Vijftien jaar zijn verstreken sinds het bloedbad in Mullivaikkal, waar meer dan 140.000 Tamils werden vermoord door de Sri Lankaanse regering.
Ik ben in 1983 geboren in het hart van een genocidale oorlog tegen de Tamils in Sri Lanka. Mijn vroegste herinneringen gaan over conflicten, dood en vernietiging. Ik verloor mijn broer en drie neven en nichten toen mijn school op 22 september 1995 werd gebombardeerd door de luchtmacht van Sri Lanka. Als jong kind heeft het zien van zulke verschrikkingen een onuitwisbare indruk op mij achtergelaten.
Snel vooruit naar mei 2024, en de wereld is getuige van een nieuwe genocide, dit keer in Palestina. Het bloedbad in Rafah, waar 1,5 miljoen mensen in het nauw gedreven worden zonder ontsnapping, weerspiegelt de genocide op de Tamils in 2009. Opnieuw lijkt de wereld weg te kijken.
Sri Lanka werd in 1948 onafhankelijk van de Britse overheersing, en voor de Tamils markeerde dit het begin van decennia van systemische onderdrukking en geweld. Tijdens de Black July-pogroms van 1983 werden duizenden Tamils opgejaagd en vermoord door aanhangers van de regering die gebruik maakten van door de staat verstrekte kieslijsten.
In 1987 trok de Indiase Vredesmacht (IPF) Sri Lanka binnen, zogenaamd om te bemiddelen, maar pleegde uiteindelijk wreedheden tegen de Tamils. Onder leiding van de Indiase premier Rajiv Gandhi vermoordde de IPF duizenden Tamils. Gedurende de jaren negentig heeft de Sri Lankaanse staat een reeks bloedbaden tegen Tamil-burgers gepleegd, met als hoogtepunt de massale ontheemding van de bevolking van Jaffna in 1995. Door Israël geleverde vliegtuigen bombardeerden burgers, waaronder de noodlottige aanval op mijn school.
De genocide bereikte zijn hoogtepunt in 2009 in een kleine strook land genaamd Mullivaikkal. De regering heeft een reeks ‘geen vuurzones’ ingesteld, waar mensen werd verteld te vluchten om de bombardementen te voorkomen. Eenmaal verzameld, werden ze afgeslacht. Meer dan 300.000 Tamils zaten in de val, en volgens volkstellinggegevens raakten minstens 146.000 Tamils vermist toen de aanval afnam. Het Sri Lankaanse leger richtte zich systematisch op Tamil-burgers, wat leidde tot een van de meest gruwelijke genocides in de recente geschiedenis.
De Palestijnse strijd heeft wortels die teruggaan tot het begin van de 20e eeuw, maar werd geïntensiveerd met de oprichting van Israël in 1948. De Palestijnen raakten ontheemd veelen sindsdien hebben ze te maken gehad met meedogenloze onderdrukking, geweld en systematische etnische zuivering.
Tamil Eelam, het noordelijke en oostelijke deel van Sri Lanka, is het historische thuisland van de Tamilsprekers, net zoals Palestina dat is voor de Palestijnen. Beide regio’s hebben een rijk cultureel erfgoed dat diep verweven is met hun respectieve volkeren. Het verlies van deze thuislanden en de culturele uitwissing die daarop volgde, zijn gedeelde trauma’s.
Imperiale machten hebben een belangrijke rol gespeeld in beide genocides. In Sri Lanka lieten de Britten een erfenis van etnische verdeeldheid achter die tientallen jaren van conflict aanwakkerde. Westerse mogendheden, waaronder de Verenigde Staten en Israël, hebben militaire steun verleend aan Sri Lanka. Op dezelfde manier heeft de westerse steun voor Israël een grote rol gespeeld in de voortdurende onderdrukking van de Palestijnen.
De gerichte moordpartijen op Tamils in 1983, de ontheemding in Jaffna en de bloedbaden in 2009 weerspiegelen het systematische geweld tegen de Palestijnen. In beide gevallen waren burgers doelbewust het doelwit en werden hele gemeenschappen gedecimeerd. Het gebruik van militair geweld tegen scholen, ziekenhuizen en opvangcentra is een veel voorkomend en tragisch thema.
De onverschilligheid van de internationale gemeenschap tegenover deze genociden is een van de meest opvallende parallellen. In 2009, toen Tamils wereldwijd protesteerden, werden hun kreten grotendeels genegeerd. Hun lot werd afgedaan als propaganda voor de Tamil Tijgers. Tegenwoordig zien we een soortgelijke apathie ten opzichte van de Palestijnse genocide. Ondanks wijdverbreide protesten is de reactie van de mondiale elites op zijn best lauw. Ze gaan door met het bewapenen en financieren van de genocide, net als in 2009, allemaal in naam van de vernietiging van Hamas.
Het bombardement op mijn school in 1995 is een persoonlijk bewijs van de wreedheid van de Tamil-genocide. Tweeëntwintig kinderen, waaronder mijn broer en neven, werden gedood. Deze herinnering staat in mijn geheugen gegrift, een voortdurende herinnering aan de verschrikkingen die we hebben doorstaan. Als ik de beelden van Rafah zie, moet ik denken aan mijn eigen jeugd, aan de verloren onschuldige levens en de mondiale stilte die daarop volgde.
De rol van de media in beide genocides is verschrikkelijk geweest. De genocide op de Tamils kreeg weinig aandacht in de westerse media, en dezelfde media vergoelijken vandaag de dag de misdaden van Israël.
Het onvermogen van de internationale gemeenschap om in te grijpen bij genociden zoals die in Tamil Eelam en Palestina is niet louter een kwestie van toezicht of onverschilligheid; het weerspiegelt een diepe verrotting binnen de kapitalistische samenleving. Imperialistische machten vertrouwen op deze conflicten om hun mondiale dominantie en controle te behouden. Interventie tegen dergelijke wreedheden is vaak in strijd met hun belangen, aangezien deze oorlogen en onderdrukkingsdaden instrumenten zijn om hun orde in stand te houden.
Voor de bevolking van Palestina en Tamil Eelam, en voor alle samenlevingen die op zoek zijn naar vrijheid van onderdrukking, ligt de weg naar echte emancipatie niet in het aanspreken van degenen die momenteel aan de macht zijn. De strijd moet worden gericht op de grondoorzaak van dergelijk systemisch geweld: het kapitalisme. Alleen door zich te verenigen in een revolutionaire strijd kunnen de onderdrukten en uitgebuitenen hopen de cyclus van geweld te doorbreken.
De verhalen over Tamil Eelam en Palestina mogen geen nauwelijks herinnerde historische voetnoten worden, maar een dringende roep om gerechtigheid. We moeten deze genociden erkennen, solidair zijn met de onderdrukten en werken aan een toekomst waarin dergelijke wreedheden niet voorkomen.
Bron: redflag.org.au
