Zo min mogelijk in het Eurosysteem – BitcoinBlog.de – de blog voor Bitcoin en andere virtuele valuta

Vroeger werd gezegd dat je alleen in Bitcoin moet investeren wat je bereid bent te verliezen. Tegenwoordig is het tegenovergestelde waar: u moet alleen kapitaal in het Eurosysteem laten waar u zonder kunt.

Veel banken vragen hun klanten nu een quiz te doen voordat ze mogen beleggen in aandelen en andere waardepapieren.

Dit is vereist door de richtlijn ESMA35-43-2938 van de Europese Autoriteit voor effecten en markten. Als banken hun klanten de mogelijkheid bieden om zonder voorafgaand advies aandelen, obligaties, ETF’s of opties te kopen, zijn ze verplicht om te controleren of de klanten voldoende over het product weten.

De DKB stelt haar klanten bijvoorbeeld vragen over elf productgroepen. Eén van de meest risicovolle beleggingen is echter niet meegenomen: de euro. Omdat het belangrijk is om de risico’s te begrijpen, hebben wij een aantal suggesties gedaan:

Dit klinkt misschien grappig, maar het is zeer ernstig.

In het beste geval een investering voor nichedoeleinden

Vroeger werd gezegd dat je alleen het geld in Bitcoin moet investeren dat je bereid bent te verliezen. Vandaag zou ik zeggen dat je alleen kapitaal in het eurosysteem moet laten waar je zonder kunt.

Of zoals Michael Saylor zei: “Koop alleen Bitcoin met het geld dat je niet kunt missen.”

Nuchter bekeken is de euro een bezit dat hoge risico’s combineert met slechte prestaties, maar weinig voordelen biedt. Elke financieel planner met een gezond verstand ziet de euro als een last in de portefeuille die misschien een doel heeft als een ‘investering voor een speciaal doel’, maar waar je zo min mogelijk van wilt behouden.

Maar het “Eurosysteem” gaat verder dan de euro. Het betekent ook financiële producten zoals daggeld, geldmarktrekeningen of obligaties die in euro luiden en vaste bedragen in euro uitbetalen. In bredere zin betekent het ook aandelen die afhankelijk zijn van de euro en, nog breder, alle activa die worden aangehouden door een financiële dienstverlener uit de eurozone.

In het dagelijks leven helpt het om euro’s op een bankrekening te hebben staan, en het kan zinvol zijn om een ​​deel van de portefeuille te synchroniseren met de eurowaarde. Maar hoe minder, hoe beter.

Nergens kan een mens zo menselijk zijn

Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd. Ik houd absoluut van Europa en de EU. Er bestaat geen vergelijkbare confederatie van staten.

Geen enkel continent heeft meer reden om trots te zijn op zijn manier van leven. Wij Europeanen leven langer, maar werken minder dan de rest van de wereld; We hebben meer vakantie, maar gaan eerder met pensioen. We leven in mooiere steden die ook veiliger en schoner zijn; we eten het betere voedsel en ademen de schonere lucht in. Nergens zijn de normen voor de persvrijheid en de vrijheid van meningsuiting zo hoog, en nergens zijn de socialezekerheidsstelsels zo goed.

Nergens anders hebben mensen zoveel kansen om echt mens te zijn. Europa heeft ervoor gekozen om collectieve doelen zoals economische groei of militaire macht niet te maximaliseren, om individuen niet op te offeren voor de trofeeën van het collectief, maar om het welzijn van het individu boven alles te stellen. Dit maakt de EU, op onironische wijze, tot het mooiste politieke project aller tijden.

Maar zoals alle beslissingen heeft ook deze een prijs.

Dood door regelgeving

Er schuilt een zekere wijsheid in de houders van politieke macht die zich bezighouden met regelgevende details over elk aspect van het leven, tot en met de elektrische geleidbaarheid van honing. Ze hebben dus geen tijd om oorlogen te beginnen.

Maar de prijs is overregulering, en de schade die deze aan ons ecosysteem veroorzaakt is duidelijk. De Europese crypto-industrie gedijt overal waar noch de elektriciteitsprijzen, noch de regelgeving dit in de weg staan. Als Europeanen dat mogen, zullen ze tot de beste ter wereld behoren.

Maar zodra regelgeving een rol gaat spelen, wordt de locatie niet alleen zwak, maar houdt deze feitelijk op te bestaan. Geen van de grote – zelfs niet de middelgrote – beurzen is in de EU gevestigd. Mijnbouw is volkomen irrelevant, er zijn geen gedecentraliseerde uitwisselingen of stablecoins die het vermelden waard zijn.

MiCA, het belangrijkste regelgevingskader van de EU, is slechts een aanvulling op dit duidelijke kader. De EU heeft misschien wel het beste regelgevende droomconcert ter wereld gecomponeerd, maar ze beschikt niet langer over een orkest om het uit te voeren. Er is geen hefboom meer waarmee regulering kan werken.

Zelfs als u de doelstellingen van regelgeving deelt – vooral dan! – het resultaat is een catastrofe. De tragedie die we al kennen van creditcards, online betalingen, zoekopdrachten op internet en sociale netwerken herhaalt zich – en niemand onderneemt actie om dit tegen te gaan.

Misschien is dit wel het meest zorgwekkend: de instellingen van de EU en haar leden missen het vermogen om zichzelf te corrigeren en zich aan te passen aan de realiteit.

Een lijst met verschrikkingen

Laten we eens kijken naar enkele voorbeelden van wat het cryptobeleid in de EU de afgelopen jaren heeft bereikt:

• Nu MiCA van kracht wordt, vormen toezichthouders in elke staat hun eigen afdelingen om stablecoin-aanbieders te reguleren die niet eens bestaan.
• Omdat er in de EU geen internationaal relevante beurzen meer zijn, handelen consumenten vaak op beurzen in derde landen. Dit minimaliseert elke juridische, politie- en regelgevende toegang.
• Economen van de ECB beoordelen Bitcoin al jaren verkeerd en verkeerd, maar blijven de hoogste monetaire instelling van Europa adviseren
• De ECB denkt al lang na over een digitale euro. Nu plant het dit op zijn vroegst voor 2029. Het is duidelijk dat dit veel te laat is – en dat de digitale euro, zoals gepland, ver beneden wat crypto vandaag de dag al doet, zal blijven.
• De publieke omroepen zullen in 2024 consumentenbescherming blijven aanhalen bij hun berichtgeving over Bitcoin, ook al is dat in het verleden altijd verkeerd geweest.
• Ten slotte verkoopt de procureur-generaal in Saksen haastig de Bitcoin-reserve die het land onverwachts cadeau had gekregen.

Dit zijn slechts enkele voorbeelden. De gemene deler is dat het resultaat negatief is, maar dat niemand verantwoordelijk is en dat er zelfs geen serieuze kritiek wordt geuit.

Is het politiek-bestuurlijke systeem in de EU in staat zichzelf te corrigeren? Is zij in staat het handelen van instellingen te meten op basis van de resultaten? Kan zij verantwoordelijkheid en ontslag eisen van haar personeel? Of zit hier teveel mentale wreedheid in?

Je kent het antwoord op deze vragen – en je weet waar dit naartoe gaat.

Europa met de broek naar beneden

De EU zal geen toplocatie zijn voor crypto. Niet eens een middelmatige. De kans is al verloren gegaan.

Maar het is niet alleen de crypto-industrie die lijdt. De EU-economie groeide in 2024 met 0,8 procent, minder dan in vrijwel alle westerse landen, met uitzondering van Japan. De EU-landen met de laagste groei, waaronder Duitsland, staan ​​onderaan de mondiale ranglijst.

Als je nu bedenkt dat er een oorlog woedt in het Oosten, dat desinformatie democratieën vernietigt, dat Trump tarieven tegen Europa plant, dat China blijft stijgen, dat we op weg zijn naar een demografische crisis, dat we nog steeds voor een aantal lastige uitdagingen staan ​​op het gebied van de klimaatverandering of het voorkomen ervan en en en – dan moet je een zeer sterke optimist zijn om te hopen dat de Europese instellingen, die het blijkbaar moeilijk vinden om conclusies te trekken uit het contact met de werkelijkheid, ons prachtige continent door deze uitdagingen heen zullen loodsen zonder dat het wordt beschadigd.

Ten slotte dreigt er, als het om crypto gaat, een scenario dat een enorme klap voor het Eurosysteem zou kunnen betekenen. Donald Trump – of zijn adviseurs – hebben begrepen hoe ze crypto voor zichzelf kunnen gebruiken: via een strategische Bitcoin-reserve, via gedecentraliseerde financiën en stablecoins, en via mijnbouw. De VS zullen een paar versnellingen hoger schakelen, terwijl de EU MiCA op de rem zet. Deze ontkoppeling kan niet goed verlopen.

Een niet onrealistisch scenario is dat de dollar als stablecoin Dollar 2.0 wordt: draaiend op vele blockchains, binnen enkele seconden de wereld rond bewegend, compatibel met slimme contracten en DeFi, uitgegeven door kopers van Amerikaanse staatsobligaties en ondersteund door Bitcoins. Iedereen die ooit dollartokens in een Web3-portemonnee heeft gebruikt, weet hoe krachtig deze technische upgrade van geld is. Het is alsof je een auto vergelijkt met een koets, of een smartphone met een fax.

In dat geval zou Europa met de broek naar beneden blijven zitten. MiCa verhindert niet alleen dat er in de EU een relevante stablecoin ontstaat: het bedreigt ook het vermogen van lokale financiële instellingen om te interageren met mondiaal relevante stablecoins – zoals Tether-dollars.

Als niemand tegenmaatregelen neemt, zou de EU zichzelf kunnen uitsluiten van actieve toegang tot het nieuwe financiële systeem. De anderen zullen smartphones en auto’s gebruiken, wij zullen rijtuigen en faxmachines blijven gebruiken totdat de ECB uiteindelijk een digitale euro uitbrengt.

Vroeg of laat zal de markt de EU en de ECB ontkrachten. Burgers zullen geld gebruiken dat in het buitenland is geslagen, de EU zal haar monetaire soevereiniteit verliezen.

Wraak onder het mom van gerechtigheid

Dit extreme scenario is verschrikkelijk. Daarin zal de euro instorten omdat een sterkere dollar uitbreidt, en er zal een bank zijn die wordt gerund door de EU-banken omdat ze niet mogen aansluiten op de belangrijke Web3-infrastructuur. De burgers zullen verschrikkelijke verliezen lijden en de EU zal institutioneel instorten.

Maar hopelijk hoeft en zal het niet zo ver komen. Er zijn talloze niveaus van wreedheid tussen de status quo en de ineenstorting. In geen van deze gevallen doet de euro het goed.

De rendementen van op euro’s gebaseerde spaarproducten, zoals dagelijkse geldrekeningen, liggen al ruim onder de inflatie. Zelfs als men met enig optimisme vooruitkijkt, is het waarschijnlijk of zelfs onvermijdelijk dat deze verhouding zal blijven verslechteren.

Als de euro vervolgens in waarde daalt, hetzij vanwege het rentebeleid van de ECB, hetzij omdat er geen Bitcoin-reserve is, zal elk in euro luidend financieel product aanzienlijke verliezen lijden.

Maar tot die tijd kunt u uw activa bewaren in goudcertificaten, ETF’s, aandelen of vreemde valuta, toch?

Als het Eurosysteem krimpt, kan dit ook in gevaar komen. Omdat krimpende ecosystemen de neiging hebben zichzelf intern te kannibaliseren; Degenen die de kar tegen de muur hebben gereden, zoeken zondebokken op wie ze wraak kunnen nemen in naam van degenen die verloren hebben en onder het voorwendsel van gerechtigheid op degenen die niet zijn teruggedeinsd, maar hun rijkdom hebben behouden of zelfs hebben vergroot.

De eerste tekenen hiervan zijn al zichtbaar: er zijn ECB-adviseurs die eindelijk erkennen dat Bitcoin zou kunnen winnen, maar pleiten voor een beleid dat Bitcoin nog meer bestrijdt; Frankrijk, Denemarken, Noorwegen en Italië beginnen al toenemende vermogensbelastingen op cryptocurrencies en ongerealiseerde winsten op te leggen. Als cryptovaluta niet waren voorkomen, zouden beurzen en mijnwerkers vele malen meer belastinginkomsten innen. Maar Bitcoin werd verkeerd ingeschat, en dat wordt nu nog meer reden om wraak te nemen.

Hoe zal het zijn als de economie daadwerkelijk krimpt? Wat als de krimp de sociale vrede in gevaar brengt? Als mensen met een gat in hun maag en een gebalde vuist in hun zak door verlaten binnensteden sjokken? Hoe verleidelijk is het dan om degenen die hun rijkdom hebben ontvangen te onteigenen, al was het maar om de behoefte aan wraak te bevredigen en tegelijkertijd de aandacht af te leiden van de eigen mislukkingen?

Alle activa die in handen zijn van een financiële instelling in de EU – en dat geldt ook voor Bitcoin op beurzen – kunnen indien nodig worden bevroren. Legitimatie door het rechtssysteem kan dan later komen. De rechtsstaat wordt technisch ondermijnd.

Het buiten het Eurosysteem houden van uw activa beschermt u niet tegen onteigening. Geen enkele vorm van zelfgevangenis kan je redden als mannen met wapens bij je aankloppen. Maar het maakt het moeilijker en herstelt de constitutionele orde: eerst komt de wet, dan de onteigening. Zelf uw vermogen veiligstellen betekent dat u ze beschermt tegen willekeur.