Na een gedenkwaardig jaar van strijd op de werkvloer, rs21-leraren bespreek de noodzaak van een voortdurende organisatie tussen scholen en stel een open bijeenkomst voor om discussies over de ontwikkeling ervan op gang te brengen.
In juli stemden de NEU-leden voor het aanvaarden van het loonaanbod van de regering van 6,5 procent, waarmee een einde kwam aan de stakingsactie over loon en financiering. Hoewel 86 procent van de leden die de deal accepteerden een sterke meerderheid was, adviseerde de betaalde en lekenbureaucratie van onze vakbond een ‘aanvaard’-stem, opzettelijk dubbelzinnige verklaringen over de mogelijke ‘neem het of laat het’-karakter van het aanbod en hield het overleg op een vast tijdstip. het einde van het academisch jaar waren belangrijke factoren.
Als werknemers moeten we echter nadenken over onze kracht. Ons gebrek aan een gevestigde ‘basisorganisatie’ binnen onze vakbond blijft ons vermogen beperken om onafhankelijk op te treden ten opzichte van onze vakbondsbureaucratie.
De aankondiging van vorige maand dat de regering de schoolfinanciering voor 2023/2024 ‘verkeerd heeft ingeschat’ brengt de schoolfinanciering op de voorgrond en vergroot het vooruitzicht en de noodzaak van stakingsacties volgend jaar. Het benadrukt ook de zwakke argumenten van de vakbondsbureaucratie bij het bepleiten van gedeeltelijke concessies in ruil voor het weggooien van ons stakingsmandaat. Ons doel is niet een stakingsactie om de stakingsstemmingen te winnen, maar een herstel van de lonen op lange termijn en het overnemen van de controle over onze werkplekken en ons onderwijssysteem.
Wat wordt er bedoeld met een ‘basisorganisatie’? Naar welke voorbeelden kunnen we kijken? Wat zijn onze volgende stappen?
Militante minderheidsstrategie
Ongeveer 25.541 leden stemden voor het afwijzen van het loonaanbod van de regering, wat verder gaat dan het conservatisme van de vakbondsbureaucratie. Dit is een solide basis voor de strategie van een militante minderheid. Dit is waar de politiek meest geavanceerde lagen van een vakbond (op het gebied van tactiek, strategie en organisatie) samen praten, debatteren en handelen. Waar het inspirerende leiderschap van een minderheid op haar beurt de meerderheid van de werkenden naar buiten radicaliseert.
In de VS hebben hervormingsgroepen zoals CORE in de Chicago Teachers Union dit soort strategie gevolgd. Meestal komt, net als bij ons recente dispuut, de vonk voor een dergelijke beweging voort uit een provocatie door vakbondsleiders. Om te kunnen groeien moeten deze bewegingen echter een eigen strategische agenda ontwikkelen. In Chicago veranderde CORE het verhaal en won een basis die zich verzette tegen de sluiting van scholen en het politiseren van de bezuinigingskwestie – in een stad waar de sluitingen gericht waren op de armste zwarte en Latinx-gemeenschappen. Onze militante minderheid moet de kwesties identificeren waar onze leiders niet omheen kunnen of willen vechten.
Waarom is dit nodig?
Momenteel zijn onze sterkste werkplekorganisatoren verspreid over duizenden werkplekken, vestigingen en districten. Wat nodig is, is een door de achterban opgebouwd en geleid organisatorisch voertuig dat in staat is de meest militante lagen van de vakbond te verbinden en te politiseren; om de stakingsactie van dit jaar te verbinden met een jaarlijkse strijd voor loonherstel en het disfunctioneren van het kapitalistische onderwijssysteem; om de aard van de vakbondsbureaucratie te verklaren, waarvan het aanbevelen van beloningen onder de inflatie eerder te danken is aan materiële belangen dan aan morele standvastigheid en een ruimte voor radicale socialistische politieke vorming.
Een basisorganisatie zou de activiteit in onze vakbondsafdelingen en districten verdiepen, waardoor vaak stervende lokale structuren nieuw leven worden ingeblazen – waar districtsvergaderingen zijn samengesteld uit afgevaardigden van de werkplek die de organisatorische prioriteiten in een geografische regio dicteren.
En hoe zit het met de bestaande ‘linkse facties’? Helaas toont het onvermogen van NEU Links om de uitvoerende meerderheid te bundelen rond een duurzaam plan voor loonherstel aan dat dit eenvoudigweg een intern electoraal vehikel is en geen kern kan zijn voor de organisatie van de achterban. Voor alle duidelijkheid: leiderschapsposities zijn belangrijk, maar dit dispuut heeft aangetoond dat onze uitvoerende macht niet ondergeschikt is aan de macht van de achterban. Ons gebrek aan kracht heeft geresulteerd in een paternalistische relatie waarin onze gekozen uitvoerende functionarissen zichzelf beschouwen als gezalfde experts over een lidmaatschap dat ten onrechte wordt gekarakteriseerd als onthecht, apolitiek en niet bereid om te vechten.
De Socialist Teachers Alliance, een belangrijk onderdeel van NEU Links, is een stervende organisatie met weinig aanwezigheid op de werkvloer. Bovendien plaatst haar ‘genderkritische’ houding ten aanzien van transbevrijding zichzelf aan de verkeerde kant van de geschiedenis en blijft zij de overgrote meerderheid van de gewone werknemers vervreemden, vooral op onze jaarlijkse conferenties.
Helaas hebben sommige leden van de nationale uitvoerende macht al tientallen jaren geen klaslokaal meer gezien, en dit verbreken van de organische band met de werkvloer resulteert in een inherent conservatisme dat gedeeld wordt met vakbondsfunctionarissen. Deze analyse werd bewezen toen NEU-links de krachten niet kon bundelen met gewone werknemers en een volledig gefinancierde loonsverhoging voor onderwijzers kon eisen.
Een gewone organisatie zou met en via de bestaande linkse facties moeten werken. Hoewel onze scholen letterlijk afbrokkelen, kunnen we niet eeuwig wachten en moeten we het initiatief nemen. Er moet veel aandacht worden besteed aan de samenstelling, de democratische structuren en het vermogen voor evenementen om naar buiten gericht te zijn, gebaseerd op de werkplek, trots politiek te zijn en ondubbelzinnig toegewijd aan trans-bevrijding.
Docenten zeggen nee
‘Onderwijzers zeggen nee’ werd snel gevormd als reactie op het loonaanbod van de regering op 13 juli 2023. De gezamenlijke verklaring, ondertekend door de gezamenlijke secretarissen van de NEU (en de gekozen secretaris-generaal) betekende duidelijk een ommekeer in de bureaucratie, weg van onze democratische vraag naar een volledig gefinancierde inflatie plus loonsverhoging. Er heerste terecht woede onder degenen die hard hadden gewerkt om stakingen voor dit doel uit te voeren. Geïnspireerd door de succesvolle campagne ‘NHS Workers Say No!’ onderwijzers en schoolorganisatoren in heel Engeland organiseerden zich om dat voorbeeld te volgen.
Aanvankelijk begonnen als een WhatsApp-chat, breidde EdSayNo zich geleidelijk uit tot organisatiemogelijkheden in de echte wereld, door campagnemateriaal en briefings te produceren om activisten ter plaatse te bewapenen. Het was in staat om in slechts een paar dagen een bijeenkomst van meer dan 1.000 activisten te organiseren. Eén maatstaf voor het succes ervan is de vijandigheid waarmee de lekenbureaucratie haar campagnes begroette.
Terwijl we de stemming over het bod van 6,5 procent verloren, is EdSayNo een netwerk met echt potentieel. In korte tijd groeide dit netwerk, kreeg het aanmeldingen van lokale coördinatoren en bracht het de meest militante lagen van de vakbond samen. Het is echter van cruciaal belang dat dit zichzelf consolideert in een organisatievorm – hoe dat eruit ziet moet onderwerp zijn van democratische discussie. Een stuurgroep van vertegenwoordigers van de werkplek in elke geografische regio zou echter een nuttig begin zijn.
EdSayNo kan en moet een instrument zijn om zowel het organisatieniveau op scholen als de onafhankelijkheid van de achterban te verhogen. Hoewel de NEU-uitvoerende macht bijvoorbeeld heeft laten zien bereid te zijn een meerjarige campagne te leiden om loonherstel op scholen te bewerkstelligen, bewijst het verkwisten van het stembiljet in de zomer en zijn weigering om te profiteren van de bezuinigingen in september dat we behoefte hebben aan onafhankelijke organisatie. Vertegenwoordigers en activisten zouden bijeenkomsten in schoolgroepen moeten organiseren om te bespreken hoe loonherstel eruit zou kunnen zien, wat een door de vakbonden geleid tijdschema voor onderhandelingen zou moeten zijn en om de weg te bereiden voor een duurzame campagne – zonder dit zal de uitvoerende macht geen druk van onderaf blijven voelen en zal reactieve beslissingen nemen bij een enkele gelegenheid. EdSayNo zou het voortouw moeten nemen bij een meerjarige strategie voor loonherstel.
We moeten er ook voor zorgen dat EdSayNo-activisten voorop lopen bij het uitbrengen van stemmen in hun districten bij de komende indicatieve stemming over de beloning van leraren, en blijven aandringen op de inzet van ondersteunend personeel.
Wat nu
Er moet een basisorganisatie worden opgebouwd door de sterkste organisatoren van de werkplek binnen de vakbond.
Er kan niet van worden uitgegaan dat nationale stakingsacties op organische wijze de organisatie van de vakbonden op organische wijze ontwikkelen – de stakingsgolf, met name geschillen in de post- en gezondheidszorgsector, bewijst de valkuilen van het vertrouwen in de vakbondsbureaucratie en het organiserende potentieel van spontaniteit. We weten dat grote Zoom-vergaderingen en WhatsApp-groepen – ook al zijn er tekenen van een betrokken lidmaatschap – geen vervanging zijn voor echte organisatie. Zonder een organisatie die samen vooruit kan gaan, macht kan opbouwen op de werkvloer en het industriële en politieke leiderschap van onze vakbond over kan nemen, zullen we voortdurend een reactieve inhaalslag maken op de wendingen van de bureaucratie.
Als u geïnteresseerd bent in het bespreken en ontwikkelen van een praktische basisstrategie op scholen, kunt u zich hier aanmelden voor onze open bijeenkomst. Deze bijeenkomst, georganiseerd door rs21, zal tot doel hebben te bespreken hoe we een bredere groep van gelijksoortige activisten kunnen gaan samenbrengen rond een achterbanstrategie.
Bron: www.rs21.org.uk
