een reeks categorieën om Palestijnen gevangen te zetten, zonder zelfs maar de schijn van een eerlijk proces. Administratieve detentie is een van de meest beruchte. Mensenrechtengroep Amnesty International definieert het als:

“Een vorm van detentie waarbij individuen door de staatsautoriteiten worden vastgehouden op basis van geheime veiligheidsredenen die de beklaagde en zijn advocaat niet kunnen beoordelen, waardoor op effectieve wijze een eerlijk proces wordt omzeild dat wordt gegarandeerd voor alle personen die op grond van het internationaal recht van hun vrijheid zijn beroofd.”

Bijna 40 procent van de Palestijnse mannen en 20 procent van de bevolking brengen op enig moment in hun leven tijd door in Israëlische gevangenissen. Er zijn maar weinig gezinnen die onaangetast blijven door het enorme bereik van het systeem. Het uitzitten van een gevangenisstraf is een van de wettelijke grondslagen voor het ontzeggen van arbeidsrechten binnen Israël, wat neerkomt op de facto discriminatie vanwege de ‘misdaad’ Palestijn te zijn.

Welkom in de hel herinnert ons eraan dat apartheid niet simpelweg een overheidsbeleid in Israël is. Het is ingebed in de structuur van de staat. Het gerechtelijk, militair en gevangenisapparaat is gestructureerd om het Palestijnse volk te onderdrukken en te discrimineren. Hun apartheidsfunctie wordt niet alleen door wetgeving bepaald.

Zelfs de meest rudimentaire wettelijke ‘rechten’ voor Palestijnen worden betekenisloos gemaakt door de racistische structuur van het staatsapparaat. Muhammad Srur’s beschrijving van zijn poging, tijdens een rechtszitting, om in beroep te gaan tegen zijn behandeling door bewakers illustreert dit:

“Ik vertelde ook hoe we tijdens overplaatsingen op brute wijze werden aangevallen en mishandeld door de bewakers, maar daar besteedde de rechter geen aandacht aan. Na de zitting, op weg naar de cel, het IPS [Israel Prison Service] mensen namen wraak op mij omdat ik klaagde over hun gedrag. Ze sloegen en schopten mij de hele weg brutaal.”

Onder de extreemrechtse minister van Nationale Veiligheid Itamar Ben Gvir is apartheid een open beleid. Het genocidale regime van premier Benjamin Netanyahu heeft het staatsapparaat toestemming gegeven om elke vorm van geweld te plegen. De “noodtoestand in de gevangenis” heeft de bondgenoten van de extreemrechtse regering in de staatsmachine aangemoedigd en versterkt. Het hoofd van de Negev-gevangenis, brigadegeneraal Yosef Knipes, legde dit uit aan het conservatief-orthodoxe tijdschrift Mishpacha:

“We kunnen categorisch zeggen dat het nieuwe beleid en de toon van de top goed zijn voor ons – de uitvoerende macht. Wanneer ambtenaren op overheidsniveau besluiten steunen en de professionals in het veld de bevoegdheden geven die nodig zijn om de klus goed te klaren, levert dat de gewenste resultaten op.”

Een regeringswisseling zal deze instellingen niet fundamenteel veranderen, niet in de laatste plaats omdat elke belangrijke partij zich achter de apartheid bevindt. Zoals het rapport concludeert: “De invloed van minister Ben Gvir blijft duidelijk, maar zijn beleid had niet kunnen worden uitgevoerd zonder de medewerking van het hele systeem”.

Bevrijding voor Palestina betekent de ontmanteling van het hele apartheidssysteem tussen de Jordaan en de Middellandse Zee.