De Onafhankelijke Internationale Onderzoekscommissie voor de Bezette Palestijnse Gebieden van de VN heeft haar “eerste diepgaande onderzoek gedaan naar de gebeurtenissen die plaatsvonden op en sinds 7 oktober 2023.” Het rapport houdt de Israëlische bezetting verantwoordelijk voor de aanhoudende catastrofale situatie in Gaza. Maar het zinspeelt ook op de mogelijkheid dat 7 oktober een keerpunt zal zijn voor een nog hardere Israëlische bezetting, tenzij het internationaal recht dringend ten uitvoer wordt gelegd.
Terwijl zowel Hamas als Israël oorlogsmisdaden blijken te hebben begaan (waaronder seksueel geweld), wordt Israël ook gesanctioneerd voor het begaan van “misdaden tegen de menselijkheid, zoals uitroeiing, gendervervolging tegen Palestijnse mannen en jongens, moord, gedwongen overbrenging en marteling en onmenselijke en wrede praktijken.” behandeling.”
In duidelijke en doelbewuste schending van het internationaal recht was Israël van plan deze misdaden te plegen: burgers vermoorden veel, grootschalige burgervernietiging aanrichten, en collectief de Palestijnen in Gaza straffen en ontmenselijken. Palestijnen werden vermoord. Ze stierven niet als bijkomende schade of als onbedoelde slachtoffers van Israëlische militaire operaties, maar als doelbewuste doelen van Israël.
De immense aantallen burgerslachtoffers in Gaza en de wijdverbreide vernietiging van civiele objecten en infrastructuur waren het onvermijdelijke gevolg van een strategie die werd ondernomen met de bedoeling maximale schade aan te richten, waarbij de beginselen van onderscheid, proportionaliteit en adequate voorzorgsmaatregelen werden genegeerd. Het opzettelijke gebruik van zware wapens met een groot destructief vermogen in dichtbevolkte gebieden vormt een opzettelijke en directe aanval op de burgerbevolking.
Een dergelijke wijdverbreide en systematische vernietiging van hele wijken in Gaza is consistent met de toepassing van de Dahiya-doctrine op Gaza, waarbij de civiele infrastructuur opzettelijk wordt vernietigd als onderdeel van een strategie van collectieve bestraffing, die doet denken aan de Israëlische oorlog tegen Libanon in 2006.
De commissie laat de kwestie van genocide over aan het lopende onderzoek van het Internationale Gerechtshof. Maar het beschuldigt Israël er niettemin van de gehele burgerbevolking in Gaza vast te houden gegijzelde om de verklaarde politieke en militaire doelstellingen te verwezenlijken. Als Israël Hamas sinds 2008 valselijk en aanhoudend heeft beschuldigd van het gebruik van ‘menselijke schilden’, heeft de VN opnieuw vastgesteld dat het in de praktijk Israël is die deze illegale tactiek toepast. Wanneer tegenstanders van het Westen gijzelaars nemen, bestempelen ambtenaren en reguliere media hen als terroristen. Door Palestijnse burgers gewelddadig te straffen om zijn politieke doelstellingen te bereiken, maakt Israël gebruik van een schoolvoorbeeld van terreur.
Zoals al op 20 oktober 2023 werd verklaard in de Oxford Open Letter on the Humanitarian Crisis in Gaza: denken dat de wreedheden begaan door Hamas de humanitaire crisis rechtvaardigen die zich momenteel in Gaza ontvouwt, betekent toegeven aan een centraal principe van terrorisme – dat alle burgers betalen voor de wandaden van hun regeringen – en voor de centrale praktijk van terrorisme: collectieve bestraffing. Zoals onderzoeksjournalist Yuval Abraham heeft aangetoond, gebruikt Israël dergelijke terreurtactieken in Gaza inderdaad systematisch.
Naast vergelding heeft Israël ook hulp ingezet als onderdeel van zijn oorlog tegen Gaza en hongersnood als oorlogswapen ingezet. De commissie identificeerde “een intentie om de voorziening van levensbehoeften te instrumentaliseren en te bewapenen, om de bevolking van de Gazastrook te gijzelen om politieke en militaire doelstellingen te bereiken, waaronder de gedwongen verplaatsing van burgers uit het noorden van de Gazastrook en de vrijlating van Israëlische gijzelaars.”
Terwijl de basisbehoeften van het levensonderhoud worden geblokkeerd door militaire belegeringen, is de ‘hoge acute voedselonzekerheid’ ‘het samengestelde resultaat van de vernietiging en preventie van de lokale voedselproductie, inclusief landbouw, visserij en bakkerijen.’
Essentiële Palestijnse menselijke behoeften worden op meedogenloze wijze geschonden en gedegradeerd door Israël, met als resultaat dat: “Vanaf maart 2024 de situatie blijft verslechteren; 1,1 miljoen mensen worden geconfronteerd met catastrofale niveaus van voedselonzekerheid.” Hier wordt een beleid van doelbewuste massale ontmenselijking van de Palestijnen geïdentificeerd.
Alsof dit nog niet vernietigend genoeg is, beschuldigt het rapport Israël er niet alleen van dat het zijn burgers op 7 oktober 2023 niet heeft beschermd, maar dat het door zijn illegale bezetting uiteindelijk verantwoordelijk is voor de grondoorzaak van het geweld in Israël-Palestina. Deze verklarende context is cruciaal.
Zowel de aanval van 7 oktober in Israël als de daaropvolgende militaire operatie van Israël in Gaza moeten in hun context worden gezien. Deze gebeurtenissen werden voorafgegaan door tientallen jaren van geweld, onwettige bezetting en de ontkenning door Israël van het recht van de Palestijnen op zelfbeschikking, wat tot uiting kwam in voortdurende gedwongen ontheemding, onteigening, exploitatie van natuurlijke hulpbronnen, blokkade, bouw en uitbreiding van nederzettingen, en systematische discriminatie en onderdrukking van het Palestijnse volk.
Ook in de conclusie van het rapport wordt beroep als grondoorzaak aangevoerd. Het ligt aan de basis van het seksuele en gendergerelateerde geweld dat Israël opzettelijk gebruikt tegen Palestijnen om hun gemeenschap te vernederen. “Dit geweld is intrinsiek verbonden met de bredere context van ongelijkheid en langdurige bezetting, die de voorwaarden en de grondgedachte hebben gecreëerd voor op gender gebaseerde misdaden, om de ondergeschiktheid van het bezette volk verder te accentueren.”
Wat is dan de oplossing voor Israëls vergeldings- en “vervolgingsdaden”?
Het einde van de Israëlische bezetting. Zoals het rapport stelt: “Deze misdaden moeten worden aangepakt door de oorzaak ervan aan te pakken; door het ontmantelen van de historisch onderdrukkende structuren en het geïnstitutionaliseerde systeem van discriminatie van Palestijnen, die de kern van de bezetting vormen.”
Ondanks officiële praatjes over de strijd tegen het terrorisme en het valse recht van Israël om zichzelf te verdedigen tegen degenen die het bezette, is het identificeren van de bezetting als de onderliggende reden voor geweld van cruciaal belang. Het legt de verantwoordelijkheid uiteindelijk bij Israël zelf, waar vrede alleen kan worden bereikt “door strikte naleving van het internationaal recht” – door een einde te maken aan de Israëlische bezetting en door het Palestijnse recht op zelfbeschikking te erkennen.
In een sfeer waarin het verklaren van de context en het identificeren van de grondoorzaken gepaard gaan met antisemitisme of het rechtvaardigen van terreur, is de nuchtere conclusie van de commissie een krachtige verdediging van de onderdrukten.
Belangrijk is dat er aan het einde een waarschuwing klinkt. 7 oktober zou wel eens meer bezetting kunnen inluiden in plaats van vrede. Het is een belangrijk historisch oordeel om over na te denken: “7 oktober 2023 heeft een duidelijk keerpunt gemarkeerd voor zowel Israëli’s als Palestijnen, en het vormt een keerpunt dat de richting van dit conflict kan veranderen; met een reëel risico van verdere consolidatie en uitbreiding van de bezetting.”
Hoewel Israël, in overeenstemming met zijn wettelijke verplichtingen als bezetter, de Palestijnen herstelbetalingen verschuldigd is voor de vernietiging van Gaza en Gaza nu zou moeten reconstrueren, zal het waarschijnlijk het tegenovergestelde doen: zijn bezetting verankeren, zijn kolonisten op de Westelijke Jordaanoever nog verder loslaten en elke vorm van geweld blokkeren. betekenisvolle restitutie van het Palestijnse leven in Gaza.
Dit is gedeeltelijk een oordeel over het catastrofale effect van de militaire operatie van Hamas op 7 oktober op de Palestijnen. Het is een duidelijke erkenning dat het huidige machtsevenwicht de Palestijnse rechten ondermijnt – evenals een impliciete erkenning van de obstakels die in de weg staan om de echte troeven van het internationaal recht om te zetten in de politieke realiteit.
Het beëindigen van de Israëlische bezetting vereist een samenhangende Palestijnse emancipatiestrategie die gebruik maakt van de indrukwekkende brede steun van de basis voor deze rechtvaardige zaak over de hele wereld en helpt de mondiale solidariteit om te zetten in staatsbeleid, waardoor Israël internationaal wordt geïsoleerd en het land wordt gedwongen de kosten van zijn illegale bezetting te betalen. Dit is de uitdaging waar de Palestijnen nu voor staan na de Gazastrook nakba.
Bron: jacobin.com
