Dit verhaal is een samenwerking met de Rapportageproject over economische tegenslagen En Stichting Magnum. We vroegen fotografen om ons de paradox van de hedendaagse arbeidersbeweging te laten zien. Net zoals de populariteit van vakbonden dat heeft gedaan gegroeid de afgelopen tien jaar is het daadwerkelijke lidmaatschap blijven bestaan afwijzen. Kan nieuw enthousiasme de Amerikaanse arbeid nieuw leven inblazen? Lees over dit unieke moment voor werknemers hier.

Huishoudelijk personeel voer zwaar werk uit met weinig bescherming. Ze verlenen zorg in geïsoleerde omgevingen, waarbij ze hun essentiële arbeid maar al te vaak verborgen houden. Het kan een moeilijke en ingewikkelde klus zijn. Als je in een huis werkt, vervagen de lijnen.

Decennia lang hebben feministische activisten gezegd dat werk in het huishouden – vaak kosteloos uitgevoerd door echtgenotes, moeders en dochters – verkeerd wordt begrepen als losstaand van ‘echte’ arbeid. Deze gefeminiseerde zorg is gedegradeerd en losgemaakt van een op mannen gerichte arbeidersbeweging.

In de Verenigde Staten is dergelijk werk ook gedaan door zwarte vrouwen die zich tegen de verwachtingen in agressief moesten organiseren. Het is berucht dat huishoudelijk personeel tijdens de New Deal werd uitgesloten van de arbeidsagenda. En sindsdien hebben ze moeten vechten om te voldoen aan de normen die voor anderen in de wet zijn vastgelegd. De National Domestic Workers Alliance en anderen hebben geprobeerd de stand van zaken te veranderen. Na de pandemie is er ook een toename van de belangstelling voor bewegingen als Wages for Housework – een campagne uit de jaren zeventig om het werk thuis te organiseren en te erkennen.

In dit project belicht Chloe Aftel de dagelijkse eisen van deze werknemers, die vaak onopgemerkt blijven. Zij volgt Vivian Siordia en Liezl Japona, beiden zorgmedewerkers in Californië, laten de dagelijkse ups en downs van dergelijke arbeid zien. Zowel Siordia als Japona denken dat meer organisatie en hulp aan zorgwerkers het werk kunnen verbeteren.

Zorgmedewerker Vivian Siordia kleedt ‘s ochtends Colin Campbell, die hersenverlamming heeft, aan.

Colins schoenen in zijn slaapkamer. Siordia zorgt al een jaar voor hem. Vroeger werkte ze als lerares.

Siordia tilt Colin ‘s ochtends uit bed. “Het vormen van vakbonden is belangrijk voor mij”, zegt ze over de inspanningen om thuiswerkers te organiseren. “Ik zou graag die kant op willen gaan.”

Siordia helpt Colin ‘s ochtends met aankleden.

Arianne Campbell maakt ontbijt, inclusief pannenkoeken, voor Colin, haar zoon en Siordia. “Arianne is zeer professioneel en ik heb veel geluk dat mijn leven en ruimte beschermd zijn”, vertelde Siordia me. “Voor anderen kan het inschakelen van een inwonende verzorger soms grenzen overschrijden. Persoonlijke rechten moeten een gegeven zijn.”

Siordia en Campbell eten samen nadat Colin klaar is met eten.

Siordia maakt zich klaar om Colin mee te nemen om met zijn basketbal te spelen.

Colin en Siordia spelen ‘s ochtends met een basketbal in de gang van hun appartementencomplex. Oorspronkelijk was Siordia van plan om oppas te worden en zag toen een kans om voor Arianne Campbell te werken. “Het was een grote nieuwe stap voor mij die werkte”, zegt ze.

Colin en Siordia werken aan leesvaardigheid.

Arianne laat Colin op zijn muurkalender zien wat er deze week te wachten staat.

Vivian Siordia thuis.

Zorgmedewerker Liezl Japona geeft Dr. Irene Goldenberg haar eerste ronde medicijnen voor die dag in haar huis in Los Angeles. Japona is aangesloten bij Hand in Hand, een nationale groep van kindermeisjes, huishoudhulpen en huisbedienden die pleiten voor betere arbeidspraktijken.

Japona heeft 23 jaar als verzorger gewerkt: 18 jaar in het Midden-Oosten en vijf jaar in de Verenigde Staten. Ze brengt tijd door met praten met dokter Irene na haar eerste medicijnronde.

Japona doet de afwas nadat ze het ontbijt voor dokter Irene heeft klaargemaakt.

Japona zoekt kledingopties uit voor Dr. Irene. Momenteel werkt Japona slechts 15 uur per week.

Japona helpt Dr. Irene met het omdoen van sieraden voor de dag nadat ze haar heeft geholpen met aankleden.

Japona verzorgt de wonden van Dr. Irene en wrijft over haar benen. “Van jongs af aan,” zegt Japona, “wilde ik verpleegster worden, maar we hadden geen geld, we konden me niet sturen [to school]en ik voelde dat ik mantelzorger wilde worden. Ik hou van mijn werk.”

Japona wacht tot dokter Irene de trap afkomt en maakt haar rollator klaar.

Japona doet de was voor Dr. Irene.

Zorgmedewerker Liezl Japona bij haar thuis.




Bron: www.motherjones.com



Laat een antwoord achter