Kamala Harris en de gevaren van de “Glazen Klif”

Op zondag, president Joe Biden kondigde aan dat hij zijn race voor de Democratische Partij-presidentskandidatuur zou beëindigen en steunde vicepresident Kamala Harris. Het besluit kwam na een wekenlange strijd na Bidens rampzalige optreden tijdens een debat tegen Republikeinse kandidaat Donald Trump, een persconferentie die de zorgen over zijn faculteiten maar enigszins wegnam, en een aanval van Covid.

Dat een grote politieke partij zo laat in het spel van koers verandert, ruikt naar een crisis. De zet is van nature een gok, een groot risico. De verschuiving zet een kandidaat die nooit overweldigend populair was — Harris — neer als politieke redder. Als een slimme politicus wiens kandidatuur al enthousiasme bij de Democraten heeft aangewakkerd, heeft Harris een reële kans om het allemaal voor elkaar te krijgen, maar feit is dat de situatie die haar is overhandigd, rijp is voor het potentieel voor mislukking.

Het is een bekend verhaal: een snelle klus, een gekleurde vrouw die de taak krijgt om de rotzooi op te ruimen die een stel blanke mannen heeft gemaakt. Welkom bij de “glazen klif.”

Een inmiddels 20 jaar oude term, het begrip van de glazen klif is een knipoog naar het “glazen plafond” — die onzichtbare maar ondoordringbare barrière voor de opwaartse beweging van vrouwen. De “klif” verwijst naar het fenomeen van vrouwen die promotie maken of worden aangenomen wanneer een organisatie op de rand van de afgrond staat.

De Britse organisatiepsychologen Michelle K. Ryan en S. Alexander Haslam bedachten de term in een onderzoekspaper uit 2005. Ze bestudeerden bedrijven op de London Stock Exchange en ontdekten dat “bedrijven die vrouwen in hun besturen benoemden, vaker consistent slechte prestaties hadden geleverd in de voorafgaande vijf maanden dan bedrijven die mannen benoemden.”

De druk van dat moment is vaak onoverkomelijk. Een vrouw in deze positie heeft de taak om de organisatie te redden: opruimen, budgetten verlagen, mensen ontslaan en reorganiseren. Ze wordt geprezen als een primeur in haar soort, een historisch moment, een kans om van richting te veranderen, het aanbreken van een nieuwe dag — maar ze wordt ook vaak minder betaald dan de mislukte (mannelijke) leider die haar voorging. De “klif” is de onzichtbare richel; één misstap en je stort naar beneden.

Het is niet moeilijk om te zien hoe dit allemaal op Harris van toepassing is.

Harris is een buitengewoon gekwalificeerde kandidaat die de vaardigheden heeft om het werk van president te doen. Waarom werd ze niet eerder opgeroepen? De partij had maanden, zo niet jaren, om van koers te veranderen toen het bewijs van Bidens neergang duidelijk werd. In plaats daarvan wachtten de Democraten tot ze gedwongen werden. Nu wordt Harris opgeroepen om de dag te redden.

Of Harris de dag daadwerkelijk kan redden, is een andere vraag. Haar geschiedenis als aanklager heeft haar laatste presidentiële campagne geplaagd, wat het enthousiasme onder de progressieve basis van de partij dempte. Of zal het land geplaagd worden door de vraag of kiezers klaar zijn om een ​​gemengde zwarte en Zuid-Aziatische vrouw te accepteren? (Veel waarnemers zeiden dat het land simpelweg niet klaar was voor een blanke vrouw na Hillary Clintons verlies in 2016, hoewel er duidelijk een aantal factoren meespeelden.) Harris’ waargenomen zwakheden — met name vermeende misstappen op het gebied van immigratie — maken haar precies het soort tegenstander dat de Trump-campagne wil uitbuiten.

Tegelijkertijd, zoals Prem Thakker schreef, draagt ​​ze niet dezelfde bagage als Biden als het gaat om de oorlog van Israël tegen Gaza en heeft ze het potentieel om van richting te veranderen. Ze was ook een van de meest solide liberalen in de Senaat, wat haar in staat stelde om de partij te verenigen rond kwesties als abortusrechten, iets wat 85 procent van de Democratische kiezers steunt. Er is ook vroeg bewijs dat ze de politieke machine wakker schudt, en zowel financiers als deur-aan-deur-agenten motiveert om zich ermee te bemoeien.

Wat iemand persoonlijk ook is denkt aan Harris, gezien de huidige lijst met kandidaten en de groeiende dreiging van een nieuwe termijn van Trump, lijken de Democraten de meest solide keuze te hebben gemaakt die ze op dit moment konden hebben om de verkiezingen te helpen winnen. Vanwege haar eerdere run is Harris al gescreend. De gouverneurs en senatoren die als andere waarschijnlijke kandidaten zijn genoemd, zouden soms kwetsbare lege zetels in gouverneurshuizen en het Congres hebben achtergelaten. En een open conventie zou kunnen ontaarden in chaos, wat zou resulteren in Democratische wanorde terwijl de klok van de race wegtikt.

De kans op mislukking blijft echter bestaan. De peilingen zijn ontmoedigend en een totale ommekeer is onwaarschijnlijk. Het zal een enorme organisatiekracht vergen om de opwinding over de verandering van kandidaat om te zetten in een formidabele grondoperatie. En Republikeinen zullen blijven proberen Harris aan Biden te binden, in een poging haar te belasten met zijn afnemende populariteit.

De grotere uitdagingen waarmee ze te maken krijgt, hebben minder te maken met haar kwalificaties of haar vermogen om de baan te doen, en meer met de enorme desinformatie, een partij die geplaagd wordt door onderlinge strijd en — als ze wint — een reeks hardnekkige problemen, variërend van de klimaatcrisis tot een revanchistisch Hooggerechtshof.

Harris is niet als enige verantwoordelijk voor haar eigen omstandigheden of de grote puinhoop waarin de Democraten zich bevinden. Ze krijgt nu de taak om in de laatste uren de boel op te lossen.

Harris is onlangs ook aangevallen als een “DEI”-kandidaat — een teken van de diversiteit van de Democraten. (Lydia Polgreen heeft betoogd dat, als we Harris als een diversiteitskandidaat bestempelen, we hetzelfde zouden moeten doen voor Trumps keuze voor het vice-presidentschap, senator JD Vance, R-Ohio.) De suggestie zelf is racistisch: dit ondermijnt Harris’ kwalificaties en langdurige staat van dienst als een Democratische machtsspeler.

Er is echter een lens waardoor het idee van Harris als een “DEI”-kandidaat niet helemaal verkeerd is. Wanneer vrouwen en mensen van kleur worden gepromoot te midden van een falende situatie, worden ze immers vaak geprezen als overwinningen voor diversiteit. En hoewel neoliberalen misschien onoprecht de prestatie van een overwinning voor diversiteit aanprijzen, kunnen dit soort overwinningen echt positieve ontwikkelingen zijn voor onze politiek — positief, dat wil zeggen, behalve als de zaken instorten.

Dan komen de cynici om de hoek kijken. In plaats van te beoordelen hoe het systeem Harris heeft doen mislukken, wordt het nationale debat overspoeld met gejammer over het feit dat ze de nominatie waarschijnlijk in de eerste plaats nooit had mogen krijgen.

Het is een potentiële valkuil die zo groot en moeilijk te zien is dat je het zelfs een glazen klif zou kunnen noemen.