Leider van de Liberale Partij Peter Dutton is in overdrive gegaan met het verkopen van zijn plan voor kernenergie. Australië’s langdurige verboden op kernenergie zijn een erfenis van arbeidersbewegingen tegen uraniumwinning en wapenverspreiding. Dutton’s liberalen willen deze verboden opheffen en hebben locaties voor zeven kerncentrales voorgesteld.
Iedereen die naïef genoeg is om te geloven dat Peter Dutton een milieu-epifanie heeft gehad en oprecht een transitie wil van fossiele brandstoffen, zal teleurgesteld worden. Ten eerste houdt Duttons voorstel in dat het gebruik van fossiele brandstoffen wordt vergroot, met name door de rol van gas te vergroten, tijdens de lange wachttijd tot kernenergie levensvatbaar wordt.
Maar kernenergie is op zichzelf geen milieuvriendelijk alternatief voor fossiele brandstoffen. Atoomsplitsing is een inherent volatiel proces dat niet veilig kan worden toevertrouwd aan de kostenbesparende kapitalistische economie. De relatief korte geschiedenis van kernenergie heeft dit bewezen, met monumentale menselijke en ecologische tragedies in de gevallen van Tsjernobyl en Fukushima. Nu we een tijdperk van frequentere en extremere weersomstandigheden ingaan, is het bedekken van het land met kernreactoren een angstaanjagend vooruitzicht.
Bovendien is kernenergie geen hernieuwbare hulpbron. Het is afhankelijk van uraniumwinning en van constant en excessief watergebruik. De vraag hoe en waar hoogradioactief kernafval, dat millennia lang geïsoleerd moet blijven, opgeslagen moet worden, vermenigvuldigt de milieuproblemen van dit zogenaamd “groene” alternatief.
Hoewel de Labor Party de meer krankzinnige voorstellen van Dutton kan afwijzen, hebben ze zelf de weg hiervoor geplaveid. Decennialang hebben beide grote partijen stappen ondernomen om de nucleaire brandstofcyclus in Australië te normaliseren, waarbij ze zich verzetten tegen de winst van anti-nucleaire protesten in de jaren 70.
Cruciaal is dat de Labor Party onder Bob Hawke haar “geen nieuwe mijnen”-beleid heeft ingetrokken om de winning van uranium bij Olympic Dam, een van ‘s werelds grootste uraniumreserves, toe te staan. Onder Kevin Rudd heeft Labor haar uitgesproken verzet tegen de uitbreiding van uraniumwinning laten varen. Op staats- en federaal niveau heeft Labor consequent aangedrongen op de oprichting van een stortplaats voor kernafval in Zuid-Australië, een maatregel die, als deze succesvol is, de haalbaarheid van kernenergieopwekking zou vergroten.
Vandaag de dag heeft de toewijding van de Albanese regering aan Aukus het toneel gezet voor Duttons nucleaire wending. De ontwikkeling van nucleaire onderzeeërs is Labors eigen versie van een gek en duur nucleair programma, en een die een realistischer gevaar met zich meebrengt. Met de gestage toename van wereldwijde spanningen streven heersende klassen over de hele wereld ernaar om de nucleaire brandstofcyclus te versterken als een voorwaarde voor potentiële ontwikkeling van nucleaire wapens. Over het belang van kernenergie voor oorlogsvoering zijn Albanese en Dutton het eens, zelfs terwijl ze kibbelen over energiebeleid.
Het is ook niet zo dat Labor een alternatief pad biedt weg van fossiele brandstoffen. Terwijl Duttons nucleaire fantasieën de meeste krantenkoppen hebben gestolen, is het recente gasplan van de Albanese regering net zo verschrikkelijk en biedt het geen enkele weg vooruit op het gebied van klimaatverandering.
Een paar jaar geleden bekritiseerde Labor het plan van Scott Morrison voor een post-Covid gasgeleid herstel. “Het is een slogan, het is geen beleid. Het is gewoon een fraude”, zei Chris Bowen destijds. Vandaag de dag verdubbelt Labor’s Future Gas Strategy de inspanningen van Morrison, waarbij niet alleen wordt beloofd om al het gas dat we momenteel tot onze beschikking hebben te verbranden, maar ook om nieuwe reserves te zoeken en te exploiteren.
De overheid heeft letterlijk de propaganda van de gasindustrie herhaald, door gas te presenteren als een soort ‘schoon’ alternatief voor steenkool. Maar dit is geen onderdeel van een groene energietransitie. Gas is een klimaatvernietigende fossiele brandstof, en het huidige plan zal het voor decennia vastleggen als een basisexport en binnenlandse energiebron. Zoals minister van hulpbronnen Madeleine King zei:
“Aardgas is nodig tot 2050 en daarna … We kunnen niet vertrouwen op eerdere investeringen in gas om ons door de komende decennia heen te helpen. We hebben voortdurende investeringen in, en ontwikkeling van, gasvoorziening en transportinfrastructuur nodig om ons door de energietransitie heen te helpen.”
Labor rechtvaardigt de voortdurende verbranding van fossiele brandstoffen met vage verwijzingen naar “compensaties” die nog steeds netto nul zouden kunnen bereiken. Maar er is geen bestaande technologie voor koolstofafvang en -opslag die de omvang van de broeikasgasemissies die de overheid plant, kan compenseren. Dit is nog meer een fantasie dan de zeven kerncentrales van Dutton.
Het is het vermelden waard dat de plannen van Labor verwoestende wereldwijde gevolgen zullen hebben voor het gebruik van fossiele brandstoffen. De toenemende levering van gas door Australië aan de wereldmarkten zal de koers van de wereldeconomie bepalen en het verbranden van gas bevorderen waar het ook maar verkocht kan worden.
Het hoeft niet zo te zijn. Er is geen gebrek aan rijkdom en technologie die de overgang naar hernieuwbare energiebronnen zou kunnen aanjagen. Labor heeft meer dan $ 350 miljard te besteden aan nucleaire onderzeeërs – geld dat een complete transformatie van ons energiesysteem zou kunnen financieren. In plaats daarvan verplicht Labor ons tot het slechtste van twee werelden: ononderbroken winning van fossiele brandstoffen voor de winst van een paar, en de verspillende bouw van kernenergie aangedreven oorlogsmachines.
Bron: redflag.org.au
