Vorige maand heeft de New York Times publiceerde een artikel met de kop ‘Walmart wil winkelmanagers medeleven leren’. Het stuk gaat over de ‘Manager Academy’ van het bedrijf, een leiderschapstrainingsprogramma dat in juli 2022 begon; het bevat schokkend weinig discussie over de beruchte anti-arbeiderspraktijken van het bedrijf.
Ik heb destijds kritiek geuit op de vele weglatingen in het artikel, waarbij ik heb gewezen op enkele van de vele problemen met Walmarts behandeling van werknemers in de mondiale toeleveringsketen, waarover je in de afgelopen jaren niet veel hebt geleerd. Keer‘ Dekking. Het bedrijf heeft een enorm personeelsbestand in zijn magazijnen; De magazijnmedewerkers van Amazon hebben de laatste tijd het grootste deel van de aandacht gekregen van degenen die zich bezighouden met de rechten en veiligheid van werknemers, vooral met betrekking tot de technologie voor werknemersbewaking, waarvan Amazon een pionier is. Maar uit een nieuw rapport van Oxfam blijkt dat de magazijnmedewerkers van Walmart met dezelfde problemen kampen als hun collega’s.
“At Work and Under Watch: Surveillance and lijden bij Amazon en Walmart magazijnen” onderzoekt zowel Amazon als Walmart. Laatstgenoemde is de grootste particuliere werkgever in de Verenigde Staten, met een binnenlands personeelsbestand van 1,6 miljoen, terwijl Amazon 1,1 miljoen werknemers heeft (hoewel dat aantal niet de legioenen chauffeurs omvat die niet als Amazon-werknemers worden geclassificeerd). Hoewel er veel aandacht is besteed aan de uitbuiting van werknemers in de 4.616 winkels van Walmart, is er minder aandacht voor de magazijnmedewerkers die cruciaal blijven voor de activiteiten van Walmart en waar toezicht past in het Walmart-model.
Dat zou moeten veranderen: de arbeidspraktijken van de twee bedrijven zijn immers nauw met elkaar verbonden. Kort nadat Jeff Bezos Amazon had opgericht, begon hij leidinggevenden van Walmart te stropen, in de hoop voort te bouwen op de goedkope, grootschalige logistieke activiteiten van het oudere bedrijf. De eerste was Rick Dalzell, een IT-leider van Walmart die toezicht hield op de datawarehousing-initiatieven van het bedrijf; Bezos maakte hem tot de eerste Chief Information Officer van Amazon. Robert Davis, een van de belangrijkste vroege architecten van de jonge e-commerce-operatie van Walmart, stapte over naar Amazon.
In hun onderzoek naar Walmart uit 2018 bedachten sociologen Adam Reich en Peter Bearman de term ‘Walmartisme’, gedefinieerd als een willekeurige autoriteit gecombineerd met een ‘doordringend systeem van observatie, meting en feedback dat zowel werknemers als managers beperkt – een systeem dat is samengesteld uit technologische innovaties die niet beschikbaar zijn voor de negentiende-eeuwse tegenhangers van Walmart.” In hetzelfde jaar dat het boek van Reich en Bearman werd gepubliceerd, won Walmart een patent voor nieuwe surveillancetechnologie waarmee het management werknemers kon afluisteren, klantinteracties kon monitoren en de prestaties van werknemers nauwlettend kon volgen. Met zo’n uitgebreid toezicht op zijn personeel is het moeilijk te geloven dat het bedrijf zich niet bewust is van de omstandigheden waaronder zijn werknemers werken.
Op basis van de National Survey of Amazon Warehouse Workers en de National Survey of Walmart Warehouse Workers en aangevuld met kwalitatieve etnografie en interviews met werknemers, wordt in ‘At Work and Under Watch’ gekeken naar hoe deze werknemers technologie-ondersteund toezicht bij de twee megabedrijven ervaren. (Om een idee te krijgen van de omvang van de bedrijven: hun gezamenlijke omzet bedroeg in 2023 1,85 biljoen dollar, ongeveer hetzelfde als het bbp van Saoedi-Arabië). Mishal Khan, de auteur van het rapport, is van mening dat “de door beide bedrijven gehanteerde regimes van meting, toezicht, discipline en gegevensverzameling de werknemers onnodig straffen, de stem van werknemers onderdrukken en negatieve gevolgen hebben voor de gezondheid, veiligheid en het welzijn van werknemers.”
“Ze weten het precies. . . wanneer je aan het werk bent, en wanneer niet”, vertelt een magazijnmedewerker van Walmart in Californië aan de onderzoekers. Een medewerker van Amazon in North Carolina vergelijkt de ervaring met die van Netflix Inktvis spelwaarin staat dat “Elke drie dagen eerstehulpverleners worden opgeroepen [our] faciliteit. En als ik dat zeg, is het zo [Squid Game]Je ziet collega’s, je ziet vrienden, sommige werknemers hebben familieleden, je ziet familieleden die flauwvallen, die op de brancard uit hun gebouw worden gehaald.” Als je gewond raakt, legt een medewerker van Walmart in Californië uit, is dat ‘bijna altijd jouw schuld. Het management zou hierover helemaal niet met u onderhandelen. Je zou ervoor gestraft worden omdat ze zouden vinden dat je onveilig werkte en alle andere mogelijke redenen waarom je gewond raakte zouden negeren.”
Een groter deel van de werknemers van zowel Amazon als Walmart zegt dat de snelheid waarmee ze werken altijd of meestal in detail wordt gemeten door bedrijfstechnologie: 72 procent van de werknemers van Amazon en 67 procent van de werknemers van Walmart, vergeleken met 58 procent van de werknemers in nog een onderzoek uit 2023, dat betrekking heeft op de opslagsector als geheel. Op dezelfde manier meldt 77 procent van de Amazon-werknemers en 62 procent van de Walmart-werknemers dat technologie “kan vertellen of [they] zijn er actief mee bezig [their] werk” altijd of meestal. Dat is vergeleken met 47 procent van de werknemers in de sector als geheel.
Dit niveau van toezicht gaat niet alleen over monitoring; het is de basis voor meedogenloze versnelling. Driekwart van de Amazon-werknemers en 74 procent van de Walmart-werknemers geeft aan dat ze op zijn minst een deel van de tijd de druk voelen om sneller te werken, en meer dan de helft van de werknemers bij beide bedrijven meldt dat hun productiesnelheid het voor hen moeilijk maakt om de badkamer te gebruiken. tenminste een deel van de tijd.
Vrouwelijke werknemers bij Walmart uitten significant vaker hun bezorgdheid over de vraag of ze het productietempo zouden kunnen bijhouden zonder hun gezondheid en veiligheid in gevaar te brengen, wat doet denken aan eerdere rapporten waaruit blijkt dat sommige vrouwelijke magazijnmedewerkers bij Amazon urineweginfecties (UTI’s) ontwikkelen een resultaat van de tijdcrisis die hen ervan weerhoudt het toilet te gebruiken. (Vrouwen bij beide bedrijven melden ook aanzienlijk hogere aantallen ernstige pijn in alle delen van het lichaam dan mannen; bij Amazon melden Latina-vrouwen de hoogste letselcijfers.)
Ongeveer de helft van de werknemers bij beide bedrijven geeft aan zich opgebrand te voelen door hun werk. Verrassender is echter dat, hoewel 41 procent van de Amazon-werknemers zegt dat ze de afgelopen drie maanden een zekere mate van uitdroging hebben ervaren, 91 procent van de Walmart-werknemers had last van uitdroging. De alarmerende statistiek suggereert dat het beleid van Walmart met betrekking tot pauzetijden en de beschikbaarheid van water in zijn opslagactiviteiten jammerlijk en gevaarlijk tekort schiet.
Al dit toezicht belemmert de collectieve organisatie die zou kunnen beginnen met het rechtzetten van de hyperuitbuiting waaraan werknemers van Amazon en Walmart zijn blootgesteld. Bijna de helft van de werknemers bij beide bedrijven is het ermee eens dat ze ‘minder praten’ [their] collega’s dan [they] wil omdat [they] maken zich zorgen over de controle.” Zoals een Walmart-medewerker in Californië tegen Oxfam zei: ‘Af en toe sprak je met mensen, maar dat is…’ . . echt ontmoedigd, want als je te veel tijd besteedt aan praten,. . . het zal in je eten. . . productiviteitstijd.”
De detailhandelsonderneming van Walmart transformeert radicaal in de nasleep van de pandemie, waarbij het bedrijf zijn e-commerce-activiteiten uitbreidt en zijn supply chain- en logistieke uitgaven verlegt, onder meer door robotica toe te voegen aan de magazijnvloeren, om aan de torenhoge online vraag te voldoen. Zoals een Walmart-medewerker in het rapport het stelt: “de robots worden beter behandeld dan mensen.” Het bedrijf was ooit de blauwdruk voor Amazon en probeert zichzelf nu opnieuw vorm te geven volgens het model van de e-commercegigant. Dat zou ons allemaal een zorg moeten zijn.
Het Oxfam-rapport beveelt een hele reeks veranderingen aan in het beleid van beide bedrijven, waarvan er vele geen verrassing zijn: inzet voor het respecteren van het recht van werknemers om zich vrij te verenigen en zich te organiseren, het opnieuw evalueren van productiviteitsquota, het publiekelijk bekendmaken van de schadevergoedingsclaims van werknemers en hoeveel van dergelijke claims De bedrijven maken daar bezwaar tegen, verbinden zich ertoe hun gebruik van surveillancetechnologieën om onveilige quota af te dwingen stop te zetten of aanzienlijk te verminderen, en een alomvattend beleid aan te nemen dat de raciale en genderverschillen onder hun werknemers aanpakt. Dat is allemaal goed en wel, maar zoals uit de bevindingen van het rapport blijkt, zullen noch Amazon noch Walmart deze veranderingen vrijwillig doorvoeren.
Om dergelijke gevaarlijke arbeidsomstandigheden recht te zetten, zullen werknemers de handen van beide bedrijven moeten dwingen. Maar zowel Amazon als Walmart geven een fortuin uit aan anti-vakbondsconsulenten, die net zo meedogenloos strijden tegen de organisatie van werknemers als voor controle over de detailhandelsmarkt. Terwijl gekozen functionarissen in een paar staten wetgeving hebben aangenomen die is vormgegeven door de zorgen van magazijnmedewerkers over niet-duurzame productiviteitsquota, hebben detailhandelaren tegen dergelijke regelgeving gevochten.
Er zijn aanvullende wetgevende oplossingen om dit moeras te verhelpen: het aannemen van de PRO Act om de straffen te verhogen voor werkgevers die de rechten van werknemers schenden en het proces van vakbondsvorming te vergemakkelijken; de Asunción Valdivia Heat Illness, Injury and Fatality Prevention Act, die werknemers zou beschermen tegen beroepsmatige blootstelling aan overmatige hitte; wetsvoorstellen om werknemers te beschermen tegen invasieve surveillancetechnologie en om alomvattend betaald ziekteverlof en betaald familie- en ziekteverlof in te voeren dat alle werknemers dekt; en een verhoging van de financiering voor federale agentschappen zoals de National Labour Relations Board, Occupational Safety and Health Administration en de Equal Employment Opportunity Commission.
Maar weinig van deze maatregelen krijgen voldoende steun van gekozen functionarissen, die zich meer zorgen maken over het behagen van de lobbyisten van Amazon en Walmart dan over de gezondheid en veiligheid van hun zogenaamde kiezers. Er zal een veel duurzamere organisatie binnen beide bedrijven nodig zijn, en met de gezamenlijke steun van de arbeidersbeweging, om dergelijke veranderingen te bewerkstelligen.
“Dat moet je gewoon begrijpen. . . er is niet alleen sprake van een werkelijk uitgebuite arbeider. . . achter de pakketten die bij je aan de deur komen, maar dat dat niet zo hoeft te zijn”, zegt een medewerker van Amazon in Massachusetts. Zoals een ander het zegt: ‘Ik heb het gevoel dat we door het leven gaan. . . een verguld tijdperk waarin deze mensen zo rijk worden en zoveel rijkdom consumeren, en wat je ziet is dat niets van die rijkdom doorsijpelt naar de mensen die dit mogelijk hebben gemaakt.
Bron: jacobin.com
