Wetgevers in Californië willen miljarden investeren in huisvesting – door fondsen voor geestelijke gezondheidszorg af te leiden – Mother Jones

Op 5 maart, De Californiërs zullen over Voorstel 1 stemmen. Als de stemmaatregel wordt aangenomen, zal de staat de ingezamelde gelden voor niet-dwingende geestelijke gezondheidszorg kunnen omleiden naar huisvesting en andere programma’s voor gedragsmatige gezondheidszorg – inclusief onvrijwillige opsluiting.

Via een obligatie zou het voorstel ook ongeveer 6,4 miljard dollar opleveren (over een periode van 30 jaar). voor gedragsgezondheid en huisvesting. Maar bijna evenveel – nog eens 140 miljoen dollar per jaar – zou rechtstreeks uit de staatsbegroting voor geestelijke gezondheidszorg worden gehaald, waardoor dit zou worden omgeleid van gemeenschapsdiensten voor geestelijke gezondheidszorg naar gedragsprogramma’s zoals residentiële behandeling van middelenmisbruik en centra voor kortstondige onvrijwillige psychiatrische opvang. Provincies zouden ook nog een derde van hun MHSA-fondsen moeten besteden aan huisvesting en de kosten van gedwongen behandeling.

Voorstel 1 zou twee wetsvoorstellen aannemen en financieren die met steun van twee partijen door de wetgevende macht van Californië zijn gekomen. In amendementen onmiddellijk vóór de eindstemming in september zijn de wetgevers overgegaan tot stakingstaal die vereist dat alle geestelijke gezondheidszorgvoorzieningen die met het geld worden gecreëerd, vrijwillig en ontgrendeld zijn. Na het ondertekenen van deze wetsvoorstellen zei de gouverneur van Californië, Gavin Newsom, dat de wetgeving “prioriteit zou geven aan het van de straat halen van mensen, uit tenten en in behandeling gaan.” Volgens een recente schatting bedraagt ​​het aantal daklozen in de staat ruim 180.000, een stijging van 12 procent ten opzichte van het jaar daarvoor. Een belangrijke factor die dakloosheid in Californië veroorzaakt, is het gebrek aan betaalbare woningen in de staat.

“Maandenlang”, zegt Clare Cortright, beleidsdirecteur van de belangenorganisatie CalVoices, heeft Newsom erop aangedrongen dat alle behandelfaciliteiten die met Prop 1-fondsen zijn opgezet “op de gemeenschap gebaseerd, vrijwillig, [and] ontgrendeld… totdat hij blauw was in dat verdomde gezicht.’

Hoeveel van het geld precies zal worden besteed aan institutionelering is nog onduidelijk, maar er zou potentieel meer dan 4 miljard dollar kunnen worden gestoken in het bouwen van afgesloten gezondheidszorgvoorzieningen en het plaatsen van Californiërs daarin. Volgens het Legislative Analyst’s Office zou de 30-jarige obligatie de staat op fiscaal gebied ongeveer 310 miljoen dollar per jaar kosten, bovenop de bestaande fondsen voor geestelijke gezondheidszorg die erdoor zouden worden onttrokken.

Veel voorstanders van handicaps in Californië zijn op hun hoede dat Proposition 1 in een patroon valt van toenemende dwangmatige institutionalisering die zich richt op mensen met psychiatrische handicaps en middelenmisbruikstoornissen – zoals de uitbreiding van CARE-rechtbanken (Community Assistance, Recovery, and Empowerment).die mensen dwingen om een ​​behandelplan te volgen onder toezicht van een rechter om juridische stappen of curatorschap te voorkomen. Critici, zoals Human Rights Watch, hebben hun bezorgdheid geuit over het feit dat het programma verdachten dwingt potentieel schadelijke medicijnen te nemen. Een belangrijk onderdeel van de strijd voor de rechten van gehandicapten in de Verenigde Staten is het verzet tegen de institutionalisering geweest – tussen 2012 en 2016 woonde ongeveer 5 procent van de mensen met een beperking in instellingen – en de criminalisering van de aanwezigheid van mensen met een beperking in het openbaar, zoals historische Lelijke wetten.

Bijna 2 miljard dollar van de obligatie zou naar permanente ondersteunende huisvesting kunnen gaan. Ryan Dougherty, hoogleraar medische ethiek aan het Baylor College of Medicine, beschouwt dat niet als inherent slecht: er zijn meer woningen nodig “om de zeer structureel kwetsbare bevolking beter te kunnen bedienen.” Maar, Dougherty. voegt eraan toe dat er problemen ontstaan ​​wanneer “huisvesting gekoppeld wordt aan onvrijwillige behandelingsprogramma’s.” Die aanpak zou kunnen leiden tot dwangbehandeling, in plaats van te voldoen aan een ‘menselijke basisbehoefte’. Volgens sommige pleitbezorgers van handicaps zijn langdurigere, intensievere behandelprogramma’s ook niet per definitie slecht – als er geen sprake is van onvrijwillige behandeling en dwang.

Tijdens een hoorzitting van een commissie in de California Assembly in augustus Ook pleitbezorgers van mensen met een beperking en huisvesting zijn in twijfel getrokken waarom de financiering van de ernstige huisvestingscrisis van de staat zou moeten bezuinigen op fondsen voor de geestelijke gezondheidszorg. IIn 2004 keurden de Californiërs de Mental Health Services Act goed, die jaarlijks 2 tot 3 miljard dollar aan belastinginkomsten inzamelt om provincies te helpen programma’s voor gemeenschapswelzijn te financieren. Volgens het onafhankelijke, op overheidsbeleid gerichte Steinberg Instituut heeft deelname aan door de MHSA gefinancierde programma’s in de jaren die volgden het aantal daklozen en opsluitingen doen afnemen – en een analyse uit 2021 suggereert dat de financiering van de wet ook heeft bijgedragen aan het terugdringen van aan alcoholisme gerelateerde sterfgevallen.

Californië “geeft het voorbeeld voor de rest van het land als het gaat om het ontwerpen en financieren van programma’s voor geestelijke gezondheidszorg”, zegt Dougherty, en zou zich meer zorgen moeten maken over de uitbreiding van onvrijwillige behandelingen. Sommige kiezers vonden de wetgeving ook ongebruikelijk verwarrend: de tekst waarin de stemmaatregel wordt uitgelegd, is met 68 pagina’s de langste in een kiezersgids in Californië sinds minstens 2010. De meer zichtbare ondersteuners zijn de Building and Constructions Trades Council van de staat en de gevangenisbewaker. vereniging; Tegenstanders zijn, naast CalVoices, onder meer de League of Women Voters en Disability Rights California van de staat.

Voorstanders van behoud MHSA-financiering wijst op de directe positieve impact ervan. De ontvangers kunnen zeer uiteenlopend zijn: naast subsidies voor meer typische aanbieders van geestelijke gezondheidszorg ondersteunt het ook peer-driven projecten zoals Oakland’s Zwarte mannen sprekendat gekleurde mannen aanmoedigt om hun ervaringen met geestelijke gezondheid te delen door middel van verhalen.

Eric, een middelbare scholier, werd na een familieconflict doorverwezen naar het Community Youth Center van San Francisco. Via het centrum, dat MHSA-fondsen ontvangt, bezoekt hij nu een op fotografie gebaseerde steungroep, waar hij en anderen met fotografie kunnen oefenen, en andere waar de groep hun werk bespreekt en met elkaar in gesprek gaat over het leven. Eric noemt het “een grote opluchting om een ​​steungroep achter mij te hebben.”

Net als andere staatsinitiatieven is de MHSA niet zonder gebreken: in 2023 bleek uit een op Orange County gerichte case study dat er niet genoeg programma’s waren om mensen te helpen die talen als Farsi en Koreaans spraken.

Maar de financiering ervan, zegt Marcia Miller, docent aan de San Francisco State University en arts in de geestelijke gezondheidszorg, kan de kosten van de zorg helpen dekken, waardoor patiënten zonder verzekering zorgverleners kunnen zien en ondersteuning kunnen krijgen.

Ter vergelijking: als iemand gedwongen wordt tot een opname in een instelling, waarschuwt Miller: “Ze komen er weer uit, worden vrijgelaten en krijgen niet de diensten die ze eigenlijk nodig hebben” – en als bonus kunnen ze daarna de geestelijke gezondheidszorg gaan wantrouwen. .

Dat blijkt uit gegevens de staat heeft gestaag de financiering verhoogd voor residentiële voorzieningen die patiënten soms wekenlang opsluiten, en financiert enkele residentiële behandelcentra in de gemeenschap, die zijn gemodelleerd naar een thuisomgeving en minder restrictief zijn dan psychiatrische afdelingen. Gouverneur Newsom heeft deze nieuwste subsidies “een belangrijk onderdeel genoemd van de manier waarop Californië de aanpak van het helpen van mensen transformeert.”

Cortright beweert dat de miljarden die door Prop 1 worden opgehaald, zouden helpen betalen voor de stijging van de institutionalisering die wordt aangewakkerd door de afleidende CARE-rechtbanken in Californië.

“Ze brengen kosten in rekening voor die persoon die in een behandelcentrum verblijft, en ze kunnen MHSA-fondsen gebruiken”, zegt Cortright. “Daar gaat het geld naartoe.”