Ik heb een droom. Ik heb een nachtmerrie.
De droom is dat werkende mensen een carrière vinden met een goed loon, goede arbeidsvoorwaarden en een platform om klachten met hun werkgevers te bespreken. Met andere woorden: ik droom dat iedereen krijgt wat ik kreeg in de ruim twintig jaar dat ik bij een vakbond in de olie-industrie werkte.
De nachtmerrie is dat mensen die een baan hadden met goede lonen en macht op de werkvloer, deze winsten zien eroderen terwijl de olie-industrie het voorbeeld volgt van de staal-, auto- en kolenmijnen om fabrieken te sluiten en werknemers te ontslaan. Het is een nachtmerrie die is geworteld in het getuige zijn van de wreedheden die onze broers en zussen in deze industrieën hebben ondergaan – die allemaal goedbetaalde banen hadden met voordelen en het apparaat om grieven te verwerken toen hun banen verdwenen.
Arbeiders, hun families en hun gemeenschappen werden vernietigd toen de fabrieken en kolenmijnen werden gesloten, met gevolgen die tot op de dag van vandaag voortduren. Zonder de inbreng van de werknemers vrees ik dat gemeenschappen die afhankelijk zijn van de fossiele-brandstofindustrie een soortgelijk lot te wachten staan.
Deze nachtmerrie wordt werkelijkheid nu raffinaderijen in Wyoming, Texas, Louisiana, Californië en New Mexico zijn gesloten of aanstaande sluitingen hebben aangekondigd. Sommige faciliteiten doen het milieubewuste en stappen over op hernieuwbare brandstoffen. Hoe lovenswaardig deze transitie ook is, voor deze processen is een veel kleiner personeelsbestand nodig. Voor veel oliearbeiders is de keuze om te blijven werken – de uitstoot is verdoemd – of om de planeet te redden en te verhongeren.
United Steelworkers (USW) Local 675 – een lokale organisatie in Zuid-Californië met vierduizend leden, waarvan ik de tweede vice-president ben – helpt een andere koers uit te stippelen, een koers waarin ons basislidmaatschap een rechtvaardige transitie omarmt en waarin we de dringende stappen ondernemen die nodig zijn om zowel werknemers als de planeet te beschermen. Samen met andere inwoners van de USW in Californië vechten we om ervoor te zorgen dat de droom – en niet de nachtmerrie – de toekomst is voor werknemers op het gebied van fossiele brandstoffen terwijl we overstappen op hernieuwbare energie.
Het verhaal van Local 675 is sterk verbonden met zijn geschiedenis als lokaal onder de voormalige Oil, Chemical, and Atomic Workers Union (OCAW). De term ‘rechtvaardige transitie’ werd bedacht door OCAW-lid en leider Tony Mazzocchi, die de schadelijke omstandigheden zag waaronder zijn leden in atoomcentrales werkten. (Eén van die leden was de chemisch technicus en klokkenluider Karen Silkwood, die in 1974 omkwam bij een auto-ongeluk toen ze op weg was om documenten af te leveren bij de New York Times.)
Mazzocchi voorzag een weg voorwaarts – een rechtvaardige transitie – waar werknemers veiliger werk konden vinden tegen dezelfde hoge lonen en goede arbeidsvoorwaarden. Mazzocchi’s visie op een rechtvaardige transitie kwam voort uit zijn bredere politieke werk. Hij hielp bij het oprichten van Labour Party Advocates (met als doel een Labour Party in dit land te vormen), en hij was een groot voorstander van de New Majority Party, de voorloper van de huidige Working Families Party.
We doen ons best om in de voetsporen van Mazzocchi te treden door onze lokale bevolking voor te bereiden op de noodzakelijke transitie naar een regeneratieve economie. Als je de fossiele brandstoffenbedrijven mag geloven, zal de olieproductie de komende jaren stabiel blijven. Dat kan wel of niet het geval zijn, dus het is onze taak – onze verantwoordelijkheid – om onze leden voor te bereiden op de toekomst en te vechten om ervoor te zorgen dat hun belangen in de transitie vertegenwoordigd worden.
De eerste stap is om onze leden en leiders de toekomst van de oliesector te laten begrijpen. De oliemaatschappijen houden gemeentehuizen en informatiebijeenkomsten met arbeiders waarin ze grafieken en grafieken laten zien die voorspellen dat de vraag naar olie sterk zal blijven. Maar als de arbeiders aandringen op specifieke details, hebben de leidinggevenden geen goed antwoord.
In een gemeentehuis hing bijvoorbeeld een vertegenwoordiger van een multinationale oliemaatschappij die in Zuid-Californië actief is, een grafiek op die de verwachte mondiale vraag naar fossiele brandstoffen laat zien. Toen een van onze leden vroeg hoe de vraag naar Californië eruitzag, hadden ze geen antwoord.
We hebben onze eigen heldere presentatie ontwikkeld, een presentatie die de noodzaak van een transitie benadrukt en onze leiders en leden de kans geeft om de trends te bespreken. Maar alleen al het feit dat de bazen deze bijeenkomsten houden, is een leerschool voor de arbeiders geweest. Als het bedrijf genoeg om de toekomst van de olie geeft om de werknemers te onderwijzen, dan zijn ze duidelijk bezorgd.
Ten tweede moeten we vechten voor overheidsfinanciering om werknemers in de fossiele brandstoffen te ondersteunen die tijdens de transitie hun baan verliezen. De stads- en provinciale overheden van Los Angeles hebben een taakgroep voor een rechtvaardige transitie ontwikkeld voor extractiearbeiders die hun baan zullen verliezen als de oliebronnen sluiten. Zowel de stad als de provincie hebben wetgeving aangenomen die voorschrijft dat olie- en gasbronnen zich op een bepaalde afstand van huizen en scholen moeten bevinden, wat leidde tot de sluiting van een aantal putten en het daaropvolgende banenverlies voor werknemers. In december 2022 bracht die taskforce een blauwdruk uit voor de manier waarop werknemers en gemeenschappen kunnen overstappen naar een regeneratieve economie.
In de hele staat hebben een tiental vakbonden zich verenigd in Labour for Climate Jobs in Californië om aan te dringen op een rechtvaardige transitie voor fossiele brandstoffen. Samen hebben we met succes bij de staat Californië gelobbyd voor een fonds van $40 miljoen voor ontheemde olie- en gasarbeiders en een fonds van $20 miljoen voor ontheemde extractiearbeiders.
Marathon Oil is bijvoorbeeld al begonnen met de omschakeling op hernieuwbare diesel, wat heeft geleid tot aanzienlijk banenverlies voor leden van USW Local 5 in Noord-Californië. Baanverlies is vooral een uitdaging voor oudere leden die te dicht bij hun pensioen zijn om zich te kunnen omscholen. De fondsen zijn bedoeld om werknemers te ondersteunen via omscholingsprogramma’s, vervroegde pensionering, loonvervanging, geestelijke gezondheidszorg en certificering van werkervaring en opleiding. Implementatie is altijd van cruciaal belang, dus we werken er hard aan om ervoor te zorgen dat lokale en deelstaatregeringen dit geld zo snel mogelijk de deur uit krijgen en in handen van de werknemers komen.
De fondsen zijn het resultaat van een gezamenlijke inspanning van arbeids- en milieuorganisaties, die zich realiseerden dat goede banen deel moeten uitmaken van elke transitie naar hernieuwbare energie. Dit soort coalities zijn niet altijd gemakkelijk op te bouwen of in stand te houden. Samenwerken vereiste arbeid om milieugroepen voor te lichten over het scala aan essentiële goederen die voortkomen uit de productie van fossiele brandstoffen – van vaccins tot kleding tot huishoudelijke apparaten – en om onze eigen leden te organiseren over de onvermijdelijkheid van verandering en de noodzaak om daarvoor plannen te maken . De transitie is gaande en we moeten alert zijn in onze reactie.
Een van de obstakels waarmee we worden geconfronteerd is een geschiedenis van slecht Amerikaans industriebeleid, waardoor werknemers sceptisch zijn over de vraag of elke transitie daadwerkelijk een rechtvaardige zal zijn. Je hoeft alleen maar Youngstown, Ohio, of Detroit, Michigan te bezoeken om de blijvende gevolgen van de teloorgang van respectievelijk staal en auto te zien. Werknemers in de olie-industrie willen niet dat hun steden verlaten worden en dat hun middelen van bestaan verdwijnen door de transitie naar duurzame energie.
Fossiele brandstofbedrijven vormen een ander obstakel. De fossiele brandstoffenindustrie heeft geld en toegang. Tijdens de onderhandelingen over de Klimaatveranderingsconferentie van de Verenigde Naties (COP 27) in Sharm el-Sheikh, Egypte, in november 2022 was de aanwezigheid van fossiele brandstoffen overweldigend, met meer dan zeshonderd lobbyisten aanwezig. De gesprekken hebben geresulteerd in financiering voor verliezen en schade tussen landen die niet hebben bijgedragen aan de klimaatverandering, maar onevenredig zwaar lijden onder de gevolgen ervan. Dit is een waardevol doel, maar wel een die de status quo handhaaft met betrekking tot toekomstige emissies.
Obstakel drie: het vakbondsleiderschap – en ook onze gewone leden – weten niet zeker hoe we de winsten die we in zoveel jaren hebben geboekt, kunnen behouden. Veel leden voelen affiniteit met de bedrijven die ons werk hebben geleverd. De fossielebrandstofindustrie heeft gezorgd voor stabiele werkgelegenheid en heeft, via collectieve onderhandelingen, goede lonen betaald en fatsoenlijke voordelen geboden. Banen op basis van fossiele brandstoffen hebben generaties werknemers naar de middenklasse en soms daarbuiten gebracht.
Als onze werkgevers zeggen dat alles goed gaat, is het moeilijk om tegen hen te vechten, omdat onze leden hun baan willen behouden. Dat is precies wat de bedrijven zullen doen tot het moment dat we niet meer nodig zijn.
De fossielebrandstofindustrie leek lange tijd ongevoelig voor verandering. Al meer dan honderd jaar hebben fossiele brandstoffen talloze producten voortgebracht die de basis vormen voor onze economie en samenleving, van spuiten tot gsm-hoesjes, van aspirine tot asfalt, van vliegtuigbrandstof tot tennisschoenen. Fossiele brandstoffen hebben ook gezorgd voor stabiele werkgelegenheid voor generaties werknemers en een stabiele belastinggrondslag voor gemeenschappen in het hele land. Zonen, dochters, broers en zussen, nichten, neven en nichten werken allemaal in de sector in de verwachting dat deze banen voor de volgende generatie zullen blijven bestaan. Sommigen zullen dat wel doen, maar velen niet.
De vraag naar fossiele brandstoffen krimpt en dus verandert de industrie. Ford besteedt bijna $4 miljard aan de bouw van faciliteiten voor elektrische voertuigen in Michigan, Ohio en Missouri. Delta, Southwest en vele andere luchtvaartmaatschappijen hebben grote bestellingen geplaatst voor duurzame vliegtuigbrandstof. Volvo zal in 2030 alleen nog maar elektrische voertuigen aanbieden; Het bedrijf onderzoekt ook het gebruik van staal dat geen voetafdruk heeft op het gebied van fossiele brandstoffen. Ten slotte zal General Motors na 2035 geen verbrandingsmotoren meer maken – opnieuw een klap voor de vraag naar fossiele brandstoffen. Tegelijkertijd pleiten olielobby’s ervoor dat de industrie onmisbaar is, terwijl ze tegelijkertijd bezuinigen op personeel, faciliteiten sluiten en overstappen op hernieuwbare brandstoffen – wat allemaal een negatieve impact heeft op onze werknemers.
Onze leden zijn meer verdeeld dan de rest van het land over het verband tussen fossiele brandstoffen en klimaat. Sommige werknemers beseffen de noodzaak van verandering om het milieu te beschermen; anderen doen niet. Wat we deze leden vertellen is dat wat ze ook geloven over het klimaat, de fossiele brandstoffenindustrie aan het veranderen is, en dat we ons daaraan moeten aanpassen. Door over de vraag te praten, hebben we het gesprek binnen onze leden verder kunnen brengen dan de klimaatverandering en in de richting van wat we moeten doen om ervoor te zorgen dat onze mensen in de toekomst een goede baan hebben.
Milieuactivisten houden daarentegen niet altijd rekening met de verstrekkende gevolgen van het snel uitfaseren van fossiele brandstoffen. Californië heeft bijvoorbeeld onlangs plannen aangekondigd om de productie van ruwe olie tegen 2045 terug te brengen tot 166.000 vaten per dag. Momenteel produceert mijn raffinaderij alleen al 363.000 vaten per dag. Raffinaderijen in de hele staat produceren ongeveer een miljoen vaten per dag. Het plan dat momenteel van kracht is, gaat niet volledig in op de manier waarop we de productie zo dramatisch zouden verminderen of wat de gevolgen daarvan zouden zijn – inclusief het verlies van banen. De oproep tot actie van milieuactivisten heeft maar al te vaak de gevolgen van het terugdringen van fossiele brandstoffen voor gezinnen en gemeenschappen genegeerd.
De afgelopen anderhalf jaar zijn arbeids- en milieugroepen in Californië bijeengekomen om elkaars standpunten beter te begrijpen en nieuwe platforms te ontwikkelen die rekening houden met de behoeften van werknemers, gemeenschappen en de planeet. Als gevolg hiervan zijn we begonnen allianties op te bouwen die ervoor kunnen zorgen dat onze gemeenschappen blijven bloeien terwijl we afstappen van fossiele brandstoffen. Dit soort allianties zijn van cruciaal belang om ervoor te zorgen dat niemand achterblijft bij het plannen van een duurzame toekomst.
Bron: jacobin.com
