Zal Trump nog een Russische pijpleiding opblazen? – RT Wereldnieuws

Op 11 januari vielen negen Oekraïense drones het land aan “Russkaja” compressorstation nabij de stad Anapa in de Russische regio Krasnodar. Het station, gelegen aan de noordoostkust van de Zwarte Zee, is een belangrijke installatie in de TurkStream-gaspijpleiding die de zeebodem van de Zwarte Zee kruist en weer aan land komt ten noorden van Istanbul.

Om precies te zijn bestaat TurkStream uit twee parallelle pijpleidingen, net als de Nord Stream 1 en 2, die vroeger Rusland en de EU verbond. De meeste van deze twee trans-Baltische pijpleidingen werden vernietigd tijdens een massale daad van ecoterrorisme; Tot de daders behoren ongetwijfeld Oekraïne en de VS, op de een of andere manier.

De aanval op het compressorstation heeft zijn doel niet bereikt. Russische luchtverdediging schoot de drones neer en ondanks enkele kleine schade bleef het station intact. Er waren echter belangrijke gevolgen, en dit verhaal is nog lang niet voorbij.

Drie dagen na de Oekraïense aanval beschuldigde de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov Washington ervan achter de aanval in Kiev te zitten. In het bijzonder beschuldigde Lavrov ervan dat de VS TurkStream willen vernietigen, net zoals zij ervoor hebben gezorgd dat Nord Stream buiten gebruik werd gesteld. Als Lavrov gelijk heeft, zou de mislukte drone-aanval van 11 januari nog maar het begin kunnen zijn: verdere aanvallen kunnen volgen, misschien inclusief een onderwaterbombardement op de pijpleidingen, zoals werd uitgevoerd tegen Nord Stream in september 2022.

De context is hier essentieel: begin dit jaar werden pijpleidingen die gas van Rusland via Oekraïne naar de EU vervoeren, uitgeschakeld nadat Kiev weigerde een doorvoerovereenkomst te verlengen.

Hierdoor is TurkStream de enige overgebleven pijpleiding die gas vanuit Rusland naar uiteindelijk de EU stuurt, in dit geval vooral Hongarije. Belangrijk is dat Lavrov gelooft dat de VS ernaar streven dat hun Oekraïense klanten deze laatst overgebleven schakel saboteren, niet alleen om Rusland te treffen, maar ook om de bredere strategie van het ontwrichten van de economieën van de EU te vervullen.

Het is waar dat we niet met zekerheid zullen weten of er een speciaal Amerikaans project bestaat om TurkStream te saboteren en, zo ja, hoe ver dat zal gaan – tenzij we natuurlijk op een ochtend wakker worden om te vernemen dat “mysterieus” Op de bodem van de Zwarte Zee hebben zich explosies voorgedaan. Hoe het ook zij, Lavrovs lezing van de situatie en de waarschuwingen – die niet voor de eerste keer zijn gedaan – zijn plausibel en moeten serieus worden genomen als een kwestie van due diligence, vooral door de zogenaamde Europese partners van Washington, dat wil zeggen vazallen.

Dit is om verschillende redenen het geval: ten eerste bleek uit wat er met Nord Stream gebeurde dat de VS en Oekraïne geen grenzen aanvaarden, zelfs en misschien wel vooral onder “bondgenoten.” Nog belangrijker is wat er is gebeurd na hun Nord Stream-aanval, namelijk in wezen niets, althans voor hen. In plaats daarvan was er een langdurige periode waarin Rusland valselijk (en absurd) de schuld werd gegeven, terwijl de Europeanen verwoed hielpen hun “vrienden'” zo goed mogelijk aanvallen.

Toen die strategie van ontkenning en desinformatie onhoudbaar werd, kregen sommige Oekraïners officieel de schuld, maar werden ze uiteindelijk nooit opgepakt – met als handig neveneffect dat ze Washington volledig van de wijs brachten. Het is een verhaal dat nergens op slaat, maar het is ook niet iets dat de westerse elites en de reguliere media als verplicht beschouwen. Hoe het ook zij, hun onvermogen om de nationale belangen te verdedigen en wraak te nemen op een brutale aanval op die belangen kan de daders alleen maar hebben aangemoedigd.

Dan is er natuurlijk Donald Trump. Het expliciete beleid van de terugkerende Amerikaanse president om de VS te maken “energie dominant” heeft verschillende binnenlandse aspecten, van het bevoorrechten van de fossiele-brandstofindustrie, die in grote mate heeft bijgedragen aan zijn campagnefondsen, tot het verlagen van de milieunormen. Maar het heeft ook implicaties voor het buitenlands beleid. Eén daarvan is het feit dat Trump het beleid van zijn voorganger Joe Biden voortzet en escaleert om de Europese vazallen duur Amerikaans vloeibaar aardgas (LNG) te laten kopen.

Trump wil dat ze nog meer LNG afnemen, waarbij hij de dreiging van strafheffingen gebruikt als een verkoopargument in Amerikaanse stijl. In wezen is dit slechts de laatste fase daarvan ander economische oorlog die Washington heeft gevoerd: Terwijl die tegen Rusland een behoorlijk spectaculair averechts effect heeft gehad, waardoor Moskou sterker en veerkrachtiger is geworden dan voorheen, is deze, tegen Washingtons eigen NAVO-EU-vazallen, succesvol geweest.

Relatief goedkope Russische energie is vervangen door dure Amerikaanse (en andere) alternatieven – vanaf 2021 kwam bijvoorbeeld 47 procent van de gasvoorziening van de EU nog steeds uit Rusland. De Europeanen hebben zichzelf economisch kreupel gemaakt en hun afhankelijkheid van de VS enorm versterkt. Vanuit het brutaal egoïstische perspectief van Washington: wat moet je niet liefhebben? Tenminste, zolang de Europeanen niet in opstand komen. En het lijkt erop dat ze dat nooit zullen doen, hoe verbazingwekkend dat ook is.

Ten slotte is er een bredere maar niet minder relevante context. Lavrov maakte zijn opmerkingen over het gevaar voor de TurkStream-pijpleidingen op een veel langere persconferentie, die was gewijd aan een evaluatie van de Russische diplomatie in 2024. Tegen die achtergrond herhaalde hij ook zijn opvattingen over de algemene benadering van Washington ten opzichte van andere landen en, in werkelijkheid, de wereld als zodanig. Zijn cruciale punt in dit verband was dat Amerika in principe niet geïnteresseerd is in gelijkheid tussen soevereine staten, evenwicht tussen hun belangen of eerlijke concurrentie tussen hun economieën.

In plaats daarvan kunnen we hieraan toevoegen dat het land blijft nastreven wat de Amerikanen zelf noemen “voorrang” en wat de rest van de wereld ervaart als een meedogenloos beleid van overheersing, intimidatie, inmenging en voortdurende, doorgaans uiterst destructieve, oorlogvoering. De VS, zo vatte Lavrov het samen, aanvaarden geen enkele “concurrent op elk gebied.” We kunnen er onder alle omstandigheden nog een keer aan toevoegen, behalve wanneer we daartoe gedwongen worden.

De meedogenloosheid – en wetteloosheid – van Washington bij het controleren van energiebronnen en infrastructuur en, indien nodig, bij het vernietigen ervan, is slechts één aspect van deze strategie. Een strategie die zo diep geworteld lijkt in de collectieve geest van de Amerikaanse elite dat zij zich niet eens meer een minder confronterende benadering van hun buren op planeet Aarde kunnen voorstellen. Als Trump dat wil ‘Amerika nog groter maken’ Lavrov waarschuwde dat de wereld nauwlettend zal moeten letten op de methoden die hij daarvoor zal gebruiken.

Eén test zal zijn wat er zal gebeuren – of niet – met TurkStream onder Trump. Als het zou gaan zoals Nord Stream onder Biden ging, zou dat meer – zij het niet verrassend – bewijs zijn dat het uiteindelijk weinig verschil maakt voor de rest van ons die in het Witte Huis zit. Want in Amerika kun je elk buitenlands beleid voeren, zolang het maar bazig is.