Al meer dan een jaar is een prominent subplot van de komende verkiezingen van 2024 de grote kloof in enthousiasme tussen veel Democratische kiezers aan de ene kant, en partijelites en donoren aan de andere kant, voor de herverkiezingscampagne van president Joe Biden. Toch duidt een golf van recente verhalen erop dat de kloof wellicht iets kleiner wordt.
Dit is niet omdat Democratische kiezers massaal naar Biden zijn gekomen om zich weer kandidaat te stellen. Uit enquêtes blijkt nog steeds dat de kiezers van zijn eigen partij liever iemand anders in zijn plaats hebben, dat een groot deel van hen zijn omgang met de economie niet leuk vindt of denkt dat hij te oud is voor een tweede termijn, en dat kernonderdelen van de De democratische basis die hem vorig jaar over de streep heeft getrokken – Afro-Amerikanen, Latino’s, jongeren – ziet eruit alsof ze volgend jaar niet in dezelfde aantallen zullen verschijnen.
Nee, die kloof in houding wordt kleiner omdat het erop lijkt dat in ieder geval een aantal stemmen van het establishment dichter bij de kiezers komen te staan. Het meest wenkbrauwverhogende voorbeeld is een stuk eerder deze week uit Longtime Washingtonpost columnist David Ignatius, die Biden vriendelijk maar dringend smeekt een stap opzij te doen. Na een lange preambule waarin hij de president predikte, zijn prestaties prees en de lezers verzekerde van zijn bewondering voor de man, geeft Ignatius toe dat hij vindt dat noch hij, noch vice-president Kamala Harris zich kandidaat zouden moeten stellen voor herverkiezing.
“Het zou een verstandige keuze zijn voor het land”, schrijft Ignatius, voordat hij de “twee grote verplichtingen” schetst die Biden zou dragen bij de verkiezingen van 2024, te beginnen met zijn leeftijd. (De andere is Harris zelf, van wie Ignatius terecht opmerkt dat ze “er niet in is geslaagd grip te krijgen in het land, of zelfs binnen haar eigen partij.”)
Er is een reden waarom de column van Ignatius voorpaginanieuws is geworden. Hij is niet alleen, zoals Axios Om het zo te zeggen: een van Bidens ‘favoriete’ columnisten, iemand die de president beter heeft leren kennen dan de meeste anderen dankzij de ruim veertig jaar die ze samen in de oven van Washington hebben doorgebracht. Hij is ook iemand die belangrijke verhalen blijft vertellen over wat de huidige regering denkt en van plan is dankzij zijn toegang tot het Witte Huis van Biden en de hele Amerikaanse regering.
Dat Ignatius dergelijke bedenkingen zou uiten, suggereert dat hij zich óf genoeg zorgen maakt over Bidens capaciteiten, zodat hij bereid is het risico te nemen die relaties in gevaar te brengen – óf, nog drastischer, dat zijn strenge visie breder, zij het stilletjes, wordt gedeeld door de machtsmakelaars van Washington dan we weten. Ik ga verder met de trotse Biden-loyalist Morgen Joe op MSNBC hintte Ignatius als zodanig, waarbij hij als reden voor het schrijven van de column de afgelopen zomer vermeldde: ‘Ik ben nergens in het land geweest, ik heb met geen enkele groep mensen gesproken waar dit probleem. . . is geen middelpunt van het gesprek geweest.”
‘Het zou mij verbazen als jij en [Morning Joe host] Joe [Scarborough] en de mensen met wie je praat, bespreken het niet privé”, voegde Ignatius toe aan cohost Mika Brzezinski. “Overal waar ik kom, merk ik dat het een onderwerp is.”
De column van Ignatius is niet de enige aanwijzing dat dit het geval zou kunnen zijn. Politico’s Jonathan Martin meldde in juli dat vertegenwoordiger Dean Phillips (D-MN) – een centrist die in augustus ‘goed gepositioneerde, goed voorbereide’ Democraten opriep om Biden uit te dagen, terwijl hij een ‘ernstig risico op een nieuw Trump-presidentschap’ voorspelde als de president liep in 2024 – kreeg ‘vragen over zijn bereidheid om Biden uit te dagen’ en was op weg naar New York om ‘democratische donoren te ontmoeten over zo’n race’. Phillips zei later dat hij nooit naar New York was geweest, maar de bijeenkomst via Zoom had geleid, en dat “als ze het mij vragen, ze het aan iedereen vragen – en ik weet trouwens dat ze dat doen.” Hij maakte in dat interview duidelijk dat zijn eenzame publieke interventie ‘slechts een stem gaf aan privégesprekken’.
Daarvoor, afgelopen juni, de New York Times meldde dat “de democratische kringen doordrenkt zijn van onrust over de leeftijd van Biden”, en merkte op dat “onder partijdonoren het allemaal was waar iedereen het over had”, en dat een groep voormalige democratische gekozen functionarissen van Bidens generatie het er tijdens een privédiner over eens was dat “hij te oud was”. weer gaan rennen.” In dat rapport werd expliciet gesteld dat de staf van de president ‘naar wat zij redelijke aanpassingen achten om een ouder wordende president niet fysiek te belasten’, onder meer door het grootste deel van zijn publieke optredens tussen 12.00 en 16.00 uur te plannen – iets wat bijzonder moeilijk zou zijn op een slopende president. herverkiezingscampagne – en door hem in de weekenden niet te storen, waarvan Biden het grootste deel buiten het Witte Huis en in zijn huis en strandterrein in Delaware heeft doorgebracht.
In feite is de proliferatie van dergelijke artikelen in de papieren – waarin Biden’s geheugengerelateerde struikelblokken worden opgemerkt, waarin hij rapporteert dat zijn reisschema is georganiseerd om te passen bij een verminderd energieniveau, en ronduit beweren dat hij ‘over het algemeen een vijf- of vijf-en-een- een president van een halve dag per week” – zijn op zichzelf een aanwijzing dat er onder het liberale establishment een bredere onrust bestaat over de president. Bedenk dat toen Biden gewoon een kandidaat was in de Democratische voorverkiezingen en niet de voorkeur had om te winnen, Democratische functionarissen en experts openlijk commentaar gaven op zijn moeilijkheden, totdat hij de genomineerde werd en dergelijke praatjes werden verbannen.
Alleen al op 11 september waren er drie afzonderlijke artikelen in de Keer waarbij hij de geschiktheid van Biden lichtjes in twijfel trok en nota nam van zijn wisselende optreden op een persconferentie in Vietnam, waar hij onder meer opnieuw liet weten dat zijn staf van tevoren regelde welke verslaggevers hij zou bellen. In april werd de president op een persconferentie betrapt terwijl hij een spiekbriefje vasthield waarin hij hem van tevoren vertelde wat een verslaggever die hij uiteindelijk belde, hem ging vragen.
In het licht van dit alles – maar ook in het licht van de frequente onverklaarbare publieke verdwijningen van Biden tijdens de campagne van 2020 en de vrijwel ongekende pogingen van zijn team om hem de afgelopen drie jaar weg te houden van niet-gescripte interacties met verslaggevers – moeten we niet verbaasd zijn als de De publieke en, blijkbaar, de Democratische elites vragen zich privé af of er iets is dat hen niet wordt verteld over de gang van zaken in het Witte Huis. Maar relevanter is wat het allemaal zegt over de aard van het Amerikaanse politieke proces en, in het bijzonder, de werking van de Democratische Partij.
Het opborrelen van het onrust bij de elite over het feit dat Biden weer kandidaat is, komt op hetzelfde moment dat partijfunctionarissen actie ondernemen om ervoor te zorgen dat hij zonder enige uitdaging de genomineerde zal zijn – door te weigeren debatten te plannen met zijn belangrijkste uitdagers (ook al overtreffen ze de Republikeinse uitdagers die op de lijst verschenen). debatfase vorige maand) tot het herschikken van het primaire schema op een manier die specifiek voor Biden voordelig is, maar onzinnig en potentieel schadelijk voor het succes van de partij op de lange termijn. Dit is ook groter dan Biden. De duidelijk zieke en ongeschikte Dianne Feinstein – die aan zo’n vergevorderde dementie lijdt dat ze collega’s niet meer herkent en door haar stafleden op de Senaatsvloer moet worden verteld hoe ze moeten stemmen – is momenteel een zittende senator, alleen dankzij een truc van voormalige Huisspreker Nancy Pelosi zal proberen haar eigen favoriete opvolger in haar plaats te installeren.
Het scepticisme van het partij-establishment ten opzichte van de democratie kwam, passend, volledig tot uiting in dat van Ignatius Morgen Joe interview. Toen Brzezinski vroeg wie anders dan Biden de Verenigde Staten ‘weer op het goede spoor kon zetten om leiding te geven op het wereldtoneel’ zoals Biden dat had gedaan, moest Ignatius de gastheren eraan herinneren dat ‘het ding aan het democratische proces is dat het antwoorden oplevert op vragen als Dat.”
“Ik heb niet het vertrouwen dat David Ignatius heeft in het nominatieproces, omdat het nominatieproces feitelijk is wat ons Donald Trump heeft gebracht, en ons weer Donald Trump zal brengen”, antwoordde Claire McCaskill, zelf een voormalige gekozen functionaris die nu levert commentaar op het netwerk. “Dus het is gebrekkig.”
Dit is per slot van rekening een partij die gedwongen moest worden een buitensporige regel in haar benoemingsproces op te geven, waardoor partijelites de wil van kiezers in de voorverkiezingen konden omverwerpen, en die in 2016 aantoonbaar achter de schermen haar duim op de weegschaal legde om de kandidaat te krijgen die hij wilde (een nominatieproces dat overigens resulteerde in een rampzalig verkiezingsverlies).
Wat maakt het niemand-maar-Joe-standpunt van het establishment zo? nog absurder is dat de Democratische Partij voor het eerst sinds lange tijd over een aantal echt talentvolle gekozen functionarissen beschikt die in de plaats van Biden zouden kunnen treden. Daartoe behoren de gouverneur van Michigan, Gretchen Whitmer (die de wet op het recht op werk van haar staat introk, de vakbondsrechten voor leraren herstelde en andere progressieve hervormingen doorvoerde), de gouverneur van Illinois, JB Pritzker (die, ondanks dat hij miljardair was, zijn eigen recht op werk instelde) een werkverbod, een minimumloon van $15, legalisatie van recreatieve marihuana en een Green New Deal op staatsniveau, onder andere) en de gouverneur van Minnesota, Tim Walz (die onlangs wetsmaatregelen ondertekende, variërend van het herstellen van het stemrecht voor misdadigers en over de hele staat betaalde gezinnen en medisch verlof tot $1 miljard voor betaalbare huisvesting en een minimumloon voor Uber- en Lyft-chauffeurs).
Dus waarom zitten de Democraten dan vast aan een kandidaat waar de kiezers en, in toenemende mate, de partijelites zelf niet blij mee zijn? Een deel daarvan zijn de ondemocratische manoeuvres achter de schermen van Bidens loyalisten die we al hebben besproken. Maar een deel ervan is ook de onofficiële omerta die de Democraten en hun media-armen hebben geplaatst bij het bekritiseren, laat staan uitdagen van Biden, meestal door middel van hardhandige beschuldigingen dat hij Trump of een aantal kwaadaardige krachten achter hem heeft geholpen, en de dreiging om zich te keren. in een andere Ralph Nader mocht de zittende president uiteindelijk verliezen. Alles bij elkaar genomen is het een aanfluiting van het ‘Democratische’ in de naam van de partij, vooral omdat de leiders van de partij zich voordoen als moedige verdedigers van de Amerikaanse democratie.
Misschien zal dit allemaal veranderen als de peilingen van Biden de verkeerde kant op blijven gaan. Maar de partij heeft misschien wel een monster gecreëerd dat zij niet kan beheersen.
Bron: jacobin.com
