Er is geen suikerlaag over: het verlies van Mercedes-werknemers vorige week was een klap in het hart. Hopelijk kunnen we binnenkort een aantal nuchtere beoordelingen krijgen van werknemersleiders en personeelsorganisatoren over wat ze de volgende keer anders zouden proberen te doen.
Maar het is ook nodig om een stapje terug te doen en dat te erkennen elk De ambitieuze strategie om miljoenen vakbonden te verenigen zal onderweg veel verliezen met zich meebrengen. Er is een voor de hand liggende manier waarop dit waar is: arbeidersbewegingen die niet proberen het ongeorganiseerde te organiseren – of die geen risicovolle stakingen ondernemen – lijden nooit grote verliezen, ze vervallen alleen maar gestaag in irrelevantie. Als u zich bij een vakbond aansluit en meer gaat staken, zal uw totale aantal verliezen ook stijgen, als alle andere omstandigheden gelijk blijven.
Het punt dat ik in dit artikel wil maken is echter specifieker en minder intuïtief: ambitieuze arbeidersbewegingen die op grote schaal proberen te winnen, verliezen feitelijk een groter percentage van de gevechten dan de meeste vakbonden vandaag de dag. Om groots te winnen en op grote schaal te winnen, moet je veel meer risico’s nemen en minder afhankelijk zijn van personeel. En dit brengt doorgaans een hoger verliespercentage met zich mee.
Zoals ik hieronder zal laten zien, is een van de redenen waarom het percentage arbeiders bij vakbondsverkiezingen de afgelopen twintig jaar zo uitzonderlijk hoog is geweest, dat uitzonderlijk weinig vakbonden serieus nieuwe organisaties nastreven. En degenen die dat wel doen, houden zich vaak alleen bezig met drijfveren waarvan ze zeker weten dat ze zullen winnen. Elke kans die de arbeid heeft om een grote doorbraak te bewerkstelligen – elke kans om tientallen jaren van achteruitgang op beslissende wijze om te keren – vereist dat we rekening houden met meer verliezen onderweg.
Het is nuttig om de huidige winstcijfers van de arbeidsmarkt te vergelijken met die van een eeuw geleden. De georganiseerde arbeid heeft in het begin van de twintigste eeuw niet alleen veel meer strijd gevoerd dan vandaag de dag; het verloor deze vaker. Hoewel er destijds geen gegevens zijn over de succespercentages van vakbondsorganisaties, kunnen we de succespercentages van stakingen vergelijken, zoals samengesteld door overheidsstatistici op basis van de vraag of de meeste belangrijke eisen zijn ingewilligd. Zoals je in figuur 1 kunt zien, was er tussen 1900 en 1937 (het laatste jaar waar we gegevens over hebben) geen enkel jaar waarin de meerderheid van de stakingen ‘successen’ waren.
Uit gegevens van de National Labour Relations Board (NLRB) vanaf de jaren zestig blijkt dat vakbonden doorgaans een hoger percentage van de verkiezingen winnen als ze aanzienlijk minder organiseren. Dit is logisch, want als je alleen maar vakbondsactiviteiten onderneemt met een grote kans op succes, wordt je universum van potentiële drijfveren aanzienlijk kleiner.
Nog in de periode 1976–1980 organiseerden vakbonden jaarlijks ongeveer vijf keer zoveel NLRB-acties als nu, maar hun winstpercentage bedroeg slechts ongeveer 48 procent. Terwijl het totale aantal drijfveren de afgelopen decennia daarentegen is gekelderd, is het winstpercentage van de arbeidsmarkt gestaag omhoog gekropen en schommelde de afgelopen jaren rond de 70 procent.
Als de arbeidsmarkt vandaag de dag het aantal drijfveren zou verdubbelen of verviervoudigen, zou het totale aantal vakbondsoverwinningen omhoogschieten, zelfs als de succespercentages weer zouden dalen tot het niveau van de jaren zeventig of twintig. Om op grote schaal te winnen zal er zeer waarschijnlijk meer verlies nodig zijn.
Een visuele weergave van deze dynamiek kan dit punt duidelijk maken. Nadat Amerikaanse werkgevers vanaf 1981 in het offensief waren gegaan, kelderde het totale aantal vakbondsacties en is nog niet in de buurt van herstel gekomen (zie figuur 2).
Je zou verwachten dat de winstpercentages van de vakbonden na 1981 eveneens zouden zijn gekelderd, omdat de bazen harder vochten om te voorkomen dat de arbeiders zouden winnen. Maar integendeel, het aantal vakbondssuccessen is vanaf het begin van de jaren tachtig gestaag gestegen, zoals blijkt uit figuur 3. Vakbonden begonnen veel van de zwaarste veldslagen te vermijden, en er waren over het geheel genomen minder pogingen om zich te organiseren. Maar die drijven dat aan waren pogingen om vaker te winnen.
Deze zelfde algemene trend – minder pogingen tot vakbondsverkiezingen staat meestal gelijk aan een hoger winstpercentage – kunnen we ook zien in de jaarlijkse gegevens die teruggaan tot de jaren tachtig.
Het is duidelijk dat het voor werknemers beter is om te winnen dan te verliezen. En het spreekt voor zich dat organisatoren al het mogelijke moeten doen om elke strijd te winnen, wat (onder andere) vereist dat je de organisatiemethoden zeer serieus neemt en zoveel mogelijk leunt op de beste praktijken van diepgaand organiseren. Dat gezegd zijnde weerspiegelt het post-Reagan vakbondsdenken over het algemeen een angst om te verliezen die uitmondt in buitensporige risicoaversie.
Deze angst is gebaseerd op echte ervaringen sinds de jaren tachtig. Verloren campagnes hebben werknemers onderworpen aan repressie door werkgevers, hebben verdere acties op gedemoraliseerde werkplekken (of bedrijven) jarenlang verhinderd, moedervakbonden ontmoedigd om geld te blijven vrijmaken voor nieuwe organisaties, en hebben de reputatie (en baanvooruitzichten) van zowel stafpersoneel als gekozen leiders geschaad. . Verloren stakingen kunnen op dezelfde manier verwoestende gevolgen hebben. En omdat de nieuwe organisatie sinds de jaren tachtig zo veel middelen vergt – de hedendaagse beste praktijk is om één stafmedewerker aan te nemen voor elke honderd te organiseren werknemers – worden vakbonden gestimuleerd om slechts een select aantal acties op zich te nemen waarvan ze vrij zeker zijn dat ze zullen winnen. . Dat is de reden waarom vakbonden routinematig nee zeggen tegen werknemers die zich inzetten voor het organiseren van steun. “Onze boodschap aan de arbeidersklasse is: “Bel ons niet, wij bellen jou”, vertelde een onderzoeker van zo’n vakbond mij slechts half gekscherend.
Dit is een van de vele redenen waarom een organisatiemodel van werknemer tot werknemer, zoals geprobeerd bij Mercedes in Alabama, cruciaal is om op grote schaal te winnen. Een deel van de verklaring waarom de arbeidersbeweging een eeuw geleden minder bang was om te verliezen, was dat ze veel minder personeelsintensief was – gemiddeld één stafmedewerker per tweeduizend werknemers, een verhouding die bij Mercedes werd herhaald. Voltijdleiders en stafmedewerkers zullen altijd te maken krijgen met sterkere druk om de gezondheid van de vakbond waar ze werken niet in gevaar te brengen, via risicovolle acties. En hoe duurder het is om vakbonden te organiseren, des te kleiner de kans dat vakbonden zich bezighouden met nieuwe organisatievormen (als alle overige omstandigheden gelijk blijven). Er is een meer bottom-up model nodig om ervoor te zorgen dat de arbeid de riskante weg inslaat van het voeren van exponentieel meer strijd.
Op zijn best georiënteerd, personeelsintensief vakbondswerk kan belangrijke veldslagen winnen. Maar het kan de oorlog niet winnen. De reden hiervoor is simpel: organiseren met een grote bezetting is te duur om op te schalen – dat wil zeggen om te winnen met de grootst mogelijke reikwijdte. Het personeelsintensieve vakbondswezen kan niet genoeg organisatoren in dienst nemen, of genoeg van hen snel genoeg opleiden in momenten van hoog momentum, om tientallen miljoenen werknemers te verenigen.
Met andere woorden: voor opschaling is het nodig dat er meer wordt ingezet op de leiders van werknemers, ook al betekent dit dat een relatief hoger percentage van de drijfveren uiteindelijk kan verliezen. Het is minder riskant om afhankelijk te zijn van campagnes met veel personeel, dan om te wedden op bottom-up, weinig bemande auto’s zoals Mercedes.
Geconfronteerd met hoge inzetten en krachtige tegenstanders kan voorzichtigheid nuttig zijn, maar slechts tot op zekere hoogte. Een buitensporige angst om te verliezen is een belangrijke reden waarom vakbonden zo aarzelend zijn geweest om de post-pandemische opening van de organisatie te benutten, omdat vakbonden diep risicomijdend blijven en omdat een aanzienlijk aantal van de huidige vakbondsleiders in de jaren 2000 door nederlagen werd verbrand en dat niet wil doen. herhaal de ervaring. Het is een veel veiliger gok om alleen het relatieve handjevol drijfveren aan te pakken die zeer waarschijnlijk zullen winnen, in plaats van op de maan te mikken – zoals de crisis van onze arbeidersbeweging, onze samenleving en onze planeet vereist.
Te veel angst om te verliezen kan ook een weerspiegeling zijn van bekrompen strategische standpunten. De zaken zien er anders uit als je de gezondheid van de arbeidersbeweging als geheel beoordeelt, en niet alleen die van de plaatselijke vakbond, en als je de uitkomsten niet alleen beoordeelt op basis van wat je van werkgevers wint, maar ook op basis van de mate van solidariteit, capaciteit en bewustzijn dat je in de strijd smeedt.
Verslagen inspanningen kunnen soms de algehele nationale beweging versterken als de strijd anderen inspireert. Hoewel de hotshop-actie in het voorjaar van 2021 in een Amazon-magazijn in Bessemer, Alabama, zijn verkiezing verloor, speelde deze bijvoorbeeld een belangrijke rol bij het stimuleren van de arbeidstijdgeest en bij het inspireren van andere Amazon-werknemers om zich te gaan organiseren.
En hoewel eerste contracten een essentieel doel zijn, zijn dit niet de enige manieren om succes op de korte termijn te beoordelen. Shawn Fain, voorzitter van United Auto Workers (UAW), had gelijk toen hij de grote vooruitgang benadrukte die Mercedes-werknemers al hebben geboekt via hun vakbondsinspanningen:
De arbeiders boekten met deze campagne serieuze winst. Ze verhoogden hun lonen met de ‘UAW-bult’. Ze hebben de loonniveaus vermoord. Ze ontdeden een CEO die geen interesse had in het verbeteren van de omstandigheden op de werkvloer. Dankzij deze campagne en dankzij deze moedige werkers is Mercedes een betere plek om te werken. . . . Er zijn meer dan 2.000 werknemers bij Mercedes in Alabama die zich bij onze vakbond willen aansluiten. Ze gaan niet weg. De zon zal opkomen en de zon zal ondergaan, en onze strijd voor gerechtigheid voor de arbeidersklasse zal doorgaan.
Minder bang worden voor een nederlaag – en een bredere kijk krijgen op wat een overwinning inhoudt – is een belangrijke stap in de richting van het nemen van meer risico’s, het adopteren van nieuwe ‘worker-to-work’-technieken en het massaal financieren van nieuwe organisatieprojecten zoals de 40 miljoen dollar kostende campagne van de UAW om vakbonden te organiseren. het zuiden.
Simpel gezegd: het beschikbare bewijsmateriaal bevestigt krachtig de zaak van UAW’s communicatiedirecteur Jonah Furman na het verlies van vorige week:
Wat ik weet: slechts 6 procent van de werknemers in de particuliere sector is in dit land lid van een vakbond.
Dat gaan we niet veranderen door op safe te spelen. We zullen onderweg veel veldslagen verliezen. Wat ons zal ondersteunen is geen glijpad naar de overwinning. Het gaat dieper dan welke stem dan ook.
En al je best opgestelde plannen, theorieën en handboeken zijn niets vergeleken met ervaringen uit het echte leven. Dingen proberen. Risico’s nemen. Opnieuw proberen.
Bron: jacobin.com
