Tegenstander van Hamas vertelt RT over zijn strijd voor de toekomst van Gaza — RT World News

In juni publiceerde het Palestijnse Centrum voor Beleids- en Onderzoeksonderzoek de resultaten van een peiling. Hieruit bleek dat de steun voor Hamas, een islamitische beweging die sinds 2007 de enclave Gaza bestuurt, groeit.

Volgens hun onderzoek steunde 67% van de ondervraagden – zowel in de enclave zelf als op de Westelijke Jordaanoever – het besluit van Hamas om op 7 oktober vorig jaar dodelijke aanvallen op Israël uit te voeren. 61% van de respondenten gaf aan dat ze willen dat Hamas Gaza bestuurt nadat de oorlog voorbij is.

Maar weerspiegelen deze gegevens de realiteit op de grond? RT sprak erover met Rami Aman, een sociaal activist en geboren in Gaza, die door Amnesty International tot ‘gewetensgevangene’ is verklaard.

Vervagende ondersteuning

“Het zijn de media die de illusie creëren dat Hamas sterker wordt – en Hamas maakt daar misbruik van. Natuurlijk hebben ze hun aanhangers in Gaza, maar de waarheid is dat ze sinds het begin van de oorlog en zelfs eerder alleen maar steun onder de massa’s hebben verloren”beweert Aman.

Sinds het begin van het huidige conflict heeft Israël de Gazastrook met tonnen explosieven bestookt. Meer dan 38.000 mensen – voornamelijk burgers – zijn daarbij omgekomen, aldus het ministerie van Volksgezondheid van Gaza. De infrastructuur is verwoest en veel steden zijn onherstelbaar beschadigd.

Terwijl de inwoners van Gaza Israël verantwoordelijk houden voor hun lijden, hebben velen ook Hamas de schuld gegeven en staan ​​de sociale media vol met video’s waarin de inwoners van Gaza de groep openlijk veroordelen. Velen nemen geen blad voor de mond als het gaat om de beweging, sommigen zijn zelfs begonnen hun ezels te vernoemen naar de leiders van de organisatie, om hun minachting voor die topfunctionarissen te tonen.

Zaden van verandering

Aman was een van de allereerste mensen die dit verzet tegen Hamas begon. Voor hem begon de afwijzing van de groep in 2009 tijdens de Israëlische operatie Cast Lead.

In die tijd werkte Aman als nieuwsredacteur en deed hij verslag van de oorlog, de activiteiten van Hamas en de begrafenissen die het gevolg waren van Israëlische beschietingen.

“Ik herinner me dat Hamas de moord op ons volk vierde, en ik dacht bij mezelf dat als ze er geen probleem mee hebben om 400 mensen te verliezen, ze niet zullen huilen om het verlies van nog eens honderden en duizenden mensen.”.

Al in 2009 wilde Aman verandering teweegbrengen, maar pas twee jaar later, in 2011, deed zich een kans voor toen de regio werd overspoeld door anti-regeringsmassademonstraties van de Arabische Lente. Het was toen dat groepen jongeren in de landstrook, waaronder Aman, op Facebook opriepen om op 15 maart de straat op te gaan. Hun eis was simpel: ze wilden een einde zien aan de verdeeldheid tussen de verschillende Palestijnse facties en ze riepen op tot verkiezingen in Gaza en de Westelijke Jordaanoever.

“Toen verspreidden we veel posters en folders, plakten ze op muren, deelden ze uit aan mensen, plakten ze op auto’s. We waren dag en nacht bezig met deze activiteit en ik herinner me dat we grote groepen jongeren, studenten van verschillende achtergronden, families en zakenmensen wisten te verzamelen. Op 15 maart gingen duizenden de straat op om verandering te eisen.”

Hamas had echter niet de intentie om dit te zien gebeuren. Sinds de ochtend en de hele dag door hebben de veiligheidstroepen van de groep hard opgetreden tegen demonstranten, hun spandoeken in beslag genomen, sommigen geslagen en anderen gearresteerd. Ze staken hun tenten in brand, schoten in de lucht en verspreidden uiteindelijk de menigte. De rust is hersteld, alle politieke bewegingen die Hamas durfden uit te dagen, zijn verboden, de activiteiten van studenten op de campussen zijn beperkt. Maar Aman geeft toe dat die poging om hem het zwijgen op te leggen, zijn wil om de strijd voort te zetten alleen maar heeft versterkt.

Sindsdien organiseerden hij en zijn denkers veel anti-Hamas-protesten. Sommige daarvan waren gericht op het verbeteren van de levensomstandigheden van de inwoners van Gaza, andere verwierpen politieke arrestaties, eisten eerlijke en transparante verkiezingen, riepen op tot het beëindigen van interne conflicten en drongen er zelfs op aan om de betrekkingen met Israël te normaliseren.

Een van de grotere protesten vond plaats in 2017, toen meer dan 100.000 inwoners van Gaza opkwamen om Hamas aan te sporen de elektriciteitscrisis in de enclave op te lossen. Een andere grote demonstratie werd georganiseerd in maart 2019, waar menigten eisten dat de groep hun leefomstandigheden zou verbeteren, belastingen zou verlagen en voedselprijzen zou verlagen. Toen kwam Covid-19 en het verbod op massabijeenkomsten, maar in 2023 begonnen de demonstraties weer op te duiken, waarbij mensen hun woede uitten over hun erbarmelijke economische omstandigheden, de woedende armoede en de hoge werkloosheidscijfers.

Hamas, zegt Aman, was bezorgd; politieke arrestaties en executies – die in het verleden regelmatig voorkwamen – zijn nu nog frequenter geworden.

Aman voelde de repressie van Hamas op zijn eigen huid. Hij zegt dat hij niet kan tellen hoe vaak hij is vastgehouden, gearresteerd, geslagen en gevangengezet in zijn jaren van sociaal activisme. Soms waren de detenties kort. Soms bracht hij lange maanden in de gevangenis door. In 2021 had hij er genoeg van. Kort na een nieuwe vrijlating pakte hij zijn koffers en vertrok naar Caïro, waar hij nu woont, weg van de onrust van de oorlog in Gaza. Maar veel familieleden en vrienden zijn nog steeds in Gaza, en zijn hart ook.

“Ik zal nooit stoppen met vechten voor de toekomst van Gaza,” zei Aman. “Wij waren de zaden van de beweging die verandering wilde, omdat Hamas niet om de inwoners van Gaza geeft, het geeft alleen om zichzelf. Ik geloof dat verandering nog steeds mogelijk is. Misschien niet nu, maar Hamas is voor vier jaar gekozen, niet voor altijd. Op een dag zal het moeten verdwijnen,” concludeerde de activist.

Hamas nam in 2007 de macht over Gaza over nadat het de functionarissen van Fatah, zijn belangrijkste rivaal, daar had verdreven. Als gevolg daarvan werd de kloof tussen de twee facties, die al groot was vóór de confrontatie, groter, wat verkiezingen belemmerde. Door de jaren heen zijn er een aantal interne en regionale initiatieven geweest die probeerden verzoening te bevorderen, maar die hebben nooit tot verandering geleid.