Er zijn constanten in deze wereld – gebeurtenissen waarop u kunt rekenen. Zonsopgangen en zonsondergangen. De getijden. Dat er dag na dag mensen geboren zullen worden en anderen zullen sterven.
Sommigen van hen zullen in vrede sterven, maar anderen uiteraard in geweld en pijn.
Honderden jaren lang heeft het Amerikaanse leger mensen vermoord. Het is een constante in onze geschiedenis geweest. Een andere constante is dat Amerikaans militair personeel burgers doodt, of het nu indianen, Filippino’s, Nicaraguanen, Haïtianen, Japanners, Koreanen, Vietnamezen, Cambodjanen, Laotianen, Afghanen, Irakezen, Syriërs, Jemenieten, enzovoort zijn. En er is nog iets dat met deze moorden gepaard gaat: een gebrek aan verantwoordelijkheid ervoor.
Eind vorige maand publiceerde het Ministerie van Defensie (DoD) zijn door het Congres opgedragen jaarlijkse boekhouding van burgerslachtoffers veroorzaakt door Amerikaanse militaire operaties wereldwijd. Het rapport moet elk jaar op 1 mei verschijnen en in het laatste geval heeft het Pentagon die deadline zelfs met een week overschreden. Er was alleen één klein probleem: het was het rapport uit 2022. Je weet wel, het rapport dat op 1 mei 2023 openbaar had moeten worden gemaakt. En niet alleen was dat rapport een jaar te laat, maar de editie van 2023, die op 1 mei 2024 zou verschijnen, moet nog worden gezien.
Of dat rapport uit 2023, als het eindelijk arriveert, veel inhoudelijke informatie zal bevatten, valt ook te betwijfelen. In de editie van 2022 heeft het Pentagon zichzelf vrijgesproken van het schaden van niet-strijders. “DoD heeft vastgesteld dat Amerikaanse militaire operaties in 2022 geen burgerslachtoffers hebben opgeleverd”, luidt het twaalf pagina’s tellende document. Het volgt op honderden jaren van stilte over, ontkenningen van en opzettelijke minachting jegens burgers die opzettelijk of per ongeluk door het Amerikaanse leger zijn gedood en een lange geschiedenis van onvermogen om het goed te maken in de zeldzame gevallen waarin het Pentagon heeft toegegeven onschuldigen te hebben gedood.
“Het ministerie erkent dat onze inspanningen om de schade onder de burgerbevolking te verzachten en erop te reageren, beantwoorden aan zowel strategische als morele imperatieven”, luidt de verklaring van het Pentagon. nieuw Rapport burgerslachtoffers 2022.
En haar laatste reactie op deze “morele imperatieven” was typerend. Het ministerie van Defensie meldde dat het nee had gedaan uit genade betalingen – schadevergoedingen aangeboden aan burgers die schade hebben geleden tijdens haar operaties – in 2022. Dat volgt op precies één betaling in 2021 en nul in 2020.
Of er in 2023 betalingen zijn gedaan, is uiteraard nog steeds een raadsel. Ik vroeg Lisa Lawrence, de woordvoerder van het Pentagon die zich bezighoudt met kwesties over civiele schade, waarom het rapport uit 2023 te laat kwam en wanneer ik het kon verwachten. Uit een ontvangstbewijs blijkt dat ze mijn e-mail heeft gelezen, maar geen antwoord heeft gegeven.
Haar reactie is typerend voor het Pentagon over dit onderwerp.
Uit een onderzoek uit 2020 naar incidenten met burgerslachtoffers na 11 september door het Center for Civilians in Conflict en het Human Rights Institute van de Columbia Law School bleek dat de meeste niet werden onderzocht. Toen ze onder officieel toezicht kwamen, werden Amerikaanse militaire getuigen geïnterviewd, terwijl burgers – slachtoffers, overlevenden, familieleden – vrijwel volledig werden genegeerd, ‘wat de effectiviteit van het onderzoek ernstig in gevaar bracht’, aldus dat rapport.
In de nasleep van dergelijke aanhoudende tekortkomingen hebben onderzoeksjournalisten en mensenrechtenorganisaties in toenemende mate de moorden op burgers door Amerika, de onderrapportage van niet-strijdende slachtoffers en het gebrek aan verantwoording in Afghanistan, Libië, Somalië, Syrië, Jemen en elders gedocumenteerd.
Tijdens de eerste twintig jaar van de ‘oorlog tegen het terrorisme’ voerden de Verenigde Staten meer dan 91.000 luchtaanvallen uit in zeven grote conflictgebieden en doodden tot 48.308 burgers, volgens een analyse uit 2021 van Airwars, een in Groot-Brittannië gevestigde groep voor het monitoren van luchtaanvallen. .
Tussen 2013 en 2020 voerden de Verenigde Staten bijvoorbeeld zeven afzonderlijke aanvallen uit in Jemen – zes drone-aanvallen en één aanval – waarbij zesendertig leden van de onderling getrouwde families al-Ameri en al-Taisy omkwamen. Een kwart van hen waren kinderen tussen de drie maanden en veertien jaar oud. De overlevenden wachten al jaren op een verklaring waarom zij herhaaldelijk het doelwit waren.
In 2018 reisden Adel al-Manthari, een ambtenaar in de Jemenitische regering, en vier van zijn neven – allemaal burgers – per vrachtwagen toen een Amerikaanse raket in hun voertuig botste. Drie van de mannen waren op slag dood. Een ander stierf dagen later in een plaatselijk ziekenhuis. Al-Manthari raakte ernstig gewond. Complicaties als gevolg van zijn verwondingen doodden hem in 2022 bijna. Hij smeekte de Amerikaanse regering om gebruik te maken van de miljoenen dollars die het Congres had toegewezen om de slachtoffers van Amerikaanse aanvallen te compenseren, maar zij negeerden zijn smeekbeden. Zijn ledematen en leven werden uiteindelijk gered door de vriendelijkheid van vreemden via een crowdsourced GoFundMe-campagne.
In hetzelfde jaar dat al-Manthari in Jemen werd verminkt, kwamen bij een Amerikaanse drone-aanval in Somalië minstens drie en mogelijk vijf burgers om het leven, onder wie de tweeëntwintigjarige Luul Dahir Mohamed en haar vierjarige dochter Mariam Shilow. Muze. Het jaar daarop erkende een Amerikaans militair onderzoek dat bij die aanval een vrouw en een kind omkwamen, maar kwam tot de conclusie dat hun identiteit misschien nooit bekend zou worden. Vorig jaar reisde ik naar Somalië en sprak met hun familieleden. Zes jaar lang heeft de familie geprobeerd contact op te nemen met de Amerikaanse regering, onder meer via het online portaal voor het melden van burgerslachtoffers van het US Africa Command, zonder ooit antwoord te krijgen.
In december 2023 werd, naar aanleiding van een onderzoek door de OnderscheppenTwee dozijn mensenrechtenorganisaties – veertien Somalische en tien internationale groepen – riepen minister van Defensie Lloyd Austin op om de familie van Mohamed en Muse te compenseren voor hun dood. Dit jaar hebben senator Elizabeth Warren (D-MA) en vertegenwoordigers Sara Jacobs (D-CA), Ilhan Omar (D-MN), Barbara Lee (D-CA) en Jim McGovern (D-MA) ook een beroep gedaan op de Het ministerie van Defensie moet het goedmaken.
Een onderzoek uit 2021 door New York Times verslaggever Azmat Khan onthulde dat de Amerikaanse luchtoorlog in Irak en Syrië werd gekenmerkt door gebrekkige inlichtingen en onnauwkeurige doelgerichtheid, resulterend in de dood van veel onschuldigen. Van de 1.311 militaire rapporten die Khan analyseerde, werd er in slechts één melding gemaakt van een ‘mogelijke schending’ van de ‘rules of engagement’. Geen enkele bevatte een bevinding van wangedrag of suggereerde de noodzaak van disciplinaire maatregelen, terwijl er minder dan een dozijn condoleancebetalingen werden gedaan. De door de VS geleide coalitie gaf uiteindelijk toe 1.410 burgers te hebben gedood tijdens de oorlog in Irak en Syrië. Airwars schat het aantal echter op 2.024.
Verschillende van de door Khan beschreven aanvallen werden in 2022 onder de aandacht van het ministerie van Defensie gebracht, maar volgens hun nieuwe rapport ondernam het Pentagon geen actie. Joanna Naples-Mitchell, directeur van het non-profit Zomia Center’s Redress Program, dat overlevenden van Amerikaanse luchtaanvallen helpt bij het indienen van verzoeken om compensatie, en Annie Shiel, directeur Amerikaanse belangenbehartiging bij het Center for Civilians in Conflict, hebben in een recente publicatie een aantal van deze gevallen benadrukt. Gewoon beveiliging artikel.
In juni 2022 heeft het Redress Program bijvoorbeeld verzoeken tot schadevergoeding ingediend bij het Pentagon namens twee families in Mosul, Irak, die schade hadden geleden tijdens een luchtaanval op 29 april 2016, die naar verluidt gericht was tegen een militant van de Islamitische Staat die ongedeerd bleef bij de aanval. Khan meldde dat in plaats daarvan Ziad Kallaf Awad, een universiteitsprofessor, werd vermoord en Hassan Aleiwi Muhammad Sultan, toen tien jaar oud, in een rolstoel werd achtergelaten. Het Pentagon had in een persbericht uit 2016 inderdaad toegegeven dat er burgerslachtoffers vielen als gevolg van de aanval.
In september 2022 werd ook het Redress Programma ingediend uit genade verzoeken namens zes families in Mosul, die allemaal schade hebben geleden door een luchtaanval van 15 juni 2016, ook onderzocht door Khan. Naples-Mitchell en Shiel merken op dat Iliyas Ali Abd Ali, die toen een fruitkraam runde nabij de plaats van de aanval, zijn rechterbeen en gehoor aan één oor verloor. Twee broers die in een ijssalon werkten, raakten ook gewond, terwijl een man die in de buurt van die winkel stond, om het leven kwam. Datzelfde jaar bevestigde het Pentagon dat de aanval tot burgerslachtoffers had geleid.
Bijna acht jaar na het erkennen van de schade aan de burgerbevolking in de Mosul-zaken en bijna twee jaar nadat het Redress Program de claims bij het ministerie van Defensie heeft ingediend, heeft het Pentagon echter nog steeds geen compensatie aangeboden.
Hoewel het Amerikaanse leger al geruime tijd burgers doodt – door massamoorden door grondtroepen, luchtaanvallen en zelfs, in augustus 1945, door nucleaire aanvallen – is het compenseren van de slachtoffers nooit een serieuze prioriteit geweest.
Generaal John ‘Black Jack’ Pershing drong aan op een systeem voor het betalen van claims van Franse burgers tijdens de Eerste Wereldoorlog, en het leger in de Tweede Wereldoorlog ontdekte dat het betalen van compensatie voor schade aan burgers ‘een uitgesproken stabiliserend effect had’. Het moderne systeem voor militaire herstelbetalingen dateert echter pas uit de jaren zestig.
Tijdens de Vietnamoorlog was het verstrekken van ‘solatia’ een manier voor het leger om herstelbetalingen aan te bieden voor burgerslachtoffers of sterfgevallen als gevolg van Amerikaanse operaties, zonder enige schuld te hoeven toegeven. In 1968 bedroeg het gangbare tarief voor een volwassen leven $33. Kinderen verdienden slechts de helft daarvan.
In 1973 liet een B-52 Stratofortress dertig ton bommen vallen op de Cambodjaanse stad Neak Luong, waarbij honderden burgers omkwamen en honderden anderen gewond raakten. Volgens persberichten werd aan de nabestaanden van de slachtoffers elk ongeveer $400 beloofd. Gezien het feit dat in veel gevallen de belangrijkste kostwinner van een gezin verloren was gegaan, was het bedrag laag. Het was slechts het equivalent van ongeveer vier jaar inkomen voor een Cambodjaan op het platteland. Ter vergelijking: een vlucht met één vliegtuig, zoals degene die Neak Luong verwoestte, kostte ongeveer $ 48.000. En die B-52 bommenwerper zelf kostte toen ongeveer $ 8 miljoen. Erger nog: uit een recent onderzoek is gebleken dat de overlevenden de beloofde 400 dollar niet daadwerkelijk hebben ontvangen. Uiteindelijk bedroeg de waarde die de Amerikaanse strijdkrachten aan de doden van Neak Luong hechtten slechts 218 dollar per stuk.
Destijds hielden de Verenigde Staten hun lage uitbetalingen in Cambodja geheim. Tientallen jaren later blijven de Verenigde Staten de transparantie en verantwoordingsplicht als het gaat om burgerlevens dwarsbomen.
In juni 2023 vroeg ik Africa Command om gedetailleerde vragen te beantwoorden over zijn beleid op het gebied van het oorlogsrecht en burgerongevallen, en verzocht om interviews met functionarissen die thuis waren in dergelijke zaken. Ondanks meerdere vervolgacties heeft Courtney Dock, de adjunct-directeur public affairs van het commando, nog niet gereageerd. Deze jarenlange stilte staat in schril contrast met het uitbazuinen van nieuw beleid en nieuwe initiatieven door het ministerie van Defensie om te reageren op burgerschade en om het goed te maken.
In 2022 bracht het Pentagon een zesendertig pagina’s tellend actieplan voor de beperking en respons van civiele schade uit, geschreven in opdracht van minister van Defensie Austin. Het plan biedt een blauwdruk voor het verbeteren van de manier waarop het Pentagon dit onderwerp aanpakt. Het plan vereist dat militair personeel rekening houdt met mogelijke schade aan burgers bij elke luchtaanval, grondaanval of ander soort gevecht.
Eind vorig jaar publiceerde het Ministerie van Defensie ook zijn langverwachte ‘Instructie over de beperking en respons van civiele schade’, waarin het ‘beleid, de verantwoordelijkheden en de procedures van het Pentagon voor het verzachten van en reageren op civiele schade’ werden vastgelegd. Het document, dat is opgelegd krachtens de National Defense Authorization Act van 2019 en goedgekeurd door Austin, draagt het leger op om “burgerschade als gevolg van Amerikaanse militaire operaties te erkennen en te reageren op individuen en gemeenschappen die getroffen zijn door Amerikaanse militaire operaties”, inclusief “het betuigen van condoleances” en het bieden van uit genade betalingen aan nabestaanden.
Maar ondanks het feit dat het Congres sinds 2020 15 miljoen dollar heeft toegewezen om precies dit soort betalingen te doen en ondanks het feit dat leden van het Congres het Pentagon herhaaldelijk hebben opgeroepen om schadeloosstelling voor burgerslachtoffers te vergoeden, heeft het in de jaren daarna slechts één dergelijke betaling aangekondigd.
Naples-Mitchell en Shiel wijzen erop dat het ministerie van Defensie een geraamd budget heeft van 849,8 miljard dollar voor het fiscale jaar 2025 en dat de 3 miljoen dollar die jaarlijks wordt gereserveerd om claims voor burgerslachtoffers te betalen slechts 0,00035% van dat bedrag bedraagt. “Toch is het voor de burgers die jaren hebben gewacht op erkenning van de pijnlijkste dag van hun leven allesbehalve klein”, schrijven ze. “Het leger heeft wat het nodig heeft om betalingen te kunnen doen en rekening te kunnen houden met schade uit het verleden, van de beleidstoezeggingen tot de financiering tot de nauwgezette verzoeken en documentatie van burgerslachtoffers. Het enige wat ze nu nog moeten doen is ja zeggen.”
Op 10 mei vroeg ik Lawrence, de woordvoerder van het Pentagon, of de Verenigde Staten “ja” zouden zeggen en zo niet, waarom niet.
‘Bedankt dat u contact met ons opneemt,’ antwoordde ze. “Je kunt van mij verwachten zodra ik meer te bieden heb.”
Lawrence heeft nog niets ‘aangeboden’.
Bron: jacobin.com
